Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Καλησπέρα σε σένα και την πολεμόχαρη φυλή μας, που έλεγε η Μαλβίνα.
Πραγματικά, με όλα αυτά που γίνονται και πάνε να γίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο (και την Μέση Ανατολή, που ούτως ή άλλως είναι ένα καζάνι που μόνιμα βράζει), είναι απορίας άξιο, με τόσους...
στρατηλάτες και …Μεγαλέξανδρους εκατέρωθεν, που λίγοι βλέπουν την πλήρη εικόνα και αντ’ αυτού κοιτάνε διαδρομές ερευνητικών πλοίων, υφαλοκρηπίδες, φράχτες, Χάγες, κυρώσεις, NAVTEX, φρεγάτες, βραχονησίδες, ιστορικές συμμαχίες και πετρελαιοπηγές.Αναρωτιέμαι τώρα, τι κοινό έχουν η Αίγυπτος, η Λιβύη, η Κύπρος, ο … Λίβανος, η Συρία και το Ισραήλ, αλλά και η Αρμενία με το Αζερμπαϊτζάν που τσακώθηκαν για μια επαρχία (σας θυμίζει κάτι;), εκτός εννοείται της Ελλάδας και της Τουρκίας, στις οποίες θα επικεντρωθούμε.
Δηλαδή, τώρα ψάχνουμε, ποιος εκτελεί συνήθως χρέη διαμεσολαβητή σε μια περιοχή, που (όλως τυχαίως) ενώ σπέρνουν …ειρήνη, τελικά μας φυτρώνουν συνέχεια πόλεμοι.
Αν στο μυαλό σας ήρθαν η Γαλλία, η Ρωσία ή η …Τουρκία, ξαναπροσπαθήστε, αφού δεν έχουν καλές σχέσεις με όλα τα προαναφερόμενα κράτη, αλλά μόνο με μερικά απ’ αυτά.
Κάποιος άλλος …τσιγκλάει τους γείτονες.
Οπότε, αν στο μυαλό σας έρχονται οι ΗΠΑ, τότε μόλις πιάσατε στα πράσα το …αόρατο χέρι της αγοράς, που ετοιμάζεται να …αυτορυθμιστεί (αφού πρώτα απορρυθμίσει όλη την ευρύτερη περιοχή) και να ξεκαθαρίσει μια και καλή τι γλώσσα θα μιλάνε τα ψάρια στο Αιγαίο και τι οι σαύρες στους αμμόλοφους της Αραβίας.
Πραγματικά, τι άγνοια που υπάρχει. Ενώ όλα τα θερμά επεισόδια, οι «Αττίλες» και τα στρατιωτικά πραξικοπήματα (ή οι απόπειρες αυτών) στις χώρες αυτές και την ευρύτερη περιοχή είχαν πάντοτε την αμερικανική σφραγίδα, ο Έλληνας παραμονεύει για τον Τούρκο και ο Τούρκος για τον Έλληνα, ενώ Αζέροι και Αρμένιοι δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν, ότι είναι τα βατράχια σε όλη αυτή την ιστορία και όχι τα …βουβάλια.
Μάλιστα, η ίδια σφραγίδα παλιότερα ήταν αγγλική, αλλά, ως γνωστόν, οι Αμερικανοί κληρονόμησαν τους περισσότερους χάρτες της πάλαι ποτέ τρανής Βρετανικής Αυτοκρατορίας· η Μέση Ανατολή, η Αραβική χερσόνησος και η Ανατολική Μεσόγειος ήταν ανέκαθεν περιοχές-κλειδί για τους Εγγλέζους και πολλές από τις εμπνεύσεις των Αμερικανών προέκυψαν από αντίστοιχα βρετανικά σχέδια, αλλά μην ανοίξουμε τώρα το κεφάλαιο «αποικιοκρατία», άλλωστε δεν έκλεισε και ποτέ, γράφεται ακόμα, εκτός αν πιστεύουμε ότι οι Πορτογάλοι στη Μοζαμβίκη και οι Γάλλοι στο Μάλι κάνουν τουρισμό.
Πάντως, όλα ξεκίνησαν με το «δρόμο του τσαγιού», τώρα πάμε για τον «δρόμο του πετρελαίου» και αργότερα θα μιλάμε για τον «δρόμο του μεταξιού», όταν η Κίνα θα προσπαθεί να κληρονομήσει τα ίδια σχέδια από την πάλαι πότε αυτοκρατορία των ΗΠΑ.,
Πραγματικά το μόνο που σώζει Έλληνες και Τούρκους από την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, είναι μια νέα Αμερικανική Επανάσταση, μιας και οι …αυτοκρατορίες πέφτουν συνήθως εκ των έσω.
