Για πολλές δεκαετίες η Πρώτη Μαΐου αποτελούσε ένα σταθερό σημείο υπενθύμισης των αναγκών που υπάρχουν για μια πιο δίκαιη κοινωνία: δουλειές για όλους, αξιοπρεπή μεροκάματα, ασφάλεια στην εργασία, ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα. Ήταν οι προπολεμικές, αλλά κυρίως οι μεταπολεμικές δεκαετίες, εκείνα...
τα σκληρά χρόνια της παιδικής εργασίας, της μετανάστευσης στην Γερμανία για μια καλύτερη ζωή, της σκληρότητας των εργοδοτών, της απαγόρευσης του συνδικαλισμού, των χαμηλών μεροκάματων…
Αργότερα, ακόμα και στις καλύτερες, πιο ειρηνικές και πιο εύφορες στιγμές της ανθρωπότητας, οι ανάγκες παρέμεναν παρούσες. Τότε, στην δεκαετία κιόλας του ‘90, η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού -με την νίκη του κεφαλαίου πάνω στον άνθρωπο, αλλά και τις ανεκπλήρωτες προφητείες για το Τέλος της Ιστορίας- έδειχναν διαρκώς τα σημάδια, που οι μεθυσμένοι ηγήτορες αρνούνταν να δουν. Οι ανάγκες δεν είχαν εκλείψει, όπως έδειξε το ατύχημα στην Πετρόλα το 1992. Έτσι βρεθήκαμε όλοι γυμνοί στην καταιγίδα. Στα δέκα χρόνια της κρίσης οι ιστορικές ανάγκες τους εργατικού κινήματος αναδείχτηκαν και πάλι με την ίδια ένταση εκείνων των πρώτων χρόνων, του Σικάγο και της Θεσσαλονίκης.
Κι όμως! Μέσα σε αυτή την δεκαετία, η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να περισώσει πολλά από τα πάγια αιτήματα και να διασφαλίσει, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες και την πιο συντηρητική Ευρώπη που εμφανίστηκε ποτέ μεταπολεμικά, ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρέπειας για τους εργαζόμενους. Κατάφερε να διασφαλίσει το κοινωνικό κράτος, απαντώντας με κατηγορηματικό τρόπο πως όποιο κι αν είναι το ερώτημα, απάντηση είναι ο Άνθρωπος.
Σήμερα η σκυτάλη έχει αλλάξει και πάλι χέρια. Η δεξιά, στην χειρότερη διασταύρωση του κοινωνικού συντηρητισμού με τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό είναι εδώ. Με τον Άδωνη και την Κεραμέως, με τον Χατζηδάκη και τον Βορίδη, με τον Στουρνάρα και τον Χρυσοχοΐδη. Αυτή η δεξιά διασταύρωση έλαχε στην πατρίδα μας σε μια συγκυρία ακόμα χειρότερη από ό,τι μπορούσαμε να φανταστούμε. Γιατί την πανδημία του νεοφιλελευθερισμού διαδέχτηκε η πανδημία του κορωνοϊού, η οποία αναπόφευκτα θα προσβάλλει και πάλι τους πιο ασθενείς οργανισμούς της κοινωνίας μας.
Αυτή η πανδημία του κορωνοϊού, όμως, έκανε και ένα καλό. Ανέδειξε με απόλυτο και ξεκάθαρο τρόπο πως ο δημόσιος χώρος είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση των κοινωνιών. Πλέον οι νεοφιλελεύθεροι δεν μπορούν να πουν πως δεν γνώριζαν. Δεν μπορούν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν την αξία που έχουν, ώστε να μείνουμε όρθιοι, τα παιδιά που μέχρι πρόσφατα δεν έβλεπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η παρέα του: τους γιατροί και του νοσηλευτές των δημόσιων νοσοκομείων, τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, τους οδηγούς των αστικών λεωφορείων, τους εργαζόμενους των Super Market. Όλους αυτούς που πάλεψαν για εμάς τις τελευταίες εβδομάδες.
Για όλους αυτούς είναι η φετινή Πρωτομαγιά. Αλλά και για αυτούς που ζουν με τον φόβο ότι δεν θα βρουν το πόστο τους να τους περιμένει την Δευτέρα. Για αυτούς που θα πρέπει να δουλέψουν «μισές μέρες με μισά μεροκάματα». Για εκείνους που θα βάλουν λουκέτο στο μικρομάγαζό τους. Γι’ αυτούς που θα μείνουν άνεργοι και θα κινδυνέψουν να χάσουν τα σπίτια τους στους πλειστηριασμούς.
Αυτούς όλους τιμάμε την φετινή Πρωτομαγιά.
*Αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ Κορινθίας αποτελούμενη από τον συντονιστή της Νομαρχιακής Επιτροπής Γιώργο Παπασταμόπουλο και τον πρωην βουλευτή και Πρόεδρο του ΕΛΓΑ Φάνη Κουρεμπέ κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο των θυμάτων του εργατικού δυστυχήματος της "Σωληνουργείας" τιμώντας έτσι την Πρωτομαγιά.
