Αγαπημένε μου Πιτσιρίκο, γεια σου!
Είμαι ο δεύτερος γιατρός του μπλογκ (αν μιλάμε για τους τσελέμπριτις γιατρούς του μπλογκ και όχι για κάτι δευτεροτρίτους που διαβάζουν ή γράφουν από τις σκιές της ανωνυμίας, χωρίς να έχουν το θάρρος να δηλώσουν την ιδιότητά τους) και είπα και εγώ, να συνεισφέρω με την άπλετη σοφία μου. Παιδιά, τα πράγματα είναι πραγματικά δύσκολα.
Το έγραψε άλλωστε και ο Ηλίας, ο οποίος, λόγω της παθολογικής του ειδικότητας αλλά και της εργασίας του σε συγκεκριμένους τομείς που περιλαμβάνουν μεγαλύτερη ενασχόληση με την στατιστική, έχει πολύ καλή εικόνα των πραγμάτων.
Όχι μόνο αυτό, όμως, δεν είναι οι αριθμοί και η μαζική υστερία, που μας δείχνει το μέγεθος του προβλήματος.
Πρέπει κανείς να έχει το μάτι το εξασκημένο του ψυχιάτρου, αυτό που έχει κοιτάξει την άβυσσο της ανθρώπινης φύσης, τόσο ώστε η άβυσσος κάποια στιγμή να του έχει ανταποδώσει το βλέμμα και να του έχει πει εκνευρισμένη «τι κοιτάς ρε μ@λάκα, άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις;».
Διαβάζοντας λοιπόν τα μέτρα και τις απαγορεύσεις, κανείς δεν παρατήρησε ή δεν επεσήμανε πως μια από αυτές αφορά την δραστηριότητα με κωδικό ΚΑΔ 96.09.19.12, δηλαδή την παροχή υπηρεσιών ιερόδoυλου.
Εκεί φτάσαμε παιδιά, να κλείσουν μέχρι και οι οίκοι ανoχής. Όταν μιλούσαν για μηδενική ανοχή, γελούσατε όλοι. Πάρτε να έχετε τώρα, ανανεώστε τη συνδρομή σας σε κανένα τσοντοσάιτ της προκοπής και ετοιμαστείτε να βγάλετε κάλους στην παλάμη.
Να ξέρετε, πάντως, πως υπάρχει κόσμος που δεν κώλωσε και παρότι η επιδημία ήτο καθ’ οδόν, εγαμιώσαντο αβέρτα, λες και δεν υπήρχε αύριο. Ίσως να είχαν πάρει μυρωδιά, πως δεν υπήρχε αύριο, και σου λέει καν’ το τώρα, σε ένα μήνα θα είναι η Αθήνα σαν μετα-αποκαλυπτική ταινία και στην καλύτερη η μόνη σωματική επαφή θα είναι με τα ζόμπι που θα σου ανοίγουν το κρανίο για να φάνε το μυαλό.
Παρένθεση: Μεγάλη φρίκη αν πέσει επιδημία ζόμπι, δεν θα βρίσκουν μυαλό να φάνε.
Διαφωνούσα με τη γυναίκα μου λοιπόν μέχρι προχθές, αν πρέπει να πάω στο γυμναστήριο ή όχι. Είπα, βλέπεις και εγώ, να ξαναπιάσω στα γεράματα την παλιά μου αγάπη, τις πολεμικές τέχνες και η γυναίκα μου φρίκαρε.
-Μα θα κολλήσεις εκεί μέσα.
-Ρε παιδί μου, εκεί δεν πας αν είσαι αδιάθετος, εδώ καλά είσαι και η προπόνηση δεν βγαίνει.
-Ναι, δεν είναι άρρωστοι αυτοί…
-Μα τι πιο υγιές από αντρικά ιδρωμένα μυώδη κορμιά που παλεύουν αγκαλιασμένα προσπαθώντας να υποτάξει το ένα το άλλο;
-…
Εδώ ξέρω τι σκέφτεστε, παλιοανωμαλάρες, αλλά σας την χαρίζω για αυτή τη φορά.
