Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Δεν θα ασχοληθώ με το (άλλο ένα) μακελειό στο San Jose, ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει ο αριθμός των θυμάτων (τουλάχιστον 7) και το μόνο που μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα, είναι πως ο δράστης είναι...
σίγουρα άνδρας· άντε, γιατί όλο το ξεχνώ.
Θα προσθέσω, επίσης, τα συγχαρητήριά μου στους Κολομβιανούς, τους Παλαιστίνιους και όποιον άλλον λαό αντιστέκεται κατά ενός παγκόσμιου συστήματος και των εκάστοτε τυραννικών θεσμών του, αποφεύγοντας να γίνω γραφικός.
Τα συλλυπητήριά μου, σε όσους δεν το κάνουν. Ζούμε σε μια εποχή, που θα κρίνει όσο λίγες τη συνέχεια· κρίνει ακόμα και αν θα έχουμε συνέχεια, αλλά μην εμμείνουμε σε γενικολογίες και ευχολόγια.
Το σύστημα - ο καπιταλισμός - οργιάζει να αναπτυχθεί και άλλο, και άλλο, και άλλο· και εμείς σε λίγο δεν θα υπάρχουμε ούτε για να ικανοποιούμε τα βίτσια του. Ήδη, περισσεύουμε.
Δεν ξέρω, τι περιμένουν πολλοί άνθρωποι να τους συμβεί (ασχέτως αν βρισκόμαστε σε πανδημία ή σε πολυετές σερί ανάπτυξης), όταν ζουν σε έναν κόσμο που κυριαρχεί το δόγμα «η οικονομία πάνω από τους ανθρώπους». Μα, λεφτά θέλουμε, ανθρώπους έχουμε πολλούς.
Όταν η αξία ενός χαρτονομίσματος υπερβαίνει την αξία της ανθρώπινης ζωής, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό μας.
Πριν ένα χρόνο, για την ακρίβεια στις 25 Μαΐου του 2020 δολοφονήθηκε ο George Floyd από τον Derek Chauvin και τους συναδέλφους του για ένα χαρτονόμισμα.
Δεν θα γράψω τι ακριβώς συνέβη τότε, πώς, γιατί.
Δεν ήταν εξάλλου πρωτοφανές και δεν ήταν η τελευταία φορά.
Η δολοφονία αυτή ήταν απλά η αφορμή, για ένα ξέσπασμα που κανένας δεν περίμενε. Δεν ήταν καν το ξέσπασμα που φανταζόμασταν πολλοί, αφού αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα, ήταν όμως κάτι που φάνταζε αδύνατο είτε έτσι ή αλλιώς.
Οι επόμενες περίπου 20 μέρες, μετά την δολοφονία, ήταν το κάτι άλλο, όπως και οι μήνες που ακολούθησαν.
Ταυτιστήκαμε, γνωριστήκαμε, μιλήσαμε, ακούσαμε, είδαμε, ζήσαμε, ονειρευτήκαμε.
Η αμερικανική εξέγερση τάραξε τα ήρεμα νερά της ελεύθερης αμερικανικής οικονομίας.
Και απέδειξε, ότι η απόσταση ανάμεσα στην εξουσία και τους πολίτες δεν ήταν τόση, όσο νομίζαμε. Ήταν τρομαχτικά μεγαλύτερη. Μην σας ξεγελάει το ρεκόρ συμμετοχής στις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Η πραγματική απήχηση στους θεσμούς είναι κάπως αποκαρδιωτική, αν και δεν τους τρομάζει τόσο αυτό, πάντα μειοψηφία είναι.
Μπορώ κιόλας να επιβεβαιώσω, ότι, προς το παρόν, δεν έχει αναδυθεί μια πραγματικά αντισυστημική τάση· αν δεν γίνεται αυτό κατανοητό, τότε να το πω και αλλιώς: μια κοινωνική κατακραυγή για το κόστος διαβίωσης και την ίδια την ποιότητα της διαβίωσης γενικότερα, γιατί, αν θέλουμε πραγματικά να λύσουμε το πρόβλημα, αυτό είναι το πρόβλημα.
Δεν ξέρω κιόλας, ούτε ένα χρόνο μετά, σε τι βαθμό ακριβώς επηρέασαν τις ΗΠΑ εκείνες οι ταραχώδεις μέρες και αν τελικά τις επηρέασαν (κατά τη γνώμη μου, ναι, αλλά είναι δύσκολο να ξεκαθαριστεί), ενώ, αν θέλουμε φυσικά να είμαστε ειλικρινείς, τίποτα ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει, αλλά ποιος είπε, ότι θα ήταν και τόσο «εύκολο»;
Υπάρχει, όμως, και κάτι που άλλαξε.
