Νίκος Γουρλάς
Μια λιποθυμία ενός εννιάχρονου κοριτσιού στη Ρόδο από την πείνα ήταν αρκετή, για να καταρρεύσει όλος ο επικοινωνιακός μιντιακός σχεδιασμός των επιτελών της κυβέρνησης και των βαρόνων του Μιντιακού κατεστημένου για τους κοριούς, τους Μιονήδες και τους Παπάδες. Μαζί του παρέσυρε τις θλιβερές ιστορίες των γυναικών με...
το βιτριόλι, την απαγωγή της μικρής στην Θεσσαλονίκης με τους συνακόλουθους διασυρμούς από εκείνη την οπτική της κλειδαρότρυπας που καταστρέφει ζωές και οδηγεί τους ανθρώπους στην απόγνωση, την περιθωριοποίηση και ενίοτε στην αυτοκτονία.
Μια κοινωνία, που ήταν αόρατη μέχρι τώρα για τα κανάλια, εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά και, ως δια μαγείας, όλοι ανακαλύπτουν ότι υπάρχουν μητέρες που πρέπει να ζήσουν τα δυο τους παιδιά με 178 ευρώ τον μήνα αφού το κράτος ότι ήταν να δώσει το έδωσε. Και από εδώ και στο εξής αυτό που μένει για την άτυχη γυναίκα και τα παιδιά της καθώς και τους χιλιάδες άλλους που είναι στην θέση της είναι η φιλανθρωπία και τα συσσίτια της εκκλησίας.
Με ψευτοπερίλυπο ύφος οι παρουσιαστές των καναλιών βγάζουν στον αέρα την είδηση και αμέσως μετά διαφόρους «ειδικούς» περιφερόμενους σχολιαστές που μας συμβουλεύουν για το πώς θα δοθεί αυτό ή το άλλο επίδομα ή βοήθημα, που ως άλλος Μωυσής μας εξασφάλισε ο Κούλης. Αυτά σε συνδυασμό με τις επικλήσεις σε φιλάνθρωπους για να βοηθήσουν την δύστυχη μητέρα αλλά και ρεπορτάζ όπου με φόντο τα ερημωμένα ξενοδοχεία διαπιστώνουν – ω, τι έκπληξη! – ότι η ανεργία θα ξεπεράσει ακόμα και τα επίπεδα του 2010. Είναι συγκλονιστική δε, η αναφορά του Θανάση Σταμούλη, πρόεδρου των ξενοδοχοϋπαλλήλων Ρόδου ότι «έρχονται άνθρωποι έξω από το εργατικό κέντρο της Ρόδου, για να πουλήσουν τα υπάρχοντά τους. Μου θυμίζει κατοχή η κατάσταση. Η Ρόδος είναι νεκρή πόλη. Δεν κινείται τίποτα έξω. Ειδικά το βράδυ είναι νέκρα».
Να, λοιπόν, που σε μια στιγμή «ανάβουν τα φώτα», και αποκαλύπτονται, όλα όσα προσπαθούσαν να αποκρύψουν πίσω από την μπόχα των διαλόγων του Μιονή και του Παπά , πίσω από τον ψευτογιατρό και τους δυστυχισμένους που εξαπάτησε. Να, λοιπόν, που όπως και στην αρχή της κρίσης που δεν πίστευε η Διαμαντόπουλου και ο Πορτοσάλτε ότι τρώνε άνθρωποι από τα σκουπίδια, ότι πεθαίνουν από μαγκάλια, ότι αυτοκτονούν γιατί δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους, ότι άνεργοι γονείς σταματούν τα παιδιά τους από τις σπουδές τους, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν, όλα αυτά επαναλαμβάνονται. Δεν τολμούν φυσικά να μιλήσουν και πάλι για «φάμπρικα με λιποθυμίες», αλλά κάνουν τα πάντα για να «φλουτάρουν» την εικόνα με δόσεις φιλανθρωπίας και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα..
Μαζί με αυτά θα προσπαθήσουν να πείσουν τους εργαζόμενους, την κοινωνία κουνώντας το δάκτυλο αλλά Χαρδαλιά, ότι αυτή φταίει για το «κακό το ριζικό της», ότι όλα είναι ατομική ευθύνη και διαχείριση και όσοι δεν καταλαβαίνουν, τους περιμένει ο καιάδας της φτώχειας και της ανεργίας. Μιας κοινωνίας που θα προσπαθήσουν να την πείσουν, ότι αυτό που θα την σώσει είναι η «επιχειρηματικότητα», που στην γλώσσα τους σημαίνει νέο μπούκωμα με εκατομμύρια σε παλιά και νέα λαμόγια ( βλέπε εκατομμύρια Πέτσα, «σκόιλ ελλικικού», κ.λπ.).
Όλα αυτά «μαζί και ταυτοχρόνως» με τις πολιτικές του νόμου και της τάξης όπου διαδηλωτές συλλαμβάνονται, ενώ πραγματοποιούν πορεία και οδηγούνται στην ΓΑΔΑ, για εξακρίβωση στοιχείων. Με νομοσχέδια που στην πραγματικότητα απαγορεύουν τις διαδηλώσεις, με εξώσεις προσφύγων που πια περιφέρουν την δυστυχία τους στους δρόμους και τις πλατείες, με καθηγητάδες τουρκολόγους που προβλέπουν (έτσι απλά) θερμό επεισόδιο με την Τουρκία, πόλεμο, δηλαδή, που θα σκοτωθεί κόσμος και από τις δυο μεριές του Αιγαίου για τις ΑΟΖ και τον Μεγάλο δολοφόνο των λαών της Μέσης Ανατολής το Ισραήλ να παίζει και με αυτή την κυβέρνηση αλλά και την προηγούμενη τον ρόλο του μεγάλου νταβατζή στην περιοχή.
Όμως, ότι και να κάνουν, δεν μπορούν να εμποδίσουν την εικόνα που αναδύεται: μιας κοινωνίας που η περίοδος του κορονοϊού επιτάχυνε ακόμα περισσότερο την φτωχοποίηση και την εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων της. Αυτό σε πείσμα των σχεδιασμών τους (σήμερα η λιποθυμία της εξάχρονης αύριο κάτι άλλο) θα αλλάζει καθημερινά την ατζέντα. Θα φέρνει στο προσκήνιο τα μεγάλα αδιέξοδα όχι μόνο των πολιτικών των εκάστοτε κυβερνήσεων αλλά τα δομικά αδιέξοδα του ίδιου του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος.
Η ανεργία, η φτώχεια, ο θυμός, η αδικία, η ανέχεια, η καταστολή, όλα όσα δηλαδή είναι η καύσιμη ύλη για τις μελλοντικές εκρήξεις φαίνεται πως έχουν αρχίσει να ανησυχούν τα μιντιακά επιτελεία. Ο απόηχος από την εξέγερση στις ΗΠΑ τους τρομάζει, γιατί παρόμοια ήταν η καύσιμη ύλη που την τροφοδότησε. Αφουγκράζονται το βουητό, που μπορεί να είναι ακόμα μακρινό και απροσδιόριστο, κάνουν εκκλήσεις για να δοθούν λίγα περισσότερα ψίχουλα, από αυτά που δίνουν μέχρι τώρα, προτρέπουν τον Κούλη για εκλογές, όχι γιατί έχουν να φοβηθούν τίποτα από την ψοφοδεή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για να προλάβουν το ξέσπασμα της λαϊκής οργής. Γιατί μπορεί η κοινωνία να δείχνει εξουθενωμένη και μισοναρκωμένη, με βολεμένο μεγάλο της κομμάτι στο «υπάρχουν και χειρότερα», όμως σιγά σιγά τα χειρότερα πλησιάζουν, αφού το δεύτερο κύμα έξαρσης του κορονοϊού το φθινόπωρο είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή.
Το πώς θα εξελιχθεί η οξυμένη ταξική αντιπαράθεση, το πώς, ποια μορφή και κατεύθυνση θα έχει, το ποια θα είναι η επίδραση της κομουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι το μεγάλο ζητούμενο της εποχής που άμεσα θα πρέπει να απαντηθεί.
Πηγή: kommon.gr
