Η πρώτη μέρα της περίφημης επιστροφής των μαθητών στα δημόσια σχολεία ήταν ακριβώς όπως την περίμεναν οι υγιώς σκεπτόμενοι κι όσοι δεν διακατέχονται από σύνδρομα στερεοτύπων και συντηρητισμού. Μια μέγιστη παρωδία.
Οσοι έχουν παιδιά, το εμπέδωσαν ξεκάθαρα από τις μαρτυρίες τους. Το πρώτο συναίσθημα που περιγράφηκε ήταν η συμπόνια για τους άμοιρους καθηγητές, οι οποίοι ήταν αδύνατον να κοντρολάρουν ένα κάρο έφηβους που επέστρεψαν στα θρανία για να ξελαμπικάρουν και να δουν τους φίλους τους.
Η πλειονότητα των μαθητών βέβαια δεν πήγε καν και οι τάξεις ήταν αυτονόητα μισοάδειες. Είτε επειδή υπάρχουν άνθρωποι που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες εντός του οικογενειακού τους περιβάλλοντος, είτε αποκλειστικά από φόβο. Εδώ που τα λέμε, ένας μόνο μαθητής ή καθηγητής να φέρει τον ιό, το πιθανότερο είναι να τον κολλήσουν άπαντες.
Τα μέτρα έμοιαζαν με αριστοφανική κωμωδία. Η αρχική τήρησή τους πήγε… περίπατο σε χρόνο dt, οι περισσότεροι (μαθητές και καθηγητές) έδωσαν από τουλάχιστον μία αγκαλιά μεταξύ τους και οι αποστάσεις δεν ήταν εκ των πραγμάτων δυνατόν να τηρηθούν στην πράξη και σε καμία περίπτωση σε απόλυτο βαθμό.
Αυτή καθεαυτήν η εκπαίδευση, δε, έμοιαζε με κακόγουστο ανέκδοτο. Επανάληψη της ύλης που οι μαθητές είχαν ήδη διδαχτεί και «φρεσκάρισμα». Τώρα τι είδους «φρεσκάρισμα» σε τέτοιες συνθήκες, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Με ντάλα ζέστη να χτυπάει κατακούτελα στα διαλείμματα, γεγονός που, σε συνδυασμό με το κλείσιμο των καντινών, δημιούργησε ένα σκηνικό με περιφερόμενους έφηβους στα όρια της ζάλης και της λιποθυμίας.
Κι όλα αυτά, για συνολικά 10 μέρες μαθημάτων που δεν πρόκειται επ’ ουδενί να ωφελήσουν ούτε τις γνώσεις των μαθητών ούτε τους καθηγητές στην εξαγωγή των συμπερασμάτων τους και στη διδαχή της «υποχρεωτικής ύλης».
Kώστας Μανωλιουδάκης - efsyn.gr
