Συν/ξη στη ΝΕΤ - εκπομπή"Πρωινή Ενημέρωση"
Για την εκταμίευση της 7ης δόσης και την Ευρωζώνη:
Αυτό που είπε ο ανταποκριτής σας στη Βόννη επιβεβαιώνει αυτό που έχουμε πει εδώ και 20 μήνες, ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό. Και δεν το λέω αυτό ως ένα βολικό...
επιχείρημα, που θα μπορούσε να καλύψει τα λάθη μας, τις αστοχίες μας ή τις καθυστερήσεις μας. Το λέω γιατί είναι η ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Η Ελλάδα δεν εκπροσωπεί παρά μόνο το 3% του ευρωπαϊκού δημοσίου χρέους και η ελληνική οικονομία δεν εκπροσωπεί παρά μόνο το 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι στρατηγικό, δομικό και διαρθρωτικό της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλο και περισσότερο επιβεβαιώνεται ο Πρωθυπουργός, όταν έθετε αυτό το κρίσιμο ζήτημα και τότε πολλοί στην Ελλάδα, ακόμα και στην Κυβέρνησή μας ή στην παράταξή μας δεν μπορούσαν να το καταλάβουν.
Η Ευρώπη, όπως έχει δομηθεί δεν μπορεί να απαντήσει στις πιέσεις των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών. Γίνεται ένα μεγάλο παιχνίδι γεωστρατηγικού και γεωοικονομικού χαρακτήρα κόντρα στην ευρωζώνη. Υπάρχουν δυνάμεις και μέσα στην Ευρώπη που θέλουν να επιβάλουν τις οικονομικές και στρατηγικές τους επιλογές πάνω στα μέλη της ευρωζώνης και γενικότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Υπουργός Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών έρχεται την Παρασκευή και συμμετέχει στο Συμβούλιο Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, στο ECOFIN. Αυτό είναι μια δραματική εξέλιξη. Η ελληνική κοινωνία, οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν που βρισκόμαστε ως χώρα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση και τι επιδράσεις και συνέπειες θα έχουν αυτές οι δραματικές εξελίξεις πάνω σε όλους μας. Βρισκόμαστε σε συνθήκες ακήρυχτου ή κηρυγμένου πολέμου. Διεθνούς, οικονομικού και χρηματοπιστωτικού πολέμου.
Ασφαλώς ο “εχθρός” μας δεν είναι η κοινωνία, γιατί είμαστε μέσα στην κοινωνία. Εχθρός είναι όλες εκείνες οι δυνάμεις που σπρώχνουν θεσμούς, που σπρώχνουν την ευρωζώνη σε καταστάσεις που δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτή την δομική κρίση. Τι είναι αυτή η κρίση; Είναι η πρώτη εκδήλωση δομικής κρίσης της παγκοσμιοποίησης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως είναι φτιαγμένη δεν μπορεί να ανταποκριθεί και να απαντήσει στις διεθνείς πιέσεις. Ευρώπη όμως δεν είναι μόνον η Γερμανία, ούτε μπορούμε να πορευτούμε με μια γερμανική Ευρώπη. Και αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση.
Η Ευρώπη δεν ήταν και δεν μπορεί να είναι μόνο Τράπεζες. Η Ευρώπη δεν είναι μόνο κεφάλαια και ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων. Η Ευρώπη είναι οι λαοί της, είναι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοί της, είναι η παραγωγική της οικονομία, είναι οι ελπίδες και οι προσδοκίες των λαών της Ευρώπης.
Ακριβώς επειδή οι ηγεσίες τα τελευταία 15-20 χρόνια στην Ευρώπη αφέθηκαν, τελικά, να γίνουν όμηροι του κεφαλαίου και των τραπεζών οδηγηθήκαμε εδώ, χωρίς μηχανισμούς ρύθμισης και οικονομικής διακυβέρνησης. Αυτό πληρώνει σήμερα η Ευρώπη και αυτό πληρώνουν οι κυρίαρχες πολιτικές ελίτ στην Ευρώπη.
Η φυγή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, η έξοδός της θα ήταν καταστροφική για τη χώρα. Θα ήταν μια εθνική καταστροφή μεγέθους ανάλογου αυτών που έζησε η πατρίδα μας τον 19ο και τον 20ο αιώνα. Η λέξη χρεοκοπία και έξοδος από την Ευρωζώνη πραγματικά, θα οδηγήσει τη χώρα σε τριτοκοσμικές καταστάσεις.
