Η υποκρισία της άρχουσας τάξης μπροστά στον κορονοϊό

Πέτρος Τσάγκαρης 

Κατέστρεψαν την υγεία, τώρα στοχεύουν στη δημοκρατία

Οι με­γά­λες φυ­σι­κές κα­τα­στρο­φές, π.χ. σει­σμοί, πλημ­μύ­ρες, ή επι­δη­μί­ες, χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν πολ­λά­κις...


από αυ­τούς που πα­ρή­γα­γαν την άρ­χου­σα ιδε­ο­λο­γία, ως επί το πλεί­στον θρη­σκευ­τι­κά ιε­ρα­τεία, για να ενι­σχύ­σουν την κα­θε­στη­κυ­ΐα τάξη. Τέ­τοια γε­γο­νό­τα δη­μιουρ­γούν φόβο. Και οι φο­βι­σμέ­νοι άν­θρω­ποι είναι επιρ­ρε­πείς στο να υπο­τα­χθούν σε κάθε εξου­σία, όσο αυ­ταρ­χι­κή κι αν είναι, καθώς και να απο­λέ­σουν κάθε δι­καί­ω­μά τους, επει­δή έτσι πι­στεύ­ουν (πι­στεύ­ουν με τη «βο­ή­θεια» των ιε­ρα­τεί­ων πάντα) ότι θα δια­φύ­γουν τον κίν­δυ­νο θα­νά­του.

Μά­λι­στα τα δια­χρο­νι­κά αυτά ιε­ρα­τεία, για να απο­στρέ­ψουν την προ­σο­χή των μαζών, δηλ. των υπο­τε­λών τά­ξε­ων, από τις πι­θα­νές ευ­θύ­νες της άρ­χου­σας τάξης, συχνά εφεύ­ρι­σκαν και τα εξι­λα­στή­ρια θύ­μα­τα. Το κυ­νή­γι των μα­γισ­σών ήταν ακόμη υπαρ­κτό στην αυγή του κα­πι­τα­λι­σμού.

Σή­με­ρα, οι πό­λε­μοι, η τρο­μο­κρα­τία (ή η «τρο­μο­κρα­τία») οι πολύ με­γά­λες φυ­σι­κές κα­τα­στρο­φές και οι επι­δη­μί­ες χρη­σι­μο­ποιού­νται για τον ίδιο σκοπό, πα­ρό­τι επι­στρα­τεύ­ο­νται πολύ λι­γό­τε­ρο με­τα­φυ­σι­κά επι­χει­ρή­μα­τα. Ωστό­σο αυτό δεν τα κάνει λι­γό­τε­ρο πα­ρά­λο­γα. Ο στό­χος είναι και πάλι να θω­ρα­κι­στεί το σύ­στη­μα από οι­κο­νο­μι­κές, νο­μι­κές, κοι­νω­νι­κές, πο­λι­τι­κές και ηθι­κές ρωγ­μές που πι­θα­νόν να προ­κύ­ψουν από αυτά τα με­γά­λα γε­γο­νό­τα: το πο­τά­μι του κα­πι­τα­λι­σμού (και μαζί όλοι εμείς τα μικρά ψάρια που βρι­σκό­μα­στε μέσα του) δεν πρέ­πει να ξε­στρα­τί­σει.  Και επει­δή μι­λά­με για ένα σύ­στη­μα που βρί­σκει σε κάθε κα­τά­στα­ση «ευ­και­ρί­ες» (βλ. μνη­μό­νια), οι απο­λο­γη­τές του στο­χεύ­ουν, στο να βρε­θεί η άρ­χου­σα τάξη σε ακόμη κα­λύ­τε­ρη θέση την επό­με­νη μέρα μετά την κα­τα­στρο­φή.

