Κανείς δεν έχει γλιτώσει από τη βλακεία

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Όσο περνούν τα χρόνια (μετά την …ενηλικίωση) συνειδητοποιεί κανείς, πως το πραγματικό έλλειμμα των κοινωνιών δεν είναι τόσο οικονομικό ή συναισθηματικό ή πολιτικό, όσο είναι συνειδησιακό.

Δηλαδή, η βλακεία, η αμορφωσιά και η περιορισμένη αντίληψη σαρώνουν. Και όχι δεν μιλάμε για τυχόν φυσιολογικά νοσήματα, που προφανώς είναι ζήτημα της ιατρικής, αλλά για μια συνειδητή ασυνειδησία που έχει επεκταθεί στο σύνολο των κοινωνιών μας.

Δεν είναι καν ταξική. Φτωχοί και πλούσιοι είμαστε εξίσου για τα μπάζα.

Δεν χρειάστηκε να μας χτυπήσει μια πανδημία, ώστε να καταλάβουμε, αυτό που ήδη ξέραμε. Πως η ανθρωπότητα έχει πολύ δρόμο ακόμα, μέχρι για τα στοιχειώδη.

Αυτά είναι τα πνευματικά εφόδιά μας, με αυτά πορευόμαστε.

Και αλίμονο σε εκείνους που νομίζουν, πως όλη αυτή η βλακεία είναι διαχειρίσιμη.

Προσωπικά, δεν έχω και πολλή διάθεση, να εξηγώ όλη την ώρα σε ανθρώπους, που αδυνατούν να καταλάβουν μερικά απλά πράγματα.

Και ποιος είμαι άλλωστε για να νομίζω, πως αποστολή μου στη ζωή είναι να νικήσω τη βλακεία.

Δεν έχω και το δικαίωμα (κανείς μας δεν το έχει), να ορίσω σε οποιονδήποτε, τι θα σκέφτεται και τι θα πιστεύει.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει, ότι έχει γλιτώσει κανείς από τη βλακεία.

Μια μέρα θα σου χτυπήσει την πόρτα. Νόμος.

Πού κολλάει κιόλας η πανδημία; Μα, έδωσε ήδη την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα. Αποκάλυψε, όσο λίγα γεγονότα το καταφέρνουν, την απόλυτη γύμνια της ανθρωπότητας, γιατί περί γύμνιας πρόκειται. Και θα συνεχίσει να το κάνει ο ιός, δεν τελειώσαμε μαζί του. Η Δύση απλά επανέρχεται σ’ αυτό που ήταν πάντα (τουρίστας), αφού το πέτυχαν ήδη μέσω των lockdowns και της εργαλειοποίησης του φόβου, να μετατρέψουν μια επικίνδυνη πανδημία σε μια απλή γρίπη και το κυριότερο να βρεθούν στο απυρόβλητο για τις τρομαχτικές ελλείψεις και τους χιλιάδες θανάτους στα πλουσιότερα, υποτίθεται, κράτη. Κάλυψαν τα νώτα τους, σε απόλυτο βαθμό, με ένα κάρο περισπούδαστα βλακώδεις εξηγήσεις και φυσικά οι εθνικισμοί είχαν και έχουν πάλι τον πρώτο λόγο, αφού τίποτα δεν μας ενώνει· όπως θα συμβεί και με την κλιματική αλλαγή.

Προσωπικά, το θεωρώ πολύ επικίνδυνο, που πήρε το λόγο κάθε λογής τυχάρπαστος για επιστημονικά θέματα.

Όπως, επίσης, ότι η τρομοκρατία ήταν πάλι η επιθυμητή τακτική για την …διαπαιδαγώγηση των κοινωνιών.

Για τις ευκαιρίες που γέννησε (και αυτή) η κρίση δεν μου κάνει εντύπωση, business as usual.

Γι’ αυτό, και μετά τα σύντομα αμερικανικά lockdowns, αποφάσισα να μην ασχοληθώ μαζί της (με την πανδημία). Εντάξει, έπαιξε σημαντικό ρόλο και η δολοφονία Floyd, με όσα επακολούθησαν, ώστε ο κορονοϊός να περάσει σε τριτοδεύτερη μοίρα.

Αλλά ο βασικός λόγος ήταν ότι ο καθένας μας (γενικά εννοώ, από τους πολίτες μέχρι τα …υψηλά κλιμάκια) επέλεξε το αφήγημα που τον βόλευε, και τους χαρακτηρισμούς που ταίριαζαν και κάπου, ώπα.

Δεν έχω, βέβαια, την αυταπάτη που έχουν αρκετοί, πως υπάρχει κοινή λογική (μέχρι και η λογική υποκειμενική είναι, δηλαδή ο καθένας βαφτίζει λογική τη δικιά του) αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι το να ζεις σε μια κοινωνία, αυτομάτως παραγκωνίζει την ανάγκη για συνεννόηση.

Είναι αδύνατον να ορίσουμε τι συνιστά «λογική», αλλά θα μπορούσαμε, ως μέλη μιας κοινωνίας, να συμφωνήσουμε (εφόσον το θέλουμε) για μερικά απλά πραγματάκια, όπως ότι πρέπει να έχουμε πρόσβαση όλοι μας σε καθαρό νερό ή πως δεν βολεύει την ευρύτερη κοινωνία, να μπορεί κάποιος να χτυπάει με το όχημά του πεζούς.

Η κοινή λογική είναι στην ουσία μια μασκαραμένη δυστοπία, όπου κάποιος θα επιβάλλει την «λογική» του στους υπόλοιπους, αλλά χωρίς συνεννόηση (βασικό συστατικό οποιασδήποτε κοινωνίας) δεν θα πάμε και πολύ μακριά. Ήδη άρχισε να διαφαίνεται, τι μας περιμένει στο άμεσο μέλλον.

Ο ορισμός της ιδιωτείας στην τελική αυτό είναι: λειτουργώ απομονωμένος από την υπόλοιπη κοινωνία, aka χωρίς συνεννόηση. Κάνω ό,τι γουστάρω (που το λες και υγεία), αλλά χωρίς να υπολογίζω τις συνέπειες για τους άλλους (που αντιθέτως, είναι πρόωρος θάνατος για τις κοινωνίες μας και τις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα).

Δεν ξέρω πώς μπορείς να συνεννοηθείς με έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι η Γη είναι επίπεδη, αλλά (μας αρέσει δεν μας αρέσει) μένουμε στον ίδιο πλανήτη μαζί του και κάπως πρέπει να έρθουμε σε μια συνεννόηση.

Οι άνθρωποι, βέβαια, δεν ξέρουν να συνεννοηθούν. Όλοι έχουμε πάντα δίκιο και όλοι οι άλλοι πάντα έχουν άδικο.

Ακόμα και στις ΗΠΑ όπου ο διάλογος είναι πολύ ευκολότερος απ’ ό,τι σε κάτι μεσαιωνικά προπύργια, ο κανόνας αυτός μοιάζει να υπερισχύει σε ουκ ολίγες περιπτώσεις.

Η ανθρωπότητα κάνει πως δεν καταλαβαίνει, ότι έχει χωριστεί σε φατρίες και …νοικοκυριά (λόγω του διαίρει και βασίλευε της ελίτ και της τρομερής δυσπιστίας και του μίσους που έχει κυριεύσει τους υπόλοιπους) και κάνει πως δεν καταλαβαίνει, ότι ο ψαλμός αυτός θα είναι κοντός, αλληλούια.

Και έχω αρχίσει να πιστεύω, ότι η πρόοδος δεν είναι απαραίτητο ότι θα έρθει ως ένα φυσικό επακόλουθο του περάσματος του χρόνου. Δεν είναι καθόλου δεδομένο πως οι άνθρωποι θα …εξημερωθούν. Τουλάχιστον, 15.000 χρόνια έχουν περάσει από την μέρα που ο πρώτος άνθρωπος είπε στον δεύτερο «αυτό είναι δικό μου», φτιάχνοντας και τον πρώτο φράχτη της Ιστορίας, οπότε πού στηρίζουμε την πεποίθηση, ότι δεν θα περάσουν άλλα 15.000; Πουθενά. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, η ανθρωπότητα να παραμείνει κολλημένη στη δεισιδαιμονία, την αμορφωσιά, την ψευτομαγκιά και στην προσμονή ενός καλύτερου μέλλοντος που ίσως δεν θα έρθει απλά ποτέ.

Η συμπεριφορά των ανθρώπων, άλλωστε, δεν είναι γενετική ή κληρονομική. Ούτε το επίπεδο της αντίληψής τους. Αν ήταν, τότε τα παιδιά των επιστημόνων θα ήταν επιστήμονες. Συνήθως, δεν είναι. Οπότε, είναι αδύνατον κάθε γενιά να βελτιώνει προοδευτικά την κατάσταση, απλά και μόνο επειδή κληρονόμησε λίγα …γονίδια παραπάνω από ό,τι η προηγούμενη.

Άλλωστε, κάτι άλλο μετατρέπει μαζικά τους ανθρώπους σε ρομποτάκια και τους άνδρες σε μαζικούς δολοφόνους, με αποτέλεσμα κάθε …επαναστατική γενιά να καταφέρνει να επαναλαμβάνει τον ίδιο κύκλο.

Αν θέλουμε να σπάσουμε τον κύκλο, είναι τώρα ή ποτέ. Τόσο απλό.

Όπως και στη ζωή, γενικότερα, δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες.

Δεν ξέρω, δηλαδή, αν θα καταφέρουμε (στο δικό μου χρόνο) να τα βάλουμε με αυτή τη μηχανή παραγωγής ηλιθίων και τεράτων, πριν μας καταβροχθίσει αυτή ή τα …προϊόντα της.

Σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να αποδεχθούν το πρόβλημα και ίσως να το λύσουν.

Το να λες «δεν ξέρω», είναι πολύ καλύτερο απ’ το να έχεις άποψη για όλα.

Γιατί λέγοντας «δεν ξέρω» ανοίγεσαι στο να μάθεις. Έστω κάτι.

Αντιθέτως, αν το ξέρεις ήδη, δεν χρειάζεται και να το μάθεις. Άρα, να το αμφισβητήσεις.

Και μια μέρα τα ξέρεις …όλα και δεν αμφισβητείς τίποτα (απ’ όλα αυτά).

Με εκτίμηση,

Άρης

Υ.Γ. Το γράφω ξεχωριστά, για να μην μπλέξει με όσα έγραψα παραπάνω, τα οποία δεν αφορούν αυτό εδώ. Νομίζω, ότι θα μάθουμε την προέλευση του ιού σε λίγα χρόνια (εφόσον δεν εργαλειοποιηθεί και αυτό, και καταλήξουμε σε μια ιστορία τύπου «το Ιράκ έχει όπλα μαζικής καταστροφής») αλλά δεν θα αποδοθούν ποτέ οι όποιες πραγματικές ευθύνες για πολλούς και διάφορους λόγους. Επίσης, ασχέτως από πού ή τι προήλθε ο ιός, οι ευθύνες της Κίνας και των άλλων δυτικών κρατών που έκαναν τα στραβά μάτια για χάρη του χειμερινού τουρισμού (σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ τα πρώτα μαζεμένα κρούσματα ήταν τουρίστες που επέστρεψαν από τις χειμερινές τους διακοπές) είναι ήδη γνωστές και βάσιμες, αλλά ποιος θα τις αποδώσει; Παράλληλα, οι ελλείψεις όλων των χωρών σε ΜΕΘ και γιατρούς, που οδήγησε στην εκτόξευση της θνησιμότητας, είναι επίσης γνωστές και βάσιμες, αλλά ποιος θα τις αποδώσει; Και νομίζω, ότι η κάθε χώρα βρήκε μια βολική, επίσημη δικαιολογία για την κατάντια της. Από την Ελλάδα της ατομικής ευθύνης και του προαιώνιου lockdown, τις ΗΠΑ του Trump, τη Σουηδία του «έτσι είναι η ζωή», την Κίνα της «δυτικής προβοκάτσιας», την Γερμανία του «οι άλλες χώρες φταίνε», την Ταϊβάν του «πάντα είναι η Κίνα» μέχρι τις χώρες που τα πήγαν καλά καθαρά από τύχη, κανένας μα κανένας δεν επέδειξε ή θα επιδείκνυε την ικανότητα να προστατεύσει τους πολίτες του. Είναι αυτό, που μου είπε προχθές ένας φίλος μου συζητώντας για την πιθανή διαρροή ραδιενέργειας σε αντιδραστήρα της Κίνας πως, αν είχε να επιλέξει ποιος θα διαχειριστεί έναν αντιδραστήρα ανάμεσα στην Ιαπωνία, την Σοβιετική Ένωση, τις ΗΠΑ, την Κίνα ή οποιαδήποτε άλλη χώρα, δεν θα επέλεγε κανέναν, γιατί όλοι λένε ψέματα, όλοι συγκαλύπτουν και όλοι βάζουν το κέρδος πάνω από την ασφάλεια, οπότε δεν έχει σημασία ποια σημαία θα έχει ο αντιδραστήρας που θα μας τινάξει στον αέρα μια μέρα. Είναι σαν να επιλέγεις αν θα μείνεις μια νύχτα στο ίδιο κλουβί μαζί με ένα λιοντάρι, μια τίγρη ή μια λεοπάρδαλη. Μήπως το κλουβί είναι το πρόβλημα;

(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, εμένα μου κάνουν πολύ καλό στην διαχείριση της κατάστασης και στο να μη λαλήσω τα κείμενα του Βασίλη και ο Επίκουρος. Όποτε βλέπω τα δύσκολα, σκέφτομαι “τι θα έκανε ο Επίκουρος;”. Έχε πάντα δίπλα σου ή μαζί σου τα Άπαντα του Επίκουρου. Οδηγός επιβίωσης, σε κάθε κατάσταση. Να είσαι καλά).

ΠΗΓΗ: pitsirikos.net