Αγαπημένε μου πιτσιρίκο,
Δεν μου αρέσει να παίζω τον ρόλο της Κασσάνδρας, αλλά κάποιοι από εμάς το έχουμε ξαναδεί το έργο.
Οι περισσότεροι, δυστυχώς, βλέπουν ακριβώς το ίδιο έργο, αλλά κάθε φορά περιμένουν ένα διαφορετικό τέλος.
Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ έχουν κηρύξει πόλεμο. Ο πόλεμος αυτός δεν είναι εναντίον του κορωνοϊόυ (όπως θέλουν να πιστεύουμε) αλλα εναντίον μας, εναντίον κάθε ελεύθερου πολίτη, εναντίον κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου.
Είναι ένας πόλεμος ενάντια στην δημοκρατία και σε κάθε κοινωνικό δικαίωμα που κερδήθηκε με αίμα και αγώνα, από τις προηγούμενες γενιές. Εμείς δεν κερδίσαμε ακόμα τίποτα, απλά απολαμβάνουμε τα οφέλη από τις νίκες των άλλων.
Αν ήταν ένας πόλεμος ενάντια στον αόρατο εχθρό της πανδημίας, τότε θα ακολουθούσαν το παράδειγμα της Ν. Κορέας, της Σιγκαπούρης, της Ταϊβάν και της Ισλανδίας, δηλαδή: έγκαιρα και μαζικά τεστ, διάθεσή τους στα φαρμακεία ή σε κινητές μονάδες, πρόσβαση σε αυτά για όλο τον πληθυσμό. Τίθενται σε αυστηρή καραντίνα μόνο όσοι ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες (άνθρωποι ηλικίας άνω των 65 ετών, καθώς και όσοι πάσχουν από σοβαρές ασθένειες), όσοι βγαίνουν θετικοί σε τεστ και είναι φορείς του ιού καθώς και οι επαφές τους. Παράλληλη στήριξη του τομέα υγείας και έκτακτη ανοικοδόμηση των υποδομών του.
Αντί αυτού, οι κυβερνήσεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ επέλεξαν την γενικευμένη καραντίνα, για να επιβραδυνθεί η διασπορά του ιού και να μην διαλυθεί απ’ την πίεση το (ήδη κατεστραμμένο από τις πολιτικές τους επί δεκαετιών) δημόσιο σύστημα υγείας.
Μοντέλο διαδοχικών απαγορεύσεων αδιάκριτου εγκλεισμού ολόκληρου του πληθυσμού (εκτός από όλους εκείνους που δεν τους αφήνουν τα αφεντικά τους) και περιορισμός των τεστ μόνο σε όσους φέρουν συμπτώματα.
Η κρατική μηχανή καθιστά εξαρχής τον πληθυσμό κύριο υπεύθυνο για την εξάπλωση ή όχι του κορωνοϊόυ.
Αν ο ιός εξαπλωθεί, φταίνε οι πολίτες. Αν ο ιός δεν εξαπλωθεί, δικαιώνεται το κράτος για τις επιλογές του.
Αλλά μέσα σε όλη αυτή τη χαβούζα, υπάρχει μια υποβόσκουσα κατάσταση, η οποία όσο περνούν οι μέρες, έρχεται στην επιφάνεια.
Πριν μόλις μερικές εβδομάδες, η παγκόσμια οικονομία συνέχιζε να πλέει ατάραχη στα πελάγη του καπιταλισμού, παρά τους κόντρα ανέμους της μειωμένης ανάπτυξης.
Οι προβλέψεις μας για την οικονομική κρίση που φαινόταν να έρχεται, ήταν βασισμένες στις προηγούμενες κρίσεις του καπιταλισμού, όπου τα μειωμένα κέρδη οδηγούσαν στο σκάσιμο των φουσκών χρέους, δημιουργώντας ένα χρηματοπιστωτικό σοκ.
Λίγες εβδομάδες χρειάστηκαν, υπό την απειλή μιας πανδημίας, ώστε το σύστημα να ξεγυμνωθεί τελείως, μπροστά στην ανικανότητά του να διαχειριστεί οποιαδήποτε κατάσταση, δεν έχει το ίδιο δημιουργήσει.