Η ισπα­νι­κή γρίπη

Αν όμως για το κα­τα­στρο­φι­κό γε­γο­νός δεν ευ­θύ­νε­ται η φύση, αλλά είναι πέρα από προ­φα­νές, ότι ευ­θύ­νε­ται η άρ­χου­σα τάξη, τότε το κα­τα­στρο­φι­κό γε­γο­νός… δεν υπάρ­χει. Κατά τη διάρ­κεια του Α’ Πα­γκό­σμιου Πο­λέ­μου ξέ­σπα­σε η με­γα­λύ­τε­ρη επι­δη­μία που είχε γνω­ρί­σει η αν­θρω­πό­τη­τα τα τε­λευ­ταία 500 χρό­νια, η γνω­στή ως «Ισπα­νι­κή γρίπη». Ανά­λο­γα με τις πολύ δια­φο­ρε­τι­κές με­τρή­σεις που έχουν υπάρ­ξει, οδή­γη­σε στο θά­να­το από 17 έως 100 εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους. Όμως τότε υπήρ­χε ήδη το με­γά­λο γε­γο­νός, δηλ. ο ίδιος ο πό­λε­μος, που κι­νη­το­ποιού­σε τους αν­θρώ­πους και τους έβαζε να θυ­σια­στούν για τα συμ­φέ­ρο­ντα της κάθε εθνι­κής άρ­χου­σας τάξης. Οι άρ­χου­σες τά­ξεις δεν είχαν λόγο να «επι­νο­ή­σουν» και να επι­κα­λε­στούν έναν άλλον εχθρό, για να κη­ρύ­ξουν πό­λε­μο, αφού είχαν κη­ρύ­ξει κα­νο­νι­κό πό­λε­μο, με όλα τα απα­γο­ρευ­τι­κά και ανε­λεύ­θε­ρα οφέλη έφερ­νε γι’ αυ­τούς. Η δη­μο­κρα­τία, ο συν­δι­κα­λι­σμός, τα ατο­μι­κά δι­καιώ­μα­τα κα­θί­στα­ντο «πε­ριτ­τές πο­λυ­τέ­λειες» μπρο­στά στον πό­λε­μο και τους με­γά­λους «εθνι­κούς στό­χους». Οι κομ­μου­νι­στές ήταν προ­δό­τες (κάτι σαν τις μά­γισ­σες). Φυ­σι­κά και η ελευ­θε­ρο­τυ­πία ήταν «πο­λυ­τέ­λεια» κι έτσι υπήρ­χε πα­ντού λο­γο­κρι­σία ώστε ο Τύπος να ανα­φέ­ρε­ται μόνο σε «εθνι­κές επι­τυ­χί­ες» της κάθε χώρας. Στο πλαί­σιο αυτής της λο­γο­κρι­σί­ας συ­γκα­λύ­φθη­κε και το ξέ­σπα­σμα της επι­δη­μί­ας.

Σή­με­ρα οι ει­δι­κοί λένε, ότι ο ίδιος ο ιμπε­ρια­λι­σμός ήταν αυτός που εξά­πλω­σε την ασθέ­νεια (φο­ρείς του ιού ήταν οι Αμε­ρι­κα­νοί στρα­τιώ­τες που ήρθαν στην Ευ­ρώ­πη, οι Βρε­τα­νοί που πή­γαι­ναν στις αποι­κί­ες τους, κύρια στην Ινδία κ.λπ.). Επί­σης οι ει­δι­κοί λένε, ότι ήταν ο ίδιος ο πό­λε­μος αυτός που επέ­τρε­ψε να επι­κρα­τή­σουν οι φο­νι­κές  με­ταλ­λά­ξεις του ιού: Σε συν­θή­κες ει­ρή­νης επι­βιώ­νουν τα μη φο­νι­κά στε­λέ­χη (υπο­κα­τη­γο­ρί­ες, απλό­τυ­ποι ή όπως αλ­λιώς ονο­μά­ζο­νται) του ιού, καθώς τα φο­νι­κά στε­λέ­χη σκο­τώ­νουν τους ξε­νι­στές τους (δηλ. τους αν­θρώ­πους) και άρα δυ­σκο­λεύ­ο­νται να με­τα­δο­θούν σε άλ­λους αν­θρώ­πους (η πο­ρεία τους συ­νε­χώς ανα­κό­πτε­ται μέχρι που εξα­φα­νί­ζο­νται). Αντί­θε­τα στον Α’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο οι φα­ντά­ροι που υπέ­φε­ραν από ήπιες με­ταλ­λά­ξεις, πα­ρέ­με­ναν στα χα­ρα­κώ­μα­τα για να πο­λε­μή­σουν. Η ήπια με­τάλ­λα­ξη πα­ρέ­με­νε μαζί τους στα χα­ρα­κώ­μα­τα και δεν με­τα­δι­δό­ταν σε άλ­λους αν­θρώ­πους. Ακόμη χει­ρό­τε­ρα για την ήπια με­τάλ­λα­ξη οι ξε­νι­στές της πέ­θαι­ναν σαν τα κο­τό­που­λα, όχι από τον ιό, αλλά από τις σφαί­ρες, τις οβί­δες και το κρύο. Αντί­θε­τα όσοι είχαν μο­λυν­θεί από φο­νι­κές με­ταλ­λά­ξεις του ιού, με­τα­φέ­ρο­νταν πα­στω­μέ­νοι μέσα σε τρένα, έφτα­ναν στις πο­λυ­πλη­θείς πό­λεις, έρ­χο­νταν σε επαφή με πά­μπολ­λους αν­θρώ­πους και στοι­βά­ζο­νταν ο ένας πάνω στον άλλο σε άθλια νο­σο­κο­μεία με­τα­τρέ­πο­ντας σε φο­ρείς όλο το υγειο­νο­μι­κό προ­σω­πι­κό. Κο­ντο­λο­γίς ο ίδιος ο πό­λε­μος εμπό­δι­ζε τε­χνη­τά τη φυ­σι­κή επι­λο­γή δί­νο­ντας στα φο­νι­κά στε­λέ­χη το ιδα­νι­κό πε­ρι­βάλ­λον για εξά­πλω­ση, που σε συν­θή­κες ει­ρή­νης δεν θα είχαν βρει.

