Φίλε Πιτσιρίκο, με αφορμή το καταπληκτικό κείμενο του κομπανιέρο Άρη, να προσθέσω δυο-τρία πράγματα, σχετικά με τις διαφορές που μπορεί εύκολα κανείς να δει, όταν συγκρίνει τις αντιδράσεις σε Ελλάδα και Γαλλία, αλλά φυσικά δεν βλέπει.
1] Στην Γαλλία τα συνδικάτα είναι πραγματικά ισχυρά και
παρά τις όποιες κομματικές και πολιτικές προτιμήσεις που έχουν, δεν είναι τα τσοπανόσκυλα της εργοδοσίας και του κράτους.
Στην Γαλλία, όταν ο νόμος ψηφίζεται, οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους λένε στα @ρχίδια μας, να τον ακυρώσετε, να τον πάρετε πίσω!
Δεν σταματάει ο αγώνας τους, επειδή δεν κατάφεραν να «πείσουν» την κάθε βουλευτή Βαγενά (της οποίας το αντεράκι έχει λιγδώσει και δεν το κουνάει ρούπι από την καρέκλα και τα υπογράφει όλα ακόμα και την θανατική καταδίκη του παιδιού της), να ψηφίσει κατά των μέτρων.
Στην Γαλλία (αλλά όχι μόνο στην Γαλλία, θυμηθείτε τον κεφαλικό φόρο που έριξε την Θάτσερ στην Βρετανία 25 χρόνια πριν) οι δίκαιοι αγώνες δεν σταματούν.
Οι αγώνες συνεχίζονται, μέχρι να δικαιωθούν.
Στην Ελλάδα, αντίθετα, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ διατηρούν αλώβητες τις ηγεσίες των προ-μνημονιακών χρόνων.
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της ήττας και του ξεπουλήματος του συνδικαλιστικού-εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, από την υπογραφή του Γιάννη Παναγόπουλου κάτω από την προκήρυξη της … δεν ξέρω ποιας 24/ωρης απεργιακής ανοησίας.
Κι αυτά τον έβδομο χρόνο μετά την έναρξη του μνημονίου.
Α, ξέχασα! Υπάρχουν και τα πεζοπόρα τμήματα του ΠΑΜΕ, που έχουν οργώσει το κέντρο της Αθήνας με την περήφανη κορμοστασιά και το αποφασιστικό τους βήμα.
Κρατούν μάλιστα και τις μικρές σημαιούλες τους προσαρμοσμένες πάνω σε χοντρά στειλιάρια, σαν γκλόμπ έτοιμοι για μάχη. Το τελευταίο όμως είναι μάλλον μια στυλιστική παρέμβαση της μοδίστρας από τον Περισσό, αφού τα 7 χρόνια των μνημονίων η «κόκκινη» πολιτοφυλακή δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει τα ρόπαλα αυτά ούτε μια φορά απέναντι στα ΜΑΤ. Δεν έτυχε βρε αδερφέ!
2] Στην Γαλλία, οι απεργοί κλείνουν δρόμους, καταλαμβάνουν σιδηροδρομικούς σταθμούς, καίνε λάστιχα, φτιάχνουν οδοφράγματα, αποκλείουν διυλιστήρια αφήνοντας την χώρα χωρίς καύσιμα, κλείνουν τους πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας βυθίζοντας ολόκληρους νομούς στο σκοτάδι για πολλές ώρες εξαιτίας των ελλείψεων που δημιουργούνται, πλήττουν βάναυσα τον τουρισμό της Γαλλίας με τις βίαιες και πολυήμερες κινητοποιήσεις τους, κλπ.
Στην Γαλλία η συμπεριφορά των απεργών είναι αντικοινωνική.
Στην Γαλλία δίνουν μάχη ζωής και θανάτου με όσα μέσα έχουν στην διάθεσή τους απέναντι στο πάνοπλο κράτος.
Αν πέσουν, θα πέσουν μαχόμενοι.
Στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα οι απεργοί δεν μάχονται. Στέλνουν μηνύματα!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι τελευταίες αγροτικές κινητοποιήσεις όπου οι αγρότες είχαν την ευκαιρία μπλοκάροντας το ΕΛΒΕΝ και τα λιμάνια του Πειραιά, της Ραφήνας και του Λαυρίου, να παραλύσουν ολόκληρη την χώρα.
Δεν τόλμησαν, όμως, γιατί φοβήθηκαν να συγκρουστούν σε έναν αγώνα «ή ταν ή επί τας» με το κράτος.
Συνέχισαν στα γνωστά μονοπάτια. Μπλόκα στις εθνικές οδούς, συλλαλητήρια στο Σύνταγμα.
Η εικόνα του ποδοσφαιριστή Μπερμπάντοφ που μοίραζε αυτόγραφα στο μπλόκο και του αγωνιστή της αγροτιάς Μπούρα που έφερνε τσίπουρο στο Μαξίμου, τα λένε όλα. Δεν περιγράφω άλλο!!!