Ο σημερινός καπιταλισμός είναι παντελώς ανίκανος να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που θα δημιουργηθούν το προσεχές διάστημα.
Δυστυχώς, είναι για ακόμη μια φορά στο χέρι μας, το τι είδους κοινωνία θέλουμε να έχουμε, αφού το οποιοδήποτε κράτος δεν πρόκειται να μας την χαρίσει. Πρέπει να την απαιτήσουμε.
Στην παρούσα κατάσταση, οι αλυσίδες διανομής καταρρέουν και το χρηματοπιστωτικό σύστημα παραπαίει, ξεμπροστιάζοντας για ακόμα μια φορά την ανικανότητα των κυβερνήσεων μας. Η πανδημία έχει διακόψει την βασική παραγωγή και διανομή αγαθών και υπηρεσιών. Ένα κλασικό σοκ προσφοράς.
Συνεπώς, τα μέχρι τώρα εργαλεία για την αντιμετώπιση των καπιταλιστικών κρίσεων (ποσοτική χαλάρωση, δημοσιονομικά κίνητρα κλπ) είναι τελείως άχρηστα για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Η υγεία του παγκόσμιου καπιταλισμού, ήταν έως τώρα επιδερμική.
Εδώ και αρκετά χρόνια (τουλάχιστον από το 2017 και μετά) οι ρυθμοί ανάπτυξης των αρσιβαριστών της παγκόσμιας οικονομίας, ήταν αναιμικοί, τα κέρδη ήταν στάσιμα, ενώ το ίδιο στάσιμες ήταν και οι επενδύσεις, παρά τα σημαντικά κίνητρα και τα τρισεκατομμύρια της ποσοτικής χαλάρωσης.
Το μόνο που κατάφεραν τα τρισεκατομμύρια, που μοίραζαν οι κεντρικές τράπεζες, για να τονώσουν τις αναιμικές επενδύσεις, ήταν η δημιουργία κερδοσκοπικών φουσκών σε κάθε περιουσιακό στοιχείο που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Οι πιο γνωστές από αυτές, είναι η φούσκα του εταιρικού χρέους υψηλού ρίσκου, η φούσκα της αγοράς ακινήτων και η φούσκα των τεχνολογικών start-up.
Από την άλλη, τα κράτη, είναι επίσης βυθισμένα στο χρέος, κληρονομιά της διάσωσης των τραπεζών και του ιδιωτικού τομέα, μετά την κρίση του 2008.
Συνολικά, το ποσοστό χρέους/ΑΕΠ είναι το μεγαλύτερο που έχει υπάρξει από τον Δεύτερο ΠΠ, γύρω στο 322% τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε, ενώ το ίδιο το παγκόσμιο χρέος ανέρχεται στα 253 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Η χρεοκοπημένη Ελλάδα, μετά από τέσσερα μνημόνια και το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία του καπιταλισμού, βρίσκεται στο 185%, οπότε κάντε τα μαθηματικά μόνοι σας.
Η μειωμένη κερδοφορία των εταιρειών, λόγω των επιπτώσεων της πανδημίας, θα οδηγήσει σε μια τεράστια ζήτηση για δανεισμό, καθώς οι εταιρείες δεν θα μπορούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.
Η μαζική ανάγκη των επιχειρήσεων για ρευστότητα, θα παγώσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, οδηγώντας τις επιχειρήσεις σε μαζική ρευστοποίηση των περιουσιακών τους στοιχείων, προς αναζήτηση μετρητού.
Όσο η κρίση θα εξελίσσεται, το ίδιο θα αναγκαστούν να κάνουν και τα κράτη, αφού επιχειρήσεις χωρίς επιχειρησιακά στοιχεία πληρώνουν μικρότερο φόρο και τα έσοδα των κρατών θα αρχίσουν να συρρικνώνονται. Οι φόροι από τα εισοδήματα θα μειωθούν, καθώς όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι θα βρίσκονται στον δρόμο. Οι πληρωμές των χρεών όμως θα συνεχίσουν να έρχονται και να απαιτούνται.
Στην αρχή του 2020, ο παγκόσμιος καπιταλισμός ήταν ένα μάτσο ξερόχορτα σε αναζήτηση σπίρτου. Ο κορωνοϊός του έδωσε φλογοβόλο.
Η αντίδραση των κυβερνήσεων, ως τώρα, ήταν να ανοίξουν τους κουμπαράδες τους και να αρχίσουν να τρομπάρουν δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ στις τράπεζες και τις παραπαίουσες επιχειρήσεις. Η κλασική συνταγή του σοσιαλισμού για τους πλούσιους.
Τα οποιαδήποτε Κεϋνσιανά τερτίπια, όμως, που οι νεοφιλελεύθεροι θυμούνται, μόνο όταν οι αγορές τους καταρρέουν, είναι ανίκανα να σταματήσουν την πτώση, μόνο να την επιβραδύνουν προσωρινά. Δεν μας έσωσαν το 2008 και δεν θα το κάνουν ούτε τώρα.
Αυτό που θα ακολουθήσει, είναι, ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες θα χρεοκοπήσουν ή θα έχουν να αντιμετωπίσουν τρομερές νομισματικές κρίσεις, καθώς το ξένο κεφάλαιο θα στερεύει, αφού η ζήτηση για εξαγωγές θα είναι όλο και μικρότερη. Δεκάδες χώρες, από το Εκουαδόρ μέχρι την Μοζαμβίκη, θα οδηγηθούν στη χρεοκοπία.
Στην Ευρώπη, οι τράπεζες θα οδηγηθούν σε ακόμα μια συστημική κρίση. Αν οι ιταλικές τράπεζες καταρρεύσουν, θα καταρρεύσουν και οι Γάλλοι δανειστές τους, οδηγώντας σε μια αλυσιδωτή αντίδραση. Χωρίς ένα μαζικό σχέδιο πανευρωπαϊκής διάσωσης, με την έκδοση ευρωομολόγων και μια μαζική διαγραφή χρέους, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα οδηγηθεί στην διάλυση.
Το κρεσέντο θα συνεχιστεί, με τις εταιρικές φούσκες στις ΗΠΑ να σκάνε η μια μετά την άλλη.
Μετά το 2008, οι επιχειρήσεις χρησιμοποίησαν τα χρήματα της διάσωσης, που έλαβαν από τους Αμερικανούς φορολογούμενους, χάριν του Ομπάμα, για να αγοράσουν πίσω τις ίδιες τους τις μετοχές και να χρηματοδοτήσουν εξαγορές και συγχωνεύσεις με ανταγωνίστριες εταιρείες, δημιουργώντας μονοπώλια και καρτέλ.
Το μαύρο βουνό των εξασφαλισμένων δανειακών υποχρεώσεων και άλλων παραγώγων υψηλού ρίσκου, θα φαντάζει όλο και πιο σκοτεινό. Τα θυμάστε τα CLO και τα CDS;
Η ωρολογιακή βόμβα του χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση. Τικ, τοκ.
Αλλά η επερχόμενη οικονομική κατάρρευση, δεν είναι απαραίτητη, ούτε οικονομικά, ούτε κοινωνικά.
Οι μοντέρνες κοινωνίες έχουν αποκτήσει μια εξαιρετική ικανότητα στο να παράγουν αγαθά, ενώ έχουμε υπερπλεονάσματα δημιουργικότητας και διανόησης, όταν πραγματικά το θέλουμε.
Το μόνο εμπόδιο σε αυτά είναι, ότι τα έχουμε αλυσοδέσει σε ένα σύστημα, το οποίο έχει από καιρό ξεπεράσει τη χρησιμότητα του, αν είχε ποτέ κάποια χρησιμότητα.
Βρισκόμαστε σε ακόμα ένα παγκόσμιο κομβικό σημείο, όπου θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την τρέχουσα ιστορική συγκυρία, για να δημιουργήσουμε ένα νέο οικονομικό σύστημα, το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει τον τρόπο ζωής μας ριζικά.
