Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Να ξεκινήσουμε, κατ’ αρχάς, από το προφανές, ότι μέχρι το τέλος της βδομάδας (βασικά υπόθεση μιας ημέρας είναι) οι ΗΠΑ θα βρίσκονται στην κορυφή των κρουσμάτων κορωνοϊού στον πλανήτη.
Σε όλα πρώτοι, όπως πάντα, όπως οφείλουμε. God bless America.
Πάμε άνετα για πανωλεθρία και μάλλον δεν θα είμαστε εδώ, για να δούμε τις δικές σας. Αυτά είναι τα …καλά νέα.
Ξέρω, πως πάρα πολλοί δεν θέλουν να βάζουν στην ίδια πρόταση τον κορωνοϊό με τον καπιταλισμό· παρ’ όλα αυτά, αρνούνται, ως συνήθως, να δουν πεισματικά την αλήθεια, ακόμα και όταν αυτή τους χτυπάει κατακέφαλα.
Δεν έχει να κάνει με προσωπικές επιθυμίες, αλλά με γεγονότα.
(-Eίμαι περήφανος υποστηρικτής του Trump και θα πέθαινα ευχαρίστως πάνω στη δουλειά μου, αν αυτό σήμαινε ότι ο Dow θα ανέβαινε έστω 0,3%.
-Είμαι περήφανος δισεκατομμυριούχος και θα τιμήσω την θυσία σου, ηχώντας την κόρνα από το γιωτ μου)
Οι ΗΠΑ θα πληρώσουμε το τίμημα, να είμαστε η πιο ανεπτυγμένη κοινωνία του καπιταλιστικού πλανήτη στον οποίο ζούμε.
Ή μήπως δεν έχει να κάνει με τον καπιταλισμό, που έχουμε λιγότερα νοσοκομεία απ’ ότι τράπεζες;
Κάθονταν διάφοροι ηλίθιοι τα περασμένα χρόνια και μιλούσαν για τα θύματα άλλων συστημάτων και τώρα που θα μετράμε χιλιάδες νεκρούς, σ’ αυτό το σύστημα, αποφάσισαν να κάνουν τους …Κινέζους. Τσιν τσιν.
Από πού να ξεκινήσει κανείς.
Από τα διαλυμένα νοσοκομεία με τιμοκατάλογο υπηρεσιών λες και αγοράζεις ζάντες, μην πω το αυτοκίνητο ολόκληρο;
Από τα πανάκριβα ενοίκια που για να πληρώσεις, πρέπει να δουλεύεις 48 ώρες το 24ωρο και να έχεις παράλληλα και τον κάθε μ@λάκα κυβερνήτη να σου λέει, κάτσε 15 μέρες μην πεθάνεις από τον ιό;
Η πολιτεία της Washington πέρασε ένα πολιτειακό νόμο που απαγορεύει να ξεσπιτωθούν άνθρωποι για απλήρωτα ενοίκια ή να διεκδικηθούν οφειλές αυτές τις μέρες (eviction ban), λίγες μέρες αργότερα αποφασίστηκε να γίνει το ίδιο και εδώ, αλλά δεν νομίζω ότι οι ιδιοκτήτες θα κάτσουν να απορροφήσουν τις όποιες ζημιές· μάλιστα, είναι απαγόρευση έξωσης, δεν είναι απαλλαγή απ’ τα ενοίκια.
Επίσης, μιλάμε για μερικές πολιτείες, στις πιο πολλές δεν υπάρχει καν τέτοια απόφαση.
Και φυσικά, νερό, τηλέφωνο, ρεύμα, ίντερνετ, δάνεια, φόροι όλα τρέχουν κανονικά. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Η μέχρι τώρα απάντηση σε όλα αυτά είναι: «Συγχαρητήρια Αμερική, πάρτε πάνω-κάτω $1200», που δεν φτάνουν ούτε για το τεστ, «τα οποία να ξέρετε, θεωρούνται εισόδημα άρα θα φορολογηθούν» και «ο Θεός μαζί σας».