Αν δεν υπήρ­χε η ου­δέ­τε­ρη Ισπα­νία, οι εφη­με­ρί­δες της οποί­ας ανα­φέ­ρο­νταν συ­στη­μα­τι­κά στη γρίπη αυτήν, η με­γα­λύ­τε­ρη επι­δη­μία που έπλη­ξε την αν­θρω­πό­τη­τα τα τε­λευ­ταία 600 χρό­νια, δεν θα είχε καν… υπάρ­ξει χάρη στη λο­γο­κρι­σία. Οι άρ­χου­σες τά­ξεις όχι μόνον δεν χρειά­ζο­νταν τότε άλλον εχθρό, αλλά η απο­κά­λυ­ψη της αλή­θειας θα φα­νέ­ρω­νε τις εγκλη­μα­τι­κές δικές τους ευ­θύ­νες. Και γι’ αυτό τότε δεν πήραν σχε­δόν κα­νέ­να μέτρο και δη­μιούρ­γη­σαν καμιά υστε­ρία.

Στρα­τιω­τι­κός νόμος

Σή­με­ρα η υπο­κρι­σία και τα κρο­κο­δεί­λια δά­κρυα πε­ρισ­σεύ­ουν. Σή­με­ρα οι άρ­χου­σες τά­ξεις μπο­ρούν να ση­μά­νουν συ­να­γερ­μό, καθώς σε πρώτη ανά­γνω­ση δεν ευ­θύ­νο­νται αυτές για το ξέ­σπα­σμα της επι­δη­μί­ας (αν και χωρίς την κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση και χωρίς τις πε­ρι­κο­πές στην υγεία, η επι­δη­μία δεν θα είχε απο­κτή­σει τέ­τοιους ρυθ­μούς). Σή­με­ρα αυτός ο νέος εχθρός είναι κομ­μέ­νος και ραμ­μέ­νος στα μέτρα αυτών των τά­ξε­ων.

Ο Εμ. Μα­κρόν βρήκε τον εξω­τε­ρι­κό εχθρό που επι­ζη­τού­σε, για να απαλ­λα­γεί από την οξύ­τα­τη λαϊκή δυ­σα­ρέ­σκεια και από τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις ενα­ντί­ον του. Την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές ο Γάλ­λος πρό­ε­δρος έκανε διάγ­γελ­μα συ­νο­ψί­ζο­ντας σε με­ρι­κές λέ­ξεις τη ση­με­ρι­νή στρα­τη­γι­κή του κα­πι­τα­λι­σμού: «Βρι­σκό­μα­στε σε πό­λε­μο. Σε πό­λε­μο κατά της δη­μό­σιας υγεί­ας βέ­βαια, αλλά ο εχθρός είναι εκεί. Αό­ρα­τος, ασύλ­λη­πτος».

