Γεια σου φίλε μου Πιτσιρίκο!
Ζυγώνει ο καιρός που τα σκληρά περιοριστικά μέτρα θα είναι πια παρελθόν. Έχει ήδη ξεκινήσει η Νορβηγία, ακολουθεί η Αυστρία και πολύ κοντά έρχονται Ελβετία και Γερμανία. Ακόμα και στην Ισπανία ξεκίνησε η χαλάρωση από ότι μας είπε η φίλη Μαρία από την Βαρκελώνη.
Είναι επίσης ζήτημα χρόνου να συμβεί το ίδιο στο ΗΒ και στις ΗΠΑ. Μα θα πει κάποιος, πως εξακολουθούν και πεθαίνουν εκατοντάδες άνθρωποι κάθε μέρα. Και λοιπόν; Who cares;
Μην σας μπερδεύουν τα βουρκωμένα μάτια των καλλιτεχνών και τα σοβαρά πρόσωπα των δημοσιογράφων και των πολιτικών.
Η φάση του σοκ και του δέους των πολιτών οδεύει προς την ολοκλήρωσή της.
Έρχεται η εποχή του τρύγου για τους καπιταλιστές. Η εποχή της μπίζνας. Η εποχή που επιχειρήσεις και κλάδοι ολόκληροι θα καταστραφούν και θα αλλάζουν χέρια σε τιμές εξευτελιστικές.
Άνθρωποι συντρίβονται και θα συντριβούν μέσα στους επόμενους μήνες, αλλά κανένας δεν δίνει (ούτε πρόκειται να δώσει) σημασία σε αυτούς.
Τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης είναι απλά το ορεκτικό, για το κυρίως γεύμα που θα ακολουθήσει.
Ένας ακόμα πιο σκληρός γύρος λιτότητας δηλαδή, επειδή “δεν θα γίνεται αλλιώς”.
Ένα ακόμα πακέτο “αναγκαίων θυσιών” από τους πολλούς, προκειμένου να σωθούν ξανά οι λίγοι.
Συνηθισμένα άλλωστε τα βουνά από τα χιόνια. Έτσι δεν λέει κι ο …σοφός λαός μας;
Ή σε μια περισσότερο glamorous παραλλαγή εκείνο που έλεγε πριν από χρόνια η πασιονάρια της Μαρινάκειας πολιτείας. Ανάμεσά σας υπάρχει ένας αδύναμος κρίκος! Αυτό δεν έλεγε; Θα ακουστεί ξανά αυτό το ίδιο motto μαζί με την φράση που κολλάει γάντι σε αυτό: Τον πούλο, κύριοι, τον πούλο!
Ένα πρωί λοιπόν θα ανοίξουν πάλι τα σχολεία, τα μαγαζιά και τα ξενοδοχεία.
Έτσι απλά, χωρίς τις δεκάδες αναλύσεις των ειδικών σχετικά με την αναγκαιότητα του lockdown που προηγήθηκαν.
Και αμέσως μετά, θα μετρηθούν οι πρώτες πληγές. Τουρισμός, αερομεταφορές, υπηρεσίες και κατανάλωση.
Από Σεπτέμβρη έρχεται το επόμενο κύμα, με μαζικές πτωχεύσεις επιχειρήσεων των οποίων οι προσδοκίες για ανάκαμψη θα έχουν αποδειχθεί φρούδες.
Στα τέλη του χρόνου, η αποτίμηση του μεγέθους της ύφεσης μεγάλων κρατών (σε συνδυασμό με την παρατεταμένη συρρίκνωση της κατανάλωσης) θα αποτελέσει ένα ακόμα σκληρότερο κτύπημα, ακόμα και για χώρες που δεν είχαν νιώσει την ανάσα του δράκου στην κρίση του 2008.
Στη συνέχεια δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για προβλέψεις με βάση τα σημερινά στοιχεία και δεδομένα.
Κάποτε θα θεωρούσα δεδομένη την βίαιη αντίδραση της κοινωνίας, τώρα όμως δεν γνωρίζω.
Άλλωστε, τα τελευταία χρόνια έχουμε αποδεχτεί τόσο πολλά και σχεδόν αδιαμαρτύρητα, που, ότι και να πεις σχετικά με τις πιθανές αντιδράσεις των λαών απέναντι στους δυνάστες τους, θα είναι πιθανότατα εκτός τόπου και χρόνου.
