Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Με τον κορονοϊό να οδηγεί την κούρσα, και τις ΗΠΑ σταθερά πρώτες, αλλά και με την Ευρώπη σε νέα καραντίνα, θαρρεί κανείς, πως όλα τα άλλα προβλήματα ξαφνικά λύθηκαν και ότι ζούσαμε σε μια ουτοπία, μέχρι...
να μας σκάσει αυτή η πανδημία.
Είναι κάπως τραγικό, που εκεί που τις άλλες χρονιές είχαμε πολυήμερα ρεπορτάζ για τους τυφώνες, τώρα περνάνε πιο γρήγορα, σαν είδηση, από το νέο άλμπουμ της Taylor Swift. Και φέτος είχαμε ουκ ολίγους.
Και τι γίνεται με τις άλλες ασθένειες, ας πούμε; Δεν αρρωσταίνουν από άλλα πράγματα οι άνθρωποι;
Στις ΗΠΑ πάρα πολλοί άνθρωποι αρρώστησαν ή πέθαναν εν μέσω πανδημίας, εξαιτίας της αδυναμίας των νοσοκομείων να χειριστούν άλλα περιστατικά πλην του COVID-19.
Αλλά όποιος το λέει αυτό, ότι υπάρχουν και άλλα προβλήματα (μερικά ίσως και σοβαρότερα του ιού), μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και …αρνητής.
Και άντε ο κορονοϊός είναι ό,τι χειρότερο σήμερα στον πλανήτη.
Ας παραβλέψουμε δηλαδή τις υποσχέσεις του Pompeo για ομαλή μετάβαση στη 2η θητεία Trump (καταργήστε «επιτέλους» τις εκλογές, ούτως ή άλλως άχρηστες είναι, μήπως και αποφασίσουν οι άνθρωποι να ξοδέψουν τον χρόνο τους να οργανωθούν εναντίον των πραγματικών ιδιοκτητών της χώρας, αντί να ψηφίζουν έναν υποψήφιο-υπάλληλο της ελίτ, που σε 4 χρόνια θα θέλουν να τιμωρήσουν), ας παραβλέψουμε τις αλλαγές προσώπων στο Πεντάγωνο, την ενίσχυση του τείχους γύρω από τον Λευκό Οίκο και την απεργία των νταλικέρηδων υπέρ του Trump, αφού κατά τ’ άλλα η ζωή μας είναι χαρισάμενη.
Ας παραβλέψουμε, δηλαδή, ότι καίγεται το σπίτι και εμείς κοιτάμε, τι θα κάνουμε με τη βρύση που στάζει.
Εντάξει, μην το υποτιμήσουμε τόσο. Ο κορονοϊός είναι μια σοβαρότατη απειλή, κυρίως επειδή τα συστήματα υγείας δεν είναι τόσο υγιή και φυσικά επειδή ο ανθρώπινος οργανισμός δεν έχει ανοσία απέναντί του· απλά, ίσως, όταν παγιδεύεσαι σε κινούμενη άμμο, το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να σε απασχολεί, είναι ο πονόλαιμός σου.
Αν και κατάφερα να το υποβαθμίσω πάλι. Είναι όμως έτσι; Εμείς το υποτιμάμε ή κάποιοι άλλοι; Μήπως το υποτιμάνε, οι ίδιοι που υποτιμούν την κλιματική αλλαγή και τη γενικότερα θλιβερή κατάσταση της ανθρωπότητας;
Εμείς αποφασίζουμε για τον αριθμό των ΜΕΘ, των γιατρών ή την ποιότητα της περίθαλψης; Αν και να δω και πότε θα αποφασίσουμε να έχουμε λόγο (μάλλον ποτέ) και να μην τα περιμένουμε όλα από τους …ηγέτες.
