Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Δεν πρέπει να έχει ξανακατέβει (τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον και εξαιρώντας φυσικά τις μαζικότατες αντιπολεμικές πορείες, αν και δεν αποκλείεται αυτό να αλλάξει σήμερα Κυριακή) τόσος κόσμος στους αμερικανικούς δρόμους κάποιων πόλεων· σε άλλες όχι, το πλήθος ωχριά σε σχέση με άλλα χρόνια, αλλά και πάλι είδαμε μερικές από τις μεγαλύτερες πορείες όλων αυτών των ημερών.
Ναι, οι πορείες δεν ρίχνουν το σύστημα και δεν αλλάζουν τον κόσμο από μόνες τους, αλλά δεν ξέρω, αν το καταλάβετε, ότι αυτά γίνονται στις …μητροπόλεις του καπιταλισμού και μάλιστα σε μια εποχή γενικότερης ιδιωτείας, απάθειας και υποκρισίας.
Έχουν ξεσπάσει ταυτόχρονα πορείες στην Αγγλία, τη Γερμανία, την Αυστραλία και δεν ξέρω πού αλλού.
Στην Ευρώπη υπήρξε σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις, ίσως να δείτε αργότερα και για τον έφιππο αστυνομικό που έφαγε τα μούτρα του σε φανάρι, αλλά στις ΗΠΑ είναι πιο συγκρατημένα τα πράγματα, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι δεν υπάρχει οργή.
Επίσης, αυξάνεται συνεχώς η καταστολή (παράλληλα αυξάνεται η συμμετοχή και η ένταση των διαδηλώσεων), ενώ τα ΜΜΕ κάνουν ότι μπορούν, να δείχνουν «ειρηνικούς» διαδηλωτές, μην χαλάσουν την εικόνα που βγαίνει προς τα έξω.
Άρα, θα πέσει ο καπιταλισμός; Σίγουρα όχι. Όχι τουλάχιστον, απλά και μόνο, επειδή οι Αμερικανοί αποφασίσαμε να βγούμε στους δρόμους.
Είναι μια δύσκολη, διαρκής και επίπονη διαδικασία, με μοναδικό πισωγύρισμα την αποστροφή από το πλιάτσικο.
Ναι, καλά διαβάσετε, πισωγύρισμα.
Αλλά ο λόγος που περιορίστηκε το looting των αρχικών ημερών, δεν είναι οι συλλήψεις, δεν είναι η κούραση ή η μεταστροφή μας σε πιο συστημικές μορφές διαμαρτυρίας, αλλά περισσότερο μια αναδίπλωση για τη συνέχεια, αφού συνειδητοποιούμε όλο και περισσότεροι, ότι δεν είναι υπόθεση 10 ή 20 ημερών.
Έχουν ξεκινήσει και κάποιες συζητήσεις για απεργίες, για μπλοκάρισμα δρόμων κτλ, αλλά δεν θα μπω σε ανούσιες λεπτομέρειες, αφού στα λόγια όλα γίνονται.
Μπορεί να μην είναι τόσο δυνατοί όσο νομίζουμε (ή όσο τους επιτρέπουμε, πολύ σωστά) αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι την άλλη βδομάδα θα είμαστε στο σοσιαλισμό.
Ξεχνάμε, νομίζω, επίσης συχνά, ότι έχουν υπάρξει περιπτώσεις, όπου υπήρξε βία στους δρόμους για μέρες (τελευταίο, πρόσφατο παράδειγμα η Χιλή) και ούτε αυτές ήταν αρκετές.
Μπορεί να μην είναι τόσο δυνατοί, αλλά δεν είναι και υπόθεση του στυλ θα πιούμε δυό μπυρίτσες, θα τις κάνουμε μολότοφ και τους ρίξαμε την επομένη.
