Μιας και σε δυο μήνες περίπου η Ελλάδα θα μπει στην πιο αδιανόητη τουριστική περίοδο ever, σας έχω ένα πολύ καλό τουριστικό σλόγκαν:
«Ελλάδα: Η Μεγάλη Έξοδος».
Με αυτή την έννοια, ο τίτλος
«Μωυσής», που αποδόθηκε πέρσι στον σημερινό πρωθυπουργό του προτεκτοράτου, ήταν τελικά κάτι παραπάνω από πετυχημένος.Γιατί φέτος το καλοκαίρι οι Έλληνες δεν θα υποδεχθούν τους τουρίστες· να δω ποιο μήνα ακριβώς θα συνειδητοποιήσουν, ότι και η φετινή σεζόν πήγε στο διάολο.
Φέτος το καλοκαίρι οι Έλληνες θα κρατάνε το διαβατήριό τους στο χέρι και θα σκέφτονται, πώς θα την κάνουν από τη χώρα, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Δεν ξέρω πόσο κοντά στα πραγματικά αισθήματα της κοινωνίας είναι τα social media· πάντως, απ’ όσα διαβάζω σ’ αυτά, σε συνδυασμό με όσα μου μεταφέρουν οι φίλοι μου, μάλλον διαφαίνεται (άλλο) ένα τεράστιο κύμα φυγής από την Ελλάδα. Πιθανόν, το τελευταίο, γιατί παίζει να μην μείνει κανείς πίσω, για να φύγει στο επόμενο.
Σκέφτομαι στο καπάκι εκείνους (αγνοώντας πλήρως τους υπαλλήλους των κομμάτων και των ολιγαρχών) οι οποίοι πιστεύουν, ότι μπορούν να παλέψουν με τον βούρκο. Τους θαυμάζω, δεν θα πω ψέματα.
Απλά, δεν συμμερίζομαι τον όποιο ενθουσιασμό τους, γιατί υποψιάζομαι τι περιμένει στη γωνία.
Αλλά και πάλι. Δεν βλέπω να υπάρχει άλλη επιλογή, για όποιον θέλει να ζήσει με μια κάποια αξιοπρέπεια, από την έξοδο από την Ελλάδα.
«Μα, πάνω στην …επανάσταση; Τώρα που θα …ξεσηκωθεί ο ελληνικός λαός»;
Καμία επανάσταση δεν θα γίνει και κανένας ελληνικός λαός δεν θα ξεσηκωθεί. Και δεν έχει να κάνει με το γεγονός, ότι δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουμε, ούτε με το γεγονός ότι δεν μπορούμε φυσικά να μιλάμε για …επαναστάσεις αλλά για μικρά ξεσπάσματα τη σήμερον εποχή, όταν στη θέση των πολιτών στις «σύγχρονες δημοκρατίες» βρίσκονται καταναλωτές και τουρίστες.
Μπορεί, δηλαδή, κάποια στιγμή να γίνει το περιβόητο συνειδησιακό άλμα του ανθρώπου, αλλά σήμερα το θεωρώ απίθανο, ακόμα και, μια πολύ μαχητική νεολαία να ξεκινήσει από το απόλυτο μηδέν, να πετύχει να ανατρέψει την ελίτ της χώρας και το κυριότερο να ξεπεράσει όλη αυτή την ηλιθιότητα που επικρατεί. Και όχι οποιαδήποτε χώρας, έτσι; Μιλάμε για την Ελλάδα.
Η οποία Ελλάδα σάπισε εδώ και πολλά χρόνια, πέθανε και τώρα βρωμάει υπερβολικά, έχοντας στο τιμόνι της μερικούς εκπληκτικούς ανθρώπους.
Δεν ξέρω, πώς μπορούν τα μεγάλα κεφάλια να ονειρεύονται ανάπτυξη με τον πληθυσμό να εγκαταλείπει τη χώρα, αλλά αφενός δεν είναι το μόνο κουλό και αφετέρου όποιου του πήρε 11 χρόνια να καταλάβει, αυτό που ήταν ξεκάθαρο από τη πρώτη στιγμή, πρόβλημά του.