Η απάντηση του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος στην κρίση, είναι απλή: όσες εταιρείες και τράπεζες είναι στο μεταίχμιο της κατάρρευσης, αφήνονται στην μοίρα τους να καταρρεύσουν (συνήθως οι μικρομεσαίες του κλάδου) και οι μισθοί πετσοκόβονται υπό την πίεση της μαζικής ανεργίας.
Όταν η ζημιά έχει γίνει, ξεκινάει το πλιάτσικο. Όσες εταιρείες και τράπεζες επιβιώσουν του αρχικού σοκ, εξαγοράζουν ή συγχωνεύουν τις εταιρίες που κατέρρευσαν, δημιουργώντας όλο και ισχυρότερα μονοπώλια.
Εδώ όμως βρίσκεται το μεγάλο δίλημμα της πολιτικής εξουσίας, η οποία γνωρίζει, ότι αν αφήσει αυτό το σενάριο να εξελιχθεί για ακόμα μια φορά, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην αντέξει το πολιτικό κόστος και επομένως να χάσει τη θέση με την μεγάλη κουτάλα.
Για να αποφύγει αυτό το ενδεχόμενο, η πολιτική ελίτ θα βάλει τις κεντρικές τράπεζες να δουλεύουν με τσίτα τα γκάζια. Τεράστια ποσά χρήματος θα διοχετευτούν στις αγορές, με σκοπό την προώθηση ρευστότητας στις επιχειρήσεις και τις τράπεζες, με σκοπό την προώθηση της αγοράς κρατικών ομολόγων, για την στήριξη του διογκώμενου δημοσίου χρέους.
Χωρίς κανένα άλλο σχέδιο, οι ανίκανες κυβερνήσεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ, θα προωθήσουν η κάθε μια την δική τους μάρκα ρατσισμού και εθνικισμού, δημιουργώντας εστίες κρίσης ώστε να αποπροσανατολίσουν την προσοχή του πόπολου, από το μεγάλο φαγοπότι στο οποίο δεν είναι καλεσμένοι.
Το πρόβλημα του καπιταλισμού, βλέπεις, δεν είναι, ότι δεν υπάρχει αρκετό χρήμα για όλους, αλλά το ότι υπάρχει υπερβολικά μεγάλη συγκέντρωση πλούτου, ώστε η παραγωγή να παραμείνει κερδοφόρα. Αυτό, δημιουργεί μια κατάσταση, όπου η εργατική τάξη εξαθλιώνεται όλο και περισσότερο, μέσα σε έναν κόσμο αφθονίας.
Αλλά ακόμα κι αν δεν βάλουμε το μαχαίρι στο κόκαλο και δεν πάμε με την δική μου γραμμή, η οποία είναι απλή: πάρτε τα από τους πλούσιους, μέχρι να ικανοποιηθούν οι βασικές ανάγκες όλης της ανθρωπότητας και μετά βασίστε την παραγωγή μόνο υπό τα στενά όρια που θέτει η φύση και τα οικοσυστήματα του πλανήτη, πλήρης αυτοματοποίηση όπου μπορεί να γίνει και διαμοιρασμός της εργασίας που απομένει σε όλο τον πληθυσμού εξίσου, ώστε να δουλεύουμε 10-15 ώρες την εβδομάδα το πολύ.
Ακόμα κι αν δεν πάμε εκεί, δεν χρειάζεται. Το μόνο που χρειάζεται να καταστραφεί, είναι ο ιδιωτικός πλούτος μιας οικονομικής ελίτ, η οποία δεν παράγει απολύτως τίποτα, παρά μόνο καταναλώνει αλόγιστα τους πολύτιμους πόρους που ανήκουν σε όλους.
Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση, όπου οι αγορές δεν είναι καν ικανές, να προσφέρουν τον ιατρικό εξοπλισμό που χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί μια πανδημία, επειδή δεν είναι κερδοφόρο.
Υπάρχουν εταιρείες που αρνούνται τις παραγγελίες ιατρικού εξοπλισμού, επειδή η μαζική παραγωγή τους θα οδηγήσει στην μείωση της τιμής της κάθε μονάδας, συμπιέζοντας τα κέρδη τους.
Το να σώζει ζωές, δεν ήταν ποτέ άλλωστε το δυνατό σημείο του συστήματος.