3] Στην Γαλλία και γενικά στην Ευρώπη ο κόσμος (έχει δεν έχει πολιτική συνείδηση) διαφέρει ως προς τον Έλληνα πολίτη σε κάτι πολύ-πολύ σημαντικό.
Δεν θα ρίξει όλο το φταίξιμο στους πολιτικούς που «τον προδώσανε», δεν τον ενδιαφέρει, το ποιος θα πάρει επ’ ώμου το φταίξιμο.
Στην Ελλάδα, ένα χρόνο μετά το «όχι» που έγινε «ναι», φταίει ο Τζίφρας το κωλόπαιδο που μας πούλησε.
Ακόμα και πολιτικοί που υποτίθεται πως θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα στον τόπο, όπως η Ζωή πχ, εξακολουθούν να μην χάνουν ευκαιρία για να «αποδομήσουν» τα αριστερά χαρακτηριστικά της κυβέρνησης του Τσίπρα!
Λες και δεν ήταν αυτοί που συνέχιζαν να παρέχουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, όταν ψήφισε την ενδιάμεση συμφωνία του Φεβρουαρίου του 2015, όταν έβαλε χέρι σε όλα τα αποθεματικά των ταμείων για να πληρώνει τις δόσεις σε ΔΝΤ και ΕΚΤ.
Ακόμα κι όταν πέρναγε στην Βουλή τα προαπαιτούμενα του μνημονίου, βγαίναν στα κανάλια και έλεγαν, πως δεν ψηφίζουν μεν τα μέτρα αλλά δεν αποσύρουν και την στήριξη τους στην αριστερή κυβέρνηση.
Κι από προτάσεις, βέβαια, μηδέν εις το πηλίκο.
Την ξαναζεσταμένη σούπα του ΣΥΡΙΖΑ σερβίρουν μαζί με λίγο ρακόμελο.
Βέβαια, πίσω από αυτήν την συμπεριφορά, βρίσκεται ένας λαός που έχει συνηθίσει να ζει κρυπτόμενος πίσω από τους πολιτικούς, που είναι λέρες και κυβερνούν γαλέρες.
Μόνιμη επωδός πολλών από όσους μιλάω και μένουν ακόμα στην Ελλάδα: «τον φούστη μας πρόδωσε!».
Πότε μωρέ σας πρόδωσε, τους ρωτώ. Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε. Ακόμα ο φούστης … προδίδει;
Κι αφού σας πρόδωσε, γιατί δεν τον ανατρέπεται; Και ποιον να φέρουμε; Τον Κούλη;
Λοιπόν παλικάρια αν στην Γαλλία κάποιος είχε θέσει την ίδια ερώτηση, δεν θα κουνιόταν φύλλο.
Γιατί η απάντηση θα ήταν η Μαρί Λεπέν.
Όμως, δεν τους νοιάζει, ποιος θα έρθει μετά για να κυβερνήσει.
Και πολύ σωστά κάνει και δεν τους νοιάζει!
Προσπαθώντας να απαντήσουμε στα ερωτήματα που σχετίζονται με το αύριο, «ξεχνάμε» να δώσουμε τις πρέπουσες απαντήσεις στα ερωτήματα που αφορούν το σήμερα.
Η ιστορία του «Τελευταίου Έλληνα» (ένα πραγματικά εκπληκτικό κείμενό σου που δεν χορταίνω να το διαβάζω) είναι πολύ όμορφη για να είναι αληθινή.
Νομίζω, πως κάπου όλοι το υποπτευόμαστε, ότι ο τελευταίος Έλληνας άφησε την τελευταία του πνοή, καθισμένος ήσυχα μπροστά στον καναπέ του, όπου έβλεπε Live το τελευταίο Eurogroup της ζωής του.
Οι υπόλοιποι απλά συνεχίζουμε να γράφουμε στην γλώσσα του.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, νομίζω, πως έχω γράψει ξανά την ιστορία, που προσπαθήσαμε [με μια φίλη] να εξηγήσουμε σε έναν Ελληνοαμερικανό φίλο, πως τα συνδικάτα στην Ελλάδα ελέγχονται από τα κόμματα. Αδύνατον να το καταλάβει. Και λογικό μου φαίνεται. Ηλία, η Γαλλία έχει παράδοση και έχει κάνει αστική επανάσταση, όταν εμείς ήμασταν ακόμα με τα φέσια. Επίσης, η Γαλλία δεν είναι προτεκτοράτο. Αν έρθει μια αλλαγή στην Ευρώπη, μάλλον θα έρθει από την Γαλλία. Αν και οι Γάλλοι φίλοι μου δεν το πιστεύουν. Πάντως, οι Γάλλοι το παλεύουν. Οι Έλληνες μια ζωή «προδομένοι» [σαν χαζογκόμενες και λεβεντομαλάκες] και μια ζωή ανάθεση. Ψάχνουν 200 χρόνια να βρουν τον «καλό». Άσ’ τους να ψάχνουν. Να είσαι καλά, Ηλία.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
