Αλέξανδρος Ζέρβας
Ξαφνικά, μετά από αρκετά χρόνια στη ναφθαλίνη, το μετριοπαθές Κέντρο έγινε ξανά της μόδας.
Ιδιαίτερα μετά την Κυριακή παρατίθενται περισπούδαστες αναλύσεις γύρω από το μήνυμα των ψηφοφόρων της ΝΔ για «στροφή προς το Κέντρο», καθώς και για την ανάγκη...
μετά την εκλογική τους επιτυχία, οι Podemos στην Ισπανία να προσεγγίσουν τον μεσαίο χώρο συνεργαζόμενοι με τους Σοσιαλιστές αλλά και με τους Ciudadanos για το σχηματισμό κυβέρνησης.
Είναι αλήθεια, πως στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπάρχουν αρκετοί, που δείχνουν πραγματικά ανακουφισμένοι, από το γεγονός ότι παραμερίστηκαν στην πράξη οι πλέον ακραίες περιπτώσεις, όπως η υποψηφιότητα του Άδωνι Γεωργιάδη αλλά κι εκείνη του Απόστολου Τζιτζικώστα, που είχε τη στήριξη του Μάκη Βορίδη αλλά και του Τάκη Μπαλτάκου.
Είναι επίσης πραγματικότητα, ότι έχει ιδιαίτερη σημασία στον πολύπαθο Ευρωπαϊκό Νότο, μετά τον Πέδρο Πάσος Κοέλιο στην Πορτογαλία, να μείνει εκτός κυβέρνησης στην Ισπανία και ο Μαριάνο Ραχόι.
Από την άλλη, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς, την εναγώνια προσπάθεια που γίνεται από διάφορα κέντρα αποφάσεων, προκειμένου να αρχίσει να ξανακινείται το εγχώριο αλλά και το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα στον άξονα κεντροδεξιάς - κεντροαριστεράς. Ως πρόσχημα, μάλιστα, χρησιμοποιείται, ο κίνδυνος να αναδειχθεί σε κεντρική πολιτική δύναμη η ακροδεξιά, όπως συνέβη με τη Λεπέν στη Γαλλία. Δεν είναι λίγοι παρ’ όλα αυτά εκείνοι που εκτιμούν, πως ο πραγματικός στόχος ήταν και είναι η ριζοσπαστική αριστερά, η οποία έδειχνε να παίρνει κεφάλι σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Κι από τη στιγμή που δεν υπήρχε η δυνατότητα να «κατασταλεί» με διαφορετικό τρόπο αυτό το πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα, επελέγη η λύση να ενσωματωθούν οι βασικοί πολιτικοί εκφραστές του μέσω της ρυμούλκησής τους προς το Κέντρο. Αυτό συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος συνθηκολογώντας στο μνημονιακό δρόμο άρχισε να χάνει πολύ γρήγορα τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του και να μετατρέπεται σταδιακά στη νέα βασική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας. Ανάλογος κίνδυνος υπάρχει και στην περίπτωση των Podemos, εφόσον αυτοί δε θέσουν τον άμεσο τερματισμό των πολιτικών λιτότητας ως βασική προϋπόθεση συμμετοχής τους σε τυχόν κυβέρνηση συνεργασίας.
Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να μην ξεχνάμε πως η ιστορία του μετριοπαθούς Κέντρου στη χώρα μας βρίθει παραδειγμάτων έντονης βαρβαρότητας, όσο κι αν επιχειρείται να αφεθούν οι αμαρτίες του. Είναι, άλλωστε, οι κύριοι πολιτικοί εκφραστές του εκείνοι που υιοθέτησαν πρώτοι τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, κάτι που αποδείχτηκε στην πράξη στην εφαρμογή των Μνημονίων τα τελευταία χρόνια. Ας έχουμε στο μυαλό μας πως ο «μετριοπαθής» Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν το αγαπημένο παιδί της Τρόικας, εφαρμόζοντας κατά γράμμα τις πιο εξοντωτικές κοινωνικά πολιτικές, κάτι που ούτως ή άλλως δεν έκρυψε και κατά την προεκλογική του εκστρατεία. Αυτό υπήρξε και το ενοποιητικό στοιχείο με τον «ακραίο» Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος και του έδωσε τελικά δημοσίως τη στήριξή του ενόψει του δεύτερου γύρου. Ας έχουμε επιπλέον υπόψη, πως ακόμη και σε ζητήματα δημοκρατίας ο χώρος του Κέντρου βαρύνεται με σοβαρά ατοπήματα, καθώς υπήρξε η κυβέρνηση Καραμανλή μαζί με εκείνη του Κώστα Σημίτη που συνδημιούργησαν το τερατούργημα του εκλογικού νόμου με το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω ακόμη δεν έχει καταργήσει η κυβέρνηση Τσίπρα).
Υπάρχει, βέβαια, κι εκείνο το αφήγημα της πολιτικής συνεννόησης, το οποίο θυμήθηκαν εσχάτως αρκετοί στην εγχώρια σκηνή, μπροστά στα μνημονιακά αδιέξοδα που έχει μπροστά του ο Αλέξης Τσίπρας. Το μετριοπαθές Κέντρο προβάλλεται σε αυτή τη συγκυρία ως το ιδανικό συμπλήρωμα, άλλωστε διαθέτει και την απαραίτητη «κυβερνητική εμπειρία».
Μόνο που μια συνεργασία, όπου απλά εξοικειώνεσαι με τη βαρβαρότητα, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο όρους πλήρους αφομομοίωσης δημιουργεί.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