Κάντε, λοιπόν, κάνα κοινό τάμα στην Αγιά Σοφιά, μήπως κερδίσουν τα κινήματα και συμμαζευτούν λιγάκι οι αμερικανικές οπλοβιομηχανίες και ο Uncle Sam (το πολύ πολύ σκοτώνεστε στο δεύτερο ημίχρονο), αλλιώς συνεχίστε να ακονίζετε τις ξιφολόγχες και καθίστε να σκοτωθείτε.
Γιατί όποιος κοιμάται το βράδυ με σκύλους, το πρωί ξυπνάει με ψύλλους. Ή όποιος κοιμάται το βράδυ με τα σκυλιά του πολέμου (τις ΗΠΑ ντε), το πρωί ξυπνάει με τους Τούρκους αγκαλιά στο κρεβάτι.
Sweet dreams, με λίγα λόγια.
Κυριολεκτικά, οι δυο πλευρές είναι τόσο αδιάβαστες σε θέματα Ιστορίας (μόνο κάτι χαζά τσιτάτα έχουν μάθει να ξεστομίζουν ο ένας στον άλλον για το 1453, το 1821, το 1922 κτλ) που πάνε να την πατήσουν για τα καλά.
Υπάρχει και όρος γι’ αυτό: Χρήσιμοι ηλίθιοι.
Ιδέα δεν φαίνεται να έχουν, πόσο βολεύει τις ΗΠΑ ένας πόλεμος στο Αιγαίο (ή νοτιότερα ή δυτικότερα, αφού δεν έχει σημασία το «πού» αλλά το «ποιοι» θα εμπλακούν ενεργά σ’ αυτόν) και πόσο λίγο θα βολέψει τους ίδιους τους άμεσα εμπλεκόμενους, οπότε δεν είναι δύσκολο να μαντέψετε από τώρα, ποιοι θα πληρώσουν τα σπασμένα. Απάντηση: και οι δυο τους.
Εδώ κάπου κολλάει και η πολεμική παροιμία ότι, όταν σκοτώνονται δυο, συνήθως ωφελείται ένας τρίτος.
Οι ΗΠΑ είναι απλούστατα αυτός ο τρίτος, που ωφελείται και θα ωφεληθεί. Κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα να κάνει, από κάθε άλλον, στην παγκόσμια σκακιέρα. Διχάζει, αποδυναμώνει και εισπράττει τα οφέλη.
Και κάποιες άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, απλά μαζεύουν ότι τυχόν πέφτει από το πλουσιοπάροχο γεύμα της αμερικανικής ελίτ.
Δηλαδή, πριν βγάλετε τα μάτια σας, σκεφτείτε λίγο, ποιον συμφέρει όλο αυτό, γιατί εσάς δεν φαίνεται να σας συμφέρει. Όλες οι χώρες της περιοχής «περιέργως» έχουν έχθρες μεταξύ τους, αλλά έχουν και έναν κοινό «φίλο-σύμμαχο». Χμμμμ…
Αν και οι περισσότεροι εντέλει δεν το σκέφτονται πολύ, τους πιάνουν τα …πατριωτικά τους και στο τέλος σκάνε με το κεφάλι στον τοίχο.
Ουσιαστικά, η Ελλάδα με την Τουρκία είναι αυτοί που θα σκοτωθούν για το τίποτα, κυριολεκτικά.
Δυο λαοί που θα μπορούσαν να συνεννοηθούν. Όχι τώρα. Πριν πολλές δεκαετίες. Πριν κάνουν σωρεία λαθών και φανατίσουν τους πολίτες τους. Τώρα φαίνεται να είναι αργά. Επικρατεί τέτοια ηλιθιότητα, που δύσκολα θα μιλήσει η λογική.
Κάτι αντίστοιχο με αυτό που φαίνεται να ξεκίνησαν Αρμένιοι και Αζερμπαϊτζανοί, για μια περιοχή στην οποία πρέπει να είσαι καταδικασμένος από τη φύση για να ζεις εκεί.
Φουσκώσανε σαν τα παγώνια, ξεστόμισαν ο ένας στον άλλον ό,τι βλακεία τους έχει απομείνει και ετοιμάζονται να βγάλουν τα μάτια τους (δεν έχει τελειώσει, έχει και άλλα επεισόδια το έργο) για μερικά βαρέλια πετρελαίου, που κανένας τους δεν θα δει ποτέ.
