Της REBEKA HARMS. Συμπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος / Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία
Φαίνεται, ότι οι πολιτικές για την κρίση σε όλη την Ευρώπη καθοδηγούνται από μια ιδέα: ότι η σταθεροποίηση των χρηματιστικών αγορών είναι πιο σημαντική από τη σταθερότητα στις ζωές των ανθρώπων...
Φαίνεται, επίσης, ότι καμία χώρα στην Ε.Ε δεν έχει υποστεί τέτοιες ταλαιπωρίες όπως η Ελλάδα, ενώ αντίθετα άλλες χώρες παραμένουν ανέγγιχτες. Ορισμένες απ' αυτές, όπως η Γερμανία, συζητούν ακόμη και την περικοπή φόρων στο εσωτερικό τους, ενώ δίνουν συμβουλές στο εξωτερικό. Αυτό φαντάζει άδικο και δικαιολογεί πράγματι ένα αίσθημα βαθιάς οργής.
Θα ήθελα να εξηγήσω σε ποιο βαθμό συμμερίζομαι αυτό το αίσθημα.
Πιστεύω πως, όταν βλέπω την κρίση στην Ευρώπη, είναι σημαντικότερο να κοιτάζω τους Ευρωπαίους και όχι τα κράτη. Σ' αυτή την κατάσταση τίποτα δεν οδηγεί σε πιο θολά συμπεράσματα από τον άστοχο εθνικισμό: δεν είναι η Γερμανία, η Φιλανδία και η Ολλανδία που πληρώνουν για κάποιους στην Ελλάδα, την Ιρλανδία ή την Πορτογαλία και ίσως σύντομα την Ιταλία και την Ισπανία.
Η εθνική ρητορεία το μόνο που κάνει είναι να αποκρύπτει τα εσωτερικά χάσματα σ' αυτές τις χώρες.
Από ποιους εξαρτώνται αυτοί οι άνθρωποι στις πολιτικές αποφάσεις;
Με την πίεση των χρηματιστικών αγορών οι πολιτικοί έχουν αποφασίσει να εφαρμόσουν μέτρα με εγγυημένα αποτελέσματα: περικοπές στον προϋπολογισμό και αυξήσεις στον ΦΠΑ. Αυτά τα μέτρα πλήττουν σκληρότερα τη μεσαία τάξη και τους λιγότερο ευνοημένους περισσότερο από τους εκατομμυριούχους. Η πρόσφατη οικονομική πτώση στην Ευρώπη μπορεί να εξηγηθεί καλύτερα με την πτώση στην κατανάλωση, η οποία οφείλεται στα μέτρα λιτότητας.
Ο στόχος της οργής μας πρέπει να είναι η διόρθωση αυτής της πορείας, σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.
Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κριτικάρουμε τον τρόπο λήψης των αποφάσεων του Συμβουλίου, ο οποίος έχει ακολουθήσει το πλαίσιο του «τόσο λίγο, τόσο αργά» από την αρχή της κρίσης, κάνοντας δύσκολη τη ζωή των Ελλήνων.
Παλεύουμε για ισορροπημένη οικονομική διακυβέρνηση, υπό διαφανή και δημοκρατικό έλεγχο.
Παλεύουμε για αποτελεσματική χρηματοπιστωτική ρύθμιση, έτσι ώστε οι τράπεζες να εμπλέκονται λιγότερο συχνά στην καταστροφική κερδοσκοπία και να σταματήσουν να στηρίζονται στην κρατική βοήθεια.
Παλεύουμε για δικαιότερη φορολογική πολιτική για να γίνει αδύνατη η φοροδιαφυγή.
Θέλουμε, επίσης, οι τράπεζες να συμμετάσχουν στο κόστος της κρίσης μέσω ενός φόρου στις χρηματιστηριακές συναλλαγές.
Στις περισσότερες περιπτώσεις το κάνουμε αυτό ενάντια στην αντίσταση των συντηρητικών κομμάτων στο Ευρωκοινοβούλιο, τα οποία τείνουν να βλέπουν τον εαυτό τους ως τους «κολλητούς» της χρηματιστικής βιομηχανίας.
Ομως τίποτα απ' αυτά δεν θα σώσει την Ευρώπη, εάν οι λαοί στα κράτη-μέλη δεν συμβάλλουν επίσης.
Βλέποντας από τις Βρυξέλλες την κατάσταση στην Ελλάδα, υπάρχει ένα ερώτημα που με προβληματίζει. Γιατί δεν υπάρχει ένα κίνημα πολιτών για την αναγέννηση του ελληνικού κράτους; Στην οργή ενάντια στις περικοπές των συντάξεων και τα φορολογικά χαράτσια δεν έχω ακούσει κάποια αναφορά για ένα κίνημα υπέρ της φορολογικής πειθαρχίας και της επαρκούς διοίκησης, ένα κίνημα ενάντια στη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή.
Οταν το περίγραμμα αυτού του μετασχηματισμού γίνει ορατό, η Ευρώπη πρέπει να εμπλακεί σε ένα σχέδιο για την Ελλάδα. Ενα σχέδιο που θα πηγαίνει πέρα από τη λιτότητα και θα βοηθάει μια βιώσιμη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Πάνω απ' όλα αυτό το σχέδιο πρέπει να εστιάσει στις ενεργειακές υποδομές.
Εν τέλει, η Ελλάδα έχει τεράστιες δυνατότητες στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Το σχέδιο θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί μέσω ευρωπαϊκών ομολόγων και των ταμείων συνοχής. Μόνο εάν οι έλληνες πολίτες αγκαλιάσουν αυτό το νέο ξεκίνημα μπορεί ένα τέτοιο σχέδιο να πετύχει.
ΠΗΓΗ: enet.gr
