Η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην ΕΡΤ έδειξε ότι ο πρωθυπουργός βαδίζει ακάθεκτος στα βήματα των προκατόχων του, αρνούμενος όλες τις υποσχέσεις του και προσπαθώντας να παρουσιάσει το μαύρο άσπρο. Από Αλέξης, γίνεται πια… Αλέκος...
Μεταξύ κατεργαραίων δεν υπάρχει μόνον ειλικρίνεια. Υπάρχουν και άγραφοι κανόνες. Κάποτε ένας φίλος βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να τον πιάσει σχεδόν στα πράσα η κοπέλα του με άλλη. Στο μίνι συμβούλιο που ακολούθησε μεταξύ των ανδρών της παρέας η «κόκκινη γραμμή» ήταν κοινή: Ποτέ μα ποτέ και για κανέναν απολύτως λόγο μην το παραδεχθείς μπροστά της.
Μέρα με τη μέρα ο Αλέξης Τσίπρας αποδεικνύεται κατεργάρης. Και δεν θα παραδεχθεί ποτέ και για κανέναν απολύτως λόγο ότι μας κεράτωσε. Ότι υπήρξε για πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας μια ελπίδα και απέτυχε παταγωδώς. Και φυσικά δεν επρόκειτο ποτέ να το κάνει στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, γιατί γνωρίζει ότι τότε ακριβώς θα άρχιζε και η αντίστροφη μέτρηση για το πολιτικό του τέλος.
Άλλωστε, η πρακτική δεν είναι καινούργια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε κάποτε όχι σε όλα: να βγούμε από το ΝΑΤΟ, να φύγουν οι βάσεις, να αποχωρήσουμε από την ΕΟΚ. Δεν έγινε τίποτε από όλα αυτά. Και ποτέ φυσικά, ως το τέλος της ζωής του, δεν το παραδέχθηκε. Ο Γιάννης Ιωάννου το αποτύπωσε με ένα καταπληκτικό σχέδιο που τον παρουσίαζε να λέει: «Δεν ξεχνάμε ποτέ τις υποσχέσεις μας. Τις θυμόμαστε πάντα με νοσταλγία».
Ο Αλέξης Τσίπρας, το golden boy της Αριστεράς που θα άλλαζε μαζί με την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη, άλλαξε τελικά τον ίδιο του τον εαυτό και έγινε… Αλέκος. Έχει αποτύχει να υλοποιήσει όλες τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, αλλά δεν το παραδέχεται. Έχει παραδοθεί άνευ όρων στους δανειστές, αλλά το παρουσιάζει ως καλό συμβιβασμό. Δηλώνει ότι δεν θα μειώσει τις συντάξεις, αλλά θα τις μειώσει. Μέμφεται τον Αντώνη Σαμαρά για το success story, αλλά πανηγυρίζει για την επαίσχυντη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Αν σε κάτι διαφοροποιείται από τον Σαμαρά, είναι ότι δεν μας τάζει δωρεάν wi-fi. Για την ακρίβεια δεν μας τάζει απολύτως τίποτα.
Στην πραγματικότητα η ευκολία με την οποία μπορεί κανείς να αποδομήσει τη συνέντευξη του Αλέξη/Αλέκου αποδεικνύει την τεράστια ανακολουθία λόγων και έργων του. Μολονότι ο Αλέκος δεν μίλησε ευθαρσώς για το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», ίσως επειδή γνωρίζει ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι ειρωνεύονται αυτή την ατάκα, ουσιαστικά τo υπαινίχθηκε. Μας είπε ότι δεν θα κόψει τις συντάξεις, παρότι κάτι τέτοιο ψηφίστηκε στον προϋπολογισμό, αλλά χάνοντας για μια στιγμή τον ειρμό της σκέψης του είπε το απίστευτο: «Όχι, δεν θα είμαστε ίδιοι με τους άλλους που έκοψαν τις συντάξεις, ακόμα κι αυτό αν συμβεί». Όλη η παράνοια μιας υποτιθέμενης υπεροχής, ενός ιδιότυπου ναπολεόντειου συνδρόμου, κανέναν συνταξιούχο δεν θα ενδιαφέρει, όταν δει το εισόδημά του να συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο και τη ζωή του να δυσκολεύει κι άλλο.