Με τα πολλά, πάνω στην προπόνηση και ενώ βρίσκομαι σε ένα φριχτό κεφαλοκλείδωμα που μου τελείωνε ο αέρας στα πνευμόνια, ακούω τον προπονητή να λέει πως «βγήκε εγκύκλιο» (ναι, μια κλίση για όλες τις ανάγκες) και πρέπει να κλείσουν από αύριο.
Εκεί που αλλάζαμε λοιπόν για να πάμε σπίτια μας, κοίταζε ένας το κινητό του και σχολίαζε πως βγήκαν και άλλοι μετανάστες σε κάποιο σημείο, πως οι Πακιστανοί παίζουν κρίκετ εκεί που πάνε βόλτα οι παππούδες και άλλα τέτοια ωραία. Κάποιοι κουνούσαν το κεφάλι σε φάση «πού θα πάει η κατάσταση αυτή».
Ο χώρος των πολεμικών τεχνών είναι γνωστός δυστυχώς για την κλίση του προς αυτά τα ιδεώδη, και, αν δεν την παλεύεις να ακούς τέτοιες ατάκες, δεν πρόκειται να στεριώσεις σε γυμναστήριο. Κοιτώντας μακροπρόθεσμα το πράγμα, αν δεν κάνεις τις προπονήσεις σου, αυξάνονται οι πιθανότητες να φας ξύλο όταν σου την πέσουν έξω, οπότε καλύτερα οι κουβέντες τους μέσα παρά οι γροθιές τους έξω.
Γιατί, όμως, ανέφερα τα του γυμναστηρίου; Α, ναι! Ο προπονητής μας λέει «θα κλείσουμε τα φώτα και θα καλύψουμε τη τζαμαρία, θα μπαίνουμε από πίσω και δεν τρέχει μία», οπότε του απαντάω πως, αν σε πιάσουν, θα πας αυτόφωρο γιατί είναι χοντρό το αδίκημα. Συμπληρώνει λοιπόν ο προηγούμενος συναγωνιστής «άλλο δεν θέλουν, να βάλουν στη φυλάκα καθαρό ελληνικό αίμα».
Περιττό να πω, το πόσες φορές άκουσα γύρω μου στο δρόμο για τα εργαστήρια που έφτιαξαν τον ιό, τους Εβραίους που έχουν βρει ήδη το φάρμακο και την CIA και τους μασόνους. Μου το έλεγε ένας φίλος στο σκάιπ και γελούσα, το ίδιο απόγευμα το άκουσα τρεις-τέσσερεις φορές από διάφορους.
Ο κόσμος δεν θα εξαλειφθεί από έναν ιό. Έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω, πως αυτό θα ήταν ίσως ένα καλό σενάριο. Ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και να υποφέρει από ψυχική νόσο, που θα του δημιουργεί τόσο πολύ άγχος και φόβο που θα θέλει με οποιαδήποτε πρόφαση να ανοίξει το κεφάλι του συνανθρώπου του, και να του φάει το μυαλό λες και είναι ζόμπι.
Όσο για τα μέτρα προφύλαξης και τις καραντίνες, έχω τις επιφυλάξεις μου για την αποτελεσματικότητά τους.
Κατ’ αρχάς, ένας μεγάλος πανικός οφείλεται στα στοιχεία που δίνουν οι Ιταλοί, και που η στατιστική απόκλισή τους είναι τόσο μεγάλη από τις άλλες χώρες που δημιουργούν τεράστιες αμφιβολίες ως προς την αξιοπιστία τους.
Όταν δίνεις ένα πιστοποιητικό θανάτου γράφεις π.χ. «Καρδιακή ανακοπή, λόγω καρδιακής ανεπάρκειας, λόγω υπέρτασης και στεφανιαίας νόσου». Ή «πολυοργανική ανεπάρκεια λόγω σηπτικής κατάστασης, λόγω λοίμωξης του αναπνευστικού». Αν εκεί μέσα ρίξεις και το στοιχείο πως ο ασθενής είχε και ένα κάταγμα κνήμης/περόνης, δεν σημαίνει πως πέθανε από αυτό.
