Αυτό το πήρα από εκείνον τον δίσκο των Supertramp που τον λέγανε “Crisis? What crisis?” κι έδειχνε στο εξώφυλλό του έναν τύπο ανέμελο (καλή ώρα…), σούπερ ντάγκλα στην ξαπλώστρα και πλάι του τίγκα τα σκουπίδια και η μπουρούχα και τα βιομηχανικά απόβλητα. Κάπως έτσι και με την αντιπολίτευση εν Ελλάδι, μισό λεπτό να την πάρω με τη...
σειρά εκ δεξιών αρχόμενος: Ο Βελόπουλος δείχνει να νοιάζεται πολύ περισσότερο για το πώς θ’ αυξήσει τις πωλήσεις της θαυματουργής (θαυματουργής!) κηραλοιφής και πολύ λιγότερο για το πώς θα ασκήσει αντιπολίτευση. Ένα σκασμό νομοσχέδια έχει ψηφίσει και σε ουκ ολίγες περιπτώσεις λειτουργεί ως «πατριωτική» συνείδηση της Νέας Δημοκρατίας. Ο Γιάνης μας, έχει ενδυθεί τον μανδύα του ιστορικού, μιας και φαίνεται ότι τον ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο όλα όσα συνέβησαν το μακρινό 2015 (είναι μακρινό το 2015, δεν θέλω χαζομαρίτσες τώρα) και πολύ λιγότερο όλα συμβαίνουν το 2020 και πρόκειται να συμβούν το 2021. Αξιέπαινο αν διεκδικείς μια έδρα στο πανεπιστήμιο, δεν λέω, αλλά στη Βουλή μέσα η αλήθεια είναι πως δεν το αφήνεις το χνάρι σου.Το ΚΚΕ αρκείται να μας πείθει κάθε φορά, ότι «ένα είναι το κόμμα». Όπως ακριβώς το έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν. Η Φώφη και η παρέα της, πάσχουν και αυτοί από το σύνδρομο της ιστοριογραφίας μιας και ακόμη αποκρυπτογραφούν όλα όσα συνέβησαν στην συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και αναρωτιούνται, τι πήγε σωστά και τι πήγε λάθος. Έχουν και τον Λοβέρδο, που ονειρεύεται τώρα στα γεράματα, ότι θα γίνει κατσέρ και θα κατεβάζει μούρες, έδεσε το γλυκό…
Κι ο ΣΥΡΙΖΑ; Ο ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιέται, αν θα πρέπει να περιμένει μπας και ιππεύσει το επόμενο κύμα διαμαρτυρίας (ω ναι, θα υπάρξει και επόμενο κύμα διαμαρτυρίας!) ή αν θα ήταν καλύτερα να ασχοληθεί με τις καθημερινές υποχρεώσεις της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Ή ακόμη πιο χάι, αν θα έπρεπε να φαγωθούν μεταξύ τους τα στελέχη του, για το ποιο επιτέλους κατέχει την αιώνια αλήθεια για την πορεία προς το σοσιαλισμό. Η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού που έλεγε και ο άλλος, αφέλεια, δηλαδή, παρορμητισμός και δεν συμμαζεύεται, πιο πολύ με θρησκευτική σέχτα μοιάζει και πόσοι άγγελοι άραγε να χορεύουν στο κεφάλι της καρφίτσας…
Παίζουν κι ένα ρόλο σημαντικό, τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Ακόμη και στο βρώμικο ’89, ο Αντρέας Παπανδρέου είχε μαζί του την ΕΡΤ, είχε μαζί του την «Αυριανή» που πούλαγε κατοστάρες, είχε μαζί του αφοσιωμένους θύλακες στο συγκρότημα Λαμπράκη και στην «Ελευθεροτυπία». Δεν φτάνανε, το ξέρω, εξ ου και το μένος που επικράτησε εναντίον του ΠΑΣΟΚ το οδήγησε εν τέλει εκτός εξουσίας, αλλά ήταν αρκετά για να διατηρήσουν εν ζωή την κεντροαριστερά, μακριά από τις εντατικές και τα οξυγόνα. Ενώ τώρα… Τώρα, μοιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ να μάχεται τα ντρόουνζ των αντιπάλων του με απλές σφεντόνες. Και κάθε φορά που πάει να υψώσει φωνή και ανάστημα, του πετάνε να έχει να του βρίσκεται και κάτι που μοιάζει από μακριά με σκάνδαλο και από κοντά με τρολιά.
Και λοιπόν; Καμιά σημασία δεν έχει αν αποδειχθεί χρόνια αργότερα (βλέπε Βατοπαίδι), ότι κάποια πρόσωπα δεν είχαν βάλει ποτέ το δάχτυλο στο μέλι. Αυτό που μετράει, είναι να στραφεί η προσοχή του πόπολου εκεί που πρέπει, μακριά πολύ μακριά από κορωνοϊούς και κρούσματα και νεκρούς και φέρετρα. Γιατί άμα το καλοσκεφτείς, το νούμερο τέσσερεις χιλιάδες, είναι καλή αφορμή για να κατεβάζεις καντήλια και να κατεβαίνεις στο δρόμο!...
Χρήστος Ξανθάκης
ΠΗΓΗ: newpost.gr
