Ημέρες καραντίνας.
Πίσω απο το παράθυρο μετράμε τις ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα.
Με βήματα αργά περπάτησα στους άδειους βρεγμένους δρόμους της πόλης.
Ο φόβος της νόσου, μεταλλάσσεται καθημερινά σε φόβο πολυεπίπεδο.
Όσο διαρκεί ο εγκλεισμός, όσο...
μεγαλώνουν τα διαστήματα, όσο εξελίσσεται η πληροφόρηση, τόσο ο φόβος αποκτά πολλές πτυχές.
Η νόσος που απειλεί τη ζωή των ανθρώπων, που απειλεί την οικονομία, που δοκιμάζει τις κοινωνίες.
Η νόσος που κατορθώνει και αναγκάζει ακόμα και τις δημοκρατίες να οπισθοχωρήσουν.
Όλα αυτά που ζούμε, μοιάζουν με σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας.
Μοναχικό πιόνι εσύ, εγώ, σε έναν απέραντο κόσμο, που κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα με εμάς, τον καθένα ξεχωριστά.
Η νόσος που μας θέλει μόνους και σε απόσταση.
Οι άδειοι πεζόδρομοι της μικρής μου πόλης έχουν την ίδια εικόνα ερήμωσης με τις αδειανές λεωφόρους του Μανχάταν, την λεωφόρο των Ηλύσιων Πεδίων στο Παρίσι, την πιάτσα Ναβόνα στην Ρώμη.
Και έπειτα, τα σκοτεινά βλέμματα των ανθρώπων πίσω από τις κουρτίνες που μοιάζουν απίστευτα μεταξύ τους, σε όποια γωνιά της Αμερικής, της Ασίας και αν ψάξεις.
Ελεγχόμενοι άνθρωποι, βεβαιωμένες παρουσίες παντού.
Έγκλειστοι άνθρωποι (μαζί εσύ και εγώ) συμμετέχουμε σε ένα παιχνίδι με κανόνες άγνωστους, που ανακοινώνονται διαδοχικά.
Τώρα στη νέα παρτίδα το δίλημμα που διαμορφώνεται παρεισφρύοντας στις καθαρές συνειδήσεις και όχι στις θολές λογικές είναι τερατώδες :
Εγκλεισμός ή αγέλη;
Ατομική ευθύνη και ορισμός του μονάχου εαυτού σου;
Ή παραδοχή πως είσαι μέλος μιας αγέλης, που δεν γνωρίζει πως βρίσκεται πρωταγωνίστρια στο μεγάλο πείραμα, πώς να σώζονται οικονομίες σε καιρούς μεγάλων επιδημιών.
Ημέρες καραντίνας.
Μετράμε τις έγνοιες, τα κρούσματα, τους νεκρούς.
Πολύ γρήγορα όλα γίνανε αριθμοί μπροστά στην σημαντικότητα των δικών μας ανθρώπων, της δικής μας ζωής.
Mάχομαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι μου.
Δίχως να γνωρίζω πραγματικά, εαν η πολιτεία είναι έτοιμη, να δώσει τη μάχη για μένα ζητώντας παρατάσεις και παραστάσεις.
Μάχομαι κλεισμένη σπίτι μου.Κι εσύ και όλοι μας. Πιστεύοντας πως εκείνοι που πρέπει εκτός από το να μείνουμε σπίτι οργανώνονται για την σωτηρία των πολλών.
Μάχομαι κλεισμένη στο σπίτι! Κι εσύ και εγώ, γιατί έτσι μου είπαν! Και αυτό θα κάνω.
Δεν έχω περιθώρια εξάλλου να διαπραγματευθώ.
Το ξέρω πως θα περάσει πολύς καιρός για να περπατήσω ελεύθερη, δίχως φόβο και δίχως έλεγχο.
Αυτές τις μέρες, σκέφτομαι όλα αυτά που γίνονται, ο εγκλεισμός των υπάκουων και φοβισμένων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη, η απαγόρευση της κυκλοφορίας, οι σκοτεινές πόλεις , η νόσος, οι νεκροί, τα κρούσματα, τα δημόσια συστήματα υγείας που γονατίζουν μπροστά στα φέρετρα, οι οικονομίες που καταρρέουν..
Όλα αυτά δημιουργούν ένα απίστευτο σουρεαλισμό του πιο δυνατού μυθιστορήματος.
Είναι η απογύμνωση της πλαστής παντοδυναμίας μας;
Ή όλα βρίσκονται στον πυρήνα ενός σχεδίου, που ανθρώπινος νους έχει θέσει σε εφαρμογή;
Ποιος ξέρει!