Ο στρα­τιω­τι­κός νόμος τέ­θη­κε πρα­κτι­κά σε ισχύ, καθώς απα­γο­ρεύ­ο­νται οι συ­γκε­ντρώ­σεις. Εκατό χι­λιά­δες στρα­τιώ­τες βγαί­νουν στους δρό­μους της Γαλ­λί­ας. Αυτό που ονει­ρευό­ταν να κάνει ο Μα­κρόν και η τάξη που εκ­προ­σω­πεί, έρ­χε­ται, με τις κα­τάλ­λη­λες πε­ρι­κο­κλά­δες, σερ­βι­ρι­σμέ­νο στο πιάτο.

Σε αντί­στοι­χο πό­λε­μο βρί­σκε­ται και ο Τραμπ, οι υπό­λοι­ποι Ευ­ρω­παί­οι ηγέ­τες, ανά­με­σά τους και ο Μη­τσο­τά­κης. Σε πό­λε­μο κατά ενός αό­ρα­του εχθρού, λένε. Αλλά τα χτυ­πή­μα­τά τους είναι πολύ ορατά: Στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση, αστυ­νο­μο­κρα­τία, ρα­τσι­στι­κές διώ­ξεις ενά­ντια σε πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες, φι­λο­λο­γία για πε­ρι­στο­λή ερ­γα­τι­κών, δη­μο­κρα­τι­κών και ατο­μι­κών δι­καιω­μά­των. Τώρα, οι Δυ­τι­κοί ηγέ­τες εν χορώ θαυ­μά­ζουν τα στρα­τιω­τι­κά μέτρα κα­ρα­ντί­νας που έλαβε η Κίνα. Τα θαυ­μά­ζουν, γιατί και αυτοί άρ­γη­σαν να λά­βουν μέτρα υγεί­ας όπως ακρι­βώς και η Κίνα και έτσι τώρα «ανα­γκά­ζο­νται» να κα­τα­φύ­γουν σε μέτρα πε­ριο­ρι­σμού της ελευ­θε­ρί­ας. Βέ­βαια οι Δυ­τι­κοί ηγέ­τες δεν είχαν συμ­φέ­ρον να κοι­τά­ξουν προς την Ταϊ­βάν, που δεν πήρε μέτρα πε­ριο­ρι­σμού της ελευ­θε­ρί­ας, καθώς έλαβε πολύ έγκαι­ρα (από τις 5 Γε­νά­ρη) μέτρα προ­στα­σί­ας της υγεί­ας. Σή­με­ρα (17/3), πα­ρό­τι είναι δίπλα στην Κίνα και ανοι­χτή στην κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, η Ταϊ­βάν έχει μόνον 59 κρού­σμα­τα και έναν νεκρό, χωρίς να θυ­σιά­σει τη δη­μο­κρα­τία και τα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα.

Εξι­λα­στή­ρια θύ­μα­τα

Τα ση­με­ρι­νά ιε­ρα­τεία της άρ­χου­σας τάξης (δηλ. κυ­βέρ­νη­ση και ΜΜΕ) φω­νά­ζουν υπο­κρι­τι­κά για τη δη­μό­σια υγεία, ενώ οι ίδιοι την υπο­νό­μευαν με την πο­λι­τι­κή τους και με την ιδε­ο­λο­γία τους εδώ και δε­κα­ε­τί­ες. Και όπως και στον με­σαί­ω­να, ψά­χνουν εξι­λα­στή­ρια θύ­μα­τα. Η γε­νι­κή υπο­κρι­τι­κή ιδέα που υπο­στη­ρί­ζει ότι για το πρό­βλη­μα φταί­ει η ανευ­θυ­νό­τη­τα των μι­κρών αν­θρώ­πων, επα­νέρ­χε­ται ατό­φια όπως και με τα μνη­μό­νια («μαζί τα φά­γα­με») ή με τη ρύ­παν­ση του πε­ρι­βάλ­λο­ντος (πλα­στι­κές σακ­κού­λες κ.λπ.). Τρία χρό­νια φυ­λά­κι­σης και χρη­μα­τι­κή ποινή επε­βλή­θη στις 16/3 σε ιδιο­κτή­τρια κα­φε­νεί­ου στην Πρέ­βε­ζα επει­δή κα­τη­γο­ρή­θη­κε ότι 5 πε­λά­τες κά­θη­σαν με τα πλα­στι­κά πο­τη­ρά­κια καφέ που είχαν πάρει από αυτήν σε τρα­πε­ζά­κια έξω από το μα­γα­ζί της. Το ίδιο επα­να­λή­φθη­κε και σε μια σειρά άλλες πε­ριο­χές της Ελ­λά­δας. Μέχρι τότε βέ­βαια η κυ­βέρ­νη­ση δεν είχε τολ­μή­σει να απα­γο­ρεύ­σει τις συ­να­θροί­σεις σε με­τα­φυ­σι­κούς και μά­λι­στα κλει­στούς χώ­ρους (στην κα­θο­μι­λου­μέ­νη λέ­γο­νται εκ­κλη­σια­σμοί), επει­δή αντλεί εκλο­γι­κό κοινό από τους πι­στούς.