Αγαπητέ Αλέκο, αν η λύση για το συνταξιοδοτικό ήταν να δίνουμε 50 ευρώ σε κάθε δικαιούχο, εσένα τι σε θέλαμε; Πού είναι το πλάνο για την αντιμετώπιση της ανεργίας; Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθείς ότι με τέτοια ποσοστά ανεργίας σε μια χώρα που δημογραφικά γερνάει, δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ το πρόβλημα; Α, και από πότε έχουμε 24% ανεργία στους νέους, βρε Αλέκο; Με τι πλάνο έριξες τόσο πολύ το πραγματικό 53% που μας καθιστά πρωταθλητές; Με δηλώσεις στην ΕΡΤ;
Ο Αλέκος του ΣΥΡΙΖΑ έχει βρει το δικό του success story στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Δεν το είπε, αλλά περίπου ως τέτοιο το αντιμετώπισε. Όμως δεν είπε ποια είναι η ουσία της ανακεφαλαίοποίησης, που όχι μόνο μας στοίχησε πολλά αλλά παρέδωσε τις τράπεζες στους παλιούς ιδιοκτήτες και τα ξένα funds, εξασφαλίζοντας παράλληλα ότι πλέον είναι αδύνατος οποιοδήποτε έλεγχος του δημοσίου σε αυτές. Για να μη μιλήσουμε ότι πλέον οποιαδήποτε κυβέρνηση θελήσει στο μέλλον να τις εθνικοποιήσει θα πρέπει να τις χρυσοπληρώσει, παρότι τις έχει τροφοδοτήσει με δεκάδες δισεκατομμύρια δημόσιο χρήμα. Όσο για την κατακόρυφη πτώση της αξίας των μετοχών των τραπεζών, «θα ανέβουν», μας είπε ο Αλέκος…
Όχι πριν από πολύ καιρό, τον Απρίλιο του 2014, ο Αλέξης Τσίπρας είχε κάνει πολύ συγκεκριμένες αναφορές και είχε ονοματίσει την εγχώρια διαπλοκή σε συνέντευξή του στο UNFOLLOW. Τώρα επέλεξε ακόμα μια φορά να κάνει τον Αλέκο σε σχετική ερώτηση και μας είπε ότι δεν είναι χρυσός οδηγός να λέει ονόματα. Σωστά, ονόματα καταγγέλλουμε μόνο αν αυτό μας βοηθάει να αναρριχηθούμε στην εξουσία. Όταν ανέβουμε στην εξουσία, τα ονόματα τα χρησιμοποιούμε μόνο στις ιδιωτικές επαφές μας με τη διαπλοκή. Τα εν οίκω μη εν δήμω…
Ο Αλέκος έχει καταπιεί τη γλώσσα του για τη διαπλοκή και πλέον ως πρωθυπουργός αρκείται σε απαντήσεις που παραπέμπουν περισσότερο σε συνθηματολογία παρά σε οτιδήποτε άλλο. Δήλωσε ότι το τρίγωνο της αμαρτίας αποτελείται από το πολιτικό, το τραπεζικό και το μιντιακό σύστημα, και η απορία είναι πασιφανής και εύλογη: Τι έχει αλλάξει σήμερα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, εκτός από το γεγονός ότι πλέον υπάρχουν πολλοί περισσότεροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στα κοινοβουλευτικά έδρανα;
Ο Αλέκος δεν έχασε ευκαιρία για να υπενθυμίσει σε όλους τους έλληνες πολίτες πόσο σκληρή ήταν η διαπραγμάτευση και πόσο δύσκολες αποφάσεις πήρε. Παρουσίασε ως συνθηκολόγηση την άνευ όρων παράδοσή του στους δανειστές, αλλά, είπαμε, μεταξύ κατεργαραίων υπάρχουν σταθερές… Τι διαφορά έχει αυτή η περιγραφή της ήττας από τα όσα έλεγε ο Σαμαράς; Μήπως κι αυτός δεν έσκιζε τα μνημόνια στα Ζάππεια και μετά τα υπέγραφε; Μήπως ο ΓΑΠ δεν έλεγε «λεφτά υπάρχουν» και μετά έτρεχε στο Καστελόριζο;
Υπήρχαν αμέτρητα κομμάτια της συνέντευξης στην ΕΡΤ που αποδεικνύουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει γίνει Αλέκος, προδίδοντας τις προεκλογικές του υποσχέσεις και τον κόσμο που τον πίστεψε. Υπερασπίστηκε την άλλοτε κακιά Μέρκελ, ο «Ολαντρέου» ξαφνικά έχει γίνει ο καλός δανειστής που μας αγαπάει και θέλει το καλό μας, ενώ θυμήθηκε ότι ως χώρα δεν έχουμε κουλτούρα συζήτησης και συναίνεσης. Το καλύτερο, όμως, μας το φύλαγε για το τέλος:
«Εγώ δεν θα ακολουθήσω το παράδειγμα των προκατόχων μου που έδιναν συνέντευξη και έκαναν μόνοι τους τον επίλογο των συνεντεύξεών τους», είπε, κάνοντας ουσιαστικά μόνος του τον επίλογο της συνέντευξής του, όπως ακριβώς και οι προκάτοχοί του…
Πηγή: Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος – «Unfolow»
