Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Εμείς εδώ έχουμε ξεσκιστεί στις βόλτες και στις φιλοσοφικές συζητήσεις (τα πάντα έχουμε λύσει, γατάκια), ενώ συμμετέχουμε και σε κάποιες δράσεις, τις οποίες δεν τις αναφέρω, γιατί πρώτον, δεν θα αποτρέψουν αυτά που έρχονται (ούτε καν θα τα μετριάσουν) και δεύτερον, επειδή έχω σιχαθεί κάποια πράγματα που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια με το «κίνημα».
Όπως λες πολύ σωστά, κομπανιέρο, τα ημερολόγια δεν δείχνουν πλέον 2010. Ή 2008. Ισχύει για όλους μας, ανεξαρτήτως πατρίδας, αυτό.
Επίσης, δεν έχω πολλή διάθεση να μιλήσω για τις οργανωμένες διαμαρτυρίες (κυρίως Αμερικανοταλιμπάν, ανάμεσα τους και …κομάντο με αυτόματα) σε πολλές κομητείες, ούτε για την απόσυρση του Sanders προ ημερών από την κούρσα (που θα γίνει πάντως πρόεδρος πριν κλείσει τα 120), γιατί οι πολιτικολογίες αυτού του τύπου είναι αφόρητα πληκτικές.
Παρ’ όλα αυτά, είναι κωμικοτραγικό να μιλάνε για ελευθερία (όπως τη νοούν οι ίδιοι) οι πιο ηλίθιοι, αντικειμενικά, της αμερικανικής κοινωνίας και οι …υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να τους ειρωνεύονται, ότι προμοτάρουν τον καπιταλισμό· λες, ας πούμε και είναι πολύ σοσιαλιστικό, να έχεις κλειστεί στο σπίτι σου επ’ αόριστον.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι δεύτεροι έχουν συμμορφωθεί μέχρι κεραίας, ανεξαιρέτως των μέτρων απαγόρευσης και ενδεχομένως των οφελών τους σε μια πανδημία. Αυτό είναι που πρέπει κάποτε να το δούμε.
Εφόσον προλαβαίνουμε.
Δηλαδή, έφτασαν να φωνάζουν οι proud-to-be-an-American «ελευθερία ή κορονοϊό», «ΗΠΑ η χώρα της ελευθερίας», «θα ζήσω ελεύθερος ή θα πεθάνω», «καραντίνα στα κρούσματα όχι σε όλους» ή «η τυραννία εξαπλώνεται γρηγορότερα από τον ιό» και όλοι οι υπόλοιποι κρύβονται κάτω από τα στρώματά τους μην τους πιάσει βήχας· για να μην πω και για τους πολίτες άλλης χώρας, που τραγουδούσαν «θα ζήσω ελεύθερο πουλί».
Άσε που ήμασταν για λίγες μέρες στο δάσος (ναι, όχι που θα κάτσουμε να σκάσουμε) και ο σκίουρος, με τον οποίο μοιραζόμασταν το τσιγαριλίκι, μας ευχήθηκε «Υγεία, κ@ύλα και επανάσταση».
Και για να μην παρεξηγούμαι, εννοείται, πως οι διαμαρτυρίες αυτές χαιρετίστηκαν από την κυβέρνηση και τους δισεκατομμυριούχους, επειδή θέλουν διακαώς να γυρίσουν οι πλεμπαίοι στις δουλειές τους, ώστε να ξεκινήσουν πάλι οι μηχανές να κόβουν χρήμα.
Η καραντίνα, άλλωστε, δεν ήταν για την υγεία μας, αλλά για να καταργήσουν μερικά προνόμιά μας ακόμα. Για να αυξήσουν τα τιμημένα τα κέρδη τους.
Πάντως, τα σημάδια της κατάρρευσης μόλις που άρχισαν να φαίνονται.
Ο καπιταλισμός έπεσε. Πάνω μας. Και είναι βαρύς ο ρημάδης.
