Γιάννης Σιώτος*
Η ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών κυριαρχείται από ειδήσεις, που αναδεικνύουν μία πραγματικότητα, την οποία υποψιαζόμαστε, αλλά δεν θέλαμε να την παραδεχθούμε.
Ενας δήμαρχος (προϊστάμενος του ασφαλιστή αντιδημάρχου) να στέλνει ραβασάκια με παλιές κλήσεις για παράνομη στάθμευση σε ΙΧήδες, που πιθανόν δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα. Ο ίδιος άνθρωπος, μεσούσης της κρίσης, να εκταμιεύει εκατομμύρια για παρτέρια, ζαρντινιέρες και εορταστικά φωτάκια, σε δρόμους που είναι άδειοι λόγω απαγόρευσης της κυκλοφορίας.
Ενας πρωθυπουργός να απαξιώνει τους πολίτες, αρνούμενος να δώσει πληροφορίες, σχετικά με τη μεθοδολογία που ακολουθούν οι υπηρεσίες για την καταγραφή της πανδημίας και να τους αντιμετωπίζει ως «υπεύθυνους» για την έξαρση της πανδημίας. Ο ίδιος άνθρωπος να επικαλείται «δεδομένα» για το άνοιγμα της αγοράς, τα οποία αμφισβητούνται. Ο ίδιος άνθρωπος να κάνει ποδηλατάδα στα βουνά και να αγοράζει τσουρέκια, ενώ στην αγορά οι μικροεπιχειρηματίες «ψήνονται», από την κάψα που προκαλεί η σκέψη, ότι θα «ανοίξουν για να κλείσουν». Ο ίδιος άνθρωπος να αποκαλεί τους κοινούς θνητούς που διαφωνούν με τις επιλογές του, «ψεκασμένους».
Υπουργοί να αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη ζωή, με την κυνικότητα που χρησιμοποιούν οι στατιστικολόγοι τους αριθμούς.
Κάποιοι θα μίλαγαν για ιστορίες καθημερινής τρέλας, σε μια χώρα η οποία δεν κινείται στα όρια, αλλά επιλέγει να μετακινεί τα όρια ανάλογα με τις επιθυμίες και τις απόκρυφες σκοπιμότητες αυτών που έχουν ταχθεί να τα διαφυλάξουν. Ομως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, όλες αυτές οι εικόνες παραπέμπουν αλλού. Σε μια κοινωνία στην οποία συνυπάρχουν δύο κόσμοι.
Ο ένας κόσμος, των προνομιούχων, ασφαλής και ανέγγιχτος από τα δεινά. Ο άλλος, της πλέμπας, ανασφαλής και τρομοκρατημένος αγωνιά, ασφυκτιά και αιωρείται μεταξύ της ανασφάλειας και της απελπισίας. Οι μεν αγωνιούν για τις Aston Martin, τις μπίζνες και τη χλιδάτη καθημερινότητά τους. Οι δε μοχθούν για το φαγητό, τους λογαριασμούς, το νοίκι και για όλα αυτά τα βάρη που συνοδεύουν τη ζωή της... πλέμπας. Οι μεν διαβάζουν τα αντίγραφο κίνησης του λογαριασμού σε κάποιο... παράδεισο. Οι άλλοι μετρούν το ευρώ, για να βγάλουν τον μήνα.
Ο ένας κόσμος υπερόπτης, αλαζονικός, ματαιόδοξος και εξουσιομανής και ο άλλος τσακισμένος από τον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης. Ο ένας εξουσιάζει και ο άλλος υπακούει. Δύο κόσμοι που σε κάνουν να αναλογίζεσαι τη σχέση του δύστροπου ιδιοκτήτη με τον αφελή και εύπιστο νοικάρη του.
Οι κρίσεις, λένε οι σοφοί, δίνουν στις κοινωνίες την ευκαιρία είτε να ανυψωθούν είτε να καταρρεύσουν. Στη δική μας περίπτωση η απροκάλυπτη έπαρση και η ψευδαίσθηση της ισχύος που διακατέχει τους ισχυρούς, φαίνεται να διαλύει την αυταπάτη της κοινότητας και να τοποθετεί τον ένα κόσμο απέναντι στον άλλο. Οι εύθραυστες γέφυρες και τα στραπατσαρισμένα κανάλια επικοινωνίας δεν μπορούν πλέον να αποκαταστήσουν την επικοινωνία των δύο «ξένων», που η μοίρα έφερε να κατοικούν στην ίδια πολυκατοικία. Σήμερα η απόσταση που χωρίζει το υπόγειο από το ρετιρέ, έχει γίνει αγεφύρωτη.
Κάθε «μεγάλος περίπατος», κάθε λαμπιόνι εορταστικού στολισμού, κάθε Aston Martin, κάθε αναφορά σε «κατσαρίδες», «ψεκασμένους», «ανευθυνους», «αδαείς», «επιπόλαιους»,... είναι και απ΄ένα καρφί στο φέρετρο της... εμπιστοσύνης. Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί του, οι διοικητές του, ο δήμαρχος και οι αντιδήμαρχοι του, οι φίλοι, οι επιχειρηματίες, οι ολιγάρχες, οι μάνατζερ..., όλοι αυτοί που απαρτίζουν τον κόσμο των ρετιρέ, θα πρέπει σύντομα να συνειδητοποιήσουν, ότι η εμπιστοσύνη δεν είναι «λευκή επιταγή». Στην «πολιτική και στην κοινωνική επιταγή», η εμπιστοσύνη αίρεται, αποσύρεται και ανακαλείται.
Και αν κρίνουμε από τη βοή των ψιθύρων, η αξιοπιστία και η ειλικρίνεια των πολιτικών αμφισβητείται κάθε μέρα και από περισσότερους. Και αυτό συμβαίνει, διότι οι άνθρωποι σκέπτονται, θυμούνται και αντιλαμβάνονται, ότι στις «πολιτικές επιταγές» που «σφραγίζονται», δεν «τρέχουν» οι φυσικοί υπεύθυνοι αλλά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, που συνήθως είναι ανυποψίαστοι και αμέτοχοι. Ανθρωποι των «υπογείων» που ξυπνούν από τον εκκωφαντικό ήχο της «κανονιάς» και έκπληκτοι διαπιστώνουν, ότι οι ένοικοι των «ρετιρέ» έχουν γίνει... καπνός.
* δημοσιογράφος, συγγραφέας
ΠΗΓΗ: efsyn.gr
