Του Ανδρέα Νεφελούδη
Οι «διαπραγματεύσεις» με τη τρόικα έληξαν, η νέα δόση εξασφαλίστηκε και το βάρος των νέων μέτρων μετατοπίζεται για τον Ιούνιο, οπότε και αναμένονται νέα μέτρα που θα έρθουν να αντισταθμίσουν τις ελλείψεις στα έσοδα που παρουσιάστηκαν μέσα στο 2013.
Αν θέλετε να σκεφτούμε το σκηνικό που τότε θα διαμορφωθεί, μπορούμε εύκολα να στήσουμε ένα γνώριμο σκηνικό πολιτικής απάτης, θεάτρου και κοροϊδίας, σαν αυτό που στήθηκε όλες τις προηγούμενες μέρες. Ας δούμε λοιπόν, για να προετοιμαστούμε, το τι έγινε τις μέρες που πέρασαν.
Παρακολουθήσαμε τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ και τα στελέχη του να πανηγυρίζουν για το σερί από τις νέες κολοτούμπες. Προσέξτε, από το 2010 μέχρι και πριν από ένα μήνα ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ τα έχει πει όλα, από το ότι είναι αντισυνταγματική εκτροπή η απόλυση δημοσίων που κλείνει ο φορέας εργασίας τους, το ότι δεν θα απολυθεί κανείς δημόσιος υπάλληλος και βέβαια ότι η ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να ψηφίσει τέτοιου χαρακτήρα μέτρα απολύσεων κλπ, κλπ. Όπως βέβαια είχε δηλώσει με όλη την απολυτότητά του, ότι κανένα νέο μέτρο δεν πρόκειται να υπερψηφίσει η ΔΗΜΑΡ σε ότι αφορά στην παράταση της είσπραξης του φόρου ακινήτων (χαράτσι) μέσω της ΔΕΗ κλπ.
Παρακολουθήσαμε επίσης τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, βασικό υπεύθυνο για ότι υποφέρει σήμερα ο λαός μας, να διχάζει τους πολίτες, να εισάγει εκ νέου την λογική του κοινωνικού αυτοματισμού, λέγοντας ότι τον ενδιαφέρει το 1,5 εκ των ανέργων (sic) και όχι οι 15000 ψυχές που συμφώνησε να απολυθούν από το δημόσιο.
Όλοι αυτοί μιλούν με το πιο πανηγυρικό τρόπο για την αναδιάρθρωση του δημοσίου, η οποία σύμφωνα με τα λεγόμενα τους θα στηριχτεί στην απόλυση μερικών εκατοντάδων επιόρκων και άλλων που ούτε ξέρουν, ούτε ποιοι είναι ούτε τι έργο επιτελούν στον χώρο του Δημοσίου. Μάλιστα η ΔΗΜΑΡ, με κείμενο της επιτροπής πολιτικού σχεδιασμού αλλά και διά στόματος του εκπροσώπου τύπου, θεωρεί, ότι όλα όσα γίνονται σήμερα στον χώρο του Δημοσίου είναι καινοτομικά και θα οδηγήσουν, πρωτοφανώς στην εξυγίανση του.
Ας δούμε όμως και πάλι ένα ένα τα επιχειρήματα όλων αυτών, προσπαθώντας να αποδείξουμε και την απάτη και την αναξιοπιστία αλλά και την απόλυτη άγνοιά τους για τον χώρο του δημοσίου όπως και την απόλυτη, επίσης, απουσία στρατηγικής για αυτόν τον ευαίσθητο τομέα για την λειτουργία του Κράτους.
Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει, το είχα διατυπώσει όταν ακόμα ήμουν μέλος της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ στον σεβαστό Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, σε κοινή μας συνεδρίαση, είναι, το τι κράτος θέλει και οραματίζεται η ΔΗΜΑΡ και ο πρόεδρος της. Γιατί πρέπει να απολυθούν μέχρι το τέλος του 2015 180.000 άνθρωποι, και όχι 200.000 ή πολύ λιγότεροι. Με λίγα λόγια, ποια είναι η στρατηγική επιλογή της ΔΗΜΑΡ για το κράτος, ποιες και πόσες υπηρεσίες πρέπει να παρέχει, πόσοι υπάλληλοι κατά συνέπεια θα επαρκούσαν για αυτές ή τις άλλες υπηρεσίες.