Όταν βλέπεις άρθρα, που προτείνουν, να μαζευτούν οι ΗΠΑ και να μην σκέφτονται πλέον την παγκόσμια κυριαρχία, καταλαβαίνεις, ότι έρχεται μεγάλο κραχ. Τα είπε και ο Ηλίας. Περιμένουμε να τα ξαναπεί ο Κώστας.
Ήταν ηλίου φαεινότερο, κιόλας, ότι αυτό το δράμα που αποκαλούμε «κανονική ζωή», δεν είχε νόημα.
Οι δικοί μας δουλεύουν σαν τα σκυλιά, ώστε να σπουδάσουμε, δανειζόμαστε δυο περιουσίες για τα δίδακτρα (1,7 τρισεκατομμύρια το φοιτητικό χρέος), πιάνουμε 3 δουλειές μέχρι να βρούμε την μια καλή, αγοράζουμε και τρώμε ένα κάρο μ@λακίες, για να συντηρήσουμε την ψευδαίσθηση, ότι μια μέρα θα είμαστε πλούσιοι και ελεύθεροι και μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει πληρώνεις τόκους, λογαριασμούς και χρέη, ώστε στο τέλος να πάρεις μια ταφόπλακα περιωπής και μια θέση με θέα στο 5ο Κοιμητήριο.
Μου φαίνεται, στο φινάλε, ακόμα και ένα χαμστεράκι παίζει να έχει πιάσει καλύτερα το νόημα της ζωής από μας. Ευτυχώς, είμαστε το εξυπνότερο είδος στον πλανήτη.
Το νόημα της ζωής, άλλωστε, είναι απλούστατο. Τη ζεις. Όσο καλύτερα μπορείς. Έξω από πλαίσια, ευθύνες, «πρέπει» και ηλίθιους, ανούσιους σχεδιασμούς. Η ζωή δεν είναι πλάνο. Δεν αναβάλλεις τα πράγματα που θες να κάνεις σήμερα, για ένα αύριο που μπορεί να μην έρθει ποτέ.
Ο Oscar Wilde πέτυχε διάνα, όταν έγραψε «Το σπανιότερο πράγμα στη ζωή είναι να ζεις. Οι περισσότεροι απλά υπάρχουν». Ε, ναι, οι περισσότεροι απλά υπάρχουμε.
Καταλαβαίνω, επίσης, ότι υπάρχει στην εξίσωση η εξουσία, που τρομοκρατεί, καταστέλλει, πειθαρχεί και σκοτώνει (όπου κριθεί αναγκαίο), αλλά αυτά έχουν ειπωθεί πολύ πριν γεννηθούμε.
Δεν θα σας πω, λοιπόν, τι να κάνετε στα χρόνια που έρχονται.
Είναι ξεκάθαρο, ότι, αν οι άνθρωποι θέλουμε να συζητάμε για κάτι άλλο εκτός από καταστροφές και χρέη και στατιστικά, πρέπει να αλλάξουμε πορεία πλεύσης.
Ειλικρινά, πιστεύω ότι η ανθρώπινη φυλή μπορεί να αλλάξει πραγματικά την ίδια τη ζωή, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος, ότι το επιθυμεί. Όχι σήμερα τουλάχιστον.
Όπως και να έχει, οι επόμενοι μήνες θα διαλύσουν κάθε βεβαιότητα, κάθε αυταπάτη, κάθε υποκρισία.
Αν έπεσαν κάμποσες μάσκες το 2008, τώρα είναι σίγουρο ότι θα πέσουν όλες.
Τώρα θα δούμε, τι πραγματικά θέλουν οι άνθρωποι στη ζωή τους.
Ειδικά, όταν τους επόμενους μήνες πάρα πολλοί άνθρωποι θα βρεθούν «εκτός» συστήματος. Εκεί που τους περιμένουν δισεκατομμύρια άλλοι.
Δεν θα γίνει αμέσως.