Το όλο σκηνικό με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τους δυο εταίρους, θυμίζει δυο γνωστούς που πάνε διάφοροι και τους λένε μερικά «αθώα» ψεματάκια του στυλ «ξέρεις, τι είπε για σένα;», «γλυκοκοίταζε τη δικιά σου», «σου έβρισε τη μάνα» και άλλα τέτοια χαζά, οπότε σκοτώνονται με το πού συναντιούνται. Χωρίς να ρωτήσουν ο ένας τον άλλον, αν όλα αυτά ισχύουν.
Για πείτε μου ξανά ποιοι είναι οι χαζοί της υπόθεσης.
Και ποιοι αυτοί που θα γεμίσουν μελανιές και μώλωπες σε όλο τους το σώμα.
Προσωπικά, δεν πιστεύω, ότι η όποια συμφωνία συζητηθεί ή επιτευχθεί (αν δεν συμφωνήθηκε ήδη) ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, στο τέλος αποκλείει τον πόλεμο, αντιθέτως όλα οδηγούν αναπόδραστα εκεί.
Για να έρθουν έπειτα οι ΗΠΑ να επιβάλλουν την ειρήνη με τους δικούς τους όρους, αφού χωρίσουν τους δυο «πολεμοχαρείς», αναδεικνύοντας παράλληλα τα «μεγαλεπήβολα» σχέδια τους για την …ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων περιοχών.
Προσφέροντας νέα δάνεια και νέες κενές υποσχέσεις στα δυο χαζά προτεκτοράτα, που δεν είχανε να φάνε, μου ‘θέλαν και εκστρατείες.
Προσέξτε, λοιπόν, καλά με ποιους κάνετε παρέα. Ειδικά τους αδίστακτους. Οι ΗΠΑ δεν έχουν φίλους. Έχουν «συμμάχους» που αποκαλούν προσωρινά φίλους. Αν τα συμφέροντά τους επιτάσσουν την καταστροφή των «συμμάχων» τους, τότε ξεχνούν και τις φιλίες και όλα. 200 χρόνια στο …κουρμπέτι ακόμα να τους μάθετε.
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες, λέει μια παροιμιώδης φράση στην Αινειάδα του Βιργιλίου.
“Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά”, έγραψε πολύ αργότερα ο Ελύτης.
Αλλά Έλληνες και Τούρκοι παρασύρονται από το τυρί, όσο η φάκα (made in USA) ετοιμάζεται να τους κόψει τα περήφανα και αδειανά τους κεφάλια.
Και πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά τους (δεν) θα είναι.
Και ετοιμάζονται να σκοτωθούν (ή έστω θα το κάνουν κάποια στιγμή, συντομότερα απ’ ό,τι νομίζουμε), για να κερδίσουν όλοι οι άλλοι.
Και αυτοί οι άλλοι τρίβουν από τώρα τα χέρια τους, αφού θα πλουτίσουν αφάνταστα, χωρίς να χρειαστεί να κάνουν απολύτως τίποτα.
Και η ΕΕ με τους Γερμανούς απλά θα συνεχίσουν να κάνουν business με όποιον αναδειχθεί νικητής. Τις ΗΠΑ, δηλαδή.
Θα αφήνουν και από κανένα λουλουδάκι στους μαζικούς τάφους των θυμάτων του ανούσιου πολέμου, προσθέτοντας, πού και πού, μια ακόμα βαθυστόχαστη παπαριά για την αναγκαιότητα της ειρήνης στην περιοχή.
Και η ζωή θα συνεχιστεί, έστω για κάποιους, όπως συνεχίστηκε στη πρώην Γιουγκοσλαβία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και σε ένα σωρό άλλες περιοχές όπου οι ΗΠΑ (και η Δύση γενικότερα) έμπηξαν το δάχτυλό τους, παρασέρνοντας τις τοπικές κοινωνίες σε βλακώδεις πολέμους.
Ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αν τη δεκαετία του ’50 επικρατούσε ο αποκαλούμενος τότε Τρίτος Κόσμος, που συναντήθηκε στην Ινδονησία, ουρλιάζοντας για τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονταν τότε από ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση σε όπλα και πυρηνικά, όσο οι υπόλοιποι πεινούσαν.