Πού είναι, τέλος πάντων, η πολιτική βούληση όλων αυτών των φοβερών και τρομερών ηγετών μας;
Εννιά μήνες πέρασαν ήδη, από τότε που …έβηξε ένας Κινέζος και η ανθρωπότητα έχει αποτύχει πλήρως, για άλλη μια φορά, όχι να εξαφανίσει τον κορονοϊό, αλλά έστω το στοιχειώδες, να περιθάλπει μερικούς χιλιάδες ανθρώπους, που είναι λίγο …ανεύθυνοι και αρρωσταίνουν ταυτόχρονα. Δεν κατάφερε ούτε να τον περιορίσει, ούτε να τον διαχειριστεί κάπως ικανοποιητικά.
Τόσες «διαφορετικές» πολιτικές ηγεσίες και όλες περιέργως κάνουν τα ίδια λάθη ακριβώς, λες και το σχέδιο είναι ένα και απαράβατο, εκπονημένο από τον ίδιο …αρχιτέκτονα. Μπα, σύμπτωση θα είναι.
Πραγματικά, τα μέτρα στη Δύση ελάχιστες διαφορές έχουν, αν έχουν, και κάπου μας ξεγελάνε οι αριθμοί, νομίζουμε δηλαδή ότι κάποιοι τα πήγαν καλύτερα από άλλους, απλά κοιτάμε τα νούμερα της κάθε χώρας και κάνουμε ανούσιες συγκρίσεις, λες και οι αριθμοί λένε πάντα όλη την αλήθεια, ενώ οι άνθρωποι για άλλη μια φορά αναφέρονται με ψιλά γράμματα, αφού ούτε καν τον ρόλο του κομπάρσου δεν έχουν στη νέα υπερπαραγωγή.
Δηλαδή, νομίζουμε, για άλλη μια φορά, ότι είναι θέμα προσώπων και όχι θεσμών.
Κανένας δεν θέλει να παραδεχθεί, ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία ίση μεταχείριση των περιστατικών, ότι για άλλη μια φορά χωριζόμαστε σε έχοντες και μελλοθάνατους και ότι υπάρχει μια φάλαινα μέσα στο δωμάτιο που έφαγε και τον ελέφαντα.
Ή μήπως υπάρχουν ακόμα οι τόσο αφελείς, που νομίζουν, ότι οι πλούσιοι -οπουδήποτε- αγωνιούν για τη διαθεσιμότητα των ΜΕΘ;
Έχει πέραση, τελικά, η υποκρισία στην εποχή μας.
Ε, αφού οι αριθμοί είναι το παν, τότε με αυτό το σκεπτικό την καλύτερη διαχείριση την έκανε η Αφρική μέχρι τώρα. Αντιγράψτε την. Σε όλα, μην κάνουμε μισές δουλειές.
Πραγματικά, τα βλέπεις αυτά τα χαζά και καταλαβαίνεις, ότι κατά τύχη ζούμε.
Το τι θα συμβεί στη συνέχεια, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο, αλλά κάποιοι έχουν αγωνία. Ουφ.
Με τις κυβερνήσεις να αποδεικνύονται ανίκανες, να προστατεύσουν τους πολίτες που …υπηρετούν και την ελίτ να συμπεριφέρεται σαν να μην τρέχει τίποτα, αν και στην πραγματικότητα καταστρώνει σχέδια για τα επόμενα 500 χρόνια (να τους βλέπουμε μπας και μάθουμε ποτέ κάτι, τίποτα δεν αφήνουν να πέσει κάτω), καταλαβαίνει κανείς, τι έχει να γίνει, ας πούμε, με την κλιματική αλλαγή.
Δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν απλά αφεθεί στη μοίρα τους.
Όπως συνέβαινε και πριν δηλαδή, οπότε γιατί μας κάνει εντύπωση;
Κοίταξε ποτέ κανένας, πώς ζουν δισεκατομμύρια συνάνθρωποι στον Τρίτο Κόσμο;
Και νάτες οι γκριμάτσες.
«Μα, μα …εμείς είμαστε …δυτικοί».
Τι μου λέτε; Τίποτα δεν είμαστε.
Ή όπως λέει ένα ρητό, ο πλούσιος ηλίθιος είναι πλούσιος, ο φτωχός ηλίθιος είναι απλά ηλίθιος και όποιος το ‘πιασε.
Οι ίδιοι που μας δίνουν κάτι παραπάνω, όποτε θέλουν το παίρνουν.
Άρα, καλύτερα να αρχίσουμε να ξεχνάμε κάποιες διευκολύνσεις. Προνόμια ήταν και πάνε.
Η ελίτ το αποφάσισε, να τα κάνει όλα πουτάvα, μιας και εμείς ακόμα το φιλοσοφούμε.
Όταν άκουσα στο τελευταίο podcast του Κώστα, πριν λίγη ώρα, να λέει πως μας θέλουν να βγαίνουμε από τα σπίτια μας μόνο για να δουλεύουμε, μου πήγε το μυαλό και στη Μαρία από την Βαρκελώνη, που είχε πει το καλοκαίρι, ότι δεν θέλουν πια οι πλούσιοι να μας βλέπουν, γιατί τους ενοχλούμε.
Ακριβώς αυτό είναι η νυχτερινή (ή η καθολική) απαγόρευση κυκλοφορίας.
Δεν έχει να κάνει τόσο με τον ιό. Για παράδειγμα, γιατί δεν κλείνουν τα εργοστάσια ή οι χώροι εργασίας; Δεν μεταδίδεται εκεί ο ιός, ανάμεσα στους εργαζόμενους; Δεν αρρωσταίνουν μετά οι οικογένειές τους;
Οι αθλητές τι ρόλο επιτελούν μέσα στην πανδημία;
Είναι φως φανάρι, ότι κάτι άλλο επιδιώκουν με όλα αυτά τα περίεργα μέτρα και τις αναντιστοιχίες τους.
Βλέπετε, δεν είχα …φιλοσοφήσει ιδιαίτερα τη νυχτερινή απαγόρευση που επιβλήθηκε εδώ προχθές, απλά το θεώρησα ως ένα βήμα πριν την επερχόμενη ολική απαγόρευση κυκλοφορίας, η οποία θα καταλήξει απλά και σταράτα στο να ελέγχουν πλήρως τα θλιβερά μας κράτη, ποιος θα πηγαίνει πού και γιατί και με ποιον.
Και το κυριότερο, να επιτύχουν να κυκλοφορούμε μόνο για να δουλεύουμε.
Αντί να καταργηθούν, λοιπόν, τα σύνορα, πολλαπλασιαστήκαν στο βαθμό που σύντομα ο καθένας μας θα έχει από ένα κατοικίδιο και μια ιδιόκτητη …συνοριακή γραμμή.
Η ελίτ, για άλλη μια φορά, μας παίρνει τα κεφάλια με εκπληκτική ακρίβεια και επιτυχία.
Και καλύτερα να το χωνέψουμε, ότι ζούμε σε μια απολύτως υλιστική κοινωνία, όπου οι ύλες αξίζουν περισσότερο από την ανθρώπινη ζωή. Πρώτα τα λεφτά, μετά οι άνθρωποι.
Δεν ξέρω, λοιπόν, γιατί κάποιοι απορούν με την όλη κατάσταση της ανθρωπότητας.
Καταλαβαίνω γιατί αντιδρούν, αλλά δεν καταλαβαίνω, γιατί τους κάνει εντύπωση, που πάμε κατά διαόλου.
Τώρα που ζόρισαν τα πράγματα και στη Δύση, ωρύονται πάρα πολλοί για την ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική πάμπολλων κρατών, για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία, για τη νέα κατάρρευση του βιοτικού τους επιπέδου, για την καταπάτηση των ελευθεριών τους, για δεκάδες άλλα, κυρίως επειδή πλήττονται και οι ίδιοι.
Σώπα. Πού ζούσατε μέχρι τώρα; Εδώ ήταν όλα αυτά τα προβλήματα.
