Του Μ. Γκίβαλου
Mήπως χάσαμε κάποιον πόλεμο και δεν το πήραμε είδηση; Πώς δεχόμαστε σήμερα το «Δ' Ράιχ» να διατάσσει, να επιβάλλει τις βουλήσεις του στους λαούς της... Ευρώπης, να επελαύνει με τα «τάγματα εφόδου», δηλαδή τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, να ασκεί μια πρωτοφανή οικονομική –και ιδεολογική ταυτόχρονα– τρομοκρατία, απαγορεύοντας κάθε αντίθετη πρόταση και σκέψη, θυμίζοντάς μας τις μεθόδους του ολοκληρωτικού καθεστώτος, που αιματοκύλησε την Ευρώπη κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετατρέπεται, με βάση τις πολιτικές αποφάσεις της 25ης Μαρτίου, σε ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ Α.Ε. –όπως προσφυώς επισήμανε ο δημοσιογράφος Γιώργος Δαράτος στην Ελευθεροτυπία–, σ’ ένα στυγνό οικονομικό - κερδοσκοπικό μηχανισμό που αντιμετωπίζει τους Ευρωπαίους πολίτες, τους εργαζόμενους, ως κοινούς οικονομικούς συντελεστές και τα κοινωνικά τους δικαιώματα ως περιττές δαπάνες που εμποδίζουν τον απόλυτο στόχο του μηχανισμού αυτού: το ΚΕΡΔΟΣ.
Ο «βασικός μέτοχος» της εταιρείας, η γερμανική πολιτική ηγεσία, αποφασίζει όχι μόνο για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και για τη μοίρα των λαών και των πολιτικών ηγεσιών τους. Άλλωστε, ελάχιστη σημασία έχει ποιος πρωθυπουργός, ποιο κόμμα κυβερνά σε μια χώρα. Όπως υπενθύμισε η κυρία Μέρκελ στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Πορτογαλίας, με τον ακραίο κυνισμό που διαθέτει, «όποιος και να βγει πρωθυπουργός στις εκλογές, τα μέτρα θα εφαρμοστούν»... Κατά το γνωστόν: ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΠΕΦΤΟΥΝΕ, ΜΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΜΕΝΟΥΝ...
Πώς ανέλαβε ιστορικά αυτό τον κυρίαρχο ρόλο η Γερμανία και πώς τον επέβαλε στην υπόλοιπη Ευρώπη; Μήπως στις αρχές της δεκαετίας του 2000-2010 η Γερμανία δεν είχε –όπως και η Γαλλία– σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα, και μάλιστα «εξαγόρασε» το έλλειμμά της μέσω της γνωστής χρηματοπιστωτικής απάτης; Μήπως στην κορύφωση της διεθνούς κρίσης η γερμανική οικονομία δεν αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα τόσο στον τομέα του τραπεζικού συστήματος όσο και στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας;
Ο τρόπος που αντιμετώπισε τα κρίσιμα αυτά προβλήματα η Γερμανία, η προσήλωση που επέδειξε στο νεοφιλελεύθερο δόγμα, τα κέρδη που αποκόμισε κυρίως κατά τη διάρκεια της δεκαετίας αυτής από τις εξαγωγές της –γεγονός που οδήγησε ταυτόχρονα στην αποδιάρθρωση των οικονομιών των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας– την «ανέδειξαν» ως το πλέον σταθερό θεμέλιο και τον πυρήνα της εδραίωσης και της κυριαρχίας του νεοφιλελεύθερου προτύπου στην Ευρώπη.
Οι αγορές, οι ισχυροί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί –που αποφασίζουν για τη «ζωή» ή το «θάνατο» μιας εθνικής οικονομίας– αναγνωρίζουν σήμερα στη Γερμανία τη χώρα-«πρότυπο» στην οποία θα πρέπει να υποταγούν και προς την οποία θα πρέπει να προσαρμοστούν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες.
Η Γερμανία αποτελεί σήμερα τη «ναυαρχίδα» του συστήματος, που σύρει τις υπόλοιπες χώρες στο «πέλαγος» του ανταγωνισμού με «πυξίδα» το νεοφιλελεύθερο όραμα...
Με την ουσιαστική αλλαγή της Συνθήκης της Λισσαβώνας ακόμα και το Μάαστριχτ φαντάζει δημοκρατικό...
Στην πράξη, τα εθνικά Κοινοβούλια υποβαθμίζονται, όπως και το Ευρωκοινοβούλιο αλλά και η ίδια η Κομισιόν, που ήδη έχει περιπέσει στην αφάνεια.
Τις αποφάσεις θα τις λαμβάνει το «Συμβούλιο των Αρχηγών» (Πρόεδροι Δημοκρατίας και Πρωθυπουργοί), δηλαδή, στην πράξη, θα αποφασίζει η Γερμανία και οι υπόλοιποι θα συναινούν...
Δεν αναφερόμεθα καν στους ηγέτες των χωρών-μελών οι οποίες θα έχουν ενταχθεί σε Μνημόνια και στον περίφημο «μηχανισμό στήριξης», αφού ο μόνος ρόλος που θα τους έχει εναπομείνει θα είναι εκείνος του επήλυδος, του ικέτη, που θα προσφέρει συνεχώς «θυσίες» στο βωμό της ΕΞΟΥΣΙΑΣ και του ΚΕΡΔΟΥΣ, ο οποίος ανήκει ήδη στην ηγέτιδα Γερμανία.
Η Ευρώπη αποκτά ήδη το δικό της ΜΝΗΜΟΝΙΟ και το δικό της ΔΝΤ.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"
