Φωτεινή Λαμπρίδη
Κάντε ένα τεστ. Ρωτήστε πέντε έξι ανθρώπους από το περιβάλλον σας, αν γνωρίζουν πάνω κάτω, τι προβλέπει το νομοσχέδιο του ΥΠΕΝ, που έφερε ο κύριος Χατζηδάκης στη βουλή εν μέσω πανδημίας. Αν δεν το γνωρίζουν, ενημερώστε τους και ρωτήστε ξανά, αν μπορούν να...
φανταστούν τις επιπτώσεις, που θα έχουν στην καθημερινότητά μας το ξεπούλημα ΑΔΜΗΕ, η κατάργηση του ασυμβίβαστου, που θα δίνει το δικαίωμα συγγενών να βάλουν το δάκτυλο στο μέλι, το πάρτι ιδιωτικών συμφερόντων στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και στη διαχείριση απορριμμάτων σε πολλές περιοχές της χώρας. Το ότι επενδυτές δεν θα χρειάζονται άδειες, αφού θα κάνουν απλώς γνωστοποίηση, η «απενεργοποίηση» του δικτύου Natura και επιστροφή στο παρελθόν στους δασικούς χάρτες.
Μετά ρωτήστε τους αν γνωρίζουν, πως ο κος Χατζηδάκης, εμφάνισε 50 άρθρα, που δεν είχαν περάσει προηγουμένως από διαβούλευση και πως το σύνολο (ναι το σύνολο) των περιβαλλοντικών οργανώσεων ζητάει την απόσυρσή του χαρακτηρίζοντας το σκανδαλώδες. Αν γνωρίζουν, ότι η Green peace και η WWF ένωσαν τις δυνάμεις τους σε κοινή καμπάνια.
Ακολουθήστε την ίδια τακτική, ρωτώντας για παράδειγμα, αν γνωρίζουν πόσες χιλιάδες συμπολίτες μας δεν δικαιούνται το επίδομα ενίσχυσης και πόσοι τελικά το πήραν, από αυτούς που το δικαιούνται. αν ξέρουν πως το 41% δηλώνει ότι το εισοδημά του έχει μειωθεί με την έναρξη των μέτρων, και το 11,4% δηλώνει ότι έχασε οριστικά την δουλειά του μέσα στον Μάρτιο. Ότι το 30% όσων βρέθηκαν εκτός αγοράς εργασίας, κινδυνεύουν να μην έχουν δουλειά την επόμενη μέρα. Ότι η υιοθέτηση της γνωστής πρότασης του ΣΕΒ για γερμανικό μοντέλο με εκ περιτροπής εργασία και αντίστοιχη καταβολή του μισού μισθού από τους εργοδότες, που ενεργοποιήθηκε εν μέσω πανδημίας, θα μας μείνει και στη μετά πανδημία εποχή με υπογραφή Βρούτση, πράγμα που σημαίνει, ότι ένας εργαζόμενος που προ κρίσης έπαιρνε π.χ. 800 ευρώ θα παίρνει τώρα συνολικά 667 ευρώ.
Ρωτήστε πόσοι γνωρίζουν, ότι έχουμε ρεκόρ ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, που κρατούνται σε απάνθρωπες συνθήκες σε αστυνομικά τμήματα, την ώρα που η «φεγγαρόλουστη» ομάδα της κυρίας Αγαπηδάκη, υποτίθεται ότι έχει αναλάβει την ευαίσθητη αυτή ομάδα προσφύγων.
Ρωτήστε μετά ποια κυβέρνηση, που θέλει το καλό των πολιτών της, θα μεθόδευε τέτοιες πρακτικές εν μέσω πανδημίας; Ρωτήστε, αν άκουσαν σε κάποιο διάγγελμα, κάτι σχετικό;
Ρωτήστε κατά τη γνώμη τους, πόσες ώρες θα έπρεπε να αφιερώσουν τα κανάλια στα φλέγοντα αυτά ζητήματα, φωτίζοντάς τα ξανά και ξανά για να ενημερωθούν ενδελεχώς οι πολίτες, για το τι τους περιμένει; Πόσες συνεντεύξεις από τους περιβαλλοντικούς φορείς, θεωρούνται αρκετές ώστε να φωτιστεί το νομοσχέδιο Χατζηδάκη; Πόσα ρεπορτάζ που θα δίνουν τον λόγο στον κόσμο της εργασίας και στα σωματεία εργαζομένων έχουν μετρήσει; Πόσους καλλιτέχνες είδαν στις τηλεοράσεις να μιλούν για τον αφανισμό τους, που επιχειρείται από την κυβέρνηση;
Η απάντηση είναι κανέναν.
Οι καλλιτέχνες είχαν θέση στις τηλεοράσεις σας, όταν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Κ. Μητσοτάκη προεκλογικά, για να τον ενημερώσουν για τα θέματα τους. Κι αυτό για λίγο, καθώς όταν αντέδρασαν που τους χρησιμοποίησε ως προεκλογικό σποτ, εξαφανίστηκαν από τις οθόνες με έναν μαγικό τρόπο.