Απάντηση, βέβαια, δεν πήρα ποτέ και απάντηση δεν πρόκειται να πάρω, γιατί το κόμμα αυτό έχει εισέλθει στην συγκυβέρνηση χωρίς να έχει άποψη για το ερώτημα αυτό και χωρίς να γνωρίζει ούτε επιστημονικά, ούτε και πολιτικά που πορεύεται. Κλασσική περίπτωση ενός τακτικίστικου κεντρώου κόμματος, του κόμματος που καθορίζεται από την θεωρία «όπου φυσά ο άνεμος». Το πόσο επικίνδυνο είναι αυτό στις μέρες μας, που οι νεοφιλελεύθεροι του Σαμαρά θέλουν να απομειώσουν πλήρως τον ρόλο του κράτους, είναι περισσότερο από προφανές. Απλώς βρήκαν τους «τυχαίους» συμπαίκτες.
Το δεύτερο ερώτημα είναι, το αν ότι γίνεται σήμερα είναι νέο και αποτελεσματικό. Καταρχήν όλη η προσπάθεια του εκσυγχρονισμού του δημοσίου έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν με ένα πλήρες νομοθετικό σύστημα, ψηφισμένο κατά περιόδους από την Βουλή των Ελλήνων και τα ευρωπαϊκά όργανα. Η στοχοθεσία που με πολύ στόμφο εξαγγέλλεται ως ρύθμιση της σημερινής κυβέρνησης της κοροϊδίας, είναι ήδη ψηφισμένη από το 2004 με τον νόμο 3230 του έτους εκείνου.
Με βάση αυτό τον νόμο και τις εγκυκλίους που τον συνόδευσαν, έχουν επιμορφωθεί από το ΕΚΔΔ χιλιάδες υπάλληλοι της δημόσιας διοίκησης και της αυτοδιοίκησης. Απλώς, το σαθρό πολιτικό προσωπικό της χώρας, που και σήμερα διοικεί την Ελλάδα, ουδέποτε θέλησε να το εφαρμόσει. Η περιθρύλλητη αξιολόγηση, που στα βασικά εγχειρίδια της διοικητικής επιστήμης ΔΕΝ ταυτίζεται με την εξέλιξη ή την απόλυση προσωπικού αλλά έχει ως στόχο να βελτιώσει τις ΠΑΡΕΧΟΜΕΝΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, έχει εισαχθεί στα Ευρωπαϊκά δεδομένα με το γνωστό ευρωπαϊκό πρότυπο «Κοινό Πλαίσιο Αυτοαξιολόγησης» από το 2000 και μετά.
Το ΕΚΔΔ έχει καταρτίσει για την εφαρμογή του αρκετές εκατοντάδες υπαλλήλων του δημοσίου και τις αυτοδιοίκησης, έχουν υπάρξει δεκάδες εφαρμογές από το 2003 και μετά και έχει παρατηρηθεί βελτίωση στην διοικητική απόδοση πολλών από τους οργανισμούς που το εφάρμοσαν. Απλώς και πάλι το σαθρό πολιτικό προσωπικό δεν φρόντισε να μεγιστοποιήσει και να μετατρέψει σε πολιτικές όλη αυτή την προσπάθεια και τα κεφάλαια (ανθρώπινα και οικονομικά) που δαπανήθηκαν επί χρόνια.
Τι αποδεικνύεται από την προηγούμενη αναφορά;
Αποδεικνύεται, ότι αυτό που χρειάζεται ριζική μεταλλαγή, ως πλήρη καταστροφή είναι το σαθρό και αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποι του, που σήμερα ψευδώς μας εκσυγχρονίζουν, αφού αυτοί αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν την τροχοπέδη για όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια στον χώρο του Δημοσίου.
Αποδεικνύεται, ότι αυτό που χρειάζεται ριζική μεταλλαγή, ως πλήρη καταστροφή είναι το σαθρό και αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποι του, που σήμερα ψευδώς μας εκσυγχρονίζουν, αφού αυτοί αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν την τροχοπέδη για όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια στον χώρο του Δημοσίου.
