Η οικονομική κρίση δεν είναι σκληρή για όλους.
Κάποιοι, όπως οι εγχώριοι ολιγάρχες, ωφελούνται απ’ αυτή, καθώς τσακίζουν τους εργαζόμενους και εξαλείφουν κάθε μικρό ανταγωνιστή, προχωρώντας σε μία άνευ προηγουμένου συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα.
Δεν είναι, όμως, οι μόνοι που κερδίζουν.
Οι χρεοκοπημένες τράπεζες, που ανακεφαλαιοποιούνται με δανεικά τα οποία πληρώνει με αίμα ο ελληνικός λαός, εξακολουθούν να δανείζουν με «εξωτραπεζικά (δηλαδή πολιτικά) κριτήρια» τα καταχρεωμένα μιντιακά συγκροτήματα, που υποστηρίζουν το μνημόνιο. Οι καναλάρχες, αν και χρωστούν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία και στις τράπεζες, δεν ενοχλούνται από κανέναν. Αντίθετα, λαμβάνουν και νέα δάνεια, ενώ ο φόρος του 20% στις τηλεοπτικές διαφημίσεις μετατίθεται για δύο ακόμα χρονιές, παρότι προβλέπεται στο ισχύον μνημόνιο. Δεν ίσχυσε, όπως είναι γνωστό, το ίδιο και για τις μικρές εφημερίδες σε ό,τι αφορά στη δημοσίευση των ισολογισμών.
Επίσης, δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση οι μικροοφειλέτες της ΔΕΗ με τα μεγάλα πολιτικά κόμματα, όπως η Νέα Δημοκρατία, που χρωστά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, αλλά κανείς δεν της κόβει το ρεύμα. Το ίδιο ισχύει και για άλλους μεγαλο-οφειλέτες του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.
Αυτή η άνιση αντιμετώπιση γίνεται με τις ευλογίες της τρόικας, η οποία μισθώνει με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ ξένους χρηματοπιστωτικούς συμβούλους και ελληνικές νομικές εταιρίες, όπως αποκαλύπτει, σήμερα, μεγάλη αγγλική εφημερίδα.
Το αυτό συμβαίνει και στις άλλες χώρες, που είναι υπό την τροϊκανή ηγεμονία. Σημειώνουμε, ότι οι νομικές εταιρίες συνιστούν τη γέφυρα των μεγάλων ελληνικών συμφερόντων με τα οικονομικά συμφέροντα των ξένων δανειστών, που εκπροσωπούνται από την τρόικα.
Κι όλα αυτά ενώ ο ελληνικός λαός πένεται και αργοπεθαίνει στους τεράστιους θαλάμους αιθαλομίχλης, που έχουν γίνει οι πόλεις μας.
Συμπέρασμα, η κρίση δεν είναι κρίση για όλους. Κάποιοι ωφελούνται απ’ αυτή και μάλιστα σκανδαλωδώς.
Μόνο που οι εγχώριοι ολιγάρχες αγνοούν, ότι σε λίγο θα τους καταπιούν κι αυτούς οι ξένοι νέο-αποικιοκράτες, πρωτίστως οι Γερμανοί. Γιατί η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, όπως και η απληστία του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού Κρόνου, δεν έχει όρια.
ΠΗΓΗ: gpapaso
