Τέσσερα σημεία, που είναι τέσσερα

1. Προ ολίγων ημερών επιστήμονες του ΔΝΤ (και στη συνέχεια η Διεύθυνση του Ταμείου) συνέταξαν κι εξέδωσαν μιαν Έκθεση, την οποίαν υπογράφει μάλλον η Κασσάνδρα (ήτις έβγαινε αληθινή).

Στην Έκθεση αυτή προλέγεται, ότι η τερατώδης ανισοκατανομή των εισοδημάτων οδηγεί σε κοινωνικές αναστατώσεις.

Επίσης, το Ταμείο διαπιστώνει όλο και μεγαλύτερη αποξένωση των κοινωνιών από τις κυβερνήσεις τους, καθώς και βαθειά κρίση εμπιστοσύνης στους πολιτικούς, την πολιτική και το δημοκρατικό σύστημα.

(Ένα κι ένα κάνουν δύο, νεοφιλελευθεριστί όμως μπορεί να κάνουν και οχτώ)…

2. Είναι πλέον γνωστό, ότι οι τρέχουσες πηγές ενέργειας έχουν ένα όριο εκμετάλλευσης έως 30 χρόνια μπροστά το πολύ. Εξαντλούνται. Το ίδιο και λοιποί πόροι. Πολύ πριν απ’ αυτόν τον ορίζοντα, τα τρόφιμα και το νερό θα αποτελούν λάφυρα των ισχυρότερων. Προσέτι οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας υπό το παρόν σύστημα (εκτός από ανεπαρκείς) θα λειτουργήσουν όπως λειτουργούν σήμερα το αέριο και το πετρέλαιο (με πολύ μεγαλύτερο κόστος κατασκευών κι ακόμα πιο φθοροποιό αποτύπωμα στο περιβάλλον)…

(Ένα κι ένα κάνουν δύο, και λόγω πολιτικής ορθότητας, μπορεί να κάνουν και 14)…

***

3. Σε αυτό το τοπίο, είναι «λογικό» ο Μπάιντεν να αναθερμάνει (!) τον Ψυχρό Πόλεμο. Το δόγμα Μπους, «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» εμφανίζεται από τους Δημοκρατικούς (που έχουν μακρά παράδοση σε κάτι τέτοια) βελτιωμένο και επαυξημένο. Χαράζονται διαχωριστικές γραμμές. Όλοι πρέπει να λάβουν θέση, ή από ’δω ή από κει. Πόδια «σε δύο βάρκες» θα κόβονται (ώσπου, στο τέλος, να βυθιστούν και οι βάρκες). Η «Αυτοκρατορία του κακού», ο «Άξονας του Κακού» ανασύρονται από το χρονοντούλαπο και βρικολακιάζουν. Μάλιστα μέσα σε ένα τεχνοτυραννικό καθεστώς, που απλώνεται όλο και περισσότερο στη Δύση.

(Ένα κι ένα κάνουν δύο, πολυπολιτισμικώς όμως μπορεί να κάνουν και 135-4=152)…

4. Μετά την πανδημία και κυρίως μετά τις αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις, το μόνο πράγμα που είναι σε θέση να ευαγγελίζεται το σύστημα (και το «αντισύστημα») είναι η Νέα Κανονικότητα. Μια κανονικότητα στην οποία όλοι θα βρίσκουν τη θέση τους στις μειωμένες προσδοκίες, στις γλίσχρες απολαβές, στο περιθώριο, στα γκέτο, στον φόβο και τον ατομικισμό. Με έναν αποδομητικό «πολιτισμό» για τους λίγους, με στοχευμένη αποβλάκωση για τους πολλούς – με την εκπαίδευση, την υγεία και την ασφάλιση, σκιές από τον κάτω κόσμο.

Είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, που οι άρχουσες τάξεις επαγγέλλονται το χειρότερο, ως καταφύγιο και ως τρόπο ζωής.

(Ένα κι ένα κάνουν δύο, μεταμοντερνικώς όμως μπορεί να κάνουν και μηδέν από μηδέν, ο φούφουτος)…

***

Αν συγκεράσουμε τις τέσσερις ανωτέρω ενότητες, το συμπέρασμα, που αφεύκτως προκύπτει, είναι, ότι φθάνουμε στο τέλος του «μονόδρομου». Ότι ο «Οδικός Χάρτης» που μας έφερε ως εδώ, δεν είναι παρά η Κάθοδος στον Άδη.

Βεβαίως, αν ένα κι ένα κάνουν δύο, για τον μαλάκα τον οπαδό της Τυραννίας κάνουν όσα του πει το Αφεντικό και τα μετρημένα ψίχουλα που του δίνει.

Διότι, εύκολα ο οπαδός κάνει τον βλάκα, για να μη νιώθει ότι είναι προδότης…

ΣΤΑΘΗΣ Σ.

7•IV•2021