Για την παρούσα κατάσταση της χώρας και τη στάση των συνδικαλιστών:
Τα πράγματα πρέπει να ειπωθούν με ειλικρίνεια για να καταλάβει τα διακυβεύματα η ελληνική κοινωνία. Ασφαλώς υπάρχουν κυβερνήσεις και υπάρχουν δυνάμεις σε ευρωπαϊκές χώρες που σπρώχνουν τις αδύναμες και προβληματικές χώρες του Νότου στην έξοδο.
Δεν έχουμε διατροφική ασφάλεια και δεν έχουμε ασφάλεια παραγωγής αγροτικών προϊόντων και εισάγουμε αγροτικά προϊόντα παρ’ ότι έχουμε βελτιώσει - και πρέπει να τα λέμε τα καλά, όχι μόνο τα αρνητικά - τα δύο τελευταία χρόνια, σημαντικά το αγροτικό ισοζύγιο και τις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων έναντι των εισαγωγών.
Όμως μην ξεχνάμε τα τρομακτικά, ιστορικά, δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Εγκληματικά λάθη. Γιατί; Γιατί χάθηκαν σημαντικοί κοινοτικοί πόροι που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, κλαδικές βιομηχανίες, κλαδικούς τομείς, τον αγροτικό τομέα και ακόμα και τον τομέα των υπηρεσιών. Απλώς η κυρίαρχη άποψη μετά την μεταπολίτευση ήταν ότι η Ελλάδα θα είχε συγκριτικό πλεονέκτημα μόνο στις υπηρεσίες.
Η Ελλάδα δεν έχει συγκριτικό πλεονέκτημα μόνο στις υπηρεσίες. Έχει και στον πρωτογενή αγροτικό τομέα, κατά την άποψή μου. Είμαι από μια αγροτική περιοχή και πιστεύω ότι μπορούμε να βρούμε μια δυναμική ανάπτυξη στον αγροτικό τομέα, με σύγχρονες καλλιεργητικές μεθόδους, με ανταγωνιστικά, ποιοτικά αγροτικά προϊόντα. Άρα, λοιπόν το πρόβλημα είναι και δικό μας. Είναι πρόβλημα παραγωγικού οικονομικού μοντέλου το οποίο πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων. Δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη, χρειάζεται πολύ κόπος, πολύ προσπάθεια, πολύ «αίμα», πολλές συγκρούσεις για να φύγουμε απ’ αυτή την θνησιγενή κατάσταση που ζούμε τα τελευταία 40 χρόνια.
Η ελληνική κοινωνία οφείλει να συνειδητοποιήσει την τραγική κατάσταση και τις δραματικές συνθήκες τις οποίες βιώνει η χώρα μας στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του διεθνούς συστήματος. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να φύγει από τις εποχές των ψευδαισθήσεων, της ευωχίας και της αμεριμνησίας. Θα αναφερθώ σε 2-3 τελευταία, πραγματικά, πολύ ατυχή περιστατικά.
Σήμερα, μέρος της ελληνικής κοινωνίας είναι οι κοινωνικές κατηγορίες, είναι οι κοινωνικές οργανώσεις, είναι η ΔΕΗ και οι Συνομοσπονδίες των ταξιτζήδων.
Τι εκφράζει αυτό το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ που αρνούνται αυτή τη στιγμή σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία να βοηθήσουν; Είναι βγαλμένοι από τη μήτρα του ΠΑΣΟΚ και αυτούς πληρώνουμε, γιατί πολλές φορές σπείραμε ανέμους και τώρα θερίζουμε θύελλες. Γιατί εμείς τους καλύψαμε τα ασφαλιστικά τους ταμεία, τις ασφαλιστικές τους εισφορές, τις συντάξεις τους. Αυτά πρέπει να τα ξαναδούμε όλα. Εάν οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ και όχι η συντριπτική πλειοψηφία, δεν κατανοεί την τραγικότητα της κατάστασης, πρέπει να ξαναδούμε πολλές από τις πολιτικές μας και τις αποφάσεις μας απέναντι στη ΔΕΗ. Γιατί δεν μπορεί σε μια περίοδο που η χώρα πρέπει να πιάσει τους δημοσιονομικούς στόχους, προκειμένου να μην αποτελέσει το βολικό πρόσχημα για όλους εκείνους που σχεδιάζουν έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, να αρνούνται αυτή τη στιγμή, να συμβάλλουν μέσα από το μέτρο που πήραμε για την ειδική εισφορά για την δομημένη επιφάνεια. Με ποιο δικαίωμα η Πανελλήνια Συνομοσπονδία Ταξιτζήδων απειλεί με έναν “τραμπούκικο” και τρομοκρατικό τρόπο τους βουλευτές ή τους πολίτες; Αυτός είναι, ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας.