Δεν είναι το πρόβλημα λοιπόν οι υπάλληλοι του δημοσίου και της αυτοδιοίκησης που με προθυμία έχουν προστρέξει σε όλες τις προσπάθειες επανακατάρτισης και βελτίωσης της δουλειάς τους. Οι φωστήρες του πολιτικού συστήματος για να γίνουν αρεστοί στη τρόικα με τις πολιτικές τους ναρκοθετούν εκ των προτέρων όποια αναγκαία διαδικασία αξιολόγησης και αυτοαξιολόγησης συνδέοντας την με την παραμονή στην θέση εργασίας.
Με δεδομένο το υφιστάμενο θεσμικό καθεστώς μια μόνο πράξη θα μπορούσε να αλλάξει άρδην τα δεδομένα στο χώρο της δημόσιας διοίκησης και αυτοδιοίκησης, η οποία όμως, παρότι αυτονόητη, δεν γίνεται γιατί στρέφεται ευθέως ενάντια στο πελατειακό κράτος και δεν βολεύει ούτε και στις ανθρωποθυσίες των κκ Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη. Αυτή η μόνη πράξη θα ήταν η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ εισαγωγή αντικειμενικών διαδικασιών για την εξυπηρέτηση του πολίτη σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας διοίκησης και αυτοδιοίκησης. Έτσι ο πολίτης θα γνώριζε εκ των προτέρων πως, με ποιο τρόπο, σε πόσο χρόνο και με ποιο κόστος θα έκανε την όποια συναλλαγή του με το δημόσιο.
Αυτό όμως θα περιόριζε το ρουσφέτι, την αδιαφάνεια, την συναλλαγή και την κακή διαχείριση, γι’ αυτό και δεν επιλέγεται ως επιλογή πολιτικής από τους φωστήρες που μας κυβερνούν. Είναι δηλαδή η εφαρμογή των συστημάτων διοίκησης ολικής ποιότητας σε όλο το δημόσιο. Γιατί δεν προχωρά, αυτό που θα ήταν μια σοβαρή μεταρρύθμιση;
Γιατί επιλέγεται η πολιτική της ανθρωποθυσίας;
Γιατί πρέπει να ανεχόμαστε την γελοιότητα της αριθμολαγνίας του μπακάλη από κάποια νεόκοπα στελέχη κυρίως της ΔΗΜΑΡ, που εξηγούν με το ανθρωπόμετρο πόσοι θα απολυθούν και πότε;
Γιατί επιλέγεται η πολιτική της ανθρωποθυσίας;
Γιατί πρέπει να ανεχόμαστε την γελοιότητα της αριθμολαγνίας του μπακάλη από κάποια νεόκοπα στελέχη κυρίως της ΔΗΜΑΡ, που εξηγούν με το ανθρωπόμετρο πόσοι θα απολυθούν και πότε;
Αντί για όλα αυτά έχει επιλεγεί ο αχός των επίορκων. Για να δούμε, όμως, κατά πόσο είναι αληθινό όλο αυτό το σενάριο του τρόμου με βάση ένα σημερινό παράδειγμα. Δημοσιεύτηκε, λοιπόν, σήμερα η λίστα του κου Ρακιτζή (επιτρέψτε μου να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το επίπεδο των ερευνών του κου Ρακιτζή για ατασθαλίες στη δημόσια διοίκηση, αφού δεν ξέρω αν όλες εκδικάζονται ή ερευνώνται), σε αυτήν λοιπόν περιλαμβάνονται με διθυράμβους και 7 εργαζόμενοι του Δήμου Ναυπλιέων που είχαν κατηγορηθεί για διάφορα αδικήματα και είχαν τεθεί σε προσωρινή αργία. Σήμερα, όμως, το δικαστήριο τους ΑΘΩΩΣΕ όλους από τις κατηγορίες που τους βάραιναν και επιστρέφουν πανηγυρικά στις εργασίες τους.