Όπως σωστά έγραψε και ο Άρης, στην καπιταλιστική κοινωνία, τα οφέλη ιδιωτικοποιούνται, ενώ οι ζημιές δημοσιοποιούνται.
Σοσιαλισμός για τους πλούσιους, καπιταλισμός για όλους τους υπόλοιπους.
Με απλά λόγια, όταν μια επιχείρηση τα πάει καλά, οι μέτοχοι και τα στελέχη της μοιράζονται τα κέρδη, οι εργαζόμενοι σπάνια επωφελούνται (ποτέ δίχως κάποιας μορφής συνδικαλιστική κίνηση) ενώ από την άλλη, όταν η επιχείρηση δεν τα πάει καλά, οι μισθοί πετσοκόβονται και οι εργαζόμενοι χάνουν τις δουλειές τους, για να διατηρηθούν τα κέρδη των μετόχων και των στελεχών.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι όμως μονόδρομος. Ο μοναδικός μονόδρομος σε αυτή την κρίση, είναι ο δρόμος που πρέπει να επιλέξουν οι λαοί της Ευρώπης και των ΗΠΑ.
Ποιός είναι αυτός; Απλά: Δημόσιες επενδύσεις ως υποκατάστατο της ιδιωτικής κερδοσκοπίας, ως τον κινητήριο μοχλό της οικονομίας. Διαγραφή των χρεών. Αύξηση του κόστους της εργατοώρας και μείωση των ωρών εργασίας, ώστε να μην υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι. Μείωση της παραγωγής και επομένως της κατανάλωσης, στα όρια των πόρων του πλανήτη. Κρατικοποίηση τραπεζών, ασφαλιστικών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών και πέρασμα των κεντρικών τραπεζών σε δημόσιο έλεγχο.
Αυτό, θα δώσει έναν απίστευτο όγκο πόρων για το κοινό καλό όλων: τρισεκατομμύρια σε μετρητά και άλλα περιουσιακά στοιχεία, εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια και διαμερίσματα και δημόσιο έλεγχο των κύριων επιχειρήσεων σε μια οικονομία.
Το χρέος, το οποίο έχει από καιρό ξεπεράσει την ικανότητα μας να το ξεχρεώνουμε, θα πρέπει να διαγραφεί έτσι κι αλλιώς. Η παράλογη καπιταλιστική τακτική του να κλωτσάμε το τενεκεδάκι πιο κάτω, είναι απλά αυτό, παράλογη.
Τα νοικοκυριά έχουν ανάγκη από ανακούφιση και οι επιχειρήσεις από κεφάλαια για παραγωγική επένδυση. Όσο για τα δημόσια χρέη των κρατών σε διεθείς δανειστές, σορρυ μάγκες, αλλά χάσατε. Τα χρέη αυτά θα πρέπει να χαριστούν στην ολότητα τους.
Η αύξηση του κόστους της εργατοώρας, σε συνδυασμό με την μείωση του ωραρίου εργασίας, θα μηδενίσει τις στρατιές ανέργων και θα αυξήσει το βιοτικό επίπεδο για δισεκατομμύρια ανθρώπους. Τα κράτη, έχοντας τον έλεγχο της πίτας, θα μπορούν να παρέχουν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες εκπαίδευσης, υγείας, στέγασης, φροντίδας των παιδιών, των ηλικιωμένων και των αναπήρων.
Ο σκοπός των επενδύσεων, δεν θα είναι η ατέρμονη ανάπτυξη, αλλά η αύξηση της παραγωγικότητας με σκοπό την μείωση των βαρέων επαγγελμάτων (που κανείς μας δεν θέλει να κάνει, παρά μόνο αυτοί που αναγκάζονται να τις κάνουν υπό την απειλή της φτώχειας) καθώς και η επίτευξη της ισορροπίας της παραγωγής και της κατανάλωσης στη βάση της οικολογίας και των φυσικών ρυθμών αναπαραγωγής των πόρων του πλανήτη.
Νάτος ο νέος κόσμος, σας τον ζωγράφισα. Ποιός από εμάς δεν τον θέλει;
Είναι παράλογο να τον θέλουμε; Όχι, δεν είναι, είναι αναγκαίο.