Για τις ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας:
Πρέπει να θυμίζουμε τα έξι χρόνια της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Πρέπει να θυμίζουμε τα έξι χρόνια διοίκησης της ΕΡΤ από τη Νέα Δημοκρατία, που έγινε πλιάτσικο και πάρτι. Πρέπει να θυμίσουμε τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα εκείνης της 6ετίας.
Λάθος μας, πολλές φορές πολιτικό, που το πληρώνουμε σήμερα. Αφήσαμε να δημιουργηθεί ένα αντιμνημονιακό μέτωπο το Μάιο του ’10 με ένα λαϊκιστικό τρόπο από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης και από τη Νέα Δημοκρατία χωρίς να συγκρουστούμε, χωρίς να απαντήσουμε και να αποκαλύψουμε την υποκρισία στην ελληνική κοινωνία, στον ελληνικό λαό.
Για την εξέλιξη του προβλήματος της χώρας:
Δεν είναι ίδιες οι οικονομικές, οι κοινωνικές και οι ευρωπαϊκές συνθήκες μ’ αυτές που ήταν τον Οκτώβριο του 2009. Εμείς βεβαίως ξεκινήσαμε με ένα άλλο πρόγραμμα. Σήμερα όμως, με διαφορετικές συνθήκες, η πολιτική και αν θέλετε και η ηθική νομιμοποίηση που έχει η Κυβέρνηση, εδράζεται στην ανάγκη και στην εθνική ευθύνη να βγάλουμε τη χώρα από τη βαθιά κρίση και να αποτρέψουμε την χρεοκοπία. Η ηθική και πολιτική μας νομιμοποίηση εδράζεται στο πατριωτικό μας καθήκον και στην εθνική μας ευθύνη να σώσουμε τη χώρα απ’ αυτή την πολύπλευρη επίθεση που δέχεται την τελευταία περίοδο.
Μία κρίση πολιτική, μια αμφισβήτηση της Κυβέρνησης θα οδηγούσε ουσιαστικά σε εκλογές, δηλαδή σε πολιτική αστάθεια. Οι εκλογές σήμερα θα οδηγήσουν σε πολιτικό χάος. Όποιος μιλάει για εκλογές αυτή την περίοδο πραγματικά εκφράζει έναν ανεύθυνο πολιτικό λόγο. Εμείς θα το πάμε μέχρι το τέλος με το όποιο κόστος, για να σώσουμε την Ελλάδα. Είναι μία εθνική αποστολή.
Για τις αντιδράσεις της κοινωνίας:
Ζούμε μέσα στην κοινωνία. Δεν είμαστε κάποιοι τεχνοκράτες εκτός της κοινωνίας στα γραφεία, που αποφασίζουν ερήμην των κοινωνικών προβλημάτων, της αγωνίας του εργαζόμενου, του ανέργου, του μικρομεσαίου, του νοικοκυριού που δεν μπορεί να τα φέρει βόλτα. Το πρόβλημα είναι να συνειδητοποιήσει η ελληνική κοινωνία ότι σε τούτη την κρίσιμη ιστορικά φάση, πρέπει να κάνουμε όλοι θυσίες. Πρέπει όλοι να προσφέρουμε στην πατρίδα.
Πρέπει να περάσουμε από μια κοινωνία δικαιωμάτων σε μια κοινωνία που και αναλαμβάνει και υπερασπίζεται υποχρεώσεις. Το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό λάθος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας ήταν ότι όλοι μας - οι πολιτικές δυνάμεις και οι κυβερνήσεις - καλλιεργήσαμε μια κοινωνία δικαιωμάτων χωρίς να αναδεικνύουμε τις υποχρεώσεις που έπρεπε να αναλάβουν όλες οι κοινωνικές ομάδες.
Το βασικό ζήτημα είναι ότι πρέπει καθημερινά να εμπεδώνουμε την πεποίθηση στην ελληνική κοινωνία ότι οι θυσίες γίνονται κατά τρόπο αναλογικό. Ο καθένας αναλαμβάνει το μερίδιό του και αυτό πρέπει να γίνει με κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό πρέπει να εμπεδώνουμε καθημερινά, προκειμένου να μην έχουμε κοινωνικές αναταράξεις, προκειμένου να διατηρούμε σε μια ισορροπία την κοινωνική συνοχή. Εκεί είναι το στοίχημα, που δεν το έχουμε κερδίσει ακόμη. Αυτό το στοίχημα πρέπει να το κερδίσουμε για πολλούς λόγους.
Έχει στοιχεία κοινωνικής δικαιοσύνης, παρά τον επώδυνο χαρακτήρα του, το μέτρο που πήραμε για τη δομημένη επιφάνεια. Γιατί έχει πολλαπλές προσεγγίσεις ανάλογα με τις αξίες χρήσης γης και τις αξίες της ακίνητης περιουσίας ανά πολεοδομική ζώνη. Άλλο θα πληρώσει ο πολίτης, ο οικογενειάρχης στην Πετρούπολη και στο Περιστέρι και άλλο στα βόρεια προάστια. Έχει στοιχείο κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι Έλληνες έχουν επενδύσει στην ακίνητη περιουσία. Το έχουν δείξει τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών. Αυτό δεν ήταν ένα πρόσθετο μέτρο. Ήταν ένα αναγκαστικό μέτρο, μια αναγκαστική επιλογή να διορθώσουμε αποκλίσεις και αστοχίες.
Βλέπετε το κράτος, τον μεγάλο ασθενή για τον οποίο συζητούμε σήμερα. Βλέπετε τις υπηρεσίες του, βλέπετε ότι έκαναν λευκή απεργία συγκεκριμένοι κλάδοι εργαζομένων για να μην εισπράξουν τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου. Δείτε πως συμπεριφέρονται άλλες κοινωνικές κατηγορίες. Εδώ υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, υπάρχει η παρακμή της ελληνικής κοινωνίας, την οποία πρέπει να βγάλουμε από αυτό το τέλμα. Δεν θέλω να κάνω τον ιεραπόστολο αλλά είναι η πιο ιστορική αποστολή, μεταπολεμικά, που έχει αναλάβει η ελληνική κυβέρνηση. Δείτε πώς συμπεριφέρονται κοινωνικές κατηγορίες, σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Σαν να ζούμε σε κόσμους οικονομικής ανάπτυξης. Σας είπα και πάλι ότι θα περάσουμε την κρίση μόνο με θυσίες. Και το στοίχημά μας είναι οι θυσίες αυτές να είναι αναλογικές και δίκαιες.
Δεν γίνεται τίποτε άλλο. Όμως δεν θα πάμε σε τριτοκοσμικές καταστάσεις, ώστε η Ελλάδα να ζήσει αυτό που έζησαν οι χώρες του ανατολικού συνασπισμού το 1989. Εάν τώρα δεν προσέξουμε σε αυτή τη δραματική συγκυρία και αν όλοι δεν συνειδητοποιήσουμε τα διακυβεύματα, θα ζήσουμε τριτοκοσμικές καταστάσεις στη χώρα. Αυτά πρέπει να τα ξέρουμε.
Για το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα:
Είναι μια κυρίαρχη αντίληψη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία δυστυχώς είμαστε αναγκασμένοι λόγω των πολιτικών συσχετισμών αλλά και των αναγκών της χώρας μας να διαχειριστούμε. Είναι η αντίληψη των δημοσιονομικών περιορισμών, της περιοριστικής πολιτικής, της δημοσιονομικής λιτότητας, που σ' εμάς οδήγησε σε ύφεση και αυτό είναι το σοβαρό πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας. Και αλλού βέβαια, όπως στη Γερμανία, οδήγησε σε μεγάλα πλεονάσματα.
Αυτή η απόσταση ανάμεσα σε χώρες με πλεονάσματα και χώρες με τρομακτικά ελλείμματα, ορίζει τη σημερινή δομική, διαρθρωτική και στρατηγική κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και μιας και μας ακούν οι συμπολίτες μας να καταλάβουν ποια είναι η μεγάλη στρατηγική σύγκρουση με όρους παγκοσμιοποίησης. Δείτε την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών. Παλεύει η κυβέρνηση Ομπάμα με μια επεκτατική πολιτική, να σώσει την αμερικάνικη οικονομία και να κρατήσει ένα στοιχειώδες κοινωνικό κράτος. Έχουμε τη σύγκρουση δύο μεγάλων στρατηγικών, μια επεκτατική δημοσιονομική πολιτική στις Ηνωμένες Πολιτείες και μια βαθιά περιοριστική πολιτική λιτότητας στην Ευρώπη, με κυρίαρχη τη Γερμανία. Αυτή είναι η μεγάλη σύγκρουση που κινδυνεύει να ανατρέψει τις βάσεις του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Αυτά είναι τεράστια διακυβεύματα. Η ελληνική κοινωνία αυτά πρέπει να καταλάβει. Δεν είμαστε απομονωμένοι εδώ στη γωνία της Ευρώπης και ο καθένας χορεύει στους ρυθμούς της αμεριμνησίας του. Τα πράγματα δεν πάνε άλλο.