Λίγο αργότερα θα «έπεφταν» ο ένας μετά τον άλλον, πλην της Κούβας που για κάποιο λόγο γλίτωσε. Δυστυχώς, τίποτα δεν άλλαξε ως τις μέρες μας. Οι ισχυροί επιβάλλουν τη θέλησή τους σε απόλυτο βαθμό. Αυτό είναι, αγαπούλες μου, ο ιμπεριαλισμός, που δεν σας αρέσει γιατί κάνει κομμουνιστοτζίζ. Σας αρέσει, δεν σας αρέσει, όμως, ούτε που θα σας ρωτήσει o κατακτητής, όταν καρφώσει τη σημαιούλα του στο χάρτη σας. Το φινάλε ενός πολέμου είναι πάντοτε άδοξο.
Ελλάδα και Τουρκία δαπανούν τεράστιο μέρος του προϋπολογισμού τους για όπλα και οι λαοί τους σε λίγο θα πεινάνε (αν δεν πεινούν ήδη), αφού οι χώρες τους μπαίνουν στη βαθύτατη παγκόσμια κρίση όντας οχυρωμένες στα σύνορα και γυμvές σε υποδομές. Και, συνήθως, τους πολίτες μιας χώρας δεν τους προστατεύουν οι φράχτες στον Έβρο αλλά οι υποδομές.
Οι δυο χώρες απλά μοιάζουν σαν τον ηλίθιο, που βγήκε στο κρύο φορώντας περικεφαλαία, τσίτσιδος από το λαιμό και κάτω (οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα είναι συμπτωματική).
Πάντως, οι βαθιές πληγές του πολέμου, αν αυτός τελικά γίνει, θα υπενθυμίζουν συνέχεια στους επιζώντες, ολόκληρες δεκαετίες μετά, ότι στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές.
Εκτός φυσικά αυτών που κάπνιζαν την πουράκλα τους μέσα στη πρεσβεία, όσο έβλεπαν από τον εξώστη τις δυο πλευρές να σκοτώνονται για κάτι ηλίθιες χαρακιές πάνω στο χάρτη.
Οι οποίοι βέβαια είναι (εντελώς τυχαία) ακριβώς οι ίδιοι που πούλησαν τα όπλα, αφιλοκερδώς (sic), με τα οποία σκοτώθηκαν τα δυο …υπερήφανα και μεγάλα έθνη.
Και μετά το πούρο, θα πιούν και ένα ουισκάκι. Άντε και κανένα κονιάκ παρέα με τον ημέτερο «μεσολαβητή».
Όπως πάντοτε: στην υγειά των κορόιδων, των καμμένων βούρλων και των …ηλίθιων πεσόντων.
Αν και πάνω στα μνήματα των θυμάτων δεν θα γράφει «σκοτώθηκε για ένα ηλίθιο βαρέλι πετρέλαιο» αλλά «έπεσε ηρωικά στη μάχη υπέρ της πατρίδος».
Για να παρηγοριούνται οι όποιοι επιζώντες, εκατέρωθεν, με παλιούς και νέους εθνικούς μύθους.
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις, αν θα τους χρειαστείς, να αλληλοσκοτωθούν ξανά για τα …πάτρια εδάφη.
Ήρωες μέσα στα χαλάσματα. Ανίκητοι ηττημένοι.
«Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, να σκοτώνονται οι λαοί για τ’ αφέντη του φαΐ», έγραψε ο Βάρναλης.
«Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη», αναρωτιότανε ο Χικμέτ.
Και οι δυο λαοί τους, τα εξέλαβαν κυριολεκτικά.
Αυτοί, λοιπόν, που σας μετέτρεψαν στα δυο κράτη με τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες, μετά την αφεντιά τους, θα σας αποστρατιωτικοποιήσουν στο όνομα της παγκόσμιας ειρήνης, αφού χυθεί πρώτα το αίμα σας εννοείται, γι’ αυτό το χώμα που είναι δικό τους (των Τούρκων), που είναι και δικό σας (των Ελλήνων) και που στο τέλος δεν θα είναι κανενός σας.