Είναι απίθανο να τον δημιουργήσουμε; Ναι, είναι απίθανο.
Είναι αδύνατο; Όχι, δεν είναι, είναι απόλυτα στην σφαίρα των δυνατοτήτων μας.
Οδεύουμε σε ένα σταυροδρόμι ριζικών αλλαγών. Το μόνο δίλημμα είναι, υπό ποιους όρους θα οικοδομηθεί και ποιός θα τους υπαγορεύσει. Τα πιθανότερα σενάρια που είναι στο τραπέζι, είναι αυτά που σκιαγράφησα πιο πάνω. Διαλέχτε.
Άφησα και κάτι για το τέλος, σα κερασάκι. Την αριστερά. Ναι, με “α” μικρό και πολύ της είναι.
Όλοι αυτοί οι οργανωμένοι αριστεροί, είτε ριζοσπάστες είτε όχι, θα πρέπει να βάλουν για λίγο στην άκρη τα διογκωμένα εγώ τους και τις μικροπρέπειες, ώστε να επιτευχθεί επιτέλους ένα μίνιμουμ συνεννόησης.
Ψιτ, μάγκες, δεν έχει σημασία ποιός έχει δίκιο, ο Μπακούνιν ή ο Μαρξ. Σημασία έχει, ότι το χάσαμε το παιχνίδι και χάνουμε κάθε παιχνίδι, που μας δίνεται η δυνατότητα να παίξουμε.
Φτάνει πια η κλαψομουνίαση, καιρός να βάλετε μέσα τα μαχαίρια για μια στιγμούλα και όταν νικήσουμε, ξαναλογαριαζόμαστε τότε.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος, επαναλαμβάνω, δεν υπάρχει κανένας γαμημέvος λόγος, να υπάρχουν εκατό συνιστώσες αναρχικών, μαρξιστών, τροτσκιστών, κομμουνιστών και σοσιαλιστών, τη στιγμή που οι διαφορές μεταξύ των περισσοτέρων από αυτές είναι στα σημεία στίξης.
Δεν θα το λύσουμε τώρα το στραπάτσο της 2ης Διεθνούς.
Ο σκοπός της αριστερής εκεχειρίας, δεν είναι κανένας άλλος από την εξασφάλιση της εξουσίας του βέτο πάνω στην καπιταλιστική λαίλαπα.
Η Γαλλία, o Λίβανος και η Χιλή μας έδειξαν, τι μπορεί να πετύχει μια ενωμένη εργατική τάξη, όταν συνεργάζεται: να κοκκαλώσει την επιχειρησιακή μηχανή του κιμά και να απειλήσει την ίδια της την ύπαρξη, έστω και προσωρινά. Το μόνο που λείπει, είναι η ελάχιστη συμφωνία σε ένα κοινό όραμα, που θα οδηγήσει στην δημιουργία ενός νέου συστήματος, για την απόσυρση του υπάρχοντος.
Οι εκλογές τους δεν προσφέρουν καμία λύση. Αλλαγή συστήματος με εκλογές, δεν έγινε ποτέ και ούτε θα γίνει τώρα. Και ο μόνος τρόπος να δημιουργήσουμε ένα σύστημα για όλους, είναι να αναλάβουν τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο οι καταπιεσμένοι, τελεία.
Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν είναι εφικτό, ενώ μένουμε μέσα στο σπίτι σαν φοβισμένα ανθρωπάκια, περιμένοντας τον δεσμοφύλακα να μας ανοίξει, για να πάμε πίσω στη δουλίτσα μας σαν να μην τρέχει τίποτα.
Δεν με νοιάζει, αν θα βγούμε έξω με μάσκες και χειρουργικά γάντια, ας βγούμε και με στολές χαζματ. Ούτε αν θα κρατήσουμε αποστάσεις του ενάμιση μέτρου.
Γιατί υπάρχουν μερικές στιγμές, όπου το πιο δημοκρατικό πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος, είναι η ανυπακοή.
Από το μακρινό και υπάκουο Αμστελόδαμο, με αγάπη,
Κώστας
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
