Οι ΗΠΑ, όπως τις ξέραμε, πέθαναν

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Φαίνεται, ότι έπεσε σύρμα σε όλο τον κόσμο, να κλειστούμε μέσα για τις ανάγκες του χειμερινού τουρισμού.

Από την Κυριακή θα έχουμε νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας για ένα μήνα, κάτι που πιάνει φυσικά κυρίως τις πορείες· η χθεσινή μάλιστα ήταν η πιο «ζωηρή» εδώ και καιρό. Καλά, σιγά.

Και με τις απαγορεύσεις θα βγαίνουμε, όπως κάναμε το καλοκαίρι.

Ειλικρινά, δεν θέλω να γράψω πάλι όσα έγραφα στην αρχή της πανδημίας, οπότε το μόνο που θα πω, είναι ότι οι καραντίνες και οι απαγορεύσεις υποτίθεται είναι ένα ανάχωμα για να προετοιμάσεις καλύτερα τα νοσοκομεία και να απλώσεις τα κρούσματα σε μεγαλύτερο διάστημα -μην πέσουν όλα μαζί.

Επίσης, οι ανθρώπινες μετακινήσεις πρέπει να είναι ανεμπόδιστες, απεριόριστες και χωρίς την υποχρέωση να δίνεις αναφορά, ανεξαιρέτως αν μιλάμε για πανδημίες ή σύνορα.

Δηλαδή, ο ιός δεν θερίζει επειδή 10 …Αθηναίοι βγήκαν τσάρκα στα βουνά. Έλεος κάπου.

Συνεπώς, ας ξεκαβαλήσουν κάποιοι από το λευκό τους άλογο και ας μην κρύβουν πίσω από τα ταξίδια τις εγκληματικές ευθύνες τους ή εκείνες άλλων.

Να σας πω, κιόλας, ότι ο κορονοϊός δεν μας απασχολεί όπως την άνοιξη και ας είναι τα κρούσματα αυξημένα.

Γενικά, σταμάτησαν οι περισσότεροι τσακωμοί για τις μάσκες και τώρα τσακωνόμαστε για τις ψήφους.

Ο Ηλίας εύστοχα έθεσε τη «νέα» κατάσταση που διαμορφώνεται στις ΗΠΑ (μετά την μάλλον βέβαιη εκλογική νίκη Biden) ως την τέλεια καταιγίδα, ανεξαιρέτως του ποιοι θα «βραχούν» το επόμενο διάστημα. Καλά, οι ίδιοι θα ‘ναι πάλι, μην το ψάχνετε.

Έχω την εντύπωση ότι για άλλη μια φορά κάποιοι τρίτοι προσπαθούν να βάλουν δυο πλευρές να τσακωθούν ντε και καλά.

Ξέρω, επίσης, ότι πολλοί Έλληνες έγραψαν για τον διχασμό (και εδώ έχουν γραφτεί πολλά τέτοια άρθρα) αλλά ο «διχασμός» στην Αμερική, έχει προφανώς να κάνει με το γεγονός ότι στις ΗΠΑ υπάρχουν τόσες κοινότητες, όσα και άστρα στον ουρανό, και σαν να αφήνουν κάποιοι να εννοηθεί, ότι δεν συμβαίναν όλα αυτά τα περιστατικά βίας στο παρελθόν.

Δεν θέλω να πω τώρα για τις επιθέσεις ακροδεξιών σε κυβερνητικά κτίρια στο πρόσφατο παρελθόν ή να πάμε πιο πίσω και να μιλήσουμε για την σφαγή στην Tulsa και τον «κόκκινο τρόμο» και τις λευκές κουκούλες.

Ο λόγος είναι, ότι η Ιστορία δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο όσο νομίζουμε στις αποφάσεις των ανθρώπων.

Και αναρωτιέμαι κιόλας, ποια είναι η λύση στο …διχασμό; Η ενότητα; Ενότητα είχε και η ναζιστική Γερμανία, φαντάζομαι.

Περισσότερο φοβάμαι κοινωνίες τύπου το 99% πιστεύει στον ίδιο Θεό και το 93% ότι ο δικός τους πολιτισμός είναι ανώτερος των άλλων, παρά μια κοινωνία που είναι αδύνατον να ενωθεί λόγω των αγεφύρωτων διαφορών ανάμεσα στο ένα …χωριό και το άλλο.

Το ατού της Αμερικής είναι, ότι δεν έχει μια ενιαία ταυτότητα. Και δεν θα έχει και ποτέ. Προσπάθησε κάποτε να το κάνει και απέτυχε οικτρά.

Ενιαία ταυτότητα, κιόλας, σημαίνει εσωστρέφεια. Σημαίνει κακό χωριό με κεφαλαία γράμματα.

Η ουσία είναι, ότι οι ΗΠΑ οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια σε μια διαφορετική κοινωνία από αυτή που φαντάζεται η αμερικανική ελίτ, η οποία ελίτ, σε αντίθεση με τους οπαδούς του Trump, με τρομάζει αφάνταστα.

Τώρα που το ξεκαθαρίσαμε, να πούμε ένα στοιχείο στα γρήγορα.

Το 85% περίπου των αστυνομικών φαίνεται ότι έχει ψηφίσει Trump. Δεν θα συμμαζευτεί αυτή η αστυνομία, το αντίθετο. Αυτομάτως, αυτό δημιουργεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για τυχόν επιστροφή κάπου. Δεν υπάρχει καμία επιστροφή πουθενά. Η ελίτ δεν νομίζω κιόλας ότι έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με τους ματωμένους δρόμους· μάλλον θα προσπαθήσει να το περάσει ως το νέο κανονικό.

Οπότε, ειλικρινά δεν με τρομάζει ο Trump και οι οπαδοί του. Όσα αυτόματα αν κουβαλάνε.

Για να μην παρεξηγηθώ, κιόλας, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι τόσο ηλίθιοι όσο νομίζετε (τουλάχιστον οι περισσότεροι).

Και αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που γουστάρει όπλα, την αμερικανική σημαία και τον ύμνο και τον Ιησού Χριστό, δηλαδή το ηλίθιο κομμάτι, υπήρχε όσο με θυμάμαι. Το λέω επειδή κάποιοι ανακάλυψαν τον Bannon το 2020 και κάνουν σαν να εντόπισαν νέο εξωπλανήτη.

Οι ΗΠΑ είχαν προετοιμάσει το έδαφος για την εκλογή ενός Trump εδώ και πολλά χρόνια. Και δεν νομίζω, ότι είναι και πολύ διαφορετικός από τον Nixon, ας πούμε.

Η διαφορά με το …ένδοξο παρελθόν είναι, ότι αυτό το κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας περιορίζεται συνεχώς και τους τρομάζει το γεγονός ότι είναι είδος υπό εξαφάνιση.

Αυτό είναι το συμπέρασμα, αν το δεις επιφανειακά.

Αν κρίνεις δηλαδή ότι η τεράστια συμμετοχή στις εκλογές είχε να κάνει με την …πόλωση.

Στην πραγματικότητα, υπάρχει φτώχεια. Τρομακτική φτώχεια για τα δεδομένα της πλουσιότερης (sic) χώρας του πλανήτη. Άστεγοι δίπλα στους ναούς του χρήματος και καλύβες δίπλα σε ουρανοξύστες. Τα γνωστά.

Είναι εξοργιστικό για τον μέσο κάτοικο των ΗΠΑ να ζει δίπλα στον πλούτο και να μην έχει θέση στο τραπέζι.

Και δεν είναι δύσκολο να τον πείσεις, ότι φταίει ο μαύρος -ο φτωχός μαύρος, εννοείται- γι’ αυτό.

Και δεν είναι δύσκολο να πείσεις τον μαύρο ότι έρχεται ο λευκός -ο φτωχός λευκός, εννοείται- να του πάρει το σκαλπ.

Τόσο παλιό και χιλιοπαιγμένο αυτό το κόλπο που θα νόμιζες ότι οι άνθρωποι θα μάθαιναν να μην τσιμπάνε.

Ακόμα, νομίζω τσιμπάμε.

Το κακό για την ελίτ είναι, ότι άρχισε να κουράζεται η παλιά φρουρά, οι boomers ή όπως θέλετε να τους λέτε, και δεδομένου ότι ο καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια -επειδή δεν έχουμε 50 πλανήτες να αναπτυχθεί αέρα- οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και πιθανόν απίθανες από ένα σημείο και μετά.

Ειλικρινά, δεν νομίζω ότι όλο αυτό έχει χιλιάδες κατευθύνσεις που μπορεί να πάει.

Και αυτός είναι ο λόγος που θεωρώ περισσότερο πιθανό ένα αμερικάνικο ξέσπασμα, μια εξέγερση δίχως προηγούμενο, παρά έναν …αναγεννημένο εμφύλιο πόλεμο, χωρίς φυσικά να αποκλείεται εν μέσω γενικότερης απελπισίας και απόγνωσης.

Αυτό που ξέρω, είναι, ότι κάτι άλλαξε στις ΗΠΑ (και δεν άλλαξε με τη δολοφονία Floyd, αλλά θέτω ως χρονικό σημείο τη δολοφονία του Eric Garner το 2014, χωρίς αυτήν μπορεί να μην είχαμε καν το Ferguson, όλα αυτά οδήγησαν με τη σειρά τους στη Baltimore κ.ο.κ.), ξαφνικά τα θύματα άρχισαν να βαριούνται να είναι μονίμως θύματα (ναι, σε κάποιους δεν αρέσει και πολύ αυτό, τώρα γιατί αρέσει σε άλλους, δεν θα το απαντήσουμε εδώ).