Θα αρχίσουμε να βλέπουμε λουκέτα (ακόμα και σε τράπεζες), άδεια ράφια, εξώσεις. Όχι στο βαθμό που τα βλέπαμε μέχρι σήμερα. Αισθητά αυξημένα. Προβλήματα στις συγκοινωνίες (όπου επιτρέπονται), κατάργηση υπηρεσιών, θα ζήσουμε ακόμα και καταστάσεις, που ως τώρα νομίζαμε, ότι αφορούσαν μόνο αποικίες σαν το Πουέρτο Ρίκο, όπως πχ να μην έχουμε νερό για μέρες.
Είναι φυσικό επακόλουθο όλα αυτά της συγκέντρωσης πλούτου και εξουσίας σε λίγα χέρια.
Όταν δυσκολεύουν οι καιροί, πάντοτε η εξουσία και ο πλούτος συσσωρεύονται ακόμα περισσότερο· η Ιστορία επαναλαμβάνεται με τέτοια αξιοπιστία και ευκρίνεια, που ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω, γιατί οι άνθρωποι δεν βάζουμε μυαλό.
Το μόνο έγκλημα της σημερινής κοινωνίας ήταν, που πιστέψαμε, ότι μετά από περίπου 100 αιώνες αιματοχυσιών και περήφανης, ανθρώπινης, πολιτισμένης Ιστορίας, εμείς ήμασταν για πρώτη φορά ασφαλείς. Για πάντα. Δεν είμαστε.
Και φανταστείτε, ότι ακόμα δεν έσκασε η κλιματική αλλαγή, για την οποία προειδοποίησε πάλι ο ΟΗΕ, ότι «θα κάνει τον κορονοϊό να μοιάζει με χάδι», την οποία ξεχάσαμε τώρα, αλλά δεν μας ξέχασε αυτή. Γιατί όσο αδίστακτος αν είναι ο άνθρωπος, δεν πιάνει μια μπροστά στην εξαιρετικά αδίστακτη και αδιάφορη Φύση, που δεν καταλαβαίνει από οικονομικά.
Σκέφτομαι, δηλαδή, όλους αυτούς τους πανηλίθιους μεγιστάνες, που το μόνο που κατάφεραν στη ζωή τους είναι να συσσωρεύσουν χρήματα και είναι τόσο βλαμμένοι, που νομίζουν, ότι όσο έχουν λεφτά είναι ασφαλείς. Για πάντα. Δεν είναι.
Πραγματικά, θα τους παραδεχόμουν, αλλά σ’ αντίθεση με την ελληνική μυθολογία, δεν υπάρχει βαρκάρης που πληρώνεται σε τάλαντα, για να τους πάει στον άλλον κόσμο. Δεν υπάρχει καν άλλος κόσμος. Αυτό είναι όλο. Αυτό που βλέπουμε.
10.000 χρόνια ανθρώπινης Ιστορίας και ανθρώπινης εκμετάλλευσης και το μόνο που κατάφεραν να πετύχουν αυτά τα νούμερα, είναι να προσθέσουν μερικά μηδενικά ακόμα στο κασέ τους, για να μπορεί κάποιος μετά το θάνατό τους να πει: «he died a rich a man».
Και λέω “αυτός”, επειδή, από τους περίπου 2.200 δισεκατομμυριούχους, μόλις οι 250 είναι γυναίκες (ανάμεσά τους η χήρα του Jobs).
Γιατί, κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο φτωχοί στη ζωή τους, που έχουν μόνο λεφτά.
