Του Στάθη
Το ψέμα στην πολιτική είναι αναπόφευκτο. Ομοίως και εις όλα τα ανθρώπινα. Η απόλυτη αλήθεια για όλα θα ήταν μια τυραννία, θα μας σκότωνε.
Συνεπώς, αν δεχθούμε, ότι και το Ψέμα έχει τη θέση του στο Πάνθεον (αν και, ναό ή βωμό ουδέποτε του στήνουμε) το ερώτημα που μπορεί να τίθεται, είναι για το μέγεθος, την ποιότητα και...
τον σκοπό των ψεμάτων. (Θέματα τα οποία θα αναπτύξουμε σε άλλη …πραγματεία). Επί του παρόντος θα περιορισθούμε στη σχέση πολιτικής – πολιτικών και ψέματος. Όλοι οι πολιτικοί λένε ψέματα, αν όμως λένε πολλά ψέματα, γίνονται ψεύτικοι και οι ίδιοι.
Για τους πολιτικούς που λένε μόνον ψέματα, δεν έχει βρεθεί ακόμα ο ορισμός. Αν και ο κ. Τσίπρας κάνει προς τούτο ό, τι μπορεί. Εκ των υστέρων, αναρωτιέμαι, αν ο άνθρωπος αυτός έχει πει στον οποιονδήποτε από μας την αλήθεια, για έστω μία φορά, αν υπάρχει κανείς από μας που δεν τον ξεγέλασε, και αν απευθυνόμενος στον λαό, μάλιστα επί χρόνια, πίστεψε ποτέ ο ίδιος, έστω μια λέξη απ’ όσα του έλεγε.
Αρχή άνδρα δείκνυσι (αλλά ακόμα και πριν απ’ αυτό) ο κ. Τσίπρας δούλεψε πρώτα απ’ όλους το κόμμα του, όχι μόνον αυτούς που έφυγαν, αλλά κι αυτούς που έμειναν. Και πολύ γρήγορα ο σχηματισμένος έκπαλαι κύκλος γύρω του άρχισε να αριστεύει σε τέτοιες επιδόσεις, να δουλεύει τους πάντες και να αλληλοδουλεύεται. Ο κ. Τσίπρας, είπε ψέματα για όλα, για το Σύνταγμα, για το μνημόνιο, για τις διαπραγματεύσεις, για το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, είπε ψέματα στους εργαζόμενους για τους μισθούς και τις συντάξεις, γενικώς, καλλιέργησε ψευδείς προσδοκίες και συνελόντι ειπείν,
όπως ο Μίδας έκανε χρυσάφι ό, τι έπιανε, έτσι και ο κ. Τσίπρας έκανε ψέμα, ό, τι έλεγε. Έκανε ψέμα το δημοψήφισμα. Έκτοτε κυβερνά με τα ψέματα, αλλά και κυβερνά στα ψέματα (διότι άλλοι κυβερνούν στη θέση του). Ακόμα κι όταν δεν λέει τα δικά του ψέματα, λέει τα ψέματα, που του υπαγορεύουν άλλοι να λέει. Για το Ασφαλιστικό, για τα κόκκινα δάνεια, για όλα – παίζει με τον πόνο του κοσμάκη, με την ίδια ελαφρότητα που τον διακρίνει στις αντιλήψεις του (αλλά και τις γνώσεις του) για την γεωπολιτική θέση της χώρας. Λέει ψέματα, που κρατούν μιαν ώρα (όχι στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ με το προσφυγικό, ναι στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ με το προσφυγικό) με τέτοια συχνότητα και για τόσα πολλά θέματα, που είναι ανθρωπίνως αδύνατον να μην υπονομεύουν και τα τελευταία ερείσματα αυτής της χώρας, σε όσα την κρατούν ακόμα, αν όχι ζωντανή, έστω ημιθανή.
Ψέματα και δολιότης. Δολιότης στα θέματα της παιδείας, ψέματα στα θέματα της υγείας, δολιότης και αναλγησία στη φορολόγηση, ερασιτεχνισμοί, ανικανότητα, αποπροσανατολισμός (όπως με τα της διαπλοκής), αναπαραγωγή των παλαιών παθολογιών, πτωχοπροδρομικός αυταρχισμός – αυτά και άλλα τέτοια, είναι εκείνα που κυριαρχούν στην πολιτική ζωή, στηρίζουν το ένα και μεγάλο ψέμα κι εκπορεύονται απ’ αυτό.
