Του Μανόλη Δημελά
Αυτή η γυναίκα θα μας λείψει, όχι για το διεισδυτικό βλέμμα, ούτε και για τα μεγάλα γυαλιστά της μάτια, μα για τον τρόπο που επιχείρησε να σπάσει κανόνες και να ξεσκεπάσει πρότυπα από ένα δεδομένο και μη αμφισβητήσιμο...
Politically correct που εξακολουθεί να θεριεύει και να μας σιγοτρώγει.
Σε αρκετές στιγμές έμοιαζε να κυριεύεται από υπεροψία και όταν κάτι δεν πήγαινε στα νερά της, τότε σα να είχε πρόθεση να το δαγκώσει, όμως αυτή η Ζωή είναι αυθεντική, δεν έκρυβε συναισθήματα, μετρούσε -μα δεν στρογγύλευε τις λέξεις.
Ως πολιτικός δεν πολυ-άρεσε στην κοινωνία! Όμως, αυτή η κόρη πιο εύκολα χλεύζεται, παρά αντιμετωπίζεται στα ίσια…
Αν δεν ήταν θηλυκό; Αν ήταν άντρας; Τότε τα πράγματα θα είχαν άλλη πορεία! Αρκεί να τα ξεφούρνιζε όλα σιγανά, με στυλ και με μαγκιά και τότε πόσοι δεν θα χειροκροτούσαν και θα έλεγαν πως έχει τα κότσια και τη στόφα μεγάλου πολιτικού.
Μήπως η συμπεριφορά της Ζωής είναι προτιμότερη από το διαρκές χάιδεμα ή το κυνηγητό με μια διπλωμένη εφημερίδα, λες κι είμαστε κακομαθημένα κουλούκια;
Η κυρία Κωνσταντοπούλου δεν θα χαθεί, με κάποιο τρόπο θα βρει το δρόμο της, το θέμα είναι η όλο και αυξανόμενη «πείνα» για ένα αμερικάνικο φρούτο, την «πολιτική ορθότητα». Αυτή μας αναγκάζει να κάνουμε είτε τα στραβά μάτια ή, ακόμη χειρότερα, να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να πνίγουμε κάθε σκέψη που ενδεχόμενα θα μπορούσε να ενοχλήσει ή να θίξει τις ελευθερίες ή τη θέση μιας υπαρκτής (ακόμη και ανύπαρκτης) κοινωνικής ομάδας.
Δεν υπάρχουν όρια, φτάνει μια λέξη, μια απότομη κίνηση των χεριών και, για κάποιους που δηλώνουν «ειδικοί εμπειρογνώμονες», μπορεί να εκτιμηθεί ότι από πίσω της κρύβεται ακόμη και μια εμμονική επίθεση! Άντε μετά να σβήσεις τέτοιες φωτιές.
Πόσο περισσότερο μπορεί να μετρήσει ένα «στραβό κοίταγμα» και ένα επιφώνημα, από τις κουβέντες, το περιεχόμενο ενός πολιτικού διαλόγου; Αλλά φαίνεται πως είναι προτιμότερο να βγάζουμε συμπεράσματα και να διαβάζουμε τα κρυφά σημάδια όσο περιμένουμε τα θαύματα. Οχι, σε αυτόν το τομέα η Ζωή δεν τα κατάφερε, ηττήθηκε ολοκληρωτικά!
Προσοχή, λοιπόν, στα δικαιώματα και τα όρια της ελευθερίας, χρειάζεται ακόμη και έλεγχος στην ακούσια συμπεριφορά του κορμιού μας. Αλλιώς, το σύστημα πρώτα θα σε καταπιεί αμάσητο και έπειτα θα σε φτύσει!
Το παιγνίδι της επικοινωνίας αποκτά τον πρώτο ρόλο, αφού δεν υπάρχει ζήτημα να βρεθούν αληθινές λύσεις για τα προβλήματα και οι αγωνίες της καθημερινότητας όλο και φουντώνουν. Έτσι δεν υπάρχει λόγος συγκρούσεων και αληθινών διαφωνιών, άλλωστε όλοι πάνω-κάτω λέμε τα ίδια. Το ζήτημα είναι πως να τα σερβίρουμε και το σημαντικότερο να πείσουμε ότι είμαστε άξιοι σεβασμού. Και αν τα καταφέρουμε, τότε να πάρουμε και κάποιο μικρό ρόλο στην επαρχιακή μας παράσταση
aixmi.gr