Είναι ξεκάθαρο κιόλας, ότι δεν μπορείς το βράδυ να πηγαίνεις την πορεία και το πρωί στη δουλειά, γιατί το δεύτερο αυτομάτως ακυρώνει το πρώτο, αλλά αυτό, φαντάζομαι, δεν θα έχει τόση σημασία τα επόμενα χρόνια, αφού εκατομμύρια θέσεις εργασίας θα καταργηθούν, ανοίγοντας το δρόμο για την Επανάσταση χαχα.
Η εναλλακτική, πάντως, είναι, δεν κάνουμε τίποτα απ’ όλα αυτά και συνεχίζουμε όπως πριν ξεσπάσει η εξέγερση.
Ζούμε δηλαδή τις «κανονικότατες» ζωές μας, απασχολούμενοι στις «κανονικότατες» δουλειές μας, μέχρι τον «κανονικότατο» θάνατό μας.
Οπότε, μέσα από αυτή τη διαδικασία, προσπαθούμε να βρούμε τους εαυτούς μας πρώτα και μετά ο ένας τον άλλον. Μήπως κάποτε βρεθούμε στην …ουτοπία. Αν και όλοι ξέρουμε, ότι αυτή μπορεί και να μην υπάρξει ποτέ.
Υπομονή, guys. Και λέω guys, επειδή οι γυναίκες πάντα βλέπουν πιο μπροστά.
Δεν πειράζει, ο απώτερος σκοπός της ουτοπίας είναι, να σε αναγκάζει να προχωράς, για να την φτάσεις.
Αυτή είναι η ουσία, στην τελική, να προχωράς. Γιατί ότι μένει στάσιμο, βαλτώνει.
Αν και δεν κρύβω, πως πρέπει να ξέρεις και προς τα πού προχωράς.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Οι εικόνες στο κείμενο είναι όλες (σχεδόν) από τις πορείες του Σαββάτου, σε διάφορες αμερικανικές πόλεις. Σε κάποιες μικρές πόλεις υπήρξαν και αντι-συγκεντρώσεις white supremacists και, αν κάτι γίνεται ορατό με το καλημέρα, είναι, ότι τόσα χρόνια είμαστε η πλειοψηφία και έχουμε παραδοθεί σε μια θλιβερή μειοψηφία. Στην τελική, ο καπιταλισμός αυτό είναι. Οι πολλοί δουλεύουν προς όφελος των λίγων. Για να δούμε. Θα το πάρουμε κάποτε πρέφα;
Υ.Γ.2 Δεν συγκρίνω· άλλωστε δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοιες καταστάσεις. Πάντως, αν θέλετε μια σημαντική διαφορά των διαδηλώσεων στις ΗΠΑ με αυτές των μνημονίων στην Ελλάδα (έχοντας ζήσει και τις δυο, μπορώ να βγάλω κάποια, έστω και επισφαλή, συμπεράσματα), είναι, ότι δεν άκουσα ούτε μια μέρα τους συνανθρώπους μου εδώ, να ρωτάνε ο ένας τον άλλον «τι είσαι» και με «ποιον είσαι»· το λέω όσο πιο λαϊκά μπορώ. Υπάρχει ένα κοινό όραμα και οι διαφορές μας πέρασαν σε τριτοδεύτερη μοίρα. Και το κοινό όραμα διαμορφώνεται σταδιακά μέσα από κοινές πορείες. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει, ότι δεν πρέπει να υπάρξουν διαφοροποιήσεις· απλά λύνονται εκεί που πρέπει και χωρίς να εστιάζουμε αποκλειστικά σ’ αυτές. Επίσης, δεν μιλάμε ο ένας πάνω στον άλλον. Και υπάρχει υπομονή. Έχω την εντύπωση, ότι πάρα πολλοί Έλληνες δεν νοιώθουν άνετα, όταν συμφωνούν ή συμπορεύονται με ανθρώπους, που δεν τους μοιάζουν. Επίσης, κάποιοι στο ελληνικό διαδίκτυο σχολιάζουν την έλλειψη κινήματος στις ΗΠΑ, λες, ας πούμε, και τα κινήματα βγαίνουν από τις τσέπες μας. Μάλιστα, μιλάνε για αφομοίωση των όποιων αιτημάτων από το σύστημα. Δεν θέλω να τους στενοχωρήσω, το σύστημα έχει αφομοιώσει τους πάντες και τα πάντα. Ακόμα και την αγανάκτηση, τα «κινήματα», τα πάντα. Άσε που όλοι αυτοί κάνουν, λες και η αμερικανική κοινωνία είναι με το ένα χέρι στο σφυροδρέπανο και με το άλλο σηκωμένο σαν γροθιά. Δηλαδή, σαν την Ελλάδα. Βέβαια, κίνημα στην Ελλάδα δεν φτιάχτηκε ποτέ, ούτε αφού πέρασαν 10 χρόνια από την πρώτη χρεοκοπία, αλλά εκεί άκρα του τάφου η σιωπή και μηδενική αυτοκριτική. Όλοι τα έκαναν σωστά, αλλά τους τα χάλασαν οι «άλλοι». Και οι ίδιοι τύποι επικρίνουν την έλλειψη αιτημάτων, ζώντας σε μια κοινωνία που ετοιμάζεται να βάλει και το κόμμα του Κασιδιάρη στη Βουλή. Γιατί από αιτήματα η ελληνική κοινωνία άλλο τίποτα. Και αν σε κάποιους δεν αρέσει να τους χλευάζουν, ας πρόσεχαν τι επέλεγαν ή δεν επέλεγαν τα τελευταία χρόνια. Ναι, συγγνώμη για το ύφος, δεν εκτείνεται προς όλους, ελπίζω να μην γίνομαι ξανά παρεξηγήσιμος, αλλά 10 χρόνια χρεοκοπημένοι και το αίτημα που αναδείχθηκε, ήταν «τουρίστες και ανάπτυξη». Ή δεν είναι έτσι; Τώρα, αν θα φάμε στις ΗΠΑ τα μούτρα μας, νομίζω θα απαντηθεί πολύ σύντομα και στην τελική ας φάμε και τα μούτρα μας, που είναι το πιθανότερο. Το θέμα είναι, τι θα συμβεί μετά από αυτό. Εκεί είναι το ζουμί.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, η αμερικάνικη κοινωνία δεν συγκρίνεται με καμία άλλη. Είναι νέα κοινωνία, δεν έχει άπειρα ιστορικά βαρίδια, είναι πολυεθνική και έχει δυναμική. Όπως γράφεις, μπορεί να γίνει σύγκριση με την Ελλάδα, αφού στην Ελλάδα είναι αδύνατον να υπάρξει κίνημα. Οι Έλληνες είναι άνθρωποι με πολλές βεβαιότητες. Χρεοκοπεί η χώρα τους και δεν ζητούν να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Επίσης, οι Έλληνες είναι οι πολίτες που ψηφίζουν σε ένα δημοψήφισμα, την επόμενη μέρα ανατρέπεται το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και αυτοί πάνε για μπάνιο. Οι Έλληνες θεωρούν δεδομένο πως είσαι με κάποιον· επειδή οι περισσότεροι είναι πουλημένοι, θεωρούν πως και οι άλλοι είναι. Άρη, έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αυτό που συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Βασικά, αυτό είναι το μόνο που συμβαίνει στον κόσμο σήμερα. Τα οικονομικά στοιχεία λένε, πως θα υπάρξει διάρκεια στην αντίδραση (και όχι μόνο με διαδηλώσεις) μεγάλου κομματιού της κοινωνίας των ΗΠΑ. Οπότε, η επίδραση στις άλλες χώρες θα είναι μεγάλη. Ωραίο καλοκαίρι αυτό. Και έρχεται και ωραίος χειμώνας. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