Φάτε, λοιπόν, όπλα, Έλληνες και Τούρκοι, και όλοι οι υπόλοιποι, μιας και χορτάσατε απ’ όλα τ’ άλλα. Στο τέλος, όταν θα έχουν πάρει όλα αυτά τ’ άλλα, θα σας τα πάρουν και τα όπλα, όσα τυχόν θα έχουν απομείνει. Δανεικά ήταν, άλλωστε. Όλα. Απλά, ξέχασαν να σας πουν, ότι δεν ήταν αγύριστα…
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1. Στην μεταφορά του βιβλίου του Νίκου Καζαντζάκη, “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”, στις μεγάλες οθόνες από τον Ζιλ Ντασέν (“Αυτός που πρέπει να θανατωθεί”), υπάρχει μια υπέροχη σκηνή με τον Τούρκο αγά και τον Έλληνα κοτζαμπάση. Κάποια στιγμή ο αγάς λέει στον Έλληνα, που περιμένει να έρθει ο παπάς να τον …διαβάσει: «Που θα πας σύμφωνα με τη θρησκεία σου;». Και ο διάλογος συνεχίζεται. «Στην κόλαση», του απαντά ο κοτζαμπάσης. «Τι παράξενο», αναρωτιέται ο αγάς, «έχω κάνει την ίδια ζωή με σένα, αλλά η δικιά μου θρησκεία υπόσχεται ότι θα πάω στον παράδεισο, όπου με περιμένει πιλάφι, γυναίκες και άλλες απολαύσεις». Ο αγάς αρχίζει να προβληματίζεται. «Ρε συ, μήπως μας παραμυθιάζουν και τους δυο;»
Υ.Γ.2. Αν και δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα αυτά που λέμε, αφού στο τέλος μιλάνε οι …ηγέτες, θα το πω και ας το πάρει το ποτάμι και δεδομένου ότι μάλλον οι πολίτες των δυο χωρών δεν επιθυμούν σύρραξη, στην πλειοψηφία τους, πέραν των γνωστών άγνωστων ηλίθιων που υπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες. Αν οι δυο λαοί απαιτήσουν την ειρήνη, αρνούμενοι να (επι)στρατευθούν (δηλαδή με πολιτική ανυπακοή και τρομοκρατώντας την εξουσία τους), κανένα σχέδιο δεν μπορεί να πετύχει στις πλάτες τους, πίσω από τις πλάτες τους. Αλλά έχουν βαριά την Ιστορία και αφήσανε σουλτάνους και ηλίθιους γόνους να… αποφασίσουν (αν και οι πολιτικοί στο μεταξύ είναι κομπάρσοι, αφού μόνο οι ολιγάρχες των δυο χωρών έχουν έστω κάποιο λόγο σ’ αυτά που αποφασίζουν, ούτως ή άλλως, δηλαδή οι λίγοι εκλεκτοί). Μάθημα Ιστορίας, λοιπόν: Όταν δεν αποφασίζεις εσύ για τον εαυτό σου, θα αποφασίσουν οι άλλοι για σένα. Χωρίς εσένα. Δεν είναι, λοιπόν, στο χέρι σας, αλλά θα μπορούσε να είναι. Αν πάλι αρκεστείτε, να πορευτείτε μ’ αυτό που έχετε, καλού-κακού πάρτε μια ιδέα απ’ το πώς ζουν οι πρόσφυγες σε ένα από τα καμπ ανά την επικράτεια, πάρτε μια ιδέα και από τα άσχημα χωριά που άσχημα καίγονταν στον Καύκασο, γιατί πιο κοντά είναι το μέλλον σ’ αυτό παρά σε οτιδήποτε άλλο. Και ίσως εκείνη τη στιγμή να σας έρθει η φλασιά, αν και αυτό το ξέρουν μέχρι και οι …σκίουροι, ότι, προκειμένου να κερδίσει ένας, πρέπει κάποιος άλλος να καταστραφεί.
(Φίλε Άρη, γράφε εσύ και μην έχεις ενοχές. Εγώ κάνω αγρανάπαυση αυτή την εποχή. Άρη, δεν αποφασίζουν οι Έλληνες και οι Τούρκοι για το τι θα γίνει στην περιοχή αλλά οι “σύμμαχοι” παρέα με τους άθλιους υποτακτικούς τους στις δυο χώρες. Πάντως, θα πρέπει να τελειώσει πρώτα η επιδημία και να εμβολιαστούν οι πληθυσμοί στις δυο χώρες, πριν ξεκινήσει ο πόλεμος. Μην κολλήσουμε και τίποτα. Από την άλλη, οι Έλληνες δεν υπάρχει περίπτωση να πολεμήσουν, για οτιδήποτε δεν αφορά την πάρτη τους, οπότε είναι καλό ότι, αν γίνει πόλεμος, θα γίνει από επαγγελματίες στρατιωτικούς και όχι από χρήστες του Facebook. Άρη, επειδή στο προηγούμενο κείμενο αναφέρθηκες στις μαζικές δολοφονίες στις ΗΠΑ, να μια φωτογραφία από ένα tweet που μου έστειλε ο φίλος Δημήτρης από τη Φλόριντα και η κυρία που το ανέβασε, έγραψε πως αυτό είναι ένα γραφικό της άλλης πανδημίας.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
