Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Όχι γιατί ξέχασε να φορέσει τα ρούχα του, αλλά γιατί δεν έχει λύσεις, γιατί η συμπεριφορά του οδηγεί στην ανθρωπιστική και την οικολογική καταστροφή.
Οι επικοινωνιολόγοι όμως του βασιλιά έστρεψαν τα...
φώτα πάνω στη γύμνια του, αποπροσανατολίζοντας από την ουσία, έκαναν τη γύμνια μόδα και από δυστυχισμένη κατάσταση την έκαναν επιλογή και γούστο. Έτσι, η πολιτική και κοινωνική αντιπαράθεση έγινε θέμα αισθητικής. «… θέλουν να μας χωρίσουν σε κοινωνία υψηλής ραπτικής και σόπινγκ από το πανέρι…» λέει η φίλη μου η Ο. Και εν μέρει έχει δίκιο. Η δεξιά προπαγάνδα μαζί με την ακύρωση του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς (κότερο), επιχείρησε να ακυρώσει και το αισθητικό πλεονέκτημα, την ταύτιση της αριστεράς με την ευαισθησία, την ανθρωπιά και το καλό γούστο.
Γιατί πάντα στη ζωή θα υπάρχουν «δύο ορχήστρες χάλκινων οργάνων» όπως έλεγε ο Μπένγιαμιν: μία θα είναι η στρατιωτική μπάντα που θα παίζει μια μουσική με απάνθρωπο και αδιάντροπο χαρακτήρα, ρυθμίζοντας το βηματισμό των ανθρώπων και μία άλλη ορχήστρα που είναι «αισθησιακή και σαγηνευτική», ευαίσθητη, ερωτική, ανθρώπινη. Είναι πρόδηλο, ότι η δεύτερη ορχήστρα είναι της αριστεράς και η πρώτη της δεξιάς.
Που είναι, όμως, το πρόβλημα; Ότι αυτή δεν είναι η κύρια αντίθεση. Η κύρια αντίθεση, είπαμε, είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι η κοινωνική αδικία, είναι η ανεργία και η επισφάλεια, οι μισθοί πείνας, είναι η καταστροφή της φύσης και της ζωής εξαιτίας του κυνηγιού της μεγιστοποίησης του καπιταλιστικού κέρδους.
Εκεί την πατάμε. Αντιπαρατιθέμεθα, όχι για την άγρια εκμετάλλευση, για το ξεσάλωμα των εργοδοτών με την αρωγή της κυβέρνησης, για την απάνθρωπη αφαίρεση του ΑΜΚΑ από τους πρόσφυγες, για την ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης, για το κόλπο με τη ΔΕΗ, για το μπιρ παρά ξεπούλημα του Ελληνικού, «τσιμπάμε» και αναλωνόμαστε στο «αμπέχωνο» ή σ’ ένα «ριγέ παντελόνι». Και μέσα σ’ αυτόν κονιορτό χάνονται τα σημαντικά, τα πρωτεύοντα.
Το έχουμε ξαναπεί, η αντιπαράθεση στις δευτερεύουσες και τριτεύουσες αντιθέσεις είναι το γήπεδο της δεξιάς και όχι της αριστεράς. Είναι το γήπεδο του αποπροσανατολισμού, όπου μας παρουσιάζουν τον ιστό ως ένα έργο τέχνης της αράχνης και όχι σαν μια παγίδα για τις μύγες.
Και δυστυχώς, η σημερινή παράνοια είναι αυτή: Οι αιχμαλωτισμένες μύγες να βλέπουν τον ιστό της αράχνης σαν έργο τέχνης και ενίοτε να είναι και ευτυχισμένες!
Πηγή: artinews.gr
