Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία άφησε 6 ολόκληρα χρόνια ανεκμετάλλευτα (και πάει για το έβδομο) δίνοντας κάθε δικαίωμα στους ολιγάρχες και τους δανειστές να της πάρουν το σκαλπ.
Εδώ, ακόμα, υπάρχουν κάποιοι ‘Ελληνες που αγωνιούν για την β’ αξιολόγηση και τις «εκπλήξεις» που μας επιφυλάσσει.
Συγγνώμη, αλλά ποιες εκπλήξεις;
Ψηφίστηκαν με το τρίτο μνημόνιο περικοπές που αντιστοιχούν στο 0,5% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση όσον αφορά τις κοινωνικές παροχές, συμφωνήθηκαν μέτρα για την επόμενη τριετία ύψους 50-70 δισεκατομμυρίων (καθώς το τρίτο μνημόνιο συμπληρώνει τα άλλα δύο), συμφωνήθηκε ότι θα περιοριστούν οι συνταξιοδοτικές δαπάνες κατά 12 δισεκατομμύρια μέχρι το 2018, συμφωνήθηκε ότι το αφορολόγητο θα πέσει στα 5.000 ευρώ, συμφωνήθηκε κόφτης (αν όλα αυτά δεν αποδώσουν) και εμείς αγωνιούμε.
Επίσης, συμφωνήθηκε ξεπάγωμα των πλειστηριασμών, ιδιωτικοποίηση νερού-ρεύματος και ιδιωτικοποιήσεις στα νοσοκομεία του χρόνου τέτοιο καιρό.
Μέχρι και ταμείο ιδιωτικοποιήσεων έφτιαξαν και δεν ίδρωσε κανενός το αυτί, παρά μόνο όταν, αμέσως μετά το δημοψήφισμα, ακούστηκε, ότι θα έχει έδρα το Λουξεμβούργο.
Τελικά, πετύχαμε τότε να παίζει εντός έδρας το ταμείο, λες και αυτό ήταν το μεγάλο πρόβλημα στο τρίτο μνημόνιο· το πού θα μοιράζουν την πίτα οι δανειστές.
Αυτή η περίσσεια αγωνία που διακατέχει κάποιους ‘Ελληνες, θα είχε μια λογική, αν δεν ήξεραν τι τους έρχεται.
‘Οταν ξέρεις, τότε η αγωνία σημαίνει δυσπιστία.
Δηλαδή, δεν αποδέχεσαι αυτό που ζεις, αυτό που βλέπεις.
Οι ‘Ελληνες, λοιπόν, βλέπουν την Ελλάδα που έχει πεθάνει και σαπίσει και τσιμπιούνται, να ξυπνήσουν.
Δείχνουν να έχουν μαλώσει με την πραγματικότητα, να μην πιστεύουν αυτό που τους συμβαίνει.
Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση, που το μοναδικό αίτημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα είναι, να μην είναι πολύ σφιχτή η θηλιά των δανειστών.
Η ελληνική κοινωνία είναι ακόμα συνεπαρμένη από τους εθνικούς μύθους με τους οποίους μεγάλωσε, λες και έτσι θα γλιτώσει την γκιλοτίνα.
Επειδή, δηλαδή, κάποτε οι πρόγονοι μεγαλούργησαν, είμαστε και εμείς καταδικασμένοι να πετύχουμε.
‘Οχι, λυπάμαι, αυτό πιστεύουν πολλοί ‘Ελληνες σήμερα, την ίδια στιγμή που η ζωή τους το σκάει από το παράθυρο.
Είναι, επίσης, ευρέως γνωστό, πως το ευρώ δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στη χώρα, αλλά ακόμα θεωρείται ταμπού η έξοδος από την ευρωζώνη.
Εντάξει, μετά το έκτο μνημόνιο (αν υπάρχουμε) πιστεύω, θα το έχουμε πάρει χαμπάρι.
Πάντως, όταν δεν αποφασίζεις εσύ για τη ζωή σου, αποφασίζει η ζωή για σένα.
Οι ‘Ελληνες κατάπιαν αμάσητη την προπαγάνδα και τώρα θα πάθουν μέσα στο ευρώ πολύ χειρότερα, ακόμα και απ’ αυτά που τους τρομοκρατούσαν οι ευρωλάγνοι ότι θα πάθουν, αν η χώρα επέστρεφε σε ανεξάρτητο εθνικό νόμισμα και αν δεν αποπλήρωνε το ανύπαρκτο χρέος που της φόρτωσαν ευρωγραφειοκράτες και εγχώρια ολιγαρχία.