Μεγάλα κομμάτια της Αμερικής έχουν αρχίσει να ονειρεύονται μια άλλη, διαφορετική ζωή, απ’ αυτό τον βούρκο που επιμένουμε να αποκαλούμε αμερικάνικο όνειρο ή σωστό τρόπο ζωής ή οτιδήποτε άλλο.
Για εμένα εκεί ξεκινούν όλα. Το πού καταλήγουν είναι μια άλλη ιστορία. Απλά, τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν το ονειρευτείς πρώτα. Ονειρεύομαι, άρα υπάρχω.
Ονειρεύεσαι και ό,τι γίνει. Αλλά, πρέπει πρώτα να ονειρεύεσαι. Αλίμονο στους λαούς που δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτό και έχουν αποδεχθεί, ότι όπως τα βρήκαν, έτσι θα τα αφήσουν.
Γιατί ότι μένει στάσιμο, πεθαίνει.
Και έχω δει ήδη μια κοινωνία που αργοπεθαίνει, ώστε να ξέρω και πως είναι μια κοινωνία που αντιστέκεται στον θάνατο· ανεξαρτήτως του βαθμού που το επιτυγχάνει ή το επιχειρεί.
Σε κάθε περίπτωση, ήταν και είναι κάτι το φανταστικό, όλο αυτό που συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει στους αμερικανικούς δρόμους, και ας μην έχει την ένταση εκείνων των υπέροχων τριών εβδομάδων. Και αυτό καμιά φορά αρκεί. Είναι σημαντικό να μαθαίνεις, ότι δεν είσαι μόνος σου. Ίσως να το είχαμε μια ανάγκη παραπάνω λόγω των τελευταίων εξοντωτικών μηνών μας στην Ελλάδα, να νιώσουμε, ότι ζούμε σε μια κοινότητα, αλλά και πάλι.
«Δυστυχισμένη η χώρα που δεν γεννάει ήρωες», είπε ο Άντρεα, ένας μαθητής του Γκαλιλέο.
«Όχι. Δυστυχισμένη είναι εκείνη η χώρα, που έχει ανάγκη από ήρωες», απάντησε ο Γκαλιλέο.
Η Αμερική δεν έχει αλλάξει, όμως αλλάζει. Ή να το πω πιο σωστά, θα αλλάξει. Εν καιρώ.
Γιατί δεν έχει ανάγκη από ήρωες, σωτήρες ή …θαύματα.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Πριν σκάσει η πανδημία έγραφα συνέχεια για την Ελλάδα. Τώρα μπορώ να πω, ότι έχω χάσει πλήρως την επαφή μαζί της. Καλώς γράψαμε για τα πρώτα 200 χρόνια, οπότε τα επόμενα …200 χρόνια είναι ολοδικά της, έχουμε και άλλα να ασχοληθούμε. Βασικά, προσπαθώ καμιά φορά να δω μερικά νέα, μήπως γράψω κάτι (όχι απαραίτητα πρωτότυπο) και η απόσταση είναι αγεφύρωτη. Ειδικά το τελευταίο τρίμηνο δεν έχω πολυκαταλάβει, αν η χώρα βγήκε ή παραμένει στον …πάγο. Και τι στο διάολο συμβαίνει γενικότερα στη χώρα. Είναι σαν να μην υπάρχει τίποτα. Και εμείς έχουμε εμβόλια να ασχοληθούμε, αλλά τέτοια σιωπή στα social media δεν έχω ξαναδεί. Μάλλον επειδή αναβλήθηκαν οι πρόωρες εκλογές, ε; Μόνος λόγος ύπαρξης της Ελλάδας είναι τα δάνεια και τα κόμματα. Και να έχουμε ένα μέρος να παραθερίσουμε εμείς οι ξένοι. Εκτός αν την αγοράσει η Amazon (σε λίγο όλοι αυτοί θα αγοράζουν χώρες, αλλά μην το πείτε παραέξω) και την κάνει χωματερή. Α, έχω ξαναμείνει πίσω και στα podcasts (για νιοστή φορά), γιατί έξω δεν μου αρέσει να τα ακούω και εδώ και πολύ καιρό το σπίτι το έχουμε για να μαζεύουμε την αλληλογραφία. Αν μπορεί κάποιος, να μου κάνει μια περίληψη του τελευταίου μήνα …αστειεύομαι, θα τα ακούσω. Εν καιρώ χοχοχο.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
