Αντιδράσεις προκάλεσε η απόφαση της επιτροπής «Ελλάδα 2021», που συστάθηκε για τους εορτασμούς της συμπλήρωσης 200 χρόνων από την Επανάσταση του ’21 (εορτασμοί ανεξαρτησίας παρέα με τους ολιγάρχες μόνο στην Ελλάδα), να αναφέρει στη λίστα, της ιστοσελίδας της, με τους αρχηγούς του ελληνικού κράτους τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον Γεώργιο Τσολάκογλου και κάτι άλλα καλά παιδιά, χωρίς κάποια...
υποσημείωση στα ονόματά τους.
Έπειτα από τις σχετικές αντιδράσεις, πλέον αναγράφεται δίπλα στα ονόματά τους η ιδιότητα «πραξικοπηματίας» ή «διορισμένος από κατοχικές δυνάμεις», αλλά φαίνεται «ξέχασαν» να πράξουν το ίδιο στους δικτάτορες Ιωάννη Μεταξά και Θεόδωρο Πάγκαλο και σε χίλιους δύο άλλους (γεμάτη η ιστορία της Ελλάδας με δωσίλογους), οπότε καταλαβαίνει κανείς, ότι όλη η ιστορία της Ελλάδας είχε πάντα να κάνει με τη διαχείριση των όποιων αντιδράσεων.
Η ελληνική ιστορία είναι κάτι σαν την αλοιφή, που μπαίνει μετά το τσίμπημα, καθώς δεν έχει υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα εθνικός διάλογος για οτιδήποτε, πόσο μάλλον για την ελληνική ιστορία.
Ο Διονύσιος Σολωμός έλεγε κάποτε, πως «το ελληνικό έθνος πρέπει να ταυτίσει το εθνικόν με το αληθές», αλλά τι να πει κανείς στο λαό, που ακόμα πιστεύει, ότι είναι ζωντανό το όνειρο του Μεγάλου Αλέξανδρου και της Μεγάλης Μακονίας, παρ’ ότι ο Αλέξανδρος τα τίναξε πριν 2000 και βάλε χρόνια και ούτε τον τάφο του δεν έχουν βρει ακόμα· τι πλάκα θα έχει, να τον βρουν σε καμιά Συρία και να έρχονται οι πρόσφυγες να προσφέρουν δωρεάν ξεναγήσεις στα ξινά μούτρα των Ελληνάρων, οι οποίοι θα ορμάνε μετά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να πάρουν πίσω τα κόκκαλα των Ελλήνων, τα ιερά.
Καταλαβαίνει κανείς (εφόσον θέλει) πως το ελληνικό έθνος έχει χτιστεί πάνω σε ψέματα και εθνικούς μύθους και περασμένα μεγαλεία, από την εποχή που ο άνθρωπος πίστευε, ότι η Γη είναι επίπεδη και οι γάτες η ενσάρκωση κάποιας θεάς.
Οπότε, δώσε ένδοξη Ιστορία στον ελληνικό λαό σου και πάρε του την ψυχή.
Να δείτε, γέλια που θα πέσουν, όταν θα φτάσουμε στο κεφάλαιο του Κρυφού Σχολειού, άλλος ένας τρισμέγιστος εθνικός μύθος που βόλεψε την κυρίαρχη τάξη της Ελλάδας.
Την όποια κυρίαρχη τάξη, τέλος πάντων, γιατί ούτε αυτή ήταν ή είναι ακριβώς κυρίαρχη.
Για παράδειγμα, τα τρία πρώτα κόμματα ήταν το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό.
Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, οι Μεγάλες Δυνάμεις επιθυμούσαν μια κυβέρνηση ελεγχόμενη από τους Οθωμανούς (για τους δικούς τους λόγους), ένα «αυτόνομο» ελληνικό κράτος υπό οθωμανική κυριαρχία (συνθήκη του Λονδίνου), με τους Έλληνες μάλιστα να καταβάλλουν φόρο υποτέλειας στον Σουλτάνο.
Είναι μεγάλο κεφάλαιο για να το αναλύσουμε εδώ.
Οι Οθωμανοί (και οι Ρώσοι για άλλους λόγους) δεν αποδέχθηκαν την πρόταση, οι μάχες (που δεν αφορούσαν μόνο την Ελλάδα, αλλά ουσιαστικά την πραγμάτωση του σύγχρονου Δυτικού κόσμου) συνεχίστηκαν και μια σειρά από γεγονότα (το γνωστότερο η ναυμαχία του Ναβαρίνου) οδήγησαν στην σύσταση ενός ελληνικού κράτους, το οποίο όμως ήταν αρκετά μικρότερο του σημερινού.
Οι εσωτερικές διαμάχες των Μεγάλων Δυνάμεων και ο φόβος κάποιων ελληνικών οικογενειών πως θα παραγκωνιστούν, οδήγησε στην δολοφονία του Καποδίστρια (πρώην υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας) και στην σύσταση μοναρχίας από τις Μεγάλες Δυνάμεις υπό τον βασιλιά Όθωνα.
Η εξέγερση του 1843, οδήγησε στη σύσταση Συντάγματος (και τη μετονομασία πλατείας) και άλλη μια αργότερα στην αλλαγή βασιλικής οικογένειας.
Και όλα αυτά είναι τα πρώτα 30 χρόνια του σύγχρονου νεοελληνικού κράτους και πόσα αφήσαμε απ’ έξω (χαμός, που να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει).
Όλη η σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι γεμάτη Δανούς και Αυστριακούς βασιλιάδες, πραξικοπηματίες, δικτάτορες, χρέος, εμφυλίους, μεγάλες ιδέες και φυσικά όλα αυτά πάντοτε με έντονη την εμπλοκή των μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας.
Θα έλεγε κανείς, πως η Ελλάδα είναι μια πίτα, που κάθε φορά μοιράζεται με διαφορετικό τρόπο.
Μια πίτα, που ενίοτε μεγαλώνει και σπανιότερα μικραίνει, αφού η ελληνική επικράτεια επαναχαράχθηκε ουκ ολίγες φορές, κάτι που συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει σε όλα σχεδόν τα σύγχρονα κράτη, αφού όλος ο πλανήτης μοιάζει περισσότερο με σκακιέρα, παρά είναι μια …παγκόσμια κοινότητα.
Ίδια, απαράλλαχτη να εμπνέει το αφήγημα, που θέλει τον ελληνικό λαό κυρίαρχο και την ελληνική ολιγαρχία ισότιμο συνομιλητή στα παγκόσμια δρώμενα.
Αλλά δεν είναι λιγάκι γελοίο, να γιορτάζεις τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21, αναπαράγοντας ένα παιδικό παραμύθι;
Η Ελλάδα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα χαρτί στην τράπουλα των μεγάλων.
Κανένα πρόβλημα, αν η Ελλάδα θέλει να παραμείνει απλά ένα χαρτί.
Τουλάχιστον, να πάψει να υποκρίνεται ότι είναι κάτι άλλο.
Και να πάψει η επιλεκτική μνήμη.
Αρχηγοί κράτους στην Ελλάδα έχουν υπάρξει από δικτάτορες και στρατηγούς, μέχρι αρχιεπίσκοποι, συνεργάτες των Ναζί, δούκες και μη εκλεγμένοι τραπεζίτες.
Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, σχεδόν παντού συνέβη, τουλάχιστον στις αποικίες.
Οι συνεχείς παγκόσμιες συγκρούσεις για πλουτοπαραγωγικές πηγές και ποιος θα κρατάει το μεγαλύτερο κουτάλι στο συνεχές μοίρασμα της παγκόσμιας πίτας, αλλάζουν όλη την ώρα την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων και ποιος θα ελέγχει τι. Και ποιούς.
Η Ελλάδα είναι και αυτή ένα περιουσιακό στοιχείο.
Έχει πλάκα, που κάποιοι χαρακτηρίζουν τρελό τον Ταϊλανδό στρατιώτη, που σκότωσε πάνω από 30 ανθρώπους για το μέρισμα σε σπίτι, αλλά δεν χαρακτηρίζουν τρελούς, τους δεκάδες στρατούς που σκοτώνουν εκατομμύρια άλλους για το μέρισμα σε μια χώρα.
Και ψέμα στο ψέμα, θαρρεί κανείς πως πρώτα θα βρεθεί η χαμένη Ατλαντίδα και πολύ μετά (αν τη βρούμε και ποτέ, ώστε να την πούμε και εφόσον την αντέχουμε) η αλήθεια για τον κόσμο στον οποίο ζούμε.
Γιατί η αλήθεια πονάει.
Αν και όλοι ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια.
Άλλωστε ένα τραγούδι του Πάνου Τζαβέλλα έλεγε «έφυγαν οι Γερμανοί και ήρθαν οι Αμερικανοί» και αν αλλάζαμε τον στίχο σε «έφυγαν οι Οθωμανοί και ήρθαν Ρώσοι, Γάλλοι, Βρετανοί» θα μπορούσε να ανταποκρίνεται περισσότερο στην πραγματικότητα, από αυτές τις βλακείες που «μαθαίνει» ο ελληνικός λαός για το 1821.
Φέτος, ας αφήσουμε και κανέναν άλλον να νικήσει.
Άλλωστε, όταν εμείς γυρνούσαμε ταινίες, οι Νοτιοκορεάτες έτρωγαν βαλανίδια.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Και όσοι ενοχλούνται (δικαίως) από την «πρόχειρη» αναγραφή ονομάτων σε μια λίστα μιας τυχάρπαστης επιτροπής με τους αρχηγούς του ελληνικού κράτους, ας το πάνε ένα βήμα παραπέρα και να τα βάλουν με το σύνολο της ελληνικής Ιστορίας. Την Ιστορία λένε, την γράφουν οι νικητές, οπότε αυτά βολεύουν τους νικητές, αυτά θα βλέπετε και τι άλλο περιμένατε, δηλαδή; Αλλά, αν σκέφτεσαι, πως ο νικητής ήσουν εσύ (και όχι αυτός που σε υποδουλώνει και σε χειραγωγεί εις τους αιώνες των αιώνων) τότε τι άλλο να πω; Πως οι δούλοι δεν έχουν ιστορία; Πως θα τσατίζονται μόνο με τους Μόντυ Πάιθον στις παρελάσεις; Και τώρα που η πλατεία Ομονοίας είναι σαν σιφόνι, το μόνο που απομένει, είναι να τραβήξει κάποιος το καζανάκι.
Υ.Γ.2 Δεν με συγκινούσαν ποτέ ιδιαίτερα οι λόγοι των διάσημων (ειδικά στα Όσκαρ) αλλά πείτε μου, ποια είναι η τελευταία φορά, που είδατε καλλιτέχνη στην Ελλάδα, να εκφράζεται σαν το Χοακίν Φίνιξ. Μόνο η λέξη «καπιταλισμός» έλειπε, τα άλλα τα είπε. Τα αυτονόητα. Πως όλοι αυτοί οι αγώνες για διάφορους σκοπούς (δικαιώματα ομοφυλόφιλων, μαύρων κτλ) είναι επί της ουσίας ο κοινός αγώνας για Δικαιοσύνη. Εντάξει, διαβάζει και Πιτσιρίκο. Αλλά είπαμε, οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα δεν έχουν απόψεις. Είναι …καλλιτέχνες.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