Με εκτίμηση
Άρης
Υ.Γ.1 Τι πλάκα που έχουν όλα. Πάλι. Βλέπω τις δωρεές, αν και μειώθηκαν τις τελευταίες μέρες αυτού του τύπου οι ειδήσεις. $1.000 αυτός, $10.000 ο άλλος, αχ τι καλός δώρισε $10.000.000. Και δεν αγόρασαν ούτε μια μέρα. Ούτε ένα δευτερόλεπτο. Το εμβόλιο θα χρειαστεί μήνες. Κοίτα να δεις, που τα λεφτά είναι ότι πιο άχρηστο υπάρχει. Δεν μπορείς ούτε να τα φας, ούτε να τα κάνεις εμβόλιο, ούτε καν να τα κάψεις να ζεσταθείς. Όταν όμως έλεγαν άνθρωποι για την ανταλλακτική οικονομία, οι περισσότεροι αναφωνούσαν «πώς θα ζήσουμε χωρίς λεφτά». Ορίστε, ζήστε τώρα. Η ανθρωπότητα έχει τα περισσότερα λεφτά από ποτέ άλλοτε, τους περισσότερους και πλουσιότερους δισεκατομμυριούχους, αλλά και τη μεγαλύτερη «μεσαία» τάξη της Ιστορίας και είναι στα πρόθυρα επισιτιστικής κρίσης. Οι δε ΗΠΑ ενδέχεται να καταρρεύσουν. Το μεγαλύτερο αστικό κράτος και πλουσιότερο της ιστορίας. Όταν βλέπεις ανθρώπους με αυτοκίνητα των $45.000 σε συσσίτια, πώς το λένε; Ανθρώπινη ματαιοδοξία; Καπιταλισμό, μήπως; Σαν εκείνο που έγραφα σε κείμενο πριν λίγους μήνες, με τους δυο φίλους που μένουν ναυαγοί σε νησί στη μέση του πουθενά, με μια βαλίτσα που είχε μέσα εκατομμύρια δολλάρια. Οπότε γυρνάει ο ένας στον άλλον και λέει: «τόσα εκατομμύρια και θα πεθάνουμε από την πείνα, αφού δεν μπορούμε να αγοράσουμε ούτε μια τσιχλίτσα να μασουλάμε κάτι για να ξεχνιόμαστε. Δεν το βρίσκεις κάπως αστείο;».
ΥΓ2. Μην κοιτάτε την επάνοδο, που είναι βλακώδης, γιατί στηρίζεται στην πεποίθηση, ότι θα τα βρούμε όπως τα αφήσαμε· να κοιτάτε την προβλεπόμενη πτώση στα διαφορετικά σενάρια. Στη Γερμανία. Στη χώρα που συγκεντρώνει όλα τα οφέλη της ευρωπαϊκής άνοιξης. Περιττό να πω, ότι χώρες που βρίσκονται στον αντίποδα, είτε γυρνούν σταδιακά στην …κανονικότητα ή όχι αυτές τις μέρες, θα πρέπει να περιμένουν πολύ χειρότερα.
ΥΓ3. Εκτιμώ, ότι η σταδιακή κατάργηση των μέτρων (που μεταξύ μας δεν αφορούσαν τόσο τον ιό) που συζητιέται σε όλο τον κόσμο, θα σημάνει ενδεχομένως και την αύξηση των κρουσμάτων το φθινόπωρο. Κάτι μου λέει, ότι οι τελευταίοι μήνες ήταν η… πρώτη σεζόν της νέας σειράς του Netflix “πόσα χρόνια θα πάρει στην ελίτ, να καταργήσει όλα τα ανθρώπινα προνόμια”. Ξέρω, επίσης, ότι πάρα πολύς κόσμος αγωνιά για την επόμενη μέρα του κορονοϊού (αυτή που θα έρθει κάπου στο 2960), αλλά δεν νομίζω πως δεν υπήρχαν τα προειδοποιητικά σημάδια ή πως δεν το έχουμε γράψει σε τόσα κείμενα, ότι ο καπιταλισμός περνάει την τρίτη δομική του συστημική κρίση ενόψει της Δ’ Βιομηχανικής Επανάστασης. Η απάντηση στην ερώτηση είναι απλή. Μέχρι να μετασχηματιστούν οι παραγωγικές δομές, όλα τ’ άλλα θέματα θα αποκτήσουν μια λογική διαχείρισης. Δηλαδή, περιορισμό, όσο γίνεται, των οικονομικών συνεπειών στην ελίτ. Δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη αυτό στην Ιστορία. Για τους από κάτω ποτέ δεν νοιάστηκαν, δεν θα ξεκινήσουν τώρα, να το κάνουν. Οι καραντίνες και οι καταστάσεις ειδικού σκοπού είναι προφάσεις, για να συνηθίσουμε την καταστολή. Ξέρουν, πως, όταν θα έχουν να αντιμετωπίσουν κάμποσους απελπισμένους και πεινασμένους, το παιχνίδι θα παιχτεί, στο ποιος θα έχει τις μεγαλύτερες αντοχές. Η εκτίμηση τους είναι, ότι θα αντέξουν. Εννοείται κανονικότητες κτλ αφήστε το, last year. Όπως και τουρισμούς, πετρέλαια ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο φανταζόταν ο καθένας πως θα τον έσωνε τα επόμενα χρόνια, κάνοντας παράλληλα τα προσωπικά του σχέδια για το υπόλοιπο της ζωής του. Δυστυχώς, η ζωή δεν ενεργεί σύμφωνα με τα σχέδιά μας. Βρεθήκαμε σε ένα «κενό» της Ιστορίας. Αυτό που δημιουργείται, όταν κάτι καταρρέει και δεν υπάρχει κάτι άλλο να το υποκαταστήσει. Όταν κάποιοι λέγανε «καπιταλισμός και ας πεθάνω», μάλλον δεν φανταζόντουσαν ότι θα ερχόταν η μέρα. Ήρθε. Και θα έρθει και άλλη μέρα, που δεν θα έχουμε καν όρεξη να συγκρίνουμε τα …κομμουνιστικά καθεστώτα με τα δικά μας.
ΥΓ4. Απόσπασμα από το «1984» του Orwell. Λιγάκι βαρύ και ασήκωτο, αλλά νομίζω ταιριάζει, μιας και τον ανέφερα στην αρχή και μιας και άρχισαν πολλοί, με αυτά που έρχονται, να το μνημονεύουν. Μην σας τρελαίνουν, όμως, όλα αυτά τα δυστοπικά. Τροφή για σκέψη είναι. Τίποτε περισσότερο. Ή για να περάσει η ώρα στην καραντίνα χοχοχο. Φαντάζομαι, ότι το βιβλίο μάλλον περιέγραφε περισσότερο τη σημερινή Κίνα. Και την αυριανή Ευρώπη. Και τι πλάκα που έχουν οι φιλελέδες που μιλούσαν για το ένα Κόμμα της Κίνας (λες ας πούμε και αυτοί ψήφισαν κάτι άλλο στη ζωή τους εκτός από Νουδούλα ή Ρεπουμπλικάνους) και για το Κράτος, όταν όλοι σχεδόν κρύβονται κάτω από τα φουστάνια του. Πάντως, όπως η Apple διαφήμισε τον πρώτο Macintosh με τη φράση «θα δείτε γιατί το 1984 δεν θα είναι σαν το ‘1984’» έτσι και ο καπιταλισμός θα βάλει μπόλικη σαντιγί πάνω σ’ αυτά που θα μας σερβίρει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο:
“Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμή του πάνω σε ένα άλλον, Ουίνστον;”
Ο Ουίνστον σκέφτηκε: “Κάνοντας τον να υποφέρει” είπε.
