Η πόλη μας αδειάζει, χάνεται
Παραμένουμε τραγικοί απόλιδες
Μέσα στη δική μας πατρίδα
Μ.Βλάχου-Καραμβάλη, Τραγικοί απόλιδες
Μπορεί άραγε να βγει κάτι θετικό από την κρίση, το φόβο, την έκπτωση αξιών, τη διάβρωση των σχέσεων ή θα βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στην προσωπική ή και κοινωνική κατάθλιψη;
Μπορεί άραγε να βγει κάτι θετικό από την καχυποψία και την προκατάληψη erga omnes ή θα συνεχίζουμε να μην πλησιάζουμε καθετί που δεν μας αρέσει και καθένα που δεν μας μοιάζει;
Μπορεί άραγε να βγει κάτι θετικό από τη διάχυτη αβεβαιότητα για το σήμερα και το αύριο ώστε να δημιουργηθεί κοινότητα ζωής ή θα αυξηθεί η ψυχική απομόνωση και η ανομική μιας προδιάθεση;
Αυτά τα ερωτήματα δεν καταγράφονται από τον κοινωνικό ερευνητή και δεν θ’ αξιολογηθούν απλώς από τον ιστορικό του μέλλοντος. Συνιστούν τη λυδία λίθο στην υπέρβαση της σημερινής μας οιονεί-χαοτικής κατάστασης.
Οι Μεγάλες Θεωρίες απέτυχαν, τα Μικρά Αφηγήματα ψυχορραγούν, η Βία καλύπτει όλα τα κενά της διάψευσης, διολισθαίνουμε προς το Κράτος του Μεγάλου Αδελφού-Σωτήρα κρατώντας πολύχρωμες σημαίες «αδιαφορίας».
Προφανώς υπάρχει και πρέπει να καταλογίζεται η πολιτική,προσωπική και συλλογική, ευθύνη για τα υγειονομικά πράγματα. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι έχουμε πρόβλημα λειτουργίας στα σπλάχνα της κοινωνίας μας.
Βρισκόμαστε σ’ ένα όριο που αν το ξεπεράσουμε τότε μπορεί να «σπάσει» το σκοινί που κρατάει θεσμούς, κοινωνία, ανθρώπινα δικαιώματα και να βρεθούμε όλοι σ’ ένα πολιτικο-δικαιϊκό κενό με κομμένους τους δεσμούς της εμπιστοσύνης.
Κι από την άλλη ο περιούσιος, ατίθασος, αυτοβαυκαλιζόμενος λαός με το αλάθητο αισθητήριο και την ανεξάρτητη βούληση δεν μοιάζει να έχει (προ)ετοιμαστεί για τους κινδύνους της Πανδημίας και της αδυναμίας. Η κοινωνία με «θολωμένο μυαλό» μπορεί εύκολα να ανατρέψει ακόμα και την τρέχουσα λογική.
Αν ήρθε όμως η ώρα για το άλμα πάνω από τις παλιές αντιλήψεις/πρακτικές μας πρέπει να το τολμήσουμε. Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα μάθουμε ποτέ ποιοι πραγματικά είμαστε και τί πραγματικά θέλουμε.
Ακόμα κι αν ο κοινωνικός καθρέφτης είναι παραμορφωτικός και [αντι]κατοπτρίζει τους συνανθρώπους μας σαν τερατόμορφα πλάσματα-Ιούς δολοφόνους[ του εφησυχασμού μας;],καιρός είναι ή να τον σπάσουμε ή να καθρεφτιστούμε αλλού.
Οι μάγοι[;] της πολιτικής ούτε να προφητεύσουν μπόρεσαν ούτε να χειριστούν μπορούν το Κακό χωρίς να δημιουργήσουν κοινωνικές παράπλευρες απώλειες.. Έπονται και ξεπερνιούνται από τη δύναμη του πραγματικού, το οποίο συχνά έχουν θεωρητικοποιήσει, εξωραΐσει ή και αγνοήσει και τώρα τους τιμωρεί.
Τα τρία θαύματα του νεοελληνισμού:
τα δικαιώματα του καθενός εναντίον των δικαιωμάτων των άλλων
η ισότητα στην (α)ταξική(!) επιδειοξιομανία
οι ηρωισμοί της μιας μέρας ή της μιας «αντί-στασης»,δεν φαίνεται να λειτουργούν μέσα στην Πανδημία.
Τελικά φοβόμαστε και ν’ αλλάξουμε και να μείνουμε οι ίδιοι.
Τρέμουμε μήπως πεθαίνοντας το παλιό μοντέλο ζωής παρασύρει και εμάς στην κόλαση του τέλους των ψευδαισθήσεων.
Δυσαρεστημένοι από την κρίση (μας) παραδινόμαστε αμαχητί στις εμπάθειες για την καλύτερη μοίρα όσων «δεν αρρώστησαν» ,ούτε από τον Ιό,ούτε παλαιότερα από την ξιπασμένη αυτοεικόνα του πετυχημένου-κατεργάρη.
Πώς όμως να ξεγελάσεις έναν αόρατο εχθρό;
Ηθικό συμπέρασμα: Ή μηδενίζουμε το κοντέρ και ξαναρχίζουμε μετά τον έλεγχο του Κορονοϊού με άλλους κανόνες ή αλλάζουμε συνεχώς «προσωπεία» και ονόματα παραμένοντας όμως στα ίδια μοντέλα (αυτο)καταστροφής.
Τόσο απλά και τόσο δύσκολα.
ΥΓ1.Η απώλεια της ελπίδας σκοτώνει, όποια θέση κι αν σου τάζουν στο «νέο κόσμο»; Αυτό είναι βέβαιο
ΥΓ2. Η Αριστερά the day after δεν θα είναι σε καμμία περίπτωση η ίδια. Μήπως κάποιοι εχέφρονες και μη-διαπλεκόμενοι πρέπει ν‘αρχίσουν να τη σχεδιάζουν αντί να παπαγαλίζουν τσιτάτα και προτάσεις άλλων αιώνων;