Προσωπικά, πάντως τείνω να πιστέψω, ότι το φίλημα του χεριού εξακολουθεί να είναι πιο πιθανό από το δάγκωμά του.
Στην Ελλάδα, ο πολυχρονεμένος μας Αγάς τα έχει καταφέρει καλύτερα από τους άλλους.
Μονάχα 100 νεκρούς μετρήσαμε χάρη στην προνοητικότητα του μεγάλου τιμονιέρη.
Τα ίδια περίπου κατάφεραν κι οι υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων, πιθανότατα λόγω της υποανάπτυξής τους, όπως πολύ εύστοχα ανάλυσε ο φίλος ο Κώστας σε ένα κείμενό του λίγες μέρες νωρίτερα.
Από ότι φαίνεται, η κυβέρνηση της ΝΔούλας είχε σπουδαία αντανακλαστικά στο κλείσιμο του διακόπτη, όμως τώρα που έρχονται τα δύσκολα της επανεκκίνησης, ο πήχης ανεβαίνει και το κυβερνητικό επιτελείο αρχίζει σιγά σιγά να αντιλαμβάνεται, πως και ο κίνδυνος απώλειας του όποιου ελέγχου αυξάνεται επίσης κατακόρυφα.
Εκτός από αυτό, υπάρχει και μια άλλη ιστορία, που είναι επιμελώς κρυμμένη κάτω από το χαλί.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει η παραμικρή πρόνοια για τις χιλιάδες των προσφύγων και οικονομικών μεταναστών που βρίσκονται στην χώρα.
Ακόμα και στο πιο ολοκληρωτικό και ανελεύθερο βασίλειο του κόσμου, εκείνο της Σαουδικής Αραβίας, η κυβέρνηση ανακοίνωσε, ότι όλοι οι μετανάστες (άνθρωποι απο την Ασία και την Αφρική που ζουν και εργάζονται χωρίς δικαιώματα και σε άθλιες συνθήκες) θα έχουν πλήρη και δωρεάν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, για όσο διάστημα ελλοχεύει ο κίνδυνος του κορονοϊού.
Στην Ελλάδα, αντίθετα, δεν ακούγεται φωνή, κι αυτό σίγουρα ούτε τυχαίο είναι ούτε άνευ σημασίας.
Δεν νομίζω, πάντως, ότι ο δρόμος της υποτιθέμενης επανεκκίνησης μετά από την καραντίνα θα είναι εύκολος, ιδίως για τις χώρες που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα σχετικά με την έκταση της πανδημίας και τα ποσοστά του πληθυσμού που έχουν ήδη νοσήσει.
Κι αυτό αφορά τις περισσότερες χώρες, όχι μόνο την Ελλάδα.
Επιπλέον, η αλληλεξάρτηση των κρατών περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Δεν φτάνει να μπορείς εσύ να παράγεις, χρειάζεται να υπάρχει και κάποιος άλλος να καταναλώνει αυτά που εσύ παράγεις.
Νομίζω, πάντως, πως ο ιός αυτός ήρθε σαν το ένζυμο σε μια χημική αντίδραση. Εκείνο που οι δυτικοί καπιταλιστές χρειάζονταν απεγνωσμένα, προκειμένου να επιταχύνουν την μετάβαση του συστήματος σε ένα καινούργιο στάδιο.
Άλλωστε, πως θα μπορούσα να διαφωνήσω με τον Κώστα, στην διαπίστωση του σχετικά με το κινέζικο καπιταλιστικό πρότυπο που όλοι στην Δύση φθονούσαν, αλλά δεν τολμούσαν να ενστερνιστούν πλήρως.
Από την χαραυγή του 21ου αιώνα, ήταν φανερό, πως το συγκριτικό πλεονέκτημα των Κινέζων βρισκόταν στην περιορισμένη ανοχή στα λεγόμενα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών.
Οι Κινέζοι, εκτός από την υιοθέτηση των καπιταλιστικών μεθόδων παραγωγής και τον συνδυασμό τους με μια κομματική-κρατική γραφειοκρατία (που δρούσε και δρα εντός εκτός και επί τα αυτά του “νέου” οικονομικού συστήματος το οποίο τρέφει και μέσω του οποίου τρέφεται) ακολούθησαν και μια διαφορετική από τους Σοβιετικούς προσέγγιση των δυτικότροπων μορφών επικοινωνίας και συναλλαγών.