Επίσης, κάποιες πρόχειρες οικονομικές εκτιμήσεις μιλάνε για ύφεση άνω του 2% το τρίμηνο αυτό, ίσως για ύφεση άνω του 9% για όλο το έτος, εφόσον κρατήσει ως το καλοκαίρι (ή έπειτα) η πανδημία, και για αύξηση της ανεργίας από το 3,5% περίπου που είναι σήμερα, στο 8,5% τουλάχιστον ως το τέλος του έτους, αφού πάνω από 7 εκατομμύρια Αμερικανοί θα χάσουμε τη δουλειά μας.
Για να καταλάβετε, χωρίς τα 2 τρισεκατομμύρια του πακέτου, η οικονομία θα συρρικνωνόταν πάνω από 20% (τώρα ίσως 15-17%) στο δεύτερο τρίμηνο, η ανεργία θα ξεπερνούσε το 10% άνετα, και όλο αυτό εφόσον το καλοκαίρι φτάσουμε στο peak κρουσμάτων, γύρω στα 200-250.000.
Μιλάμε για απίστευτη οικονομική καταστροφή, εν μέσω πανδημίας και γενικής καραντίνας.
Και για ανθρωπιστική κρίση, σαν αυτές που γίνονταν ή λέγαμε πως γίνονταν (ειδικά σε αποκλεισμένες από το αμερικανικό εμπάργκο) χώρες, τις οποίες απειλούσαμε να βομβαρδίσουμε αν δεν συμμορφωθούν.
Και τώρα συμβαίνει σε μας, στην …πλουσιότερη χώρα του πλανήτη.
Αν πάλι κάποιοι δεν θέλουν να δουν την πλήρη αποτυχία του καπιταλισμού, ειδικά στην πιο καπιταλιστική χώρα του κόσμου, τότε συνεχίζουμε την πορεία ως το πάνθεον, μπόρα είναι θα περάσει.
Και τα λέμε πάλι σε κάνα δυο βδομάδες, που όλος ο πλανήτης θα εύχεται «μην γίνουμε Αμερική». Ακόμα και οι Ιταλοί. Επικίνδυνες οι προβλέψεις και ανούσιες, αλλά νομίζω είναι αναπόφευκτο.
Και θα το πω για άλλο ένα κείμενο, ο κορωνοϊός δεν είναι ΤΟ πρόβλημα, είναι άλλο ένα πρόβλημα, που πέφτει καπάκι σε χίλια-δυο άλλα.
Αλλά ο κόσμος εστιάζει στον κορονοϊό, λες και όλα τ’ άλλα, όπως πχ να μείνεις άστεγος, είναι διαχειρίσιμα.
Είναι σαν να φοβάται κάποιος που πνίγεται, μην δεν προλάβει το σουπερμάρκετ.
Δηλαδή, ας σκεφτούμε και μια φορά στη ζωή μας (έτσι για σπάσιμο) πόσα θα τρώγαμε στην μάπα το 2020 ακόμα και χωρίς κορονοϊό.
Εξαιρούνται, φυσικά, οι Έλληνες, που φέτος θα είχαν καλή χρονιά· και θα έχουν, αν τελειώσει γρήγορα όλο αυτό και εκτιναχθεί το ελατήριο της οικονομίας.
Διάβασα, στο μεταξύ, έναν ηλίθιο δημοσιογράφο στο CNN προ ημερών να λέει: «δεν υπήρχαν ενδείξεις για παγκόσμια οικονομική κρίση μέσα στο 2020».
Πλάκα μας κάνεις;
Τρία χρόνια τώρα διάβαζε κανείς δεκάδες άρθρα στο ίντερνετ για την επερχόμενη οικονομική κατάρρευση, αυτός χαμπάρι δεν πήρε.
Καλά το είπε κάποιος τις πρώτες μέρες του ιού στη Δύση, ελαφρώς παραφρασμένο, ότι: «Φιλελέδες μιλάνε για τη δημόσια Υγεία, διέλυσε τις αγορές, έκανε την Britney να μιλάει για αναδιανομή του πλούτου, καλλιτέχνες να τραγουδούν το “Imagine”, κλείνει θρησκευτικούς χώρους, ακυρώνει παρελάσεις, στέλνει κόσμο στην απομόνωση. Αυτό δεν είναι ιός, ο Στάλιν είναι».