Μπορεί η Ιστορία να επαναλαμβάνεται μέχρι να καταστεί σαφής, μόνο που δεν ξέρω τι στο διάολο κατέστη σαφές στους Έλληνες τα τελευταία χρόνια (αποδείχθηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και άξιοι απόγονοι του …Λεωνίδα και του …Καραϊσκάκη) οπότε ξέρω σίγουρα το εξής:
Ότι για κάποιους ανθρώπους που δεν έτρεφαν αυταπάτες, ήξεραν δηλαδή σε τι χώρα ζούσαν και ποιοι οι συμπολίτες τους, μάλλον δεν μένει καμία άλλη επιλογή, από το να σηκωθούν να φύγουν. Μήπως σωθούν.
Πραγματικά, όποιος έχει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια και βλέπει τους πολιτικούς της χώρας του να τσακώνονται για Twitter, Facebook και …τηλέγραφους (σε αντίθεση, ας πούμε, με την ελληνική τηλεόραση που παίζει με ποιότητα) πρέπει να νιώθει κάπως μ@λάκας.
Δηλαδή, ασχέτως την βλακεία που κουβαλάνε οι εθνικοί «ευεργέτες», το μεγάλο έλλειμμα της χώρας δεν ήταν ποτέ εκεί που κοιτούσαν οι περισσότεροι.
Παρ’ όλα αυτά, δεν είμαι της άποψης ότι επειδή απέτυχε το οτιδήποτε και ο οποιοσδήποτε τα προηγούμενα 11 χρόνια, δεν μπορεί να πετύχει κανένας ή τίποτα 11 χρόνια μετά.
Όποιος πιστεύει, ότι μπορεί και θέλει να τα βάλει, με το θηρίο που λέγεται Ελλάδα, έχει το ελεύθερο και δεν χρειάζεται και την άδεια ή την στήριξη κανενός.
Ούτε έχει τόση σημασία το έμψυχο δυναμικό μιας χώρας, όσο νομίζουμε.
Καμιά φορά μπορεί να είναι και θέμα χρονικής συγκυρίας. Αν και συνήθως είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς κοινωνικής διαδικασίας· και όχι απαραίτητα συνυφασμένης με τα …κινήματα.
Όμως, αυτό που για μένα καταρρίπτει κάθε πιθανότητα αντίστασης στην Ελλάδα είναι το πιο απλό, το πιο μυστηριακό και το πιο εύλογο.
Γιατί να κάτσει κάποιος να παλέψει με έναν απέραντο βούρκο, όταν είναι τρομαχτικά ευκολότερο να τον εγκαταλείψει;
Και αυτοί που ξεκίνησαν να αντιστέκονται τώρα (λόγω ηλικίας) θα το καταλάβουν στην πορεία.
Η ουσία της …γκρίνιας είναι, πως ούτε ένας δεν μιλάει στη χώρα για το χρέος ή για στάση πληρωμών.
Σχεδόν κανένας δεν μιλάει για τα τελευταία χρόνια.
Είναι τελείως διαφορετικό, να κοιτάς μπροστά και τελείως διαφορετικό να μην κοιτάς ποτέ προς τα πίσω.
Αντιθέτως, καταλαβαίνεις από τα σοκαρισμένα βλέμματα (μετά από κάθε περιστατικό κρατικής βίας κτλ) ότι οι Έλληνες αρνούνται πεισματικά, να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με το χθες.
Και είναι φυσικά αδύνατο μετά από διαρκείς περιόδους απραξίας, να πετάει η «ομάδα».
Οπότε το έριξαν στα …like και τις μουτρωμένες φατσούλες. Και τα επαναστατικά μέσω …Twitter.
Γι’ αυτό λέω, ότι εκείνοι που έχουν διαπιστώσει γιατί η Ελλάδα τρώει διαχρονικά τα παιδιά της, δεν θα κάτσουν να δουν τη δεύτερη σεζόν, όταν στην πρώτη τα είδανε όλα. Ποια δεύτερη, τι λέω. Πάει για δωδέκατη.
Και έτσι, σε λίγες εβδομάδες ή μήνες, θα τσακώνονται για το ποιο κόμμα είναι το λιγότερο θλιβερό, ποιος θα υπογράψει τα επόμενα μνημόνια και πότε θα (ξανα)έρθουν οι τουρίστες να τους ανοίξουν να βγουν.
Σε κάθε περίπτωση, είναι μέγα λάθος (άλλο ένα) της κυβέρνησης Μητσοτάκη, να ανοίξει την οικονομία στα τέλη αυτού το μήνα (προφανώς το ταμείο είναι μείον) εν μέσω πανδημίας, νομίζοντας ότι μπορεί να αποφύγει άλλη μια εθνική καταστροφή.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη (και για να μην παρεξηγούμαστε, οποιοδήποτε κόμμα παριστάνει την κυβέρνηση στο προτεκτοράτο) έχει μια και μοναδική λύση: να κλειδώσει μέσα τους Έλληνες για πάντα.
Όχι για να τους …σώσει από τον κορονοϊό, αλλά γιατί μέχρι να τελειώσει η πανδημία, κάπου το 2031, δεν θα έχει μείνει ψυχή στη χώρα. Για πολλούς και διάφορους λόγους.
Άσε που ο Μητσοτάκης έπεσε (μονάχος του και όποιος βλέπει τα μούτρα του τις τελευταίες μέρες το διαπιστώνει χωρίς πολλές και βαριές αναλύσεις) και επανέρχεται πάλι στο προσκήνιο ο Αλέξης με τη …Δεύτερη Φορά Αριστερά, μιας και η Πρώτη χάθηκε στο δρόμο.
Να τι έλειπε απ’ τη χώρα. Μακεδονομάχοι μέρος ντέτευρον και επαναστάτες που υπογράφουν μνημόνια μόνο με το αριστερό.
Δεν θέλει δα και ιδιαίτερη πολιτική ανάλυση, στο τι περιλαμβάνει η συνέχεια.
Λόρδα, τσάντα, μούντζα και κοπάνα την όσο προλαβαίνεις.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Ένας απ’ τους λόγους που δεν με ενθουσιάζουν οι όποιες αντιδράσεις στην Ελλάδα είναι και αυτός. Καμία αναφορά (ή ελάχιστες) στους πρόσφυγες. Με τους οποίους έχουν πλέον περισσότερα κοινά απ’ όσα νόμιζαν. Οι Έλληνες έχουν τα νεύρα τους με λίγους μήνες lockdown, αλλά (έστω με SMS) μπορούν να βγουν. Στο στέκι δεν μπορούν να πάνε, αλλά βγαίνουν. Οι πρόσφυγες είναι κλειδωμένοι από τον περσινό Απρίλιο, αν δεν κάνω λάθος. Έγκλειστοι. Φυλακισμένοι. Σε συνθήκες που αποτελούν ντροπή για το ανθρώπινο πολιτισμό. Έναν ολόκληρο χρόνο. Μόλις εισπράξατε την απάντηση, μέσα από τα δικά σας βιώματα, αν μπορούν να μένουν άνθρωποι σ’ αυτές τις συνθήκες.
(Φίλε Άρη, ίσως έρθει κάποτε μια γενιά Ελλήνων που θα αλλάξει την Ελλάδα. Το κακό είναι, πως δεν υπάρχει αυτή η γενιά στην Ελλάδα σήμερα. Πάντως, συμφωνώ - και το έχω γράψει πολλές φορές - πως, όποιος μπορεί, καλό θα ήταν να φύγει από την Ελλάδα. Άρη, τα social media είναι γεμάτα από υπαλλήλους κομμάτων και ολιγαρχών. Κοιτάς το λογαριασμό κάποιου, βλέπεις τι ποστάρει, και ξέρεις για ποιον δουλεύει. Πάντως, έχει πολύ γέλιο που γράφονται πάλι στα social media, αυτά που γράφονταν το 2010. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εγώ περιμένω να γίνει συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ, και να περάσουν παρέα τα νέα μνημονιακά μέτρα, για να γελάσω πάρα πολύ με τους επαναστάτες και τους “αναρχικούς” των social media. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
