Αθηνά Καρατζογιάννη
Εδώ έχουμε φασισμό με το πρόσχημα της δημόσιας υγείας. Η κοινωνική απομόνωση σκοπεύει, να μας κάνει να φοβόμαστε τον εαυτό μας ως φορέα, με την κυβέρνηση ως προστάτη. Αυτό που επιδιώκει το κράτος, είναι μια...
εξατομικευμένη κοινωνία, που συμμορφώνεται με τις εντολές του, πιστεύει ότι της λέει και μονοπωλεί την αλήθεια για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Δεν υπάρχει χώρος για συζήτηση και κριτική, μόνο για υπακοή. Μην σκέφτεστε, απλά ενεργείτε. Ο αντίκτυπος των μέτρων ήδη βιώνεται, από εκείνους που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας και από τους αντιφρονούντες. Η ανισότητα, που αναπαράγεται σε αυτά τα υποτιθέμενα ουδέτερα μέτρα, συνεπάγεται την αναγνώριση, ότι ορισμένοι άνθρωποι ζητείται να πληρώσoυν πολύ υψηλότερο κόστος από τους άλλους, για αυτό που οι ισχυροί προτάσσουν ως συλλογικό.
Οι κυβερνήσεις βασίζονται στον μύθο, ότι οι απειλές έρχονται από έξω και από «μαύρες τρύπες» στο περιθώριο. Η κρατική ρητορική περί ασφάλειας επικεντρώνεται έτσι σε εχθρικά κράτη ή σε μη κρατικούς εχθρικούς φορείς-«Τρομοκράτες» και, στη συνέχεια, σε προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές, στο έγκλημα στον κυβερνοχώρο, σε περιβαλλοντικά προβλήματα και στο διακρατικό οργανωμένο έγκλημα.
Αυτή η στρατιωτικοποίηση μας αντιμετωπίζει ως αντικείμενα, που πρέπει να κυβερνηθούν. Πρόκειται λοιπόν για μία ιδεολογία που συγκροτεί πολίτες, οι οποίοι ενεργούν από κοινού, για να προστατεύσουν τον εαυτό τους από υπαρξιακές απειλές, με έναν υποτιθέμενο αλτρουισμό να θυσιαστούν για την κοινότητα ή για ευάλωτους άλλους. Ουσιαστικά, το κράτος, ή οι φράξιες μέσα σε αυτό, δημιουργούν ηθικούς πανικούς και φασιστικά πλαίσια, που προωθούνται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στη συνέχεια προμοτάρονται και ενισχύονται στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης, παράγοντας ένα «εκστατικό γεγονός».
Η ιδεολογία της δημόσιας υγείας έχει φασιστικές ρίζες. Αναποτελεσματική όσον αφορά τα της υγείας, παρείχε ωστόσο την έμπνευση για φυλακές, άσυλα, εργοστάσια και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η αντιμετώπιση της πανδημίας δεν είναι κυρίως ιατρική. Περιλαμβάνει μια εργαλειοθήκη, η οποία δημιουργήθηκε για άλλους λόγους. Εντούτοις, η ανθρώπινη τραγωδία της πανδημίας του κοροναϊού δεν πρέπει να επιτραπεί, να γίνει πρόσχημα για την διεύρυνση της κρατικής κυριαρχίας πάνω στις ευάλωτες κοινότητες.
Εάν οι καραντίνες είναι τελικά αποτελεσματικές στην παραγωγή «αλλαγής συμπεριφοράς» (ανεξάρτητα από το εάν σταματούν τον ιό), οι δυτικοί, ινδικοί, νοτιοαμερικανικοί και άλλοι καπιταλισμοί θα αναμορφωθούν στο μοντέλο του κινεζικού καπιταλισμού. Τότε θα δούμε μόνιμο ολοκληρωτισμό, στρατόπεδα επανεκπαίδευσης, συστήματα κοινωνικής πίστωσης, υποχρεωτικές εφαρμογές παρακολούθησης σε τηλέφωνα, βιομετρικά αναγνωριστικά, εξαφανίσεις και δοκιμαστικές αντιδράσεις αντιφρονούντων, και δραστική μείωση του ποσοστού κατά κεφαλήν ΑΕΠ.
Εάν αποτύχουν, οι καραντίνες δεν θα γίνουν μόνιμες. Εάν το κράτος και ο καπιταλισμός αναδυθούν ανέπαφα, αλλά οι καραντίνες αποδειχθούν ανεφάρμοστες, η Ευρώπη είναι πιθανό να κινηθεί προς μια σοσιαλδημοκρατική ανασύνθεση εντός της σφαίρας της εθνικής κυριαρχίας, και με αυτή ανέγγιχτη σε μια παγκόσμια τάξη υπό την ηγεσία της Κίνας. Όπως και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι κυβερνήσεις θα προσπαθήσουν να σταματήσουν την εξέγερση, παρέχοντας ευημερία και πλήρη απασχόληση. Αντίθετα, στην Αμερική, την Ινδία, την Κορέα, τη Βραζιλία, κ.λπ., εάν αποτύχουν οι καραντίνες, πιθανότατα δεν θα υπάρχει ευρεία απομίμησης της Κίνας.
Στη χειρότερη περίπτωση, ο ιός θα συνεχίσει να μεταλλάσσεται και οι χώρες θα εισέρχονται και θα βγαίνουν από καραντίνα για χρόνια. Εναλλακτικά, οι κυβερνήσεις θα αρνηθούν να αρθεί η πολιτικά βολική για άλλους λόγους καραντίνα – όπως αναταραχές που προκαλούνται από μαζική ανεργία ή περίοδο παγκόσμιας σύγκρουσης. Τότε η καραντίνα θα μπορούσε να είναι το «νέο φυσιολογικό», η αρχή ενός ατελείωτου φασισμού.
Για οποιαδήποτε πραγματικά ριζοσπαστική προσέγγιση στην παρούσα κατάσταση, η κύρια θέση είναι η καταπολέμηση του κυβερνητικού καπιταλισμού / κρατισμού, η καταπολέμηση των κοινωνικοκτόνων δυνάμεων. Είναι ζωτικής σημασίας οι κοινωνικές σχέσεις να διατηρηθούν ενεργές με κάθε μέσο, ανεξάρτητα από τον αντίκτυπο στην καταπολέμηση της νόσου.
Αυτή την στιγμή πρέπει να ανακτήσουμε κάποια αυτονομία και ελευθερία δράσης. Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να απελευθερωθούμε, από την αφήγηση που μας δίνεται. Όταν αφήνουμε το κράτος να ελέγχει την αφήγηση και να μονοπωλεί τις ερωτήσεις που τίθενται σχετικά με την πανδημία του κοροναϊού, επιτρέπουμε επίσης να καθορίζει και τις απαντήσεις.
ΠΗΓΗ: thepressproject.gr
