Του Ρούσσου Βρανά
Τι να σκέφτονται άραγε τώρα οι ευρωπαϊκές ηγεσίες;
Το πιο πιθανό σενάριο είναι αυτό:
πως τα ποντάρισαν όλα στον ρόλο τους ως θεματοφυλάκων της οικονομικής ορθότητας.
Πως δεσμεύτηκαν σε μια αμείλικτη... λιτότητα μέχρις εσχάτων.
Και πως αποδείχτηκε πως έκαναν λάθος.
Δεν θα το ομολογήσουν όμως σε κανέναν. Εχουν τόσο πολύ ευτελιστεί, που θα εξακολουθήσουν μέχρι την ύστατη στιγμή να υποστηρίζουν παραδοξολογίες.
Επειδή ξέρουν καλά, πως μπροστά στα μάτια του κόσμου έχουν πια ξεγυμνωθεί.
Επειδή ξέρουν καλά, πως δεν είναι πια παρά χρεοκοπημένα ζόμπι, όπως τις χαρακτηρίζει ο οικονομολόγος Μπραντ Ντελόνγκ, που ποντάρουν ακόμη και στο πιο απίθανο ενδεχόμενο: τη νεκρανάστασή τους.
Η πολιτική που εφάρμοσαν, ήταν από την αρχή καταδικασμένη.
Επειδή μια κρίση χρέους δεν μπορεί να λυθεί ποτέ, αν δανειστές και οφειλέτες δεν καθίσουν στο ίδιο τραπέζι.
Το αδιέξοδο είναι βέβαιο, όταν οι δανειστές δεν εννοούν να αποδεχτούν, ότι δεν θα πληρωθούν και όταν οι οφειλέτες δεν μπορούν να πληρώσουν.
Τότε, οι οφειλέτες παύουν να ξοδεύουν, ώσπου να δουν τι θα τους περισσέψει και οι δανειστές παύουν να δανείζουν, ώσπου να δουν, πόσο μεγάλο θα είναι το «φέσι» που θα πρέπει να φορέσουν. Και έτσι παγώνει η οικονομία.
Πώς λύνεται λοιπόν ένα πρόβλημα υπερβολικού χρέους;
Είναι αυτονόητο, λέει ο Ντέιβιντ Μακουίλιαμς στην ιρλανδική «Ιντιπέντεντ».
Οχι με ακόμη περισσότερο χρέος, αλλά με λιγότερο.
Δηλαδή με τη διαγραφή ενός σημαντικού μέρους του.
Ας πάρουμε για παράδειγμα μια υπερχρεωμένη επιχείρηση. Αν εξαναγκαστεί να πληρώσει τα χρέη της, θα βάλει λουκέτο και δεν θα πληρωθεί κανένας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα υπερχρεωμένο νοικοκυριό. Αν εξαναγκαστεί να πληρώσει τους λογαριασμούς του, θα βουλιάξει και δεν θα πληρωθεί κανένας.
Σε αυτήν την κρίση ξέρουμε σήμερα πια, τίνος το μέρος πήραν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες:
το μέρος των δανειστών. Ομως, αντί να τους σώσουν με τη λιτότητα με την οποία στραγγάλισαν τους λαούς των ασθενέστερων οικονομικά χωρών, τους οδηγούν και αυτούς στην καταστροφή τους.
Το τέλος του παιχνιδιού είναι πια τόσο ορατό, που οι ευρωπαϊκές ηγεσίες έχουν αρχίσει να επιδίδονται σε μια επιχείρηση αποποίησης ευθυνών και αναζήτησης αποδιοπομπαίων τράγων, που εκφράζεται χαρακτηριστικά στα μέσα ενημέρωσης. Ο λαϊκισμός της «Μπιλντ» δικαιώνεται με την υπόδειξη εξιλαστήριων θυμάτων από τη γερμανική πολιτική ηγεσία, σχολιάζει η βρετανική «Ντέιλι Τέλεγκραφ».
Και στο εσωτερικό των υπερχρεωμένων χωρών, οι ηγεσίες που υποτάχτηκαν στη «λογική» της λιτότητας, εντείνουν τη κυνηγητό μαγισσών, εις βάρος όλων εκείνων που είχαν υποστηρίξει λύσεις οι οποίες στόχευαν στην απαλλαγή από τα δεσμά του χρέους.
Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες χρονοτριβούν, ώσπου να υποκύψει ο πιο βολικός αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι όμως φανερό, πως, όταν πια αυτός θα έχει ξεψυχήσει πάνω στο θυσιαστήριο, δύσκολα θα μπορεί τότε κανείς να διακρίνει νικητές και ηττημένους ύστερα από αυτήν τη «σφαγή του ευρώ», του νομίσματος που, μολονότι θεσπίστηκε για να ενώσει την Ευρώπη, σήμερα απειλεί τη διάλυσή της.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