Αυτό είναι ένα σημερινό παράδειγμα για το σαθρό των επιχειρημάτων των συγκυβερνώντων για τους επίορκους. Να αναφέρω, επίσης, πως έχω ιδία αντίληψη πως κινδυνεύουν να τεθούν σε αργία υπάλληλοι που έκαναν απλώς την δουλειά τους και δεν ενέκριναν φάκελο επιχορήγησης, γιατί δεν πληρούσε τα κριτήρια. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι κινδυνεύουν να χάσουν την δουλειά τους, μπροστά στην γκεμπελική λαίλαπα που θεωρεί, ότι με το να γίνει το αυτονόητο (δηλαδή, με το να απομακρυνθούν όσοι αποδεδειγμένα και τελεσίδικα έχουν περιπέσει σε ποινικά αδικήματα) θα λυθεί το πρόβλημα της δημόσιας διοίκησης. Σε ότι αφορά στις άλλες περιπτώσεις το θεσμικό καθεστώς υπάρχει, απλά το σαθρό πολιτικό προσωπικό και πάλι δεν είχε μεριμνήσει ποτέ για την εφαρμογή του. Ποιος φταίει λοιπόν;
Όλα όσα αναφέρω για το δημόσιο, ισχύουν σε ένα άλλο επίπεδο και για τα άλλα ζητήματα, το χαράτσι παραμένει, οι ρυθμίσεις για τους δανειολήπτες αφορούν μόνο τα ενήμερα δάνεια, χωρίς να αγγίζουν το πρόβλημα στην ουσία του, δηλαδή στα μη εξυπηρετούμενα, ο φόρος για το πετρέλαιο θέρμανσης παραμένει, η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση απερρίφθη μετ’ επαίνων από τα αφεντικά και όλα αυτά βαφτίστηκαν επιτυχίες, για όλα αυτά οι λαλίστατοι κατά τα άλλα κήνσορες των μνημονιακών πολιτικών δεν βρήκαν να πουν κουβέντα, εκτός από την διαρκή κοροϊδία.
Τελειώνοντας, θέλω να επισημάνω, ότι πρέπει κάποτε σε αυτή την χώρα να αρχίσουμε να διαλεγόμαστε όχι με γνώμονα το προσωπικό ή το στενό κομματικό συμφέρον αλλά με την συνέπεια λόγων και έργων. Θεωρώ, πως είναι απολύτως υποκριτική η αναφορά, του ενόχου για την σημερινή κατάσταση κου Βενιζέλου, περί των ανέργων, για τους οποίους ο ίδιος ενδιαφέρεται αφού πρώτα τους έστειλε στον κάλαθο της εργασιακής ανέχειας.
Σε απόλυτη συνταύτιση με τον εσχάτως προσελθόντα στη σφαίρα της αναξιοπιστίας χώρο της ΔΗΜΑΡ, παλεύουν για να εφαρμοστούν πολιτικές ανακούφισης. Δηλαδή, πολιτικές ανακύκλωσης των ανέργων με πεντάμηνα επιδόματα καταισχύνης, αντί να προτείνουν πολιτικές ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Παράγωντας και οι δύο σε αγαστή σύμπραξη με τον κο Σαμαρά την πολιτική του κοινωνικού αυτοματισμού, στρέφοντας τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα ενάντια στους δημόσιους. Και αν αυτό ήταν κάτι, που κανείς θα το περίμενε από τους εκπροσώπους του παλαιού δικομματισμού και δημιουργούς της κρίσης, κάτι τέτοιο δεν το περίμενε από το κόμμα της ΔΗΜΑΡ.
Δυστυχώς το είδαμε και αυτό, κρίμα και κατάντια … αλλά όλα στην ζωή πληρώνονται, πολύ περισσότερο οι κοροϊδίες, οι απάτες και τα ψέματα.
Παράγωντας και οι δύο σε αγαστή σύμπραξη με τον κο Σαμαρά την πολιτική του κοινωνικού αυτοματισμού, στρέφοντας τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα ενάντια στους δημόσιους. Και αν αυτό ήταν κάτι, που κανείς θα το περίμενε από τους εκπροσώπους του παλαιού δικομματισμού και δημιουργούς της κρίσης, κάτι τέτοιο δεν το περίμενε από το κόμμα της ΔΗΜΑΡ.
Δυστυχώς το είδαμε και αυτό, κρίμα και κατάντια … αλλά όλα στην ζωή πληρώνονται, πολύ περισσότερο οι κοροϊδίες, οι απάτες και τα ψέματα.
* Γράφει ο Ανδρέας Νεφελούδης, στέλεχος της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ
