ΥΠΑΡΧΕΙ δικαστική απόφαση, σεβαστή και εκτελεστέα και η κρίση μας δεν έχει να κάνει με δικαστές. Απλά θυμηθήκαμε το «άκρα δικαιοσύνη είναι αδικία» των αρχαίων και τη «σχετικότητα» του Αϊνστάιν μεταφερμένη στη ζωή. Με τη λογική μας και πέρα από γραπτούς νόμους, βάλαμε στη ζυγαριά αμαρτίες, τιμωρίες και «τιμωρίες»
. Συγκρίναμε ποσά, παραλληλίσαμε πράξεις και στοιχίσαμε ανθρώπους μετρώντας την ηθική τους. Μαζί και την πολιτική ηθική-αν ακόμα αναπνέει, στην Ελλάδα της υπερβολής, της αταξίας και της διαφθοράς.
ΔΕΝ έκλεψε, δεν εισέπραξε δραχμή με την ενέργεια του ο Παναγιώτης Ψωμιάδης και αυτό κάνει τη διαφορά. Τη διαφθορά την κάνουν άλλοι και το «σύστημα». Εκείνοι που τους κοιτάς και δεν σε κοιτούν γιατί είναι στο… πουγκί τους καρφωμένη η ματιά. Παλικάρια που μπήκαν πένητες στην πολιτική, φεύγουν «πλουτήσαντες» και φύλλο δεν κουνιέται.
ΕΙΠΑΝ την πολιτική «πόρνη» και τους (κάποιους) πολιτικούς χωρίς μπέσα, ωστόσο, μόνο με τον Ψωμιάδη που «αμάρτησε» όσο ο πιο έντιμος των πολιτικών, όλα λειτούργησαν στην ώρα τους και με… υποδειγματική συνέπεια. Όταν, σε περιπτώσεις απείρως χειρότερες και σοβαρότερες, όλα της διαδικασίας δείχνουν αγκυλωμένα, με ρυθμούς χελώνας και δεν εννοούμε τους δικαστές. Τις παράπλευρες δυνάμεις εννοούμε που δίνουν μάχες στο σκοτάδι και τους μηχανισμούς. Για να μην τιμωρηθεί ο… δικός τους και εκτεθεί το κόμμα και η παράταξη, για να ξεκάνουν (νόμιμα) τον «ελευθεριάζοντα» και μη… εντάξιμο.
ΕΧΕΙΣ, λοιπόν, τους Άκηδες καμαρωτούς να κόβουν βόλτες, χωρίς τιμωρία και ποινή στην πλάτη, να μοιράζουν δηλώσεις και αγωγές. Τους Ρουσόπουλους των Βατοπεδίων και των τριών βιλών (απ’ τη δημοσιογραφία) να ετοιμάζονται για (ξανα)μπάσιμο στην πολιτική που τους έλειψε, τους Εφραίμηδες ατιμώρητους και τους Μαντέληδες και Τσουκάτους σχεδόν να τους έχουμε ξεχάσει. Τους ατιμώρητους μιζαδόρους, γιατί μεσολάβησε η πολιτική που εξουδετερώνει τις εισαγγελικές παρεμβάσεις με τον γνωστό νόμο περί μη ευθύνης και με την πανοπλία της ασυλίας αμαρτωλών (και) του κοινοβουλίου μας.
ΝΑ ξαναπάμε στον Π. Ψωμιάδη με τους πιστούς φίλους και τους φανατικούς εχθρούς. Εμείς βρισκόμαστε στη μέση και με την αλήθεια, γραδάροντας την ανθρωπιά μέσα από τα πολλά σωστά, που δεν μπορούν να σβήσουν τα λιγοστά και λάθη. Ούτε να αμαυρώσουν συνολικά έναν άνθρωπο που δεν θα φύγει απ’ την πολιτική πλουσιότερος. Κι αν αυτό(ν) δεν το προσέξουμε, χάθηκε το παιχνίδι της κάθαρσης. Τέλος, και αν μου επιτρέπεται το α’ ενικό-στάθμισα το φιλότιμό του μέσα από 3-4 συνεντεύξεις μαζί του που χάνονται στο παρελθόν και στην αγωνία του στα «θεσσαλονικιώτικα» που είναι ο καημός του.
