Του Γιάννη Δρόσου*
Πρόκειται για μια απόπειρα, όσων σήμερα κυβερνούν, να οδηγηθούν οι πάντες σε πολιτική ασφυξία, ει δυνατόν σε πολιτική ανυπαρξία.
Η πρόσφατη συνέντευξη Τύπου του Αλέξη Τσίπρα και άλλων κεντρικών στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως γεγονός...
δεν απεκρύβη από τα ΜΜΕ, προφανώς, επειδή, στην εποχή του Διαδικτύου και των social media, αυτό δεν είναι δυνατόν.
Υποβαθμίστηκε όμως όσο γινόταν, ενώ από την κρατική τηλεόραση δεν προβλήθηκε στο σύνολό της, παρά το ότι και χώρος και χρόνος διαθέσιμος υπήρχε, αν όχι στο πρώτο, ασφαλώς σε ένα από τα τέσσερα εν λειτουργία κανάλια της.
Όμως η πανδημία δεν ανέτρεψε καμία από τις βασικές λειτουργίες του δημοκρατικού συνταγματικού μας πολιτεύματος. Το θέμα δεν είναι τυπικό, είναι βαθιά ουσιαστικό: η ομόθυμη πολιτική και κοινωνική στήριξη των μέτρων για τη μη διάδοση και την καταπολέμηση του ιού δεν σημαίνει, βέβαια, και ομοφωνία σχετικά με τα οικονομικά και κοινωνικά μέτρα που λαμβάνονται ούτε σχετικά με τον σχεδιασμό της επόμενης ημέρας. Ούτε θα μπορούσε άλλωστε.
Ωστόσο, αν και για τη λειτουργία του πολιτεύματος δίλημμα του τύπου «ή ο ιός ή η δημοκρατία», με τη Βουλή να λειτουργεί και τις πολιτικές ελευθερίες να παραμένουν όπως τις προβλέπει το σύνταγμα, δεν τέθηκε ποτέ, για τα ελληνικά ΜΜΕ το δίλημμα φαίνεται να τέθηκε και να λύθηκε:
Η πανδημία χρησιμοποιείται για να κατασκευαστεί μια εικόνα, που τη συγκροτεί η εξαφάνιση κάθε στοιχείου ουσιαστικού διαλόγου: από τη μία πλευρά ο απόλυτος τρόμος για την ενδεχόμενη εξάπλωση της ασθένειας, ενώ από την άλλη η απόλυτη ικανοποίηση για όλα όσα γίνονται για την αντιμετώπισή της.
Ανάμεσα σ΄ αυτά τα δύο δεν χωρά δεύτερη γνώμη - ακριβέστερα: δεν χωρά καμία γνώμη.
Πρόκειται για έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό, που βλέπει στην πανδημία όχι την κοινή, δημοκρατικά συγκροτημένη και με υψηλό αίσθημα ευθύνης στάση του πολιτικού συστήματος συνολικά, αλλά μία ακόμη ευκαιρία για λιβανωτούς (κάποτε και αυταρέσκεια), συχνά και μια δύσκολα κρυπτόμενη προσωπολατρεία, με στοχοποίηση ή περιθωριοποίηση της αντίθετης γνώμης.
Πρόκειται για μια απόπειρα, όσων σήμερα κυβερνούν, να οδηγηθούν οι πάντες σε πολιτική ασφυξία, ει δυνατόν σε πολιτική ανυπαρξία.
Είναι η μάταιη ελπίδα κάθε μορφής ολοκληρωτισμού με γνωστή, κατά κανόνα, την κατάληξη: την καταβαράθρωσή του, αλλά με ποιο κόστος!
* Ο Γιάννης Δρόσος είναι ομότιμος καθηγητής της Νομικής Σχολής Αθηνών
ΠΗΓΗ: avgi.gr
