Οταν η 16χρονη Βρετανίδα Λουίζα Μπολ πέφτει για ύπνο, µπορεί να χρειαστεί ακόµη και 10 ηµέρες για να ξυπνήσει τελείως. Η Λουίζα ζει εδώ και δύο χρόνια µε µια σπάνια ασθένεια που αποκαλείται η «νόσος της ωραίας κοιµωµένης».
Εξαιτίας του Συνδρόµου Κλάινε-Λέβιν (KLS), όπως είναι η επιστηµονική ονοµασία της....
ασθένειας, η Λουίζα έχει κοιµηθεί στη διάρκεια γιορτών, γενεθλίων φίλων της και των µισών απολυτήριων εξετάσεών της. Εµφάνισε τη νόσο το 2008, στα 14της, παρουσιάζοντας συµπτώµατα που έµοιαζαν µ’ αυτά της γρίπης.
Ηταν στο σχολείο της, στο Σάσεξ, όταν άρχισε να κουτουλάει από τη νύστα µέσα στην τάξη και να συµπεριφέρεται παράξενα. «∆εν ήξερα τι έκανα, τι έλεγα», λέει µιλώντας στο BBC.
«Είχα παραισθήσεις και µετά δεν θυµάµαι τίποτε. Ξαφνικά όλα έγιναν ένα κενό και κοιµήθηκα για 10 ηµέρες. Ξύπνησα και ήµουν και πάλι µια χαρά».
Οι γονείς της, ο Ρικ και η Λότι, τρόµαξαν την πρώτη φορά, καθώς είδαν την κόρη τους να είναι ανήσυχη και ευερέθιστη. «Ηταν πολύ δύσκολο να την ξυπνάµε, όµως ξέραµε ότι έπρεπε να της δώσουµε τροφή και νερό,έπρεπε να την πάµε στην τουαλέτα», είχε πει παλιότερα ο 44χρονος πατέρας µιλώντας στην «Ντέιλυ Μέιλ». Προσπαθούσαν να την ξυπνούν κάθε 22ώρες. «Βιαζόµασταν να την κάνουµε να φάει το φαγητό της, όµως έλεγε ασυναρτησίες και έµοιαζε σαν να υπνοβατεί. Οταν ξυπνούσε, µια εβδοµάδα ή δέκα ηµέρες µετά, δεν θυµόταν τίποτε».
Τώρα ξέρουν πότε η Λουίζα αρχίζει να µπαίνει σ’ αυτή την κατάσταση περιοδικής υπερυπνίας, επειδή γίνεται ευερέθιστη. Οµως µπορεί να µην έχουν ούτε καν αυτή την «προειδοποίηση». «Το καλοκαίρι του 2009 επιστρέφαµε από διακοπές στη Μάλαγα και άρχισε να περιέρχεται σ’ αυτή την κατάσταση καθώς πηγαίναµε στο αεροδρόµιο. Κοιµήθηκε στο αεροπλάνο και τη βγάλαµε στα χέρια όταν είχαν βγει όλοι οι επιβάτες. Τη βάλαµε στο αυτοκίνητο, πήγαµε σπίτι και κοιµήθηκε άλλες επτά ηµέρες. Μια άλλη φορά που κάναµε διακοπές µιας εβδοµάδας µε τροχόσπιτο, κοιµήθηκε σε όλη τη διάρκειά τους…».
Η ασθένεια πήρε το όνοµά της από τον Βίλι Κλάινε, έναν νευρολόγο από τη Φρανκφούρτη, και τον Μαξ Λέβιν, ψυχίατρο από τη Νέα Υόρκη, που διαπίστωσαν τα συµπτώµατά της σε ασθενείς το 1925 και το 1936.
∆εν υπάρχουν φάρµακα, που να αµβλύνουν τα συµπτώµατα, όµως η ασθένεια συνήθως εξαφανίζεται τόσο ξαφνικά όσο εµφανίσθηκε, συνήθως έπειτα από 10 έως 15 χρόνια.
«Ποτέ δεν µε ανησύχησε πραγµατικά η κατάστασή µου, όµως µερικές φορές σκέπτοµαι, “γιατί εγώ;”, επειδή ήµουν πάντα υγιής», λέει το κορίτσι στη Φράνσις Κρόνιν του BBC. «Συνέβη ξαφνικά και δεν υπάρχει κανένας λόγος που συνέβη και αυτό µερικές φορές µε αποθαρρύνει. Οµως το συνήθισα τώρα και έµαθα να ζω µ’ αυτό. Είµαι ένα ιδιαίτερο παιδί».
ΠΗΓΗ: τα νεα on-line, Του Γιώργου Αγγελόπουλου gangel@dolnet.gr