Δεν τους απαγόρευσαν, αλλά τους αντέγραψαν και τους εξέλιξαν σε κάτι τελείως δικό τους και φυσικά σε κάτι πλήρως ελεγχόμενο από την επιχειρηματική γραφειοκρατία του κόμματος· που μοιάζει πια με διασταύρωση πολυεθνικής και μαφίας.
Κάπως έτσι η μέρα των singles ξεπέρασε σε όγκο κατανάλωσης την black Friday και το Ali Baba έγινε το μεγαλύτερο δίκτυο ηλεκτρονικών πωλήσεων παγκοσμίως.
Άλλωστε, η κυβέρνηση του Πεκίνου (και όχι μόνο) μπορεί πια να παρακολουθεί μέσω apps τις συμπεριφορές και τις δραστηριότητες των πολιτών, εφαρμόζοντας ένα δίκτυο επιβραβεύσεων και τιμωριών σε όσους επιδεικνύουν “μη κοινωνικά επωφελή συμπεριφορά”.
Και για όσους απορούν σχετικά με αυτό, νομίζω ότι αρκεί η επισήμανση, πως το ίδιο το κινέζικο κράτος δίνει τον ορισμό αυτής της συμπεριφοράς.
Η κορονο-κρίση λοιπόν δίνει την ευκαιρία στο καπιταλιστικό σύστημα στην Δύση, να προσαρμοστεί στα κινεζικά standards γρήγορα κι αποτελεσματικά.
Η ΕΕ βέβαια θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί λιγάκι, δεδομένου ότι έχει πολλά στόματα να θρέψει.
Στο σημείο αυτό υπάρχει μια ακόμη δυσκολία. Το χέρι στην τσέπη είναι γερμανικό και δεν πρόκειται να πληρώσει για κτυπημένα και από την κορονοκρίση γουρουνάκια του Νότου.
Μόνο η Γαλλία θα υποστηριχθεί χωρίς την υπογραφή μνημονίου … συνεργασίας.
Για τους υπόλοιπους ετοιμάζει κουστουμάκια ο ESM. Σε κάποιους πιο στενά, σε άλλους περισσότερο φαρδουλά.
Όποιος, πάντως, περιμένει επανάσταση και έξοδο από τον ευρώ-ζουρλομανδύα είτε από την Ιταλία είτε από την Ισπανία, μάλλον θα διαψευστεί πολύ γρήγορα.
Η μοναδική χώρα που μπορεί να βγει από το Ευρώ, είναι η Γερμανία.
Οι χώρες του Νότου θα καταπίνουν και θα χωνεύουν μνημόνια, κατηγορώντας παράλληλα το Βερολίνο ότι τους εκμεταλλεύεται σκληρά!
Όσο για την “ελπίδα” των κατατρεγμένων του Νότου, την Γαλλία του Μακρόν, θα συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις για ένα καλύτερο κομμάτι από την ευρωπαϊκή πίτα.
Τα μέτρα, πάντως, σε αντίθεση με τον κορονοϊό, θα παραμείνουν.
Και η εκτίμησή μου είναι, πως δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις από τους Ευρωπαίους πολίτες, ακόμα κι αν σκληρύνουν περισσότερο από τώρα.
Τα τελευταία πολλά χρόνια, οι λαοί στις λεγόμενες “δυτικές δημοκρατίες” έχουν συνηθίσει και αποδεχτεί τα πάντα.
Αρκεί να σκεφτούμε τους επιθετικούς πολέμους της Δύσης στον 21ο αιώνα από το Ιράκ και το Αφγανιστάν μέχρι το δίχως τέλος συριακό δράμα.
Αρκεί να θυμηθούμε τα πνιγμένα παιδιά στην Μεσόγειο και τον ρατσισμό που φούντωσε σε ολόκληρη την ήπειρο, μόλις τους χτύπησαν την πόρτα μερικές χιλιάδες πρόσφυγες.
