Όλα τα βάσανά μας (λένε πως) είναι αντισταθμιστικά ή υποκατάστατα ή ισοδύναμα. Αναρωτήθηκαν άραγε ποτέ ποια ζωή αντισταθμίζουν, τί σχέσεις υποκαθιστούν και με ποια όνειρα ισοδυναμούν;
Επειδή (εξακολουθώ να) πιστεύω ότι η ζωή μας είναι αδιαπραγμάτευτη και γι’ αυτό ούτε τεμαχίζεται ούτε εκχωρείται. Και προφανώς ούτε χαρίζεται. Η απάντηση στην κρίση πρέπει να είναι το να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, καταργώντας ειρηνικά στην πράξη την εξουσία των άλλων να τη «δια-χειρίζονται».
Αυτό σημαίνει συλλογικό όνειρο. Εμπιστοσύνη στον πλαϊνό. Αίσθηση του συν-ανήκειν. Κοινότητα ζωής.
Οι άνθρωποι με τους συν-ανθρώπους, οι πολίτες με τους συμ-πολίτες και οι υπόλοιποι μόνοι τους…
