Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ
Ο κόσμος του Όργουελ είναι εδώ.
Η καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών μ’ ένα πλανητικής εμβέλειας πρόγραμμα επιτήρησης και ελέγχου των πάντων εκ μέρους των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ (και όχι μόνο) αυτό δηλοί.
Μαζί με την παρακολούθηση και ο παραδοσιακός τρόπος...
καταστολής, όπως αυτός στην πλατεία Ταξίμ, καθώς και η σύλληψη 70 Τούρκων δικηγόρων από το καθεστώς Ερντογάν, επειδή τόλμησαν, απλώς, να διαμαρτυρηθούν.
Παρ’ ημίν εμφανίστηκαν και πάλι οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου περιεχομένου στο όνομα του επείγοντος και της... διαρκούς έκτακτης ανάγκης. Αυτή τη φορά με τη φίμωση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Την ίδια ώρα, η αγωνία για την εξέλιξη των οικονομικών πραγμάτων, η ανασφάλεια, η ανεργία, η ανεστιότητα και ο φόβος πυκνώνουν το χρόνο και οι οδύνες των εργαζομένων μακραίνουν αφόρητα. Εδώ ο χρόνος σταματά. Για τους άλλους, τους ελάχιστους έχοντες, αντίθετα, ο χρόνος κυλά τρελά.
Στις εσχατιές της κοινωνίας, όμως, ενδημεί μία διαφορετική, κολασμένη, απόκεντρη χρονικότητα, ένας δυστυχισμένος «πανικός» του χρόνου.
Εδώ η «στιγμή» φράζει τον ορίζοντα της καταθλιπτικής χρονικότητας και της αφαιρεί κάθε προοπτική. Αυτοί οι θλιμμένοι κάτοικοι του ακρωτηριασμένου χρόνου επιβιώνουν μόνο με την καταφυγή στο φαντασιακό κάποιου υπερδιογκωμένου παρελθόντος (όπως κάνουν οι ηλικιωμένοι) ή με την προσφυγή στη δράση, όπως κάνουν οι νέοι, όταν δεν μεταναστεύουν. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε είτε την πολιτική πράξη είτε την τυφλή βία.
Αλλά ποιός είναι ο χρόνος της πολιτικής πράξης;
Ποιος δημιουργεί και ποιός διαχειρίζεται τον πολιτικό μας χρόνο;
Στη δυτική πολιτική υπάρχει ο ψυχρός χρόνος της υπομονής (ή ανοχής) και ο θερμός χρόνος της σύγκρουσης και της ανατροπής. Ο θερμός χρόνος έχει ως καύσιμο ύλη του την οργή. Συνεπώς, η διαχείριση της οργής είναι υπόθεση του χρόνου.
Γι’ αυτό πολλοί ηγέτες χρησιμοποίησαν το χρόνο («χθες ήταν νωρίς, αύριο θάναι αργά») για να ερεθίσουν ακόμα περισσότερο την αγανάκτηση των δυσανεκτούντων και να προκαλέσουν την εξέγερσή τους. Αντιθέτως, το καθεστώς επιδιώκει την «ψύχρανση» του θερμού πολιτικού χρόνου, το "πάγωμα" του θυμού με τον εκφοβισμό και την πολιτική του χειρότερου.
Το σημαντικότερο μέσο «ψύξης» της οργής είναι η τηλοψία. Γι’ αυτό ο έλεγχος των ΜΜΕ είναι καθοριστικός, καθώς μέσω αυτών ελέγχεται ο πολιτικός χρόνος (η ημερήσια διάταξη των θεμάτων), η πολιτική διαδικασία (συμφέροντα) και εντέλει οι «κάτω». Αυτόν τον έλεγχο αξιοποιούσαν τα οικονομικά και μιντιακά συμφέροντα για να λάβουν "θαλασσοδάνεια" αλλά και για να ελέγξουν τους πολιτικούς.
Σήμερα, η εσωτερική και η εξωχώρια οικονομική συμμαχία επιχειρούν τον έλεγχο των ελληνικών μίντια με την εξαφάνιση των διαφορετικών "φωνών" (θα υπάρχουν μόνο δύο-τρία τηλεοπτικά κανάλια και τρεις εφημερίδες).
Με τι μπορούν να απαντήσουν οι "κάτω" σ' αυτή τη χειραγώγηση των συνειδήσεων;
Με το συνδυασμό διαδικτύου και "Δρόμου" ( ως πολιτική δράση και επικοινωνιακό εργαλείο), απαιτώντας τον εκδημοκρατισμό του χρόνου.
Αυτό θα συμβεί με την εξάλειψη του πελατειακού συστήματος και μία «χρονοπολιτική», η οποία θα λαμβάνει υπόψη την άνιση χρονικότητα των κοινωνικών ρυθμών στις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες.
Γιατί οι ετεροχρονίες τσακίζουν την κοινωνική συνοχή και είναι ο λόγος της μη συναίσθησης του κοινού συμφέροντος αλλά και η αιτία της πολυδιάσπασης της «μεγάλης οργής», που καταλήγει στον εμφύλιο των «κάτω» (κοινωνικός αυτοματισμός).