Δεν θέλω να τους στεναχωρήσω, γιατί δεν ήταν μόνο η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα που τρόμαζε τους τοκογλύφους, εξάλλου σύντομα θα μας βάλουν οι αγορές στο δικό τους εθνικό νόμισμα.
Τα άλλα μέτρα που θα έπαιρνε μια κοινωνία που αντιστέκεται, ήταν αυτά που φοβόντουσαν και (που για να έχουν ελπίδα επιτυχίας) έπρεπε να πάνε χέρι-χέρι με ένα πλήρως ελεγχόμενο από την κοινωνία νόμισμα.
Αλλά οι ‘Ελληνες συνεχίζουν να ονειρεύονται τα χρόνια προ της κρίσης (που δεν ήταν όμως καλά για όλους, μόνο για εκείνους) και τα χρόνια περνάνε το ένα καπάκι στ’ άλλο.
Και έτσι σήμερα, η ελληνική κοινωνία έγινε πια, αυτό που ήθελαν οι ολιγάρχες: ακίνδυνη, ακίνητη και έτοιμη να πεθάνει.
Καταλαβαίνω, πως τα κείμενά μου είναι ολοένα και πιο πικρόχολα, μάλλον θα είναι επειδή η σύγκρουση με την πραγματικότητα πλησιάζει και θα είναι σφοδρή η ρημάδα.
Η αλήθεια είναι, ότι βαρέθηκα να τα γράφω, κυρίως επειδή δεν αλλάζουν και κάτι.
Αν μη τι άλλο, πίστευα (και ίσως ακόμα να το πιστεύω) πως η ελληνική κοινωνία θα ξυπνούσε και μια μέρα και θα έλεγε «τι θέλω εγώ με όλους αυτούς τους γελοίους;»
Αν και πολύ φοβάμαι, ότι η ελληνική κοινωνία φοβάται μόνο εκείνους που δεν της μοιάζουν.
Δηλαδή, ίσως όλοι αυτοί οι γελοίοι να μοιάζουν περισσότερο στην ελληνική κοινωνία από κάθε άλλον.
Δεν χρειάζεται να πούμε, ποιοι είναι αυτοί οι αποκαλούμενοι ως γελοίοι.
Λίγο-πολύ παπαγαλάκια, πολιτικοί, καλλιτέχνες, ιερωμένοι και λοιπά σαπιοκάραβα.
Τι, δεν της αρέσουν;
Ε, τότε, τι περιμένει εδώ και 6 χρόνια και συγκατοικεί ακόμα μαζί τους;
Να φύγουν από μόνοι τους;
Η ελληνική κοινωνία κάνει όπως εκείνο το νιάνιαρο, που δεν γουστάρει τους δεινόσαυρους-γονείς του, αλλά ακόμα στα 40 καταφέρνει να μένει μαζί τους.
‘Ατιμη κοινωνία.
‘Οχι πως είναι κακό να μένεις με τους γονείς σου.
Σ’ αυτή τη χώρα που οι νέοι δεν έχουν και δεν πρόκειται να έχουν ποτέ μέλλον, μάλλον μας κάνει περισσότερο εντύπωση, όταν κάποιος νέος μένει μόνος του.
‘Εχουμε τρελαθεί τελείως.
Η Ελλάδα, δεν έχει απλά χρεοκοπήσει, που στο κάτω-κάτω της γραφής είναι ο οικονομικός θάνατος μιας χώρας.
Η Ελλάδα έχει καταρρεύσει πλήρως.
Κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά, θεσμικά.
‘Εχει διαλύσει ο κοινωνικός της ιστός, που είναι η σπονδυλική στήλη μιας χώρας.
Χιλιάδες άνθρωποι - κυρίως νέοι - την εγκαταλείπουν μεταναστεύοντας, η χώρα είναι αντιμέτωπη με το χειρότερο προσφυγικό κύμα στην ιστορία του καπιταλισμού, ο πανταχού παρών συντηρητισμός της ελληνικής κοινωνίας εμποδίζει κάθε προοπτική, το χρέος έχει καταπιεί τα πάντα, τα δημόσια ταμεία στέρεψαν, οι «σωτήρες» από το εξωτερικό άρχισαν να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια και το χειρότερο όλων είναι, πως οι ‘Ελληνες συνεχίζουν να προωθούν το ατομικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό, οπότε καταλαβαίνει πια κανείς, ότι δεν στρώσαμε απλά τον δρόμο για τον φασισμό, αλλά του στρώσαμε και ροδοπέταλα.
Εδώ περιφέρουμε το …χρυσόμαλλο δέρας σε καρέκλα.
Τι θέλετε, αλήτες, να δουν τα χρυσά οι δανειστές και να νομίζουν, πως έχουμε ακόμα λίπος;
Ζήσε τον μύθο σου, Ελλάδα.
‘Ασε που μαζί με τη χρεοκοπία τρως στη μάπα και την περίσσεια υποκρισία.
Οι φιλελέδες πιο κρατικοδίαιτοι και από τους κρατιστές που τόσο μισούν.
Ο κρατιστής ‘Αδωνις (που όλη του τη ζωή τρώει από το δημόσιο) να ουρλιάζει για την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Τα παπαγαλάκια να ουρλιάζουν για την ελευθερία της έκφρασης.
Οι ολιγάρχες υπερασπιστές της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Οι νεοναζί να γιορτάζουν το ΟΧΙ του …Μεταξά.
Οι χριστιανοταλιμπάν την μια θέλουν ενωμένα κράτος και εκκλησία και τον μεσαίωνα να παρελαύνει, και την επομένη βρίζουν ισλαμοφασίστες και τον θρησκευτικό φανατισμό· των άλλων, πάντα.
Εδώ βγήκε ο Βενιζέλος σήμερα και μιλούσε για τα μεγάλα συμφέροντα.
Εντάξει, παιδιά, cut.
Ελλάδα, τελικά έχεις ταλέντο στο ψέμα και την ηλιθιότητα.
Το πιο προκλητικό αυτά τα έξι χρόνια είναι, που οι ‘Ελληνες ταύτισαν την ευτυχία με το ευρώ.
‘Οχι όλοι.
Αρκετοί, όμως.
Τόσοι, ώστε να πάμε οι υπόλοιποι πίσω στα σπίτια μας και να περιμένουμε καρτερικά το τέλος, που δεν θα αργήσει να έρθει, για τον απλούστατο λόγο ότι στον επόμενο τόνο η χώρα θα είναι χρεοκοπημένη και επισήμως.
Μπορεί η Ιρλανδία και η Πορτογαλία να «βγήκαν» από τα μνημόνια (με όλα τα μέτρα που ψηφίστηκαν να υπάρχουν ακόμα στο μεταξύ, αλλά αυτό δεν βολεύει να το λέμε), όμως την κλωτσιά στα αχαμνά θα την φάμε από την Ισλανδία.
Αυτά βλέπεις και καταλαβαίνεις πως ζούμε σε πολύ παλαβή εποχή.
Αντί να αντισταθούν οι (απόγονοι ηρώων) ‘Ελληνες, αντιστάθηκαν οι ξενέρωτοι Ισλανδοί.
Μα, πού πάει ο κόσμος;
Πάντως, θα γίνει αντιληπτό σύντομα από όλους, ότι η χώρα έπρεπε να κόψει το πιοτό, πριν σαπίσει το συκώτι της.
Δηλαδή, έπρεπε να είχε βγει από το ευρώ μόνη της όταν ακόμα μπορούσε.
Είναι πολλοί ακόμα που ακούνε την γκρίνια και συνεχίζουν να ρωτάνε «τι προτείνεις», αλλά στην ουσία περιμένουν να ακούσουν μια μαγική λύση στο πρόβλημα τους, που δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχει μαγική λύση, ακόμα να το καταλάβουμε;
Η Ελλάδα ήταν και είναι δεμένη χειροπόδαρα χωρίς …συμμάχους και ουδεμία προοπτική μέσα στο ευρώ.
Η παραμονή στο ευρώ σημαίνει αποδοχή του χρέους, που όλοι ξέρουν παγκοσμίως, ότι είναι αδύνατον να αποπληρωθεί.
Φάτε τώρα και το ιδιωτικό χρέος που δεν είχατε να αντιμετωπίσετε πριν 6 χρόνια, όταν έτρεμε το κοκκαλάκι σας μην βγούμε από το ευρώ και χαθούμε (sic).
Δεν θα πω η μόνη λύση (γιατί σίγουρα υπάρχουν και άλλες) αλλά κατ’ εμέ η πιο λογική λύση ήταν και είναι, να κηρύξει στάση πληρωμών η χώρα προς όλους. Μα όλους.
Δεν είναι μαγική λύση, είναι όμως μια κάποια λύση.
Να κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια, πάντως, δεν είναι σίγουρα λύση.
Παράλληλα με την στάση πληρωμών: εθνικοποίηση των τραπεζών, διαγραφή όλων των χρεών των πολιτών, τυπώνεις μόνος σου νόμισμα, παγώνεις όλες τις εμπορικές συναλλαγές με τις χώρες της ΕΕ ασκώντας πίεση στις κυβερνήσεις τους, γιατί η Ελλάδα σε αντίθεση με ότι πιστεύουμε οι μικροαστούληδες τελικά παράγει, καταδικάζεις όλα τα τομάρια που χρεοκόπησαν τη χώρα, ανοίγεις δημόσια συζήτηση για το χρέος και το Σύνταγμα (όπως οι Ισλανδοί) και ακυρώνεις όλες τις ιδιωτικοποιήσεις στα χρόνια των μνημονίων.
Ναι, ξέρω τρομάξαμε πάλι στο άκουσμά τους και ποιος θα τα κάνει αυτά που θέλουν διεκδίκηση.
Σίγουρα, δεν θα τα κάνει αυτά ο σημερινός διοικητής της ΤτΕ ή οι γνωστοί πολιτικοί ή οι καναλάρχες.
Και εδώ έγκειται η τεράστια ευθύνη της Αριστεράς στην Ελλάδα, άντε να μιλήσουμε και γι’ αυτή.
Δεν θα αναλώσω χώρο και χρόνο να λύσω την απορία μερικών, αν τους βαράει η Αριστερά ή η «Αριστερά» αυτές τις μέρες -ας μείνουν με την απορία, άλλωστε μέχρι εκεί πάει η σκέψη τους, άντε και μέχρι τα σκίτσα του Αρκά.
Για μένα η σύγχρονη Αριστερά παίζει τον ρόλο της μαμάς, που θα πει και ένα παραμύθι στο παιδί, λίγο πριν κοιμηθεί νηστικό.
Προσέξτε, η σύγχρονη Αριστερά -για παλιότερα δεν μπορώ να μιλήσω γιατί δεν τα ξέρω.
‘Ισως κάποτε να ήταν η πολιτική φωνή των αγωνιστών, αλλά σήμερα έχει βρωμίσει ναφθαλίνη και παραίτηση.
Μπορεί να μάζεψε κατά καιρούς εξαιρετικές προσωπικότητες και να αποτέλεσε τον σημαντικότερο αρωγό μεγάλων κοινωνικών αγώνων, αλλά η Αριστερά σήμερα είναι καφενείο, μετά συγχωρήσεως.
Είναι εξάλλου χαρακτηριστικό, ότι στα χρόνια των μνημονίων είναι ανύπαρκτη, ασχέτως αν οι ‘Ελληνες είναι εθελόδουλοι ή όχι.
Η Αριστερά, σήμερα, κάνει το μεγαλύτερο λάθος όταν υπόσχεται ότι θα σώσει εκείνη τον κόσμο.
Μα αυτό το λένε και οι θρησκείες.
Μόνη της θα το κάνει;
Χωρίς ιστορική θεώρηση;
Χωρίς ταξική συνείδηση;
Χωρίς αγωνιστές;
Αντί να ετοιμάσει τους πολίτες, τους αφοπλίζει με την υπόσχεση ότι, μέσω της πίστης στον αγώνα, όλα γίνονται.
Χωρίς διάβασμα;
Χωρίς επαναστατική ανάλυση;
Χωρίς διάθεση για σύγκρουση;
Σε ένα μεγάλο βαθμό, η Αριστερά, τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή, αποτελεί περισσότερο καταφύγιο παρά ανάχωμα.
Για τη Δεξιά δεν θα πω τίποτα, γιατί είναι σαν να γυρίζεις ντοκυμαντέρ για λιοντάρια και να πρέπει μετά να πεις και δυο λόγια για τις κατσαρίδες.
‘Οποιος εναποθέτει την ελπίδα του στη Δεξιά, αξίζει να πάρει το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Γιατί θέλει πολλή φαντασία να πιστεύεις, ότι άνθρωποι σαν τον Κούλη θα συγκρουστούν με την ολιγαρχία.
Αν και οι σύγχρονοι δεξιοί-αριστεροί δεν έχουν πια μεγάλες διαφορές, καθώς το σύστημα κατάφερε να εξαγοράσει και να ελέγξει το αντίπαλο στρατόπεδο και να εξαφανίσει την επαναστατική θεωρία ή να αποτινάξει την ιδέα του άλλου συστήματος.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που σήμερα στον καπιταλισμό, τα περισσότερα αριστερά κόμματα είναι αστικά, απολογητές της ελεύθερης οικονομίας και ανθρωποδιώχτες.
Επίσης κέντρα, άκρα δεν υπάρχουν στον πολιτικό χάρτη του καπιταλισμού -πχ η ακροδεξιά είναι η… σοβαρή Δεξιά- οπότε είτε μας αρέσει είτε όχι, η λεγόμενη πολιτική ταυτότητα έχει δυο όψεις: εκείνη στο πλευρό των εκμεταλλευτών και την άλλη στο πλευρό των εκμεταλλευόμενων.
Φυσικά, έχουν μεγάλη ευθύνη σ’ αυτή την μετάλλαξη της σύγχρονης Αριστεράς και οι πολίτες που περιμένουν την επανάσταση στο χέρι και να τους τη φέρουν με τον πελαργό ή το κορυφαίο ότι θα ρίξουν το σύστημα μέσα από το σύστημα.
Ο βασικότερος λόγος που χάθηκε η ιδέα της επανάστασης, είναι επειδή και οι άνθρωποι γενικότερα έχουν υποταχθεί στις ορέξεις των αγορών.
Δεν μας εμποδίζει καμιά Αριστερά και κανένας καπιταλισμός, στην εποχή του ‘Ιντερνετ, να διαβάσουμε βιβλία.
Επίσης, μου κάνει εντύπωση που στην εποχή της πληροφορίας (λόγω και της τηλεόρασης) καταφέρνουμε να είμαστε όλοι τόσο ανενημέρωτοι.
Δεν είναι ο μεγάλος όγκος σκουπιδιών, πιστεύω.
Μάλλον στο φίλτρο μας είναι το πρόβλημα.
Για την Ισλανδία (δεν εννοώ το κείμενο που έγραψα αλλά όταν θέλησα να μάθω τι έγινε) αφιέρωσα ένα απόγευμα.
Μηχανή αναζήτησης, τέσσερα διαφορετικά κείμενα, εξαγωγή συμπερασμάτων.
Δεν νομίζω ότι φταίει ο καπιταλισμός, που στην Ελλάδα της κρίσης μοσχοπούλησε η Μαντά και η Δημουλίδου.
Ούτε που στις προτιμήσεις των χρηστών του διαδικτύου ξεχωρίζει ο Χίος και τα κουτσομπολιά.
Σίγουρα, υπάρχουν εμπόδια στη μόρφωση (άλλο η εκπαίδευση) όμως δεν είναι ανυπέρβλητα.
Δεν μας εμποδίζει κανένας να καλύψουμε τα κενά μας, όχι σήμερα τουλάχιστον.
Λυπάμαι, στα χαρτιά και στη ζωή κερδίζει όποιος τα παίζει όλα.
Εκ του ασφαλούς, μην περιμένετε αποτελέσματα.
Ισχύει παντού αυτό.
Εξάλλου δεν νομίζω πως είπε κανείς, ότι είναι εύκολο, εσύ έτσι νόμιζες;
Κανείς δεν θα σε ψάξει, για να πει «έγινε επανάσταση.»
Γιατί να ‘χει γίνει επανάσταση;
‘Αλλωστε, όταν πεθάνεις θα σε θάψουν, είτε φταις που πέθανες είτε όχι.
Είτε φταις είτε όχι, αν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, τότε θα πεθάνεις.
Η θέση μας είναι τέτοια που, αν δεν καταφέρουμε το αδιανόητο, δεν έχουμε καμία ελπίδα.
Λες κουράστηκες, δεν μπορείς άλλο πια.
Μάθε τούτο, στην πιο κρίσιμη καμπή του αγώνα, οι αγωνιστές έχουν την μεγαλύτερη κούραση.
Οι κουρασμένοι χάνουν τη μάχη.
Και έτσι η Ελλάδα κινείται σταθερά σε τροχιά σύγκρουσης με την πραγματικότητα.
Τώρα, θέλοντας και μη, θα μας βγάλουν οι «εταίροι» μας από το ευρώ, κυρίως για να σώσουν τα δικά τους τομάρια.
‘Εχει μια λογική, καθώς ανάμεσα στα πτώματα της ευρωζώνης, εκείνο της Ελλάδας είναι σε προχωρημένη σήψη, οπότε θέλουν να παίξουν λίγο ακόμα με το ευρώ, όσο αντέξει.
Αν και όπως λέει και ένα σύνθημα σε τοίχο: η Ευτυχία δεν γράφεται με €.
Δεν λέω πως θα ήμασταν καλύτερα, αν το 2010 ή έστω αργότερα αποφασίζαμε διαφορετικά, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος, πως δεν θα είχε γίνει τίποτε απ’ όλα αυτά, αν επιλέγαμε τη ζωή και έναν τρομερά δύσβατο δρόμο αντί για τον «εύκολο» δρόμο και έναν αργό θάνατο.
Τελικά, θέλει πολύ θάρρος και θράσος για να ζήσεις, ειδικά στην ελεύθερη οικονομία των αγορών.
Και σε καμία περίπτωση δεν είναι εύκολο, γι’ αυτό και είναι τόσο σπάνιο, να ζεις.
Οι περισσότεροι απλά χρωστάμε.
Να κλείσω, λέγοντας πως το νόημα της ζωής είναι, να είσαι ευτυχισμένος.
Ας αναρωτηθούν οι ‘Ελληνες (που έχουν βουτήξει στην κατάθλιψη) τι ακριβώς εμπεριέχει η ζωή τους σήμερα, που να τους κάνει ευτυχισμένους.
Και ποιο μνημόνιο τους κάνει πιο ευτυχισμένους απ’ όλα;
Το ένα, το δυο ή το τρία;
‘Αραγε, σε ποιον διεστραμμένο νου η υποταγή φέρνει την ευτυχία;
Το ωραίο είναι, που σε όλο τον κόσμο συζητάνε, για το ανεφάρμοστο των πολιτικών «διάσωσης» που ακολουθήθηκαν στην Ελλάδα, αλλά στην Ελλάδα δεν άνοιξε πραγματικά ούτε καν η συζήτηση για το χρέος.
Δηλαδή, κάτι πήγε να γίνει με την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους, και τελικά την έθαψαν και αυτή οι ‘Ελληνες, στο ίδιο φέρετρο με το ΟΧΙ.
Ναι, αυτό φταίει (ότι δεν υποταχθήκαμε πλήρως στις ορέξεις των δανειστών), όχι ότι έξι χρόνια μετά ακόμα συζητάμε για το βρακί της Μενεγάκη και το αν πρέπει να γίνει διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας.
Ας τα αφήσουμε, λοιπόν, όπως τα βρήκαμε από τους προγόνους μας.
Μαζί μας θα τα πάρουμε;
Με εκτίμηση,
‘Αρης
Υ.Γ. «‘Οταν ήμουν 5 χρονών η μητέρα μου έλεγε, ότι η ευτυχία είναι το κλειδί της ζωής. ‘Οταν πήγα στο σχολείο με ρώτησαν τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. ‘Εγραψα "ευτυχισμένος". ‘Οταν το είδαν, μου είπαν πως δεν είναι απάντηση αυτή και πως δεν κατάλαβα το ερώτημα. Τους είπα ότι δεν καταλαβαίνουν τη ζωή.» – Τζον Λένον.
(Αγαπητέ Άρη, πάλι τα έγραψες όλα. Άρη, υποψιαζόμουν, πως οι Έλληνες δεν είχαν τα εφόδια, για να αντισταθούν σε οτιδήποτε. Υποψιαζόμουν, πως η ελληνική κοινωνία είχε γίνει μια λούμπεν κοινωνία με «παιδεία» σκυλάδικου και μεσημεριανάδικου. Τελικά, μάλλον δεν είναι τυχαίο, ότι το πιο πολυδιαβασμένο και επιτυχημένο κείμενο του μπλογκ μου, σε αυτά τα 12 χρόνια, είναι το "Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό". Άρη, οι Έλληνες είναι λούμπεν και δεν θέλουν να αλλάξουν. Δεν μπορούν να αλλάξουν. Το ακόμα πιο αστείο είναι, ότι σήμερα οι περισσότεροι Έλληνες δεν τα έχουν με αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία, αλλά με τον διπλανό τους Έλληνα. Οι Έλληνες τα έχουν με αυτόν που τους επισημαίνει τα χάλια τους. Πραγματικά, τσακωμένοι με την αλήθεια και την πραγματικότητα. Ούτε που τους περνάει από το μυαλό, τι τους περιμένει, αν δεν αντιδράσουν. Άρη, όσο για την ευτυχία, δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει αλλά «Δεν υπάρχει δρόμος για την ευτυχία. Η ευτυχία είναι ο δρόμος.». Άρη, να είσαι ευτυχισμένος. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