Τα κακά νέα είναι άλλα.
Είναι μια νέα πραγματικότητα. Το μόνο παρήγορο είναι, ότι τουλάχιστον δεν έχουμε αποτρελαθεί ακόμα.
Η πραγματικότητα, όμως, αυτή είναι νέα, μόνο για μας που ζούμε στη Δύση.
Για εμάς τους λιγότερο από 2 δισεκατομμύρια “προνομιούχους”, που παρατηρούσαμε κάπως ανέμελοι, σε τι συνθήκες ζουν τα υπόλοιπα 6 και λέγαμε τα προηγούμενα χρόνια «τουλάχιστον, εμείς δεν ζούμε έτσι».
Ε, για κάποιους ανθρώπους όλα αυτά ήταν ήδη πραγματικότητα. Από χρόνια.
Και κάπως έτσι, το αμερικάνικο όνειρο έφτασε στο τέλος του.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Α, δεν είπα τα κακά νέα. Τα κακά νέα είναι, ότι οι υποτυπώδεις ελευθερίες που απολαμβάναμε οι λίγοι προνομιούχοι, θα αποτελούν μακρινή ανάμνηση σε λίγους μήνες. Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται κάπως -ως πολύ- μελοδραματικά και κάποιοι θα σκεφτούν «καταστροφολογίες και στο τέλος τίποτα δεν γίνεται». Να υπενθυμίσω, ότι άνθρωποι προειδοποιούσαν εδώ και μήνες για μια οικονομική κρίση, πολύ σοβαρότερη του 2008, άλλοι έλεγαν για τη δεύτερη χρεοκοπία του 21ου αιώνα για την Ελλάδα, άλλοι πάλι μιλούσαν για την καταστολή που μας περιμένει όλους -μνημονεύοντας το 1984 ή τον Χάξλεϊ. Και το πόπολο απαντούσε σε όλα αυτά «υπερβολές» και προτιμούσε να πιστέψει τις αόριστες υποσχέσεις για τρελή ανάπτυξη, υγεία, πλούσια γεράματα και άλλες τέτοιες μ@λακίες. Ένα λέω. Κανένας από όλους αυτούς τους «γραφικούς», που μάταια προειδοποιούσαν ξανά και ξανά, δεν πρόβλεψε μια επιδημία. Δηλαδή, όχι μόνο γίνονται όλα αυτά τα «υπερβολικά», αλλά καπάκι σ’ αυτά έκατσε και η πανδημία. Αν μη τι άλλο, σε μας αξίζουν τα χειροκροτήματα. Εννοώ σε όλους εμάς, που καθησυχαζόμασταν, ότι αυτά συμβαίνουν σε άλλες εποχές. Μια χαρά τελικά συνέβησαν και στη δική μας.
Υ.Γ.2 Από ‘κει και πέρα, δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί όλοι ξαφνικά σοβάρεψαν, λες και μέχρι τώρα η ζωή ήταν παραδεισένια. Σκατά ήταν. Άνθρωποι πεθαίνανε δεξιά και αριστερά. Ολόκληρες χώρες ισοπεδώνονταν για ένα βαρέλι πετρελαίου παραπάνω. Για τελευταία φορά μνημονεύω σκηνή από το Parasite, αυτή στο νοσοκομείο: «Απέναντι μου κάθεται ένας αστυνομικός που δεν μοιάζει με αστυνομικό και δίπλα του ένας γιατρός που δεν μοιάζει καθόλου με γιατρό». Και τον πιάνουν τα γέλια. Προφανώς, γιατί όλα αυτά που αποτελούν την κοινωνία μας, έμοιαζαν πια τόσο αστεία. Δεν λέω κάτι άλλο. Πραγματικά όλα μοιάζουν κάπως αστεία, όσο είναι παράλληλα τραγικά. Κωμωδία και τραγωδία πάντα πηγαίνουνε μαζί, κάτι ήξεραν οι αρχαίοι ημών «πρόγονοι». Οπότε, ναι, είναι προτιμότερο να τα πάρουμε όλα λίγο ανάλαφρα. Όχι τίποτε άλλο, απλά η Ιστορία δεν κάηκε ποτέ ιδιαίτερα για τις προσωπικές μας έννοιες. Άλλωστε, (παραφράζοντας τον Κουβανό ποιητή, Jose Marti) όλες οι έννοιες του κόσμου χωράνε σε έναν κόκκο στάρι.
