Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Στη Συρία οι γεωπολιτικές φιλοδοξίες των ισχυρών αντιπαρατίθενται στο όνομα της δήθεν κοινής αντιμετώπισης του θρησκοληπτικού βαρβαρισμού.
Παντού θάνατος, καταστροφή και προσφυγιά.
Η ζωή πολιορκημένη από στεριά και θάλασσα, περικυκλωμένη...
απ’ άκρη σ’ άκρη, εγκλωβισμένη στα συρματοπλεγμένα σύνορα της Ειδομένης, της Βουδαπέστης και του Καλαί, την ώρα που κάποιοι διατείνονται πως τα σύνορα έπεσαν απανταχού της γης στο όνομα της παγκοσμιοποίησης.
Στην Αθήνα, η Κλεοπάτρα, καιρό τώρα άνεργη, μου λέει πως της έκοψαν το ηλεκτρικό για εκατό ευρώ. Στην ίδια κατάσταση πολλοί. Και ο Σκουρλέτης να διαβεβαιώνει, ότι δεν θα κοπεί σε κανέναν και καμία το ηλεκτρικό, όταν πρόκειται για λογαριασμούς κάτω από χίλια ευρώ!
Τι γίνεται λοιπόν; Ποιος κόβει το ρεύμα; Ποιος θα δώσει δουλειά στην Ελένη, στον Γιώργο, στον Θόδωρο; Ζωές ρημαγμένες, απελπισμένες, παραπαίουσες, ενώ η «σύνοδος των αρχηγών» καλά κρατεί.
Στο Παρίσι, εν τω μεταξύ, ξεκινά τη Δευτέρα, 30 Νοεμβρίου, κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας η Διάσκεψη για το Κλίμα. Το παράδοξο είναι, ότι τα μέτρα ασφαλείας δεν αφορούν μόνο τους τρομοκράτες αλλά και τους διαδηλωτές! Ταυτόχρονα, λοιπόν, με την τρομοκρατία καταστέλλεται και η δημοκρατία. Στην ίδια μοίρα με τους τζιχαντιστές και αυτοί που αγωνίζονται για το περιβάλλον και τη ζωή, μια ζωή επιτηρούμενη και χειραγωγημένη από αυτό που αποκαλείται «βιο-εξουσία», από την περίφημη βιο-πολιτική.
Τελικά, για μία ακόμα φορά οι πλούσιοι του πλανήτη, ανησυχούντες υποκριτικά, θα συγκεντρωθούν για να αναλύσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και όχι και τις αιτίες.
Κι αυτό γιατί «Οι αιτίες της υπερθέρμανσης του πλανήτη οφείλονται στην ανορθολογική και χωρίς όρια εκβιομηχάνιση από τις μεγάλες δυνάμεις…», όπως έλεγε ο Έβο Μοράλες.
Γιατί «… ο μανιακός καπιταλισμός έχει ξεχάσει να σταματά, δεν ξέρει πια τι σημαίνουν όρια, η κερδοσκοπική συσσώρευση δεν μπορεί να λειτουργήσει με κανόνες και περιορισμούς, ο καπιταλισμός έχει χάσει τα φρένα του…» (Γκρέηντερ, Ο μανιακός καπιταλισμός, Καστανιώτης), ενώ η επιδίωξη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους και ο ανταγωνισμός, αδυνατώντας να επιβραδύνουν, επιφέρουν το θάνατο της φύσης καθώς δεν της αφήνουν τον αναγκαίο χρόνο για να αναπαραχθεί.
Γι' αυτό οδεύουμε προς την άβυσσο με μία συνεχώς αυξανόμενη επιτάχυνση...