Αρκεί ακόμα να σκεφτούμε τις ανύπαρκτες αντιδράσεις της “διεθνούς κοινότητας” στο θεσμοθετημένο απαρτχάιντ του ισραηλινού κράτους και στην εδώ και δώδεκα χρόνια λειτουργία του γκέτο της Γάζας.
Τα έχουμε συνηθίσει όλα. Συνηθίσαμε και το θανατικό με τον κορονοϊο σε χρόνο dt.
Περπατάμε σαν τον μικρό στην φωτογραφία από τον Β-ΠΠ που έστειλα. Ανέμελοι ανάμεσα στα πτώματα. Κάποτε ήτανε πτώματα Αράβων και Αφγανών. Τώρα και “δικών μας” ανθρώπων της διπλανής μας πόρτας.
Δεν τα βλέπουμε τα πτώματα. Δεν τα μυρίζουμε τα πτώματα.
Δεν ζητάμε ευθύνες από τους κυβερνώντες για τα όσα συμβαίνουν. Συνεχίζουμε τις ζωές μας, χειροκροτώντας και τραγουδώντας από τα μικροσκοπικά μας μπαλκόνια και τους φωταγωγούς.
Μαντρωμένοι όχι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας αλλά στο λευκό κελί της απούσας συνείδησής μας.
Για αυτό και η αμηχανία μπροστά στην ιστορία ανθρώπων όπως ο Μανώλης Γλέζος και ο Περικλής Κοροβέσης.
Περίεργο, που δεν υπήρξαν ποτέ αληθινά φυλακισμένοι, μέσα στα κάτεργα που τους καταδικάσανε.
Είναι σαν εκείνη την ιστορία με τους δύο καθηλωμένους από κάποια ανίατη πάθηση στο κρεβάτι ανθρώπους.
Ο ένας βρισκόταν δίπλα στο παράθυρο και κάθε μέρα περιέγραφε σκηνές από την φύση και των ζωή των υπολοίπων ανθρώπων στον διπλανό του.
Ο άλλος τον μισούσε βαθιά για την πλεονεκτική θέση στην οποία βρισκόταν (δίπλα στο παράθυρο που έβλεπε τον δρόμο) και κάθε μέρα εύχοταν τον θάνατό του.
Κι όταν τελικά εκείνος έφυγε, ζήτησε να τον μεταφέρουν στο άδειο δικό του κρεβάτι για να έχει “θέα”.
Τράβηξε γεμάτος λαχτάρα την κουρτίνα και είδε έκπληκτος πως δεν υπήρχε τίποτα, μονάχα ο βρώμικος φωταγωγός.
Κάποιες φορές η “θέα” βρίσκεται μέσα μας.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ.
Θυμήθηκα και την παγκόσμια συγκίνηση με το θάνατο του ιδρυτή της Apple, Steve Jobs, μαζί με ένα πικρόχολο σχόλιο που δείχνει την μεγάλη αντίθεση και το mentality των καιρών. One dies, millions cry. Millions die, nobody cries.
(Φίλε Ηλία, δίνε πόνο. Ηλία, είναι 2020, ξέρουμε τι έγινε μετά την χρεοκοπία του 2010, οπότε ξέρουμε ότι οι Έλληνες -τουλάχιστον- δεν μπορούν και δεν θέλουν. Θα φάνε και 200 μνημόνια ακόμα και θα λένε κι ευχαριστώ. Οι Ιταλοί δεν θα αντιδράσουν. Αυτοί είναι χειρότεροι κι από εμάς. Μόνο φιγούρα. Το θέμα είναι, πως και κανείς να μην αντιδράσει, το σχέδιό τους έχει πάει στον διάολο. Ο ιός ξεβράκωσε το σύστημα. Κρίμα που οι άνθρωποι μοιάζουν να μην κατάλαβαν. Ηλία, ο Μητσοτάκης -για να μην υπάρξει η παραμικρή αντίδραση στο νέο Μνημόνιο- έχει ανάγκη τους Τούρκους και τους πρόσφυγες. Βάζουμε ένα στοίχημα πως θα εμφανιστούν πάλι; Ηλία, μαθαίνω πως οι Τούρκοι δεν θα στείλουν στην Ελλάδα μόνο πρόσφυγες με κορωνοϊό αλλά και μπακλαβάδες με κορωνοϊό. Τι πλάκα που έχει. Να είσαι καλά, Ηλία. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