“Ακριβώς. Κάνοντας τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί. Αν δεν υποφέρει, πώς μπορείς να είσαι βέβαιος, πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του; Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση. Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι, δίνοντας του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες ηδoνιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές. Είναι ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος που όσο τελειοποιείται, θα γίνεται όλο και πιο ανελέητος. Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος. Στον δικό μας κόσμο δε θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός από το φόβο, την οργή, τη θριαμβολογία και την ταπείνωση. Όλα τα άλλα θα τα καταπνίξουμε. Όλα! Σπάσαμε τα δεσμά που ένωναν τους γονείς με τα παιδιά, τους άνδρες με τους άνδρες και τον άνδρα με τη γυναίκα. Κανένας δεν τολμά πια να εμπιστευτεί τη γυναίκα του, το παιδί του ή το φίλο του. Στο μέλλον όμως δε θα υπάρχουν ούτε γυναίκες, ούτε φίλοι. Τα παιδιά θα τα παίρνουμε από τη μητέρα τους μόλις γεννιόνται όπως παίρνει κανείς τα αυγά από την κότα. Το σεξoυαλικό ένστικτο θα ξεριζωθεί. Η αναπαραγωγή θα είναι μια ετήσια τυπική διαδικασία όπως η ανανέωση του δελτίου τροφίμων. Δεν θα υπάρχει γέλιο παρά μόνο το γέλιο του θριάμβου για κάποιο νικημένο εχθρό. Δεν θα υπάρχει τέχνη, λογοτεχνία, επιστήμη. Όταν θα είμαστε παντοδύναμοι, δε θα έχουμε πια ανάγκη την επιστήμη. Δεν θα υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια. Δεν θα υπάρχει πια η περιέργεια ούτε η χαρά της ζωής. Δεν θα υπάρχει άμιλλα. Πάντα όμως (αυτό μην το ξεχνάς, Γουίνστον) πάντα θα υπάρχει η μέθη της δύναμης, που ολοένα θα μεγαλώνει, ολοένα θα οξύνεται περισσότερο. Πάντα, σε κάθε στιγμή, θα υπάρχει η αγαλλίαση της νίκης, η συγκίνηση να ποδοπατάς έναν ανήμπορο εχθρό. Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου – για πάντα.”
“Δεν μπορείτε”είπε αδύναμα.
“Τι εννοείς μ’ αυτό, Γουίνστον;”
“Δεν μπορείτε να φτιάξετε έναν κόσμο, όπως μου τον περιέγραψες. Είναι όραμα. Κάτι απραγματοποίητο.”
“Γιατί;”
“Είναι αδύνατο να θεμελιώσεις έναν πολιτισμό πάνω στο φόβο, στο μίσος και στη σκληρότητα. Δεν θα έχει ποτέ διάρκεια.”
”
Γιατί;”
“Δεν θα έχει καμιά ζωτικότητα. Θα αποσυντεθεί. Θα αυτοκτονήσει… Δεν ξέρω. Δε μ’ ενδιαφέρει. Θα αποτύχετε οπωσδήποτε. Κάτι θα σας νικήσει. Η ζωή θα σας νικήσει.
“Ελέγχουμε τη ζωή, Γουίνστον. Την ελέγχουμε σε όλους τους τομείς της. Φαντάζεσαι, πως υπάρχει κάτι που λέγεται ανθρώπινη φύση και που, επειδή την παραβιάζουμε, θα στραφεί εναντίον μας. Αλλά την ανθρώπινη φύση τη δημιουργούμε εμείς. Οι άνθρωποι είναι πολύ εύπλαστοι. Ή μήπως ξαναγύρισες στην παλιά σου ιδέα, ότι οι προλετάριοι ή οι σκλάβοι θα ξεσηκωθούν και θα μας ανατρέψουν; Αυτό, βγάλ’ το από το νου σου. Είναι αδύναμοι σαν τα ζώα. Η ανθρωπότητα είναι το Κόμμα. Οι άλλοι είναι απ’ έξω -άσχετοι.”
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, κάτι ήξερα εγώ που δεν ήθελα με τίποτα να επιστρέψω από τα νησιά το περασμένο φθινόπωρο. Κάθε μέρα άλλαζα το εισιτήριο της επιστροφής για την επόμενη. Πέρσι τέτοιες μέρες ετοιμαζόμουν να πάω στη Βαρκελώνη αλλά φέτος δεν μπορώ να πάω ούτε σε άλλη γειτονιά της Αθήνας. Άρη, αν υπάρξει η ανατροπή, θα ξεκινήσει από τις ΗΠΑ. Μόνοι οι Αμερικανοί μπορούν. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
