Αναρίθμητες αιτίες οπλίζουν πολεμικές σκέψεις και τροχίζουν μαχαίρια δηκτικών επιθέτων.
Αλλά τι νόημα έχει να ξαναπείς ψεύτες τους ψεύτες και ανίκανους τους ανίκανους;
Αλλωστε οι ίδιοι φροντίζουν να ανανεώνουν το... παλίμψηστον των γνωστών χαρακτηρισμών, με νέους.
Οι «τζιτζιφιόγκοι» έχουν τον λόγο
*** CUT: Αποδοκιμάστηκε ο πρωθυπουργός στην κηδεία του Λάκη Σάντα. Αν πήγαινε στις έρημες εφορίες, όπου δεν υπάρχει ούτε χαρτί για τα φωτοτυπικά, ή αν ξεπέζευε σε κάποια γειτονιά με σκονισμένες βιτρίνες και άπορα βλέμματα, θα καταλάβαινε καλύτερα τι σημαίνει προπηλακισμός και κοινωνία εν βρασμώ
*** Εδώ είμαστε. Στο Δέλτα της Παλαιστίνης, όπου συναντήθηκαν μονοιασμένοι οι ηγέτες της Φατάχ και της Χαμάς, υπό τις υλακές και τις απειλές του Νετανιάχου... Δίπλα - στις σελίδες της «Ε», αλλά και προ ημερών στην κρατική τηλεόραση (έξοχη και ξεχωριστή όταν δεν προπαγανδίζει ασύστολα τις τεφρές επιδόσεις των κυβερνώντων) - ο Νταβίντ Γκροσμάν, ο Ισραηλινός συγγραφέας, προβάλλει χοϊκός και ειλικρινής. Μιλούσαν οι ρυτίδες της μεγάλης λύπης, η απελπισία του πολιορκημένου και οι ενοχές του επικυρίαρχου
*** Εδώ ξαναπήγαμε. Αλλά δεν βλάπτει η επανάληψη: η Πορτογαλία γλίτωσε περικοπές μισθών και απολύσεις στο Δημόσιο, απέφυγε τη μείωση του ελάχιστου μισθού, του δώρου των Χριστουγέννων και του επιδόματος αδείας και κατάφερε να μην υπάρξουν αλλαγές στο όριο συνταξιοδότησης. Λιτότητα μεν, ιδιωτικοποιήσεις και δαμόκλεια σπάθη από τους δανειστές, αλλά όχι εξουθένωση, ταπεινωτικές εντολές και εξαθλίωση
[...Κι άντε τώρα να θυμηθείς τους ύμνους των ευρωπαϊστών για τις ιλιγγιώδεις επιδόσεις της Πορτογαλίας, όπως άλλωστε και για τις ανάλογες της Ελλάδος. Μιλούσαν για θαύμα(τα). Αλλά προέκυψε ένας ερειπιώνας. Διότι πίσω από την αφρένεια των προπαγανδιστών, παραμόνευε σκληρή η πραγματικότητα]
*** Κοίτα όμως να δεις πώς αρχίζει βραδιάτικα ένας υπέροχος ανεμοστρόβιλος, απλώς επειδή ποζάρει στις σελίδες ο Μεξικανός ακορντεονίστας που παίζει προς τιμήν του Αγίου Μαλβέρδε, προστάτη των... εμπόρων ναρκωτικών!
Τότε, θυμάσαι τον Οκτάβιο Παζ, παίρνεις αυθαίρετα την «Πέτρα του Ηλιου» για τίτλο, κρατάς στο τσεπάκι για φυλαχτό εκείνον τον στίχο για το ποτάμι που «διπλώνει τα πανιά του, μαζεύει τις εικόνες του και κλείνεται στον εαυτό του», και επιστρέφεις στις γειτονιές της Αθήνας.
Ανάβεις τσιγάρο και χαζεύεις τον πλανόδιο οργανοπαίχτη που παίζει ακορντεόν για την πάρτη του. Και για τις νεραντζιές του δρόμου...
Η «πέτρα του ήλιου» κυλάει στις νότες του.
ΠΗΓΗ: enet.gr