Όλα αυτά, απ’ όσο καταλαβαίνετε, έγιναν στη δεύτερη θητεία Obama, του πρώτου μαύρου προέδρου, που προς τιμήν της η εξαίρετη Naomi Klein πρόβλεψε εξαρχής, ότι δεν θα είναι τόσο διαφορετικός από τους προηγούμενους.

Είναι πάγια τακτική του συστήματος να απογοητεύσει τους αγωνιστές, να τους ξεκαθαρίσει ότι δεν έχει νόημα ο αγώνας και καλύτερα να κοιτάς τη δουλειά σου, bro.

Ε, είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Ακόμα και όσον αφορά τις κοινότητες των μαύρων.

Οι νέοι στις ΗΠΑ έχουν σιχαθεί όλες αυτές τις bullshit χωρίς αντίκρισμα και υπό συγκεκριμένες συνθήκες ίσως να ταρακουνήσουν τη χώρα και μαζί τον υπόλοιπο κόσμο. Και αρκετός κόσμος τους στήριξε. Άλλοι όχι. Όπως γίνεται παντού, δηλαδή - αν και ειλικρινά οι νέοι στην Ελλάδα πρέπει να αναρωτηθούν κάποτε, γιατί «παρασύρθηκαν» από τους μεγαλύτερους και όχι το ανάποδο.

Προσωπικά, δεν είχα ξαναδεί στις ΗΠΑ να ενώνεται τόσος πολύς κόσμος με τα αναρχικά μπλοκ και να τα σπάει παρέα τους, όπως έγινε τον Ιούνιο κυρίως. Ο πασιφισμός μας μάρανε, όμως, κάτι που αποξένωσε το πιο δυναμικό κομμάτι.

Οι εκλογές δεν ήταν στο μυαλό μας, πάντως, ούτε στο ελάχιστο. Και ούτε τώρα είναι.

Δηλαδή, δεν έπαιξε κανένα ρόλο η προεκλογική περίοδος.

Απλούστατα, αν μάθεις να ζεις όλη σου τη ζωή σαν αρνάκι, δεν γίνεσαι σε μια μέρα λύκος. Οι πορείες, άλλωστε, συνεχίζονται από εκείνο το σημείο με σκαμπανεβάσματα και κάτι μου λέει ότι we ain’t seen nothing yet.

Το τζίνι, εξάλλου, δεν γίνεται να γυρίσει στο μπουκάλι και μια νέα γενιά ριζοσπαστικοποιήθηκε και συνεχίζει να το κάνει, χωρίς να απειλεί ακόμα ευθέως την ελίτ, αλλά θα έρθει η ώρα και γι’ αυτό.

Ή δεν θα έρθει. Who cares? Γίνονται πράγματα τουλάχιστον. Το πρόβλημα δεν είναι οι χαμένες μάχες, αλλά όσες δεν δόθηκαν ποτέ, χιλιοειπωμένο και αυτό.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ΗΠΑ, όπως τις ξέραμε, πέθαναν. Οριστικά και αμετάκλητα.

Με εκτίμηση,

Άρης

Υ.Γ.1 Αυτό το τελευταίο, μπορεί να μην έγινε κατανοητό. Για να αναγεννηθεί κάτι πρέπει να πεθάνει πρώτα. Αυτό ίσως είναι το πρόβλημα της Ελλάδας -προς έλλειψη καλύτερου παραδείγματος- ότι ποτέ δεν πεθαίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά, άρα δεν πρόκειται και ποτέ να αναγεννηθεί.

(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη τα όποια προβλήματα των ΗΠΑ κρύβονταν πίσω από την “ευμάρεια”. Ο διχασμός προϋπήρχε. Άλλωστε, στη λίστα με τις χώρες με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο, οι ΗΠΑ είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες. Πλούσιοι και φτωχοί. Αυτό δεν συμβαίνει στην Νορβηγία, για παράδειγμα. Ο ρόλος των ΗΠΑ στον πλανήτη δεν είναι ο ίδιος -και ούτε τόσο κυρίαρχος- μετά την οικονομική άνοδο άλλων χωρών. Αλλά η αμερικανική κοινωνία είναι από τις λίγες κοινωνίες που “γεννάνε”. Και θα “γεννήσει” ξανά. Οι Αμερικανοί είναι πρακτικοί. Επίσης, ότι και να λένε κάποιοι, οι Αμερικανοί είναι ένας από τους καλύτερους λαούς στον κόσμο. Και δεν έχουν την υποκρισία και την δηθενιά των Ευρωπαίων. In US people, we trust. Έρχονται μέρες με γεννητούρια. Και πόνο. Γιατί για να ελευθερωθείς, πρέπει πρώτα να εγκυμονήσεις. Να είσαι καλά, Άρη).

ΠΗΓΗ: pitsirikos.net