Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Στην φωτογραφία βλέπουμε τον Μητσοτάκη να ζητάει από τον Άγιο Βασίλη, να μην μας πειράξουν οι …καλικάντζαροι την ΑΟΖ· την έχουν ήδη πάρει οι Τούρκοι, αλλά οι Έλληνες προσποιούνται πως έχουν και λόγο στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Εδώ δεν έχουν στην εσωτερική πολιτική της Ελλάδας, χαχαχαχα. Μιλάμε για επιστήμονες.
Ή του ζητάει το 4ο Μνημόνιο, να σας το φέρει μετά τις γιορτές χο-χο-χο.
Επίσης δεν ξέρω αν είμαι …αλγόριθμος, πάντως καλά το πάμε, πιάστηκα να γράφω χαχα· να δω και πού θα πάμε, γιατί δεν πάμε καθόλου καλά, γενικά στον πλανήτη εννοώ.
Ο καπιταλισμός έχει καταρρεύσει, κυριολεκτικά, αλλά θα τον φάμε στην μάπα καμιά 50αριά χρόνια ακόμα (όσοι ζήσουμε τόσο, γιατί τους υπόλοιπους δεν θα τους νοιάζει), μιας και θα κολλήσουμε κάμποσο καιρό, στη φάση που φτιάχνουμε το σπίτι των ονείρων μας.
Γενικά, όλοι στη Δύση τρέχουμε να αποκτήσουμε κάτι, όσο προλαβαίνουμε (δηλαδή υποσυνείδητα το ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα φτιάξουν, οπότε στοκάρουμε τρόφιμα, λες και αυτό έσωσε ποτέ κάποιον).
Αν και η μεγαλύτερη αυταπάτη στην παγκόσμια ιστορία δεν είναι η ιδιοκτησία, αλλά η εργασία, για την οποία ίσως γράψω κάποια πράγματα σε ένα από τα επόμενα κείμενα· ίσως στο επόμενο, θα δούμε.
Όπως και να έχει, ήδη σε πολλές χώρες άρχισε να καταρρέει το (αμερικάνικο) όνειρο της καλής δουλειάς, του καλού σπιτιού, του καλού αυτοκινήτου, δηλαδή του «καλού» καπιταλισμού.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Αλγερία, όπου ο κόσμος κατέθετε ψηφοδέλτια στους κάδους, στην φανταστική Χιλή που δεν θέλει άλλον νεοφιλελευθερισμό (η παραπάνω εικόνα δείχνει μια αυτοσχέδια παγίδα, στο υστερόγραφο θα μάθετε τα υπόλοιπα), στο Λίβανο όπου ξέσπασαν πάλι βίαιες συγκρούσεις στην πρωτεύουσα, στο αιματοβαμμένο Ιράκ, στην Κολομβία (και εκεί χαμός), στη Βολιβία, στην Αϊτή, στην Αίγυπτο, στην Ινδονησία, στο Εκουαδόρ, στη Γουινέα και όπου αλλού έχουν εκδηλωθεί πρόσφατα εξεγέρσεις, μαζικές διαδηλώσεις ή συγκρούσεις με τις δυνάμεις της τάξης. Δεν γράφω το Χονγκ Κονγκ, επειδή γράφει όλη η Δύση κάθε μέρα γι’ αυτό.
Αυτό, πάντως, συμβαίνει και στις υπόλοιπες χώρες, όπου βλέπουμε συστηματικές πολιτικές κρίσεις ή αιώνιους προέδρους, καταστολή αυτονόητων ανθρώπινων αναγκών στο όνομα των δημόσιων ελλειμμάτων, πολέμους (ο χάρτης της Λιβύης που έχει χωριστεί σε περιοχές ανάλογα με το ποιος τις ελέγχει -όπως στη Συρία- τα λέει όλα, ορίστε άλλη μια εικόνα από το μέλλον μας), στρατόπεδα συγκέντρωσης, γενοκτονίες (Μυανμάρ, Σουδάν) και μια γενικότερη δυσφορία στις τοπικές κοινωνίες, που πάντοτε γεννιέται από την ανάγκη να αλλάξει μια πικρή κατάσταση.
Ακόμα και οι Έλληνες πρέπει να πιάστηκαν να γονατίζουν.
Μάλλον.
Δεν ξέρω, άσ’ τους αυτούς, δεν τους βλέπω να θέλουν αλλαγές, οπότε συνεχίζω.
Υπάρχει, πάντως, ένα κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού που άρχισε να ξυπνάει από τον λήθαργο του πλουτισμού.
Υπάρχουν άνθρωποι στις ΗΠΑ, που αναρωτιούνται, ποιο το νόημα να δουλεύεις, εκτός ίσως από το να αποπληρώνεις το φοιτητικό δάνειο που πήρες για να βρεις δουλειά.
Ένα ωραίο ρητό, που αποδίδεται πιθανόν λανθασμένα στον Τομ Χανκς λέει, σε ελεύθερη μετάφραση: «Χρειάζεσαι λεφτά για να σπουδάσεις. Χρειάζεται να σπουδάσεις για να βρεις δουλειά. Χρειάζεσαι δουλειά για να βγάλεις λεφτά. Θα ήθελα να ήξερα ποιος είναι ο εγκέφαλος που το σκέφτηκε όλο αυτό».
Οπότε χρειαζόμαστε, πλέον, κάτι άλλο (εκτός από λεφτά), αν θέλουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι.
Ενόψει και της νέας (πολύ σοβαρότερης της προηγούμενης) παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που βρίσκεται προ των πυλών μας, μάλλον η δεκαετία του ’20 θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Και επιστρέφουμε στην (καθόλου ενδιαφέρουσα πια) Ελλάδα, όπου βλέπεις τους πάντες να τσακώνονται, καθώς με τους δανειστές να αποφασίζουν για όλα, δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης, από τον Χατζητέτοιο που τρώγεται με τον Αλαμπούρδο για το ποιος έφαγε πιο πολλά από τη Novartis (καμία σχέση με το πρόσφατο σκάνδαλο, απλή συνωνυμία είναι), μέχρι την «ένταση» που επικρατεί τις τελευταίες μέρες για την εκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων πετρελαίου.
Βλέποντας όλη αυτή την πολεμική ρητορική, σκέφτηκα, πως ο πόλεμος πρέπει να είναι η βολικότερη λύση για τους Έλληνες ολιγάρχες.
Σβήνει αυτομάτως όλα τα δομικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Και μετά γελούσα μόνος μου, καθώς είναι ήδη σβησμένα βρε κουτορνίθια, σαν να μην υπάρχουν, εδώ δεν αποδόθηκε ούτε μια ευθύνη για την χειρότερη χρεοκοπία στην σύγχρονη ιστορία κράτους, από την οποία σημειωτέον δεν γλιτώσατε ακόμα, οπότε είναι ξεκάθαρο, πως οι όποιες πολεμικές κραυγές έχουν να κάνουν με την απληστία και τη γελοιότητα της λούμπεν αστικής τάξης της Ελλάδας.
Στη Χιλή ο κόσμος τραγουδάει el pueblo unido jamás será vencido (λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος), αλλά οι Έλληνες έχουν ηττηθεί προ πολλού (και το ξέρουν), γι’ αυτό και τα βάζουν με τους μετανάστες και τους αναρχικούς και την διπλανή οικογένεια σεκιουριτάδων.
Μέχρι εκεί που τους παίρνει.
Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος.
Άρα, λαός διχασμένος πάντα υποταγμένος, σωστά;
Αυτό δεν είναι το κρυφό νόημα της φράσης;
Ούτε καν τι σημαίνει ενότητα δεν ξέρουμε στην Ελλάδα και φανταζόμαστε συνήθως την εθνική ενότητα, λες και οι ολιγάρχες με τους εθελόδουλους έχουν τα ίδια συμφέροντα και μπορεί να γιορτάσει ο κυρ Παντελής πλάι στην Αγγελοπούλου· θα ρίξουμε πολύ γέλιο το 2021, τόσο που δεν το φανταζόμαστε, μασέλα δεν θα μείνει και όχι μόνο από το γέλιο.
Δεν το πάω παραπέρα, δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα.
Πάντως, πολέμους κάνουν συνήθως οι χώρες που βρίσκονται στην κατάσταση της Ελλάδας.
Μιλάω επίσης για τη συναισθηματική και νοητική/πνευματική κατάσταση -όχι μόνο για την οικονομική, αν και η Γερμανία όντας χρεοκοπημένη και βλαμμένη επιτέθηκε στη μισή Ευρώπη.
Και όσο πιο διαλυμένη είναι μια χώρα, τόσο πιο «γλυκός» μοιάζει ο πόλεμος, που είναι η συνέχιση των ίδιων πολιτικών με άλλα μέσα.
Ή όπως έλεγε ο Όργουελ, σε μια φράση που την έχω χιλιογράψει ,αλλά τα ίδια θα λέμε και σε 10 χρόνια, οπότε κλάιν μάιν:
«Ο πόλεμος, θα φαίνεται ότι επιτυγχάνει την απαραίτητη καταστροφή, αλλά ότι την καταφέρνει με ένα ψυχολογικά αποδεκτό τρόπο. Κατ’ αρχάς, θα ήταν αρκετά απλό να σπαταλιέται το πλεόνασμα εργασίας του κόσμου, οικοδομώντας ναούς και πυραμίδες, σκάβοντας τρύπες και γεμίζοντάς τες ξανά ή ακόμα και παράγοντας τεράστιες ποσότητες εμπορευμάτων και, στη συνέχεια, βάζοντας φωτιά σε αυτές. Αλλά αυτό θα παρέχει μόνο την οικονομική και όχι τη συναισθηματική βάση για μια ιεραρχική κοινωνία. Ο πόλεμος διεξάγεται από κάθε διοικούσα ομάδα κατά των δικών της υπηκόων, και το αντικείμενο του πολέμου δεν είναι να πετύχει ή να αποτρέψει εδαφικές κατακτήσεις, αλλά το να διατηρήσει ανέπαφη τη δομή της κοινωνίας».
Παρεμπιπτόντως, ο Όργουελ μιλάει και για το πλεόνασμα εργασίας που παρέχει την οικονομική βάση για μια ιεραρχική κοινωνία, αλλά σε επόμενο κείμενο αυτά περί εργασίας, τώρα λέμε για τον πόλεμο.
Ο πόλεμος είναι, λοιπόν, ο καλύτερος επίλογος στο δράμα της ελληνικής κοινωνίας· ή η ελληνική κοινωνία είναι το δράμα, όλο μπερδεύομαι εδώ.
Το ωραίο είναι, πως οι Έλληνες δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει, πως, αν είχαν διαλέξει άλλον δρόμο μετά την χρεοκοπία του 2010 (αυτόν που φοβόντουσαν ότι θα τους οδηγούσε στην καταστροφή), θα είχαν αποφύγει κάθε ενδεχόμενο πολέμου, καθώς ίσως να είχαν ξεμπερδέψει, έστω μερικώς, από τους μόνους που μπορούν να διαλύσουν σε τέτοιο βαθμό τη χώρα, τους ολιγάρχες.
Ουσιαστικά, είναι τέτοια η απελπισία των Ελλήνων ολιγαρχών (μην χάσουν τα πετρέλαια, που αποτελούν την μοναδική τους ευκαιρία για να επιστρέψει η χαμένη τους αίγλη από τα χρόνια της “ευμάρειας”), που δεν αποκλείεται να στείλουν τους Έλληνες να πολεμήσουν σε κανένα μέτωπο.
Είναι και θέμα κόστους, δίπλα στους Τουρκαλάδες είστε. Κελεπούρια.
Just saying.
Αλλά όπως τραγουδούσε και η Αλίκη: «Τράβα μπρος και μην σε νοιάζει».
Και θα σας φάει το μαράζι.