Υ.Γ.3 Άσε που, μετά από δεκαετίες αναισθησίας, ξαφνικά όλοι γίναμε ευαίσθητοι. Θαρρείς, ότι πάνω που θα ξεσπούσε η επανάσταση, μας έκατσε ο ιός γαμώτο. Εντάξει, δεν θα βγάλουμε τώρα τα «αριστερόμετρα». Η υποκρισία είναι, που δεν παλεύεται. Απλά και σταράτα, πράξεις στο μιλητό δεν υπάρχουν. Όταν πεθαίνανε «μόνο» πεινασμένοι, άστεγοι, φτωχοί άνθρωποι από χολέρα και ελονοσία, όλα ήταν μέλι-γάλα. Αυτό που έλεγε ο Γκράμσι, για άλλη μια φορά επίκαιρο, ίσως όσο ποτέ άλλοτε: «Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της Ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό, που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό, που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια, που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι, που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται, λοιπόν, σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη; Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων».
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, έχουν σοβαρέψει όλοι εδώ στην Ελλάδα. Δηλαδή, βλέπεις δημοσιογράφους και είναι πολύ σοβαροί. Σου βάζουν και χέρι, που δεν είσαι σοβαρός σαν και αυτούς. Άρη, θεωρώ πως ο Τραμπ έχει δίκιο. Ή είστε συνεπείς καπιταλιστές ή είστε υποκριτές. Δεν γίνεται να τρώμε, να πίνουμε και να ξοδεύουμε, ενώ οι άλλοι πεθαίνουν, είπε ο Μπιλ Γκέιτς; Μπα, τι μου λες; Τόσα χρόνια πώς το κάνατε; Τι άλλαξε τώρα; Ξαφνικά, ο Στέφανος Μάνος, επειδή είναι 81 ετών και είναι στο target group του κορωνοϊού, άρχισε να υμνεί τα δημόσια νοσοκομεία. Όχι, φίλε, μείνε συνεπής στις φιλελέ θέσεις σου. Οι πλούσιοι στα καλύτερα ιδιωτικά νοσοκομεία, οι φτωχοί να ψοφήσουν. Άρη, εγώ εκτιμώ τη συνέπεια σε όλους. Αριστερούς, δεξιούς, φιλελέδες. Αρκεί να είναι συνεπείς. Με αηδιάζουν όλα αυτά τα ζάπλουτα λαμόγια, που κάνουν πως τους πήρε ο πόνος για τα θύματα του κορωνοϊού. Βασικά, φοβούνται μην τους κολλήσει η πλέμπα κάνα μικρόβιο. Είναι οι ίδιοι που αποφεύγουν τους φτωχούς, για να μην τους κολλήσουν φτώχεια. Είναι όλοι αυτοί οι προοδευτικοί αριστεροί του κώλoυ, που αγαπάνε πάρα πολύ τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους εξαρτημένους και όλους αυτούς, αρκεί να μην τους έχουν δίπλα τους στα βόρεια προάστια. Και βάζουν και χέρι σε αυτούς που έχουν γύρω τους 100 χιλιάδες πρόσφυγες και τους λένε και φασίστες και ρατσιστές. Άρη, ο Γκράμσι μισούσε τους αδιάφορους το 1917 που έγραψε το κείμενο, αλλά δεν έζησε, για να δει, πως η αλληλεγγύη έγινε επάγγελμα. Τώρα με τον κορωνοϊό χάθηκαν και οι ΜΚΟ, και οι αλλληλέγγυοι, τι έγιναν όλοι αυτοί, ρε παιδιά; Δεν έχει μάσα εδώ; Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