«Πρώτα οι άνθρωποι» ψελλίζουμε μια στο τόσο, στα ρεπό μας, και μετά επιστρέφουμε στην ίδια δουλειά, που δεν θα κάναμε υπό …άλλες συνθήκες.
Μόνο που δεν υπάρχουν πράξεις στο μιλητό.
Αν δεν μας αρέσει η κατάσταση (και οι συνθήκες), ξέρουμε και τι πρέπει να κάνουμε.
Ξέρουμε, ότι κάπως έχουν να κάνουν όλα αυτά με το σύστημα και την ανθρώπινη απληστία.
Και να, το πρόβλημα.
Δεν φαίνεται, να θέλουμε.
Οπότε, αφού δεν αποφασίζουμε εμείς για εμάς, θα το κάνουν πάλι αυτοί, αυτοί που τόσο μας αγαπούν και μας νοιάζονται.
Τίποτα δεν αφήνουν να πέσει κάτω οι καριόληδες.
Εμείς, απλά, είμαστε απασχολημένοι, να …δουλεύουμε.
Κάπως έτσι γέμισε ο κόσμος με τεμπέληδες, που θέλουν να πλουτίσουν χωρίς να δουλεύουν και ηλίθιους που θέλουν να δουλεύουν χωρίς να πλουτίσουν.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Άνοιξα να δω, τι τρέχει στην Ελλάδα αυτές τις μέρες και βλέπω τους «αντιπολιτευόμενους» να ωρύονται για τα ανύπαρκτα νοσοκομεία και τους λίγους γιατρούς ή αυτόν που παριστάνει τον υπουργό Υγείας (λες και αυτή τη θέση την κατέλαβε ποτέ κανένα ξεφτέρι), τους «κυβερνώντες» να γιουχάρουν τα τραπεζώματα και τα πάρτι, για να κρύψουν ότι 9 μήνες έπαιζαν Tetris και ότι άνοιξαν τον τουρισμό χωρίς το παραμικρό μέτρο· στο μεταξύ, είναι πασιφανές, ότι οι ρόλοι θα μπορούσαν να ήταν αντεστραμμένοι, μιας και οι δανειστές αποφασίζουν για όλα τα σημαντικά θέματα, το δε ΚΚΕ -θεούληδες- ζητάει να ελευθερωθούν οι κυνηγοί από την απαγόρευση κυκλοφορίας, ώστε να ανέβουν στα βουνά και να οργανώσουν το αντάρτικο, και τέλος, κάτι υπάλληλοι μαλώνουν όλη μέρα τον κουμπάρο του αφεντικού τους. Γενικά, πάει η μ@λακία σύννεφο. Επίσης, χάρη στην πλήρη κατάρρευση των υποδομών, η χώρα του χρόνου τέτοιο καιρό παίζει να έχει περισσότερους πλημμυροπαθείς και σεισμοπαθείς απ’ ό,τι φορείς του κορονοϊού.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, ξέρεις ποιο είναι το πιο περίεργο; Πως οι πάντες συμφωνούν με αυτά που γράφεις, αλλά τους ενοχλεί, να τα διαβάζουν. Ε λοιπόν, κι εμένα με ενοχλούν όλοι αυτοί που γκρινιάζουν συνέχεια, αλλά δεν κάνουν απολύτως τίποτα, για να αλλάξει η κατάσταση. Θέλουν να αλλάξουν τα πάντα, χωρίς να αλλάξει τίποτα. Έτσι, έκοψα τις πολλές συναναστροφές και τους όποιους δήθεν είχα γύρω μου. Αποφάσισα, πως δεν θα σκάσω ποτέ ξανά για όλους αυτούς που -τάχα μου- δεν θέλουν αφεντικό, αλλά έχουν πάει εξήντα χρονών και ακόμα παρακαλάνε το ένα αφεντικό μετά το άλλο. Να είσαι καλά, Άρη).
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
