Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Άντε και τη μέρα των εκλογών κειμενάκι, αν και να πω την αλήθεια, ξενύχτησα απλά για να δω την ανατολή του ήλιου· μην παρεξηγηθείτε, αλλά οι εκλογές είναι για κορόιδα. Ο ήλιος, λοιπόν, μας βγάζει πάλι τη γλώσσα του.
Όχι γιατί ανατέλλει μια καινούρια μέρα στις ΗΠΑ, αν δεν καταφέρει να …χάσει ο Biden, αλλά γιατί, ό,τι και να γίνει στις κάλπες, ο ήλιος θα συνεχίσει ν’ ανατέλλει όπως πάντα. Εμείς απλά δεν ξέρουμε, αν θα ‘μαστε εδώ να το βλέπουμε, χοχοχο.
Δεν το έχω σίγουρο ακόμα ποιος θα νικήσει (θα εξηγήσω παρακάτω γιατί), μάλλον όλα δείχνουν, πάντως, ότι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ θα είναι ο Joe Biden.
Θα το μάθουμε τις επόμενες μέρες αυτό, αρχής γενομένης από σήμερα, που ίσως πάρουμε μια πρώτη ιδέα.
Είναι μια μακρά διαδικασία, ξαναλέω, η εκλογή προέδρου, απλά για να δίνεται η εντύπωση, ότι οι πολίτες τον εκλέγουν απευθείας, συνήθως τη νύχτα των εκλογών (δηλαδή όταν ξεκινάμε να ανακοινώνουμε επίσημα αποτελέσματα από την καταμέτρηση των ψήφων και το κυριότερο επειδή κλείνουν οι κάλπες), μας αρέσει να «δίνουμε» το χρίσμα με βάση τα πρώτα στοιχεία σε όποιον προηγείται (η Clinton υπενθυμίζω είχε περισσότερες ψήφους από τον Trump το 2016, υπέστη όμως πανωλεθρία στους εκλέκτορες, αν και αυτό μάλλον δεν θα ξανασυμβεί φέτος).
Στις φετινές εκλογές, λοιπόν, που περνάνε από χίλια μύρια κύματα (πριν λίγους μήνες έπεφτε ακόμα και το σενάριο για την έκτακτη επέκταση της θητείας Trump, μέχρι το αν θα …παραιτηθεί σε περίπτωση που χάσει, αλλά και κατά πόσο το αποτέλεσμα θα είναι προϊόν νοθείας, και πάλι αν χάσει), το τελευταίο πράγμα που έχει σημασία, θα είναι, όσο περίεργο και αν ακουστεί, όσο τεράστια και αν είναι η συμμετοχή, ποιος θα είναι τελικά ο 46ος Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Αυτό έχει τη μικρότερη σημασία από ποτέ.
Δεν λέω, ότι ο Trump δεν πρέπει να φύγει.
Ναι, ο Trump τα έκανε σκατά. Όχι μόνο στην πανδημία. Παντού. Εφόσον φυσικά υποθέσουμε, ότι αυτός αποφάσιζε και όχι τα αφεντικά του, που πάνω-κάτω είναι και τα αφεντικά του Biden, αλλά ας είναι καλά οι αυταπάτες μας.
Αυτό που λέω είναι, ότι οι ψήφοι εκατομμυρίων Αμερικανών (μπορεί να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν τα 160 εκατομμύρια) είναι ελαφρύτεροι στη ζυγαριά από τα διοικητικά συμβούλια της Amazon, της Walmart, της Exxon ή της Apple.
Ή, όπως έγραφα το 2016, στις προηγούμενες (δεν άλλαξε και κάτι), να αν βγει ο Donald, να αν βγει ο Joe. Στο τέλος, ο Jeff πάλι θα αποφασίσει, αν θα μας δώσει χίλια ή τρία.
Έχουμε αρχίσει να το παίρνουμε πρέφα, μην νομίζετε και μπορεί να εκπλαγείτε, όταν δείτε …σφυροδρέπανα στις ΗΠΑ, αυτό δεν σημαίνει κιόλας ότι του χρόνου τέτοιο καιρό θα είμαστε τα …Ηνωμένα Σοβιέτ Αμερικής. Ας μην το ρίξουμε στην πλάκα, καλύτερα, αν και σοβαρά μιλάω χαχα.
Πάντως, ο Trump το έπαιξε το χαρτί των …antifa στους ψηφοφόρους του και πραγματικά είναι πολλοί οι Αμερικανοί που δεν έχουν πρόβλημα με το λευκό, μπλε και κόκκινο παλούκι που τους χώνουν καθημερινά, εφόσον αυτό δεν είναι (μαυρο)κόκκινο.
Δεν είναι και τόσο πολλοί όλοι αυτοί οι «κομμουνιστοφάγοι», ειδικά τα τελευταία χρόνια που ο καπιταλισμός «πετάει», οπότε ο μοναδικός λόγος που δεν θεωρώ απόλυτα σίγουρη την νίκη Biden, είναι, επειδή ο Trump υπόσχεται μια γενική και αόριστη ευημερία (άλλο που δεν μπορεί να το πραγματοποιήσει, αλλά αυτό δεν νοιάζει τους ψηφοφόρους του, ειδικά ανθρώπους που δεν εκφράστηκαν ποτέ πολιτικά προ του Trump), ενώ ο Biden ακολουθεί την χιλιοαποτυχημένη τακτική, του «στα χέρια μου θα υποφέρατε λιγότερο».
Είναι γλυκά τα ψέματα, γλυκά σαν αμαρτία. Και αυτός που φοβάται, προτιμά ένα γλυκό ψέμα από μια πικρή αλήθεια.
Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει και κερδίζουν κάτι τύποι σαν τον Trump.
Δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη πολιτική ανάλυση.
Δεν είναι πολιτικό φαινόμενο, όσο και αν ο κίνδυνος του φασισμού είναι πάντα υπαρκτός στον καπιταλισμό, αφού είναι one and the same.
Είναι η ανθρώπινη βλακεία, που είναι ανίκητη. Ό,τι συμβαίνει με τη θρησκεία.
Πολύς κόσμος γουστάρει παραμύθια και θα κινήσει γη και ουρανό για να τους βρει (τους παραμυθάδες του).
Γιατί η βλακεία, είναι σαν τη πίστη. Μετακινεί ολόκληρα βουνά. Και εκλέγει ηλίθιους προέδρους.
Δεν είναι αυτό και πάλι το βασικό πρόβλημα.
Στο τέλος της ημέρας, είτε έτσι ή αλλιώς, οι πλούσιοι αποφασίζουν τον ένοικο του Λευκού Οίκου, δηλαδή οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της χώρας. Οι ίδιοι που πλήρωσαν το μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής καμπάνιας των δυο βασικών υποψηφίων (είναι και άλλοι δυο οι «βασικοί» υποψήφιοι, πέραν των καμιά 15αριά ακόμα, ανάμεσά τους ένας ηλίθιος ράπερ, που δεν κατεβαίνουν και στις 51 πολιτείες, αλλά στις ΗΠΑ ευτυχώς το έχουμε λύσει από χρόνια και ασχολούμαστε σχεδόν αποκλειστικά με τους δυο εξ αυτών, γιατί έτσι έχεις 50% ποσοστό επιτυχίας, χαχαχαχαχα).
Στο τέλος της ημέρας, είτε έτσι ή αλλιώς, προμηνύεται κόλαση.
Και οι πλούσιοι το βλέπουν, αρκετά πριν το δούμε εμείς, ότι έρχεται κόλαση. Για εμάς. Αυτοί μια χαρά θα περνάνε, απλά προσέχουν για να έχουν και προετοιμάζονται πυρετωδώς για την επόμενη μέρα.
Μπορεί από σήμερα κιόλας να διαφανεί, τι κόλαση είναι αυτή που έρχεται, αν μαζί με τις ψήφους μετράμε και «αδέσποτες» σφαίρες.
Κατεβαίνει ήδη η Εθνοφυλακή σε αρκετές πόλεις, τα φασιστοκαραβάνια εδώ και μέρες κάνουν βόλτες και προπηλακίζουν οδηγούς, η αστυνομία πίνει καφέ, εκτός αν απέναντι έχει το BLM, παρατηρούνται κλειστά εκλογικά κέντρα σε φτωχές περιοχές, έχουμε προσπάθειες να μην καταμετρηθούν ψήφοι, άσε που αν ξεκινήσουμε τώρα, να απαριθμούμε και τα δεκάδες προβλήματα που κυριαρχούν σε αυτή την αναμέτρηση, θα τελειώσουμε στην επόμενη· το κυριότερο, όμως, είναι, ότι κανένας που μπορεί και σκέφτεται με το δικό του μυαλό, δεν πιστεύει ότι τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί, θα λυθούν άμεσα, παρότι χρήζουν επείγουσας και άμεσης λύσης.
Είναι σαν να περιμένεις εμβόλιο πριν το 2022.
Δηλαδή, η υπομονή έχει ήδη εξαντληθεί και οι αντοχές είναι μετρημένες.
Θα σας πω και στο επόμενο κείμενο, ποιος είναι τελικά, αν και το ξέρουμε εδώ και καιρό, ο μεγάλος νικητής των αμερικανικών εκλογών. Κανένας από τους δυο ευγενικούς μας γεράκους, btw. Αλλά δεν ρίχνω άλλο spoiler. Coming soon.
You can’t hurry love χεχεχε.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Πολύ μου αρέσει το ενδιαφέρον των Ελλήνων στο διαδίκτυο για τις αμερικανικές εκλογές. Τσάμπα ενδιαφέρον. Το καλό με τα προτεκτοράτα είναι, πως δεν επηρεάζονται καλά-καλά από το αποτέλεσμα στις δικές τους εκλογές, πόσω μάλλον από το ποιος θα είναι ο κάτοικος του Λευκού Οίκου τα επόμενα 4 χρόνια. Οπότε, κανένα άγχος παιδιά. Στην Ελλάδα αυτές τις μέρες διαβάζω κιόλας τις γκρίνιες για τα τσιμέντα στην Ακρόπολη, το μόνο σημείο που δεν είχε τσιμεντωθεί στο λεκανοπέδιο, για την αστυνομική βία σε 5χρονα, επικηρύξεις σε …καταληψίες, οι συριζαίοι στον υπέροχο κόσμο τους να ουρλιάζουν, πόσο καλά τα έκαναν αυτοί και πόσο αχάριστοι είναι οι Έλληνες, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό είναι ακόμα ερωτευμένοι παράφορα με τον Κούλη, παρότι μόλις που άρχισαν να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, η Εκκλησία δείχνει για άλλη μια φορά, ποιος κυβερνάει στο προτεκτοράτο παρέα με τους δανειστές και, γενικά, δεν ξέρω, γιατί το λέμε και το ξαναλέμε, έλα μου ντε γιατί, αλλά μήπως να το κοιτάξουν; Νομίζω, το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες, τα ντουβάρια πάντα αργούν, ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε για δεύτερη φορά σε 10 χρόνια. Δεν είναι ενδεχόμενο, αλλά αναπόφευκτο. Η πανδημία απλά αποκάλυψε, αυτό που ξέρουν όλοι οι άλλοι εδώ και 10 χρόνια. Τα υπόλοιπα τα είπε η Α., που μάλλον ξεφεύγει εγκαίρως, από αυτό που περιμένει την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ξανά. Να προσθέσω, ότι το ίδιο πάθαμε ακριβώς κατά την ολιγόμηνη παραμονή μας στη Σάμο, που έμελλαν να είναι και οι τελευταίοι μας μήνες στην Ελλάδα. Πνιγήκαμε απ’ όλη αυτή την απύθμενη ηλιθιότητα. Ηλιθιότητα όχι με την έννοια της άγνοιας [άλλο η άγνοια και πάντα καλοδεχούμενη, γιατί δεν είναι πάντοτε επιλογή] αλλά με την έννοια της σιγουριάς μιας παντογνωσίας που υπάρχει μόνο στα αδειανά τους κεφάλια. Η Ελλάδα είναι μια απέραντη φυλακή. Από χρόνια. Απ’ τη στιγμή που οι Έλληνες δεν θέλουν να την κάνουν Βαστίλη και να κρεμάσουν τους Λουδοβίκους και τις Μαρίες Αντουανέτες τους, η μόνη βιώσιμη λύση [αχ, πάντα ήθελα να την τρίψω αυτή τη λέξη κάπου] είναι η απόδραση. Οπότε, καλή τύχη στην κομπανιέρα και όλα καλά θα πάνε. Κάνει το καλύτερο, γιατί είναι αυτό που θέλει. Πάντα να κάνετε αυτό που θέλετε και να μην αφήνετε τίποτα και κανέναν να σας εμποδίσει, να το κάνετε. Τότε αρχίζουν οι «εκπτώσεις». Και όποιος άλλος το επιλέξει να δραπετεύσει [εφόσον μπορεί, γιατί υπάρχει και η δυστυχία κάποιος να θέλει να φύγει, αλλά να μην μπορεί], να μην ακούσει κανέναν, παρά μόνο την καρδιά του. Ασχέτως, αν πολλά από τα προβλήματα είναι παγκόσμια, κάποια άλλα [όπως τα αντισηπτικά κουταλάκια, οι μακονίες και τα καμένα βούρλα] δεν τα συναντάς παρά μόνο στην γενέτειρα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα. Τουλάχιστον σ’ αυτή την έκφανση.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, είσαι στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. Για κάποιο λόγο που δεν ξέρω, σκέφτομαι πως το “πουτάvα όλα” θα γίνει πραγματικότητα στις ΗΠΑ. Ή εκεί, ή πουθενά. Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες τσακώνονται ακόμα για το αν κολλάει ο ιός με την θεία κοινωνία, αλλά θεωρούν τους Αμερικανούς χαζούς. Τι πλάκα. Άρη, περιμένουμε τα κείμενά σου με κομμένη την ανάσα. Να είσαι καλά).
ΠΗΓΗ:pitsirikos.net