Ή μήπως το χάζι (;) -και αυτό το μπερδεύω συνέχεια.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Και τώρα η απάντηση για την εικόνα με την παγίδα από τη Χιλή. Κατ’αρχάς, η επιγραφή λέει: «παγίδα για μπάτσους». Τι σκέφτηκαν τα παλικάρια. Και η πλάκα είναι ότι έπιασε χαχαχα.
Υ.Γ.2 Ένα νηφάλιο σχόλιο για την Τουρκία, κάπου το διάβασα αλλά δεν θυμάμαι πού: “Μέχρι τώρα η Τουρκία έχει ξεβρακώσει τον μισό πλανήτη. ΕΕ δεν μπήκε και παίρνει λεφτά από την ΕΕ, είναι στο ΝΑΤΟ και μια χαρά αγοράζει εξοπλισμούς από Ρωσία ενώ ταυτόχρονα κάνει κουμάντο στη Συρία με τους Κούρδους και το ISIS, γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τον ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο και κάνει μπίζνες με ευρωπαϊκές και όχι μόνο εταιρείες, φέρνοντας επενδύσεις στη χώρα. Αντίθετα στην Ελλάδα, η ΕΕ έφερε ωραία μνημόνια, εξαθλίωση, έκανε αποθήκη και νεκροταφείο μεταναστών τη χώρα και πολλά άλλα, το ΝΑΤΟ έκανε βάση τη χώρα αλλά σε περίπτωση εμπλοκής με άλλη χώρα μας δίνει την ευχή του και λίγη σκόνη αγάπης, παρόλο που η χώρα μας είναι από τους καλύτερους πελάτες του “μαγαζιού”, τον ΟΗΕ τον έχουμε για να βολεύουμε δικά μας παιδιά και ως μια άλλη πασαρέλα και τέλος επενδύσεις φυσικά έχουμε, χαρίζοντας δάνεια σε τοπικά λαμόγια εις βάρος του λαού, δίνοντας χάρη σε κάθε κλεφτρόνι που έκλεψε πάνω από 6 μηδενικά και αφήνοντας μαφιόζους να αλωνίζουν ανενόχλητοι.”
Υ.Γ.3 Για όσους πιστεύουν, ότι ο πόλεμος είναι απίθανο σενάριο, να τους υπενθυμίσω, ότι μάλλον το ίδιο θα πίστευαν στο σενάριο μιας χρεοκοπίας, παρ’ ότι δεν τον βλέπω να ξεσπά και αύριο το πρωί. Γενικά οι Έλληνες έπαθαν, όλα όσα θεωρούσαν εντελώς απίθανα να τους συμβούν. Τα μόνα που δεν έχουν υποστεί ακόμα είναι επίθεση από εξωγήινους, έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης και πόλεμος. Επίσης, καταλαβαίνω τον μιλιταρισμό σε μια τεράστια χώρα που έχει πατήσει στον μισό πλανήτη (ΗΠΑ). Δεν μπορώ καθόλου να τον εξηγήσω, σε μια χώρα που έχει το μέγεθος αμερικάνικου εμπορικού κέντρου (Ελλάδα). Και όχι μόνο η Ελλάδα είναι 2η στις στρατιωτικές δαπάνες στο ΝΑΤΟ (ως ποσοστό του ΑΕΠ), αλλά βγαίνουν αξιωματούχοι της κυβέρνησης και μιλάνε για την ανάγκη περαιτέρω αύξησης των δαπανών και της θητείας. Δεν χρειάζεται να πω, τι συμβαίνει σε μια χώρα που οι στρατιωτικές ανάγκες ξεπερνούν όλες τις άλλες. Τι σημαίνει αυτό για την υγεία, παιδεία, δικαιοσύνη, ισότητα και τον πολιτισμό μιας χώρας, αυτά τέλος πάντων που έχει. Σε καμιά 20αριά χρόνια θα έρχεται η καναδέζα να σας πάει στο στρατιωτικό νοσοκομείο, μιας και δεν θα έχει μείνει τίποτε άλλο όρθιο. Δόξα το Θεό να λέτε.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