Μέρα με την ημέρα όλο και πιο πολύς λαός περνάει από την απογοήτευση στην αποστροφή. Αλλά και εκτός χώρας, σύντροφοι όπως ο Μελανσόν, χιλιάδες άλλοι Ευρωπαίοι, εκατομμύρια, πολίτες και πολιτικοί, διανοούμενοι και εργαζόμενοι, μεγα μέρος του Τύπου απορούν, θλίβονται, οργίζονται. Τα περιπαιπτικά ή τα επικριτικά σχόλια για τον ΣΥΡΙΖΑ τραυματίζουν την προοπτική της Αριστεράς σε ευρωπαϊκό επίπεδο – τώρα που οι λαοί τη χρειάζονται περισσότερον παρά ποτέ. Για παράδειγμα, ο συνασπισμός της Αριστεράς στην Πορτογαλία προχωρά σε πολύ μικρές αυξήσεις των μισθών, αλλά αυξήσεις, ώστε να δείξει τις προθέσεις του, να δώσει δείγμα γραφής. Αντιθέτως εδώ, η «αριστερή» κυβέρνηση πάει από περικοπή σε περικοπή και από υπερφορολόγηση σε υπερφορολόγηση λέγοντας διαρκώς ψέματα. Έχει κάνει
τις κόκκινες γραμμές σκαλιά, να τα κατεβαίνει ο λαός όλο και πιο βαθειά μέσα στον τάφο του – στον οποίον αίφνης ο κ. Τσίπρας – ποιός άλλος; βλέπει… φως!!! Διότι, εκτός των άλλων, ο άνθρωπος που ξεγέλασε τον λαό, έχει γίνει μια καρικατούρα δημαγωγού (όπως ήταν ο Ανδρέας) πλην όμως κι αυτή κακέκτυπη. Τα ψέματα του Ανδρέα κρατούσαν μήνες κι ενίοτε χρόνια, τα ψέματα κ. Τσίπρα, ώρες, μέρες και σπανίως εβδομάδες. Συνεπώς για αυτόν δεν ισχύει το λαϊκό εκείνο
ο ψεύτης κι ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, διότι με αυτήν την κυβέρνηση το ένα ψέμα ανοίγει δρόμο στο επόμενο με ρυθμό πολυβόλου μέσα σε έναν γενικευμένο θρήνο.
Το ψέμα θέλει κι αυτό την τέχνη του. Ούτε καν αυτή, διαθέτει η παρέα που εκτελεί τις εντολές της Τροϊκας (των …θεσμών) στην Ελλάδα. Εξευτελίζοντας θέσμια πατρώα, με λόγια του αέρα. Διότι η σοβαρότης θέλει κι αυτή την αναλογιστική μελέτη της.
Όπως και ναχει, «στην Αθήνα μες το κέντρο φύτρωσε καινούργιο δέντρο» με αγρότες, στο Αιγαίο εκτός απ’ τα ψάρια του κυκλοφορεί και η Τουρκία, το Προσφυγικό δεν «λιάζεται» ούτε στα ψέματα, οι γραβάτες γίνονται στον λαιμό των μικρομεσαίων βρόγχοι – και τίποτα την επόμενη μέρα δεν ξυπνά καλύτερο από την προηγούμενη.
Τα ψέματα τελείωσαν και με ψέματα οι επόμενες εκλογές, δεν κερδίζονται. Ούτε ηρωικές έξοδοι μπορούν να συμβούν, διότι αν εξαιρέσουμε τον κ. Φλαμπουράρη, από ήρωες αυτή η κυβέρνηση δυσκολεύεται.
Είτε με τον κ. Τσίπρα είτε τον κ. Μητσοτάκη, (κι αυτό είναι τραγικό), είτε με όποια άλλα σχήματα εκφρασθεί το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, η συντριβή της Ελλάδας βρίσκεται ante portas. Το ψέμα ως μεγεθυμένος τρόπος συνιστά μια μαύρη τρύπα, που η πραγματικότης δεν ανέχεται. Για παράδειγμα
η ουρανομήκης ανοησία Τσίπρα ότι η «η θάλασσα δεν έχει σύνορα» (ανεπίτρεπτη έστω και ως σχήμα λόγου για έναν πρωθυπουργό) βρήκε την πραγμάτωσή της με τον ερχομό του ΝΑΤΟ σε ρόλο δραγάτη στο Αιγαίο.
Το θεοστυγές ψεύδος της κατάργησης του μνημονίου έφερε το τρίτο μνημόνιο. Το δούλεμα του λαού επέτεινε τη δουλεία του. Θα μπορούσα
να συνεχίσω με έναν μακρύ κατάλογο για τα κοντά ποδάρια του ψέματος, πλην όμως γνωστόν σε όλους σας, όσους τουλάχιστον δεν δουλεύουν εαυτούς και αλλήλους.
Να αρχίσουμε απ’ την αρχή, από ’κει που κόπηκε το νήμα, έρχονται ακόμα πιο δύσκολοι καιροί…
ΠΗΓΗ: enikos.gr