Οι Ιταλοί αυτή τη στιγμή αναφέρουν όλα τα θετικά στον ιό περιστατικά, χωρίς να γράφουν, αν η αναπνευστική ή η πολυοργανική ανεπάρκεια προκλήθηκε από τον ιό. Ο ασθενής μπορεί να ήταν ήδη στο νήμα και να μην είχε επιστροφή, και απλά τέσταρε θετικός. Δεν σημαίνει πως τον σκότωσε ο ιός.
Υπάρχει ο κίνδυνος, λοιπόν, να δημιουργηθούν τεράστιες κοινωνικές αναταραχές, όταν με την λήξη των 15 ημερών καραντίνας τα κρούσματα αναζωπυρωθούν.
Οι Κινέζοι αναφέρουν, πως το χειρότερο πέρασε, αλλά ούτε αυτοί φημίζονται για την αξιοπιστία τους. Η πιθανότητα απλά να καθυστερεί 15 ημέρες η κορύφωση είναι υπαρκτή. Αν αποδειχθεί πως είναι έτσι, τότε ο κόσμος θα χάσει κάθε εμπιστοσύνη για το σύστημα.
Αν είχε ποτέ κάποια εμπιστοσύνη, ας μην ξεχνάμε πως μιλάμε για τον κόσμο που υποπτεύεται τους μασόνους και τους εβραίους.
Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι, πως, έχοντας τόσο καλή περίθαλψη ώστε να παρατείνουμε το προσδόκιμο επιβίωσης για τις ευπαθείς ομάδες, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, όταν ένας καινούργιος νοσογόνος παράγοντας μπαίνει στο παιχνίδι. Έτσι καταλήγει το σύστημα να λυγίζει υπό το βάρος των περιστατικών αυτών.
Φυσικά, θα πει κάποιος πως δεν μπορούμε να αφήσουμε τις ευπαθείς ομάδες στην τύχη τους. Η απάντηση είναι, πως εννοείται πως δεν μπορούμε και δεν πρέπει να το κάνουμε. Αλλά στο τέλος θα γίνει από μόνο του, θέλουμε ή δεν θέλουμε.
Όταν το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των αποδυναμωμένων σε εξοπλισμό και κλίνες δημοσίων συστημάτων παγκοσμίως είναι κακοπληρωμένο, δουλεύει εξαντλητικά ωράρια και πολλές φορές σε καθεστώς απειλής από τους ίδιους τους ασθενείς που περιθάλπει, αναπόφευκτα δημιουργείται πρόβλημα. Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει τώρα αλλά τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια.
Στις βόρειες χώρες ο κόσμος έχει σταματήσει να σπουδάζει Ιατρική, γιατί υπάρχουν καλύτερα πληρωμένες δουλειές, που δεν έχουν βράδια, πρωτοχρονιές και σαββατοκύριακα υποχρεωτικά. Οι νοσηλευτές, αλλά ακόμα και πολλοί ιατροί, αλλάζουν κλάδο απασχόλησης, κουρασμένοι από το ότι πληρώνονται φραγκοδίφραγκα για να ζουν μέσα στον ανθρώπινο πόνο χωρίς αναγνώριση του κόπου και της προσφοράς τους.
Οι βόρειοι εισάγουν ακόμα ιατρούς από το περίσσευμα των νότιων, αλλά και αυτό τελειώνει σιγά σιγά. Εκτός των άλλων, σε χώρες όπως Ελλάδα και Ιταλία που κάποτε πέταγες πέτρα και πετύχαινες σκύλο ή ιατρό, τώρα πετυχαίνεις μόνο σκύλο.
Όσο ο τομέας της δημόσιας υγείας θεωρείται απλά μια δουλειά σαν όλες τις άλλες, ή λειτούργημα που πρέπει να είναι κανείς περήφανος που το κάνει για ψίχουλα και να λέει και ευχαριστώ, τόσο ο κόσμος θα απομακρύνεται από αυτά τα επαγγέλματα και θα βρίσκει κάτι πιο αποδοτικό οικονομικά και με καλύτερες συνθήκες για την προσωπική του ζωή.
Οπότε, ας φορολογήσουν κανέναν πλούσιο και ας προσλάβουν αρκετούς γιατρούς και νοσηλευτές, που να μπορούν να δουλεύουν με ανθρώπινα ωράρια και αμοιβές ανάλογες με την προσφορά τους, γιατί στο τέλος θα ψοφήσουμε όλοι μαζί, πλούσιοι και φτωχοί.
Δεν μεροληπτώ υπέρ των ιατρών επειδή είμαι ιατρός, άλλωστε έχω το ένα πόδι στο δημόσιο του εξωτερικού και το άλλο στον ιδιωτικό τομέα της Ελλάδας, οπότε πληρώσει δεν πληρώσει η Ελλάδα τους ιατρούς της, εμένα δεν μου αλλάζει κάτι οικονομικά. Απλά παρουσιάζω τα πράγματα όπως τα βλέπω, και ξέρω πως, αν με βρει, θα νοσηλευτώ σε ένα ξεχαρβαλωμένο από όλες τις πλευρές σύστημα.
Με την ευκαιρία του πώς βλέπει ο καθένας τα πράγματα και τι θα πρέπει να γίνει για την πανδημία. Αν πρέπει να εκφράσω την ειλικρινή μου άποψη, νομίζω πως είναι πασιφανές, πως κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι να κάνει. Είναι ένα πρωτόγνωρο για την εποχή μας φαινόμενο και (όπως φαίνεται) κανένα αποτελεσματικό σενάριο δεν είχε φτιαχτεί, γιατί ο καθένας πάει στα κουτουρού.
Ο ιός Έμπολα αυτοπεριορίζεται επειδή σκοτώνει γρήγορα τους ασθενείς. Ο ιός HIV μεταδίδεται δυσκολότερα. Για τον κορωνοϊό δεν ξέρουμε καν, αν η μόλυνση θα δημιουργεί ανοσία για τόσο καιρό, ώστε να μην ξαναμολυνθεί κανείς μέσα στους επόμενους 6 μήνες. Υποθέτουμε, πως θα είναι έτσι. Τα εμβόλια και οι θεραπείες φαίνεται να αργούν.
Το μεγάλο στοίχημα φαίνεται να είναι τελικά, αν θα αντέξουν οι κοινωνικές δομές ένα τόσο γενικευμένο φαινόμενο, ο αριθμός των θυμάτων θα παίξει μικρότερο ρόλο, εάν η μεγάλη πλειοψηφία τους δεν ανήκει σε «παραγωγική» τάξη. Αν αρχίσει και θερίζει τις ηλικίες 25-50, τότε θα αλλάξει το πράγμα και εκεί το σενάριο γίνεται πραγματικά αποκαλυπτικό, καθώς σε αυτό το φάσμα ανήκουν οι περισσότεροι από αυτούς που εξυπηρετούν τόσο τους 1-25 όσο και τους 51- 90+.
Το να πω φυσικά την προσωπική μου άποψη, για το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί κανείς μέσα στον χαμό, θα ισοδυναμούσε, με το να πάρω θέση, όπως όλοι αυτοί που αγνόησαν το επίσημο κράτος και τους επιστημονικούς φορείς και το έπαιξαν αυθεντίες ή μεσάζοντες ανωτέρων δυνάμεων (τα μάζεψαν οι περισσότεροι ευτυχώς).
Συμμορφώνομαι λοιπόν με αυτό που λέει το κράτος, γιατί δεν έχω κάποια καλύτερη λύση να προτείνω. Τουλάχιστον όχι με τα δεδομένα που έχω αυτή τη στιγμή, γιατί (όπως έγραψα παραπάνω) κανείς δεν είχε φανταστεί καν ένα τόσο καταστροφικό επιδημιολογικά σενάριο και τώρα αυτοσχεδιάζουν όλοι.
Καλή μας τύχη λοιπόν, βγείτε στον ήλιο και λιαστείτε μπας και μας περάσει. Κρατάτε αποστάσεις φυσικά, και πλένετε τα χέρια σας.
Την αγάπη μου από την ηλιόλουστη και ανήσυχη Ρόδο
Βασίλης
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
