Ασφαλώς οι αναγνώστες των «λοιμωδών» θα έχουν ακούσει, ότι ο Κύριος δημιούργησε όλο τον κόσμο εκτός από την Ολλανδία και την Ελλάδα, δύο χώρες που έπλασε ο... ανθρώπινος μόχθος.
Οι Ολλανδοί, συνετοί, εργατικοί και μεθοδικοί, όρθωσαν ένα πανίσχυρο δίκτυο φραγμάτων που τιθασεύει την οργή του ωκεανού και προφυλάσσει την παραγωγή μεγατόνων γάλακτος, διοξινών και μεθανίου, με τα οποία οι συμπατριώτες των Ρέμπραντ και Κρόιφ κατέκλυσαν τον κόσμο.
Η συντεχνία των Ελλήνων αντιθέτως, βολεμένοι τζαμπατζήδες, διεφθαρμένοι και κοπρίτες, για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, κατασκεύασαν και κατέσπειραν στα νερά της Νοτιοανατολικής Μεσογείου νησιά παντός σχήματος και μεγέθους, που συναγωνίζονται κατά τον αριθμό τις οργανώσεις της ελληνικής αριστεράς.
Και ωσάν να μην ήταν αρκετή η εκμαυλιστική ομορφιά των νησιωτικών όρμων για την αειφόρο ανάπτυξη της χαυνωτικής διασκέδασης και της επιδοτούμενης αεργίας, οικοδομήθηκαν από τις κυβερνήσεις των παρελθόντων ετών, στον περίγυρο της χώρας, εκτεταμένες και πολυδαίδαλες ακτές με αφάνταστη ποικιλία κόλπων, ακρωτηρίων, χερσονήσων, πορθμών, λιμνοθαλασσών, φυσικών λιμένων και αφιλόξενων πόντων, με αρχαίους ερειπιώνες και θαλασσοδαρμένους βράχους, από τους οποίους συλλέγουν πεταλίδες οι γαστρίμαργοι και ρίμες οι ποιητές.
Αλλά το πράγμα, πλέον, ξεπερνά τα όρια της λογικής. Εάν αριθμήσουμε τα νησιά ολοκλήρου της Ευρώπης πλην Ελλάδος, θα τα βρούμε λιγότερα από τα νησιά του Αργοσαρωνικού. Το μήκος των γερμανικών ακτών είναι ζήτημα εάν υπερκαλύπτει την ακτογραμμή της Χαλκιδικής.
Και, ευτυχώς, το νέο ευρωπαϊκό Σύνταγμα που οραματίζεται η κ. Μέρκελ θα άρει την ανισοκατανομή των παραλιών. Και πράττοντας άριστα, συμφωνήσαμε.
Η κρίση που βιώνουμε σήμερα δεν είναι μόνο οικονομική. Κατέρρευσε ένα σύστημα αξιών που κτίστηκε την εποχή της μεταπολίτευσης.
Στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, προκειμένου να αποτινάξουν τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της αγροτικής οικονομίας, ίδρυσαν γιγαντιαίες βιομηχανίες αγνοώντας πού θα πουλήσουν τα προϊόντα τους. Η καταστροφή ήταν περισσότερο από βέβαιη.
Εμείς συσσωρεύσαμε ακτές επί ακτών για έναν τουρισμό χωρίς τουρίστες. Θα αντιληφθούμε το λειτουργικό κόστος που υποχρεούται να καλύψει ο ελληνικός λαός -χάριν των βολεμένων-, εάν αναλογιστούμε τα χρήματα που δαπανώνται για την απαιτούμενη ενέργεια αφενός και τη συντήρηση ή ανανέωση των φθαρμένων υλικών της παραλίας αφετέρου.
Αλλεπάλληλα ηλιοβασιλέματα, συνεχείς κυματισμοί, ακατάπαυστοι άνεμοι, καταναλώνουν τα τελευταία ενεργειακά αποθέματα ενός σπάταλου κράτους. Οι τιμές των αδρανών υλικών (νερά, βράχια, θάμνοι, άμμος) έχουν φτάσει στα ύψη, ποσά που διπλασιάζουν οι νέες βιοκλιματικές τάσεις, η λαιμαργία της ορνιθοπανίδας και ο τουρκικός ανταγωνισμός.
Συζητείται λοιπόν η μεταφορά των ελληνικών ακτών στις χώρες της Βαλκανικής, όπου ήδη λειτουργούν ελληνικές βιομηχανίες καπνού και άλλες μονάδες κατασκευών και μεταποίησης.
Και όσον αφορά τις παραλίες των νησιών, οι οποίες μεταφέρονται διά θαλάσσης, προτείνεται η παραχώρηση μερίσματος στις ακτοπλοϊκές εταιρείες για την πληρωμή των ναύλων. Το πρόβλημα περιπλέκεται σχετικά με τα θαλάσσια μέτωπα της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδος, που θα αντιμετωπίσουν κατά τη μεταφορά τα μπλόκα των αγροτικών κινητοποιήσεων και των οργανώσεων ανυπακοής. Μόνη λύση, πλήρης και οριστική, είναι η πώληση της χώρας από την κυβέρνηση του 19%.
Αγαπητοί αναγνώστες, η συνθήκη των Βερσαλλιών προέβλεπε και ένα κράτος για τους Κούρδους, εφόσον κάποιος εκπρόσωπός τους ήταν εξουσιοδοτημένος να την επικυρώσει. Αλλά επειδή, έως την εποχή εκείνη, πατρίδα των Κούρδων ήταν όπου ανέμιζε το μπαϊράκι των αρχηγών -του Μουλά Μουσταφά Μπαρζανί δηλαδή, ή του Τζαλάλ Ταλαμπανί- η συμφωνία ουδέποτε υπεγράφη. Κυρίαρχο κουρδικό κράτος δεν υφίσταται, αλλά ηγέτες των Κούρδων με το όνομα Μουλά Μουσταφά Μπαρζανί και Τζαλάλ Ταλαμπανί ζουν και βασιλεύουν.
Σύμφωνα με μια θεωρία, οι Κούρδοι ανθρωπολογικά είναι οι στενότεροι συγγενείς των Ελλήνων. Επικροτούμε.
ΠΗΓΗ: enet.gr
