Στέλιος Ελληνιάδης
Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τα αναγνωρίσιμα συστατικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κόμμα μονοδιάστατο.
Μια ολιγομελής ομάδα εξουσίας. Χωρίς πολιτική πλατφόρμα. Βλέποντας και κάνοντας.
Και οι ψηφοφόροι του νέου ΣΥΡΙΖΑ, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, δεν έχουν πλέον ψευδαισθήσεις.
Αντιλαμβάνονται, ότι μάλλον έπεσαν έξω, οι ελπίδες τους εξανεμίστηκαν και νιώθουν, ότι η όποια προσπάθεια ανακοπής της κατάρρευσης σταμάτησε με την υιοθέτηση της καταστροφικής πολιτικής των Μνημονίων από την Αριστερά. Και όπως φάνηκε, το πολιτικό σύστημα δεν διέθετε άλλες διαθέσιμες εφεδρείες.
Το ΚΚΕ παραμένει απροσπέλαστο σαν κόμμα και η ΛΑΕ δεν έπεισε στο ξεκίνημά της σαν υποκατάστατο του ΣΥΡΙΖΑ. Η αιφνιδιασμένη κοινωνία δεν μπορούσε να επανεκκινηθεί με ένα αμφιβόλου χρηστικότητας σύνθημα περί επιστροφής στη δραχμή. Μ’ αυτή την «Αριστερά», το τρέχον σύστημα κέρδισε άλλη μία παράταση ζωής.
Τα Μνημόνια, η λιτότητα, η πτώχευση, η κηδεμονία και η λεηλασία, όλα συνεχίζονται αμείωτα. Κι αυτή είναι η μοναδική πραγματικότητα που γνωρίζει ο κόσμος. Η κατάσταση των πολιτών χειροτερεύει. Η χώρα ξεγυμνώνεται από τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο της. Τα σπίτια, παρ’ όλες τις καθησυχαστικές δηλώσεις, κινδυνεύουν σοβαρά. Οι μορφωμένοι νέοι εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα. Η κοινωνία γερνάει με απογοήτευση και απελπισία. Η μείωση των συντάξεων, η αύξηση των εισφορών και η μετάθεση για πολλούς ανθρώπους στη μετά θάνατο ζωή του χρόνου συνταξιοδότησης επισπεύδουν την αύτανδρη καταβύθιση του σκάφους στο σύνολό του. Το μαχαίρι της κηδεμονίας βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο τραυματισμένο σώμα της πατρίδας.
Η ζημιά είναι πολλαπλή. Από τη μια, αντί να αποτραπεί η συνέχιση της καταστροφής, αυτομόλησε άνευ όρων ο ισχυρότερος πολέμιός της και εντάχθηκε λειτουργικά στην υπηρεσία των αντιπάλων και από την άλλη απαξιώθηκε η Αριστερά, έχασε τη φυσιογνωμία της, ταυτίστηκε με το αντίθετό της, επιβεβαίωσε την πεποίθηση που φαινόταν, ότι είχαμε αρχίσει εμπράκτως να διαψεύδουμε ότι «όλοι ίδιοι είναι».
Τώρα, είμαστε σε χειρότερη κατάσταση απ’ ό,τι ήμασταν πριν. Έχουμε τρία Μνημόνια σε βάρος μας, χάσαμε τον αριστερό φορέα πάνω στον οποίο στηρίχτηκαν όλες οι πιθανότητες για αλλαγή και όλες οι ελπίδες του κόσμου για φρένο στην καταστροφή, σπαταλήθηκε το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, άνευ του οποίου ποτέ δεν θα κερδίζαμε την εκτίμηση της κοινωνίας και αποκεφαλίστηκε πολιτικά, κοινωνικά και ψυχολογικά το κίνημα που αναπτυσσόταν μέσα στην κοινωνία φτάνοντας σε εντυπωσιακή κορύφωση με το βροντερό «όχι» στο δημοψήφισμα. Η Αριστερά είχε καταφέρει το σχεδόν επιστημονικής φαντασίας επίτευγμα να συνενώσει κομμουνιστές, σοσιαλιστές, κεντρώους, σοσιαλδημοκράτες, δεξιούς, ακόμα και ακροδεξιούς ψηφοφόρους, ανοίγοντας όχι απλά ένα παράθυρο, αλλά μία πύλη εξόδου από την κρίση, πρωτόγνωρη στα χρονικά. Δεν θα ήταν εύκολο το εγχείρημα ούτε χωρίς κόστος.
Όμως, ο πόλεμος κερδίζεται βήμα-βήμα, χωρίς σιγουριά για την τελική έκβαση, αλλά με πίστη, σθένος και αυτοθυσία.
Δυστυχώς, ο συμβιβασμός, η ηττοπάθεια και ο άνευ όρων υποτελής ευρωπαϊσμός είχαν γερή ρίζα στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι έτσι, με τις πλάτες της κρατικής εξουσίας, ορισμένοι από τους «δικούς» μας έκαναν το άσπρο μαύρο αδειάζοντας πάμπολλους αγωνιστές, που είχαν συσπειρωθεί και αιφνιδιάζοντας παραλυτικά την κοινωνία, που άφησε τα όπλα να πέσουν κάτω ταπεινωμένη και μουδιασμένη από την αναπάντεχη οπισθοχώρηση.
Και τώρα, αναρωτιέται κανείς, τι άλλο να κρύβει η ματριόσκα;
Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς
