Το χρήμα είναι χρέος. Και αντιστρόφως. Αυτή είναι η αλήθεια, που μας αποκαλύφθηκε στην κορύφωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης πριν από δέκα χρόνια, η οποία οδήγησε την...
ελληνική κοινωνία ως εξιλαστήριο θύμα στα μνημόνια και στη σαδιστική λιτότητα.
Τι κλήθηκε να πληρώσει η ελληνική κοινωνία από το 2010 και μετά; Την τεράστια πιστωτική επέκταση της πρώτης δεκαετίας του ευρώ, το κυνήγι των πολιτών με κάθε εκδοχής δάνεια, κάρτες και πιστωτικό χρήμα, την απογείωση του τραπεζικού Λεβιάθαν πάνω στην τεράστια φούσκα ιδιωτικού και δημόσιου χρέους. Το χρέος μας ήταν το χρήμα τους και τα κέρδη τους. Οταν η φούσκα έσκασε ανοίγοντας μαύρες τρύπες στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ήταν οι κοινωνίες, που κλήθηκαν να πληρώσουν ακριβά τη διάσωσή του.
Σήμερα καθόμαστε ξανά σε ένα βουνό δημόσιου και ιδιωτικού χρέους. Η πανδημία ανέβασε ψηλότερα την κορυφή του. Κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες έχουν μπει σε έναν μονόδρομο μεγάλης αύξησης των δαπανών και παροχής ρευστότητας, για να αποτραπεί μια μη αναστρέψιμη κατάρρευση. Αναγνωρίζουν, ότι η αύξηση του κρατικού χρέους είναι αναγκαίο κακό και ότι το νέο ιδιωτικό χρέος, που δημιουργούν η πανδημία και η συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας, πρέπει να ανακουφιστεί ή να ρυθμιστεί, ώστε να αποφευχθεί ένα τσουνάμι επιχειρηματικών χρεοκοπιών.
Αλλωστε, είναι θέμα κοινής λογικής. Οπως κι αν δημιουργήθηκε, το νέο και το παλιό ιδιωτικό χρέος, όσο κι αν στην πλημμυρίδα οφειλών προς κράτος, Ταμεία, ΔΕΚΟ, δήμους, τράπεζες συνυπάρχουν μπαταχτσήδες και άνθρωποι σε πραγματική αδυναμία, στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, είναι αδύνατο να εξοφληθεί. Το να αναζητεί κανείς «κουλτούρα πληρωμών» στις συνθήκες οικονομικού χάους, είναι ανοησία ή απλώς κυνισμός.
Σε αυτήν ακριβώς τη συνθήκη, παραμονές των πιο σκοτεινών Χριστουγέννων της εποχής μας, με την αγορά κλειστή και τις τσέπες των περισσότερων μισοάδειες, μόνο κυνισμός μπορεί να χαρακτηριστεί η καταιγίδα εκβιαστικών ειδοποιήσεων από δήμους, εφορίες, εισπρακτικές εταιρείες, ενεργειακές και άλλες κοινωφελείς εταιρείες, που απαιτούν εξόφληση εδώ και τώρα ξεχασμένων οφειλών.
Μια πραγματική επιδρομή κοράκων στο σώμα της καθημαγμένης οικονομίας, την οποία η κυβέρνηση παρακολουθεί απαθής. Μολονότι ξέρει, ότι τη συζήτηση για την ανακούφιση του ιδιωτικού χρέους είναι αδύνατο να την αποφύγει. Εκτός αν η περίφημη ανάκαμψη που οραματίζεται, προϋποθέτει κοινωνικά συντρίμμια και οικονομικά κουφάρια.
efsyn.gr