Το ιε­ρα­τείο (ΜΜΕ) κα­τήγ­γει­λε τη μα­ζι­κή αντι­ρα­τσι­στι­κή πο­ρεία που έγινε στις 14/3 στη Μυ­τι­λή­νη, με­τερ­χό­με­νη υπο­κρι­σία ίδια με την κυ­βερ­νη­τι­κή: Γιατί την ίδια στιγ­μή λει­τουρ­γού­σαν κα­νο­νι­κά οι λαϊ­κές αγο­ρές, όπου συ­νω­στί­ζο­νται άν­θρω­ποι υψη­λού κιν­δύ­νου (ηλι­κιω­μέ­νοι) σε πολύ μικρό και στα­θε­ρό χώρο, όπου ανα­πτύσ­σο­νται εύ­κο­λα διά­φο­ροι πα­θο­γό­νοι μι­κρο­ορ­γα­νι­σμοί.

Συ­νέ­πειες

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση τα πε­ριο­ρι­στι­κά μέτρα έχουν κι άλλες συ­νέ­πειες εκτός από αυτό καθ’ αυτόν τον πε­ριο­ρι­σμό της δη­μο­κρα­τί­ας. Όπως ανα­φέ­ρει ανά­λυ­ση του ΑΠΕ-ΜΠΕ, «μπο­ρεί οι τα­κτι­κές αυτές [σ.σ. η κα­ρα­ντί­να και η απο­μό­νω­ση…] να ελατ­τώ­σουν τον αριθ­μό των ατό­μων που θα νο­σή­σουν ταυ­τό­χρο­να, να επι­βρα­δύ­νουν την κο­ρύ­φω­ση της επι­δη­μί­ας και να δώ­σουν χρόνο στο υγειο­νο­μι­κό σύ­στη­μα να αντε­πε­ξέλ­θει» όμως σύμ­φω­να με την ανα­πλη­ρώ­τρια κα­θη­γή­τρια Επι­κοι­νω­νί­ας και ΜΜΕ στη Δη­μό­σια Υγεία Έφη Σίμου εν­δέ­χε­ται να προ­κα­λέ­σουν μια σειρά από προ­βλή­μα­τα τόσο στη λει­τουρ­γία του κρά­τους, όσο και στις κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις δη­μιουρ­γώ­ντας επι­πρό­σθε­τους κιν­δύ­νους για τη δη­μό­σια υγεία.

Η κα­ρα­ντί­να, εξη­γεί η κ. Σίμου, είναι συχνά μια δυ­σά­ρε­στη εμπει­ρία, για όσους υπο­βάλ­λο­νται σε αυτήν. Η απώ­λεια της ελευ­θε­ρί­ας, η απο­μά­κρυν­ση από αγα­πη­μέ­να άτομα, η αβε­βαιό­τη­τα σχε­τι­κά με την εξέ­λι­ξη της κα­τά­στα­σης, ο φόβος και η πλήξη μπο­ρούν, με­ρι­κές φορές, να δη­μιουρ­γή­σουν δρα­μα­τι­κές επι­πτώ­σεις: «Και όπως κα­τα­γρά­φο­νται από με­λέ­τες διε­θνώς αυτές μπο­ρεί να είναι: ευ­ε­ρε­θι­στό­τη­τα, συ­ναι­σθη­μα­τι­κή εξά­ντλη­ση, κακή διά­θε­ση, αϋ­πνία, μειω­μέ­νη ικα­νό­τη­τα συ­γκέ­ντρω­σης, κακή διά­θε­ση, άγχος και συμ­πτώ­μα­τα με­τα­τραυ­μα­τι­κού άγ­χους, φόβος, νευ­ρι­κό­τη­τα, σύγ­χυ­ση, θυμός, θλίψη και απο­γο­ή­τευ­ση».

