Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που των έλεγαν Γιάννη. Ο Γιάννης ήταν αρχηγός σε μια ομάδα στην πόλη του, που έπαιζαν μπάλα σε πολλές γειτονιές. Ο Γιάννης σε μια γειτονία έπαιζε μόνο με δυο παιδάκια. Με τον Τάσο...
και τον Χρήστο. Ο Γιάννης και ο Τάσος ήταν φίλοι από παλιά, τότε που ο Γιάννης ήθελε να γίνει μεγάλος και τρανός αρχηγός σε μια άλλη γειτονία και ο Τάσος τον είχε βοηθήσει πολύ τότε, αλλά ο Γιάννης δεν τα είχε καταφέρει. Με τον Χρήστο είχαν γίνει φίλοι πρόσφατα γιατί ο Χρήστος πήγαινε πολλά δώρα στην ομάδα (μπάλες, παπούτσια κ.α.).
Υπήρχε και ένα άλλο μικρό παιδάκι που το έλεγαν Σπύρο. Ο Γιάννης δεν τον έπαιζε το μικρό Σπύρο. Έφταιγε που φορούσε άρβυλα ή που ήταν από το βουνό; Ίσως που δεν τον ήθελαν τα αλλά παιδιά της γειτονίας και για να μη τα στεναχωρήσει δεν τον έπαιζε.
Έτσι κάθε Σάββατο που έπαιζε η ομάδα, ο Γιάννης (μαζί με το τρίτο του μάτι) έλεγε για τον Σπύρο ότι χρέωσε την γειτονία με το βιβλίο του, ότι τους απαξίωσε, ότι έκανε παρέα με τον Παμπούκη (!!!), ότι είναι «πράσινο τούρμπο» και αλλά πολλά τέτοια κακά.
Για τον Τάσο και τον Χρήστο έλεγε βέβαια τα καλύτερα.
Πέρασε ο καιρός και ο Γιάννης αγάπησε τον μικρό Σπύρο και άρχισε να τον παίζει. Μόνο αυτόν, τους άλλους τους ξέχασε. Έτσι κάθε Σάββατο που έπαιζε η ομάδα, ο Γιάννης έλεγε για τον Σπύρο ότι είναι καλό παιδί, ότι προσφέρει στην ομάδα, ότι τους έχει βάλει όλους στην σειρά, είναι πολύ εργατικός κ.α. Πλέον ο Γιάννης αγάπησε τον μικρό Σπύρο και κάθε Σάββατο που έπαιζε η ομάδα έλεγε τα καλύτερα.
Τι συνέβη και άλλαξε έτσι ξαφνικά ο Γιάννης?
Μα φυσικά τον άγγιξε το πνεύμα των Χριστουγέννων !!!
Σ.σ. Τα ονόματα στην ιστορία είναι τυχαία (?) και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