Οι εκπρόσωποι περιβαλλοντικών οργανώσεων, φιλοξενούνται μια φορά τον χρόνο συνήθως την παγκόσμια ημέρα για το κλίμα, αλλά όχι όταν εκπέμπουν sos για τις δικές μας θάλασσες, τα δικά μας δάση, τον δικό μας φυσικό πλούτο που πάει να καταστρέψει ανεπιστρεπτί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης.
Οι εκπρόσωποι των σωματείων, όχι απλά αποφεύγονται όπως ο διάολος το λιβάνι, αλλά κατασυκοφαντούνται κιόλας από δημοσιογράφους που τους αποκαλούν απαξιωτικά ...«συνδικαλιστές», προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν το γεγονός, ότι έχει απαξιωθεί μεγάλο μέρος του συνδικαλισμού εξαιτίας της φιλοεργοδοτικής στάσης ορισμένων.
Όσο για την κυρία Αγαπηδάκη, τη βλέπαμε καθημερινά στις τηλεοράσεις, όταν η κυβέρνηση ήθελε να μας πείσει για το ανθρώπινο πρόσωπο της, πριν τα γεγονότα του Έβρου και της Λέσβου. Κανένα τηλεοπτικό κανάλι δεν έχει θελήσει, να διαπιστώσει, αν έκανε τη δουλειά της ως όφειλε.
Όσο κι αν έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα τη δημοσιογραφία η απαξίωσή της εξαιτίας των καθεστωτικών ΜΜΕ, η προπαγάνδα κάνει τη δουλειά της. Ειδικά, στο πλαίσιο ενός καθεστώτος φόβου, που η συντριπτική πλειοψηφία ήθελε να εμπιστευτεί την κυβέρνηση αναζητώντας τον κατάλληλο σωτήρα, τη μία στο πρόσωπο του πρωθυπουργού την άλλη στου κύριου Τσιόρδα.
Και δεν είναι και πολύ ανακουφιστικό, το ότι μια μεγάλη μερίδα πολιτών επαναλαμβάνει ότι «ο κόσμος τους πήρε χαμπάρι», αν δεν δημιουργηθεί ικανό αντίβαρο στη πληροφόρηση. Ούτε είναι παρήγορο, να ξυπνάμε στο παρά πέντε, όταν η ανεργία θα έχει χτυπήσει κόκκινο και θα έχουν ψηφιστεί τα καταστροφικά νομοσχέδια, σε μια περίοδο που μας στερεί τη δυνατότητα των διαδηλώσεων και των συνελεύσεων. Ούτε είναι ανθρώπινο, να δεχόμαστε να επισκιάζει ο φόβος της πανδημίας την καταπάτηση των δικαιωμάτων όλων των πολιτών και ειδικότερα ομάδων όπως οι πρόσφυγες ή οι επισφαλώς εργαζόμενοι.
«Νομίζουν, ότι, επειδή δεν πεθάναμε, έχουν δικαίωμα να τα διαλύσουν όλα» μου είπε εκπρόσωπος της ΟΛΜΕ πρόσφατα. Αυτή είναι η γραμμή των κυρίαρχων ΜΜΕ.
Τα καθεστωτικά ΜΜΕ, έχουν στρατευτεί στον αγώνα της κυβέρνησης, να εγκαθιδρύσει το νέο δόγμα του σοκ. Όποιος τολμήσει, να αμφισβητήσει την κυβέρνηση, όσο καλοπροαίρετη και να είναι η κριτική του, θα στιγματίζεται ως εχθρός της εθνικής ενότητας. Με τον Μανδύα του Μωυσή, ο πρωθυπουργός θα επιβάλλει, ότι δεν κατάφεραν όλοι μαζί οι υπέρμαχοι του νεοφιλελευθερισμού τα προηγούμενα χρόνια. Ή πιο σωστά ότι περίσσεψε από τις μνημονιακές επιταγές. Και μάλιστα σε μια εποχή, που δεν τον πιέζει κανένας θεσμός.
Τα ΜΜΕ θα λένε, ότι αυτοβούλως περνάμε στην αυτοχειρία, ως ένδειξη σεβασμού στον ηγέτη που μας έσωσε και θα διαφημίζουν μεσαιωνικές συνταγές χριστιανικού φονταμενταλισμού για το πόπολο.
Κι εμείς, θα πρέπει να ανακαλύψουμε τους τρόπους να αποτρέψουμε τον αφανισμό μας, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε χρήση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματός μας στη συνάθροιση στον δημόσιο χώρο.
Δεν το λες και εύκολο το στοίχημα. Αλλά από την άλλη, πότε μας έβαλαν εύκολα τα τελευταία δέκα και κάτι χρόνια;
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Jenny΄s world