Αντί­στα­ση στην Ιτα­λία

Όπως γρά­φει η Νά­ντια Ντε Μοντ από την Ιτα­λία (βλ. «Internationalviewpoint»), το «μέ­νου­με σπίτι» δεν ση­μαί­νει το ίδιο για αυτόν που έχει πέντε σπί­τια των 400 τε­τρα­γω­νι­κών, ιδιω­τι­κά κό­τε­ρα και τζετ, με αυτόν ή με αυτήν που μένει μαζί με άλ­λους τρεις σε ένα σπίτι 50 τε­τρα­γω­νι­κών. Ή με μια γυ­ναί­κα που βιώ­νει κα­θη­με­ρι­νά οι­κο­γε­νεια­κή βία. Ή με τους πρό­σφυ­γες ή τους άστε­γους.

Όπως γρά­φει η Ντε Μοντ «υπάρ­χουν αυ­θόρ­μη­τες απερ­γί­ες ήδη σε ορι­σμέ­νες πό­λεις της Λομ­βαρ­δί­ας, όπως η Μπρέ­σια, η Μά­ντουα και το Μπέρ­γκα­μο, όπου οι ερ­γά­τες ζη­τούν να στα­μα­τή­σει η πα­ρα­γω­γή, γιατί στα ερ­γο­στά­σια κα­νείς δεν μπο­ρεί να εγ­γυ­η­θεί τις απο­στά­σεις ασφα­λεί­ας. Αυτά τα αι­τή­μα­τα υπο­στη­ρί­ζο­νται από τα συν­δι­κά­τα με­τάλ­λου, που απαι­τούν επί­μο­να από την κυ­βέρ­νη­ση να στα­μα­τή­σει την πα­ρα­γω­γή μέ­χρις ότου τα ερ­γο­στά­σια κα­τα­στούν ασφα­λή». «Απαι­τού­με», συ­νε­χί­ζει η Ντε Μοντ «την παύση όλων των οι­κο­νο­μι­κών δρα­στη­ριο­τή­των, εκτός από τους βα­σι­κούς το­μείς, με την δια­σφά­λι­ση όμως του 100% του ει­σο­δή­μα­τος για όλους τους ερ­γά­τες που θα ανα­γκα­στούν να μεί­νουν στο σπίτι».

Στη συ­νέ­χεια η Ντε Μοντ πα­ρα­θέ­τει τα αι­τή­μα­τα για απο­κα­τά­στα­ση του συ­στή­μα­τος υγεί­ας, την πλή­ρω­ση των κενών ορ­γα­νι­κών θέ­σε­ων στα νο­σο­κο­μεία, την απο­κα­τά­στα­ση των μι­σθών των υγειο­νο­μι­κών, την αντι­στρο­φή δηλ. της πο­λι­τι­κής του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Επί­σης ανα­φέ­ρε­ται στις δρά­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης, που ήδη έχουν ανα­πτυ­χθεί στην Ιτα­λία από ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς.

Στο προ­φα­νές δί­λημ­μα που αντι­με­τω­πί­ζει σε τέ­τοιες συν­θή­κες η Αρι­στε­ρά, η Ντε Μοντ απα­ντά από την πο­λύ­πα­θη Ιτα­λία: «Πα­ρό­τι δεν μπο­ρού­με παρά να δε­χθού­με, για λό­γους που προ­βάλ­λουν όλοι οι επι­στή­μο­νες, τα δρα­κό­ντεια μέτρα υγεί­ας, που η κυ­βέρ­νη­ση έχει λάβει μέχρι τώρα, έχου­με συ­νεί­δη­ση του κιν­δύ­νου της επι­βο­λής (μέσω του επεί­γο­ντος της κα­τά­στα­σης) κα­νο­νι­σμών που πε­ριο­ρί­ζουν την ελευ­θε­ρία, κα­νο­νι­σμοί οι οποί­οι μπο­ρούν να ει­σά­γουν μια νέα μορφή αυ­ταρ­χι­σμού. Άπαξ και λήξει η επεί­γου­σα κα­τά­στα­ση, θα χρεια­στεί να αντι­με­τω­πί­σου­με αυτή τη νέα πρό­κλη­ση».

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